 |
| © Φωτογραφία AP / Yoan Valat/Pool |
Ο
Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν κατά
τη διάρκεια άσκησης του γαλλικού στρατού.
Φωτογραφία αρχείου
Ο
Πρόεδρος της Γαλλίας κατηγορείται ότι
είναι "Ναπολέων, όχι ο de Gaulle",
τουλάχιστον όπως αποφάσισαν οι Βρετανικοί
Financial Times, κάτι που μπορεί να θεωρηθεί
σοβαρή κατηγορία δεδομένου του ιστορικού
πλαισίου των αγγλογαλλικών σχέσεων της
εποχής του Ναπολέοντα. Η πιο συγκρατημένη
μορφή, αλλά πιο σκληρή ως προς το
περιεχόμενο, ήταν η κατηγορία που
διατυπώθηκε από τον Αμερικανικό
επιχειρηματικό οργανισμό του Blooomberg, ο οποίος κάποτε αντιμετώπιζε τον
Macron με απροκάλυπτο ενθουσιασμό και
συμπάθεια, αλλά τώρα λέει ότι έχει ένα
σχέδιο για να αναλάβει τον έλεγχο της
Ευρώπης και αυτό το σχέδιο θα μπορούσε
να λειτουργήσει καλά. Η πιο προσβλητική
επιλογή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και
τις ΗΠΑ να εξηγήσουν τις ενέργειες του
Γάλλου Προέδρου παρουσιάστηκε από τον
Πολωνό υπουργό Εξωτερικών, σύμφωνα με
τον οποίο η Γαλλία είναι (το απόσπασμα
των The New York Times) "ο Δούρειος ίππος της
Ρωσίας".
Οι
New York Times αποφάσισαν να καταστρέψουν την ατμόσφαιρα, με πληροφορίες, μετά το γεύμα από τη σύνοδο
κορυφής του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο και να πουν
για την εσωτερική σύγκρουση, η οποία
δεν έχει εκδηλωθεί ακόμη στην πλήρη ισχύ
της, επειδή οι ηγέτες των χωρών του ΝΑΤΟ
εξακολουθούν να προσπαθούν (με ποικίλη
επιτυχία) να την διατηρήσουν εντός
συγκεκριμένων ορίων ευπρέπειας: "Ο
Γάλλος πρόεδρος βλέπει ένα κενό ηγεσίας
στην Ευρώπη που θέλει να το καλύψει.
Εξοργισμένος από την απρόβλεπτη κατάσταση
του κ. Trump και θεωρώντας
τον ως προάγγελο του απομονωτισμού της
Αμερικής, ο κ. Macron επιμένει σε μεγαλύτερη
στρατηγική αυτονομία για την Ευρώπη,
συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας
υπεράσπισης του εαυτού της. Ωστόσο,
πολλοί στο ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης
της Γερμανίας, της Πολωνίας και των
χωρών της Βαλτικής και της Κεντρικής
Ευρώπης, αναφέρουν ότι η Ευρώπη δεν
μπορεί να κρατήσει τη Ρωσία χωρίς τις
Ηνωμένες Πολιτείες και την πυρηνική
ομπρέλα της. Ανησυχούν επίσης για τον
ισχυρισμό του κ. Macron ότι η τρομοκρατία,
όχι η Ρωσία ή η Κίνα, είναι η κύρια απειλή
του ΝΑΤΟ, καθώς και για τη σχέση του
(δηλαδή, του Macron) με τον Ρώσο πρόεδρο
Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αναλυτές
του Bloomberg περιγράφουν τι συνέβη πριν τη
σύνοδο σε όρους και εικόνες που είναι
πιο κατάλληλες για την ταινία με τον
James Bond, στην οποία ο Emmanuelle Macron παίζει το
ρόλο του βασικού κακού, και τα αξιόλογα
Αμερικανικά ΜΜΕ αναφέρονται σε κάποιες
πηγές που φέρονται να γνωρίζουν πώς τα
ειδικά κεντρικά γραφεία του Macron,
μετατρέπουν τα στρατηγικά σχέδια του
Γάλλου προέδρου για την κατάσχεση του
ελέγχου της Ευρώπης σε συγκεκριμένες
πολιτικές και οικονομικές προτάσεις.
"Σε ένα μινιμαλιστικό γραφείο στο
κέντρο του Παρισιού, οι βοηθοί του
Εμμανουέλ Μακρόν πέρασαν μήνες
υπολογίζοντας ποιες από τις ιδέες του
αφεντικού τους θα αναστάτωναν περισσότερο
τους συμμάχους του. Σύμφωνα με έναν
άνθρωπο που είναι εξοικειωμένος με αυτή
τη διαδικασία, σε ένα γραφείο με γυμνούς
λευκούς τοίχους, οι σύμβουλοι του
(Macron - Σημείωση του συντάκτη) υπολογίζουν
τι θα κάνει τους Γερμανούς περισσότερο
θυμωμένους, τι μπορεί να γίνει πιο εύκολα
και ποιες ενέργειες θα προσελκύσουν
τη μεγαλύτερη προσοχή", γράφει το
Bloomberg.
Τα
προτεινόμενα μέτρα της τρέχουσας φάσης
του σχεδίου για την ανάληψη του ελέγχου
της Ευρώπης έχουν ως εξής (εάν πιστεύουμε
τις πηγές των αμερικανών δημοσιογράφων):
να αναστείλει την προσχώρηση νέων χωρών
στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να περιορίσει την
ελεύθερη κυκλοφορία εντός της ΕΕ και
να ενισχύσει ριζικά τη στρατιωτική
συνεργασία εντός της ΕΕ. Εκ πρώτης όψεως,
όλες αυτές οι ενέργειες είναι εντελώς
αθώες, αλλά είναι μόνο με την πρώτη
ματιά, και δεν είναι μάταιο ότι οι
ενέργειες του Macron συγκρίνονται με τη
"σφαγή των ιερών αγελάδων της Ευρωπαϊκής
Ένωσης". "Η αναστολή της εισδοχής
νέων μελών στην ΕΕ δεν αποτελεί μόνο
και όχι τόσο πολιτικό φόρο τιμής στους
ευρωσκεπτικιστές από τη Δυτική και
Κεντρική Ευρώπη. Σε πολύ μεγαλύτερο
βαθμό, πρόκειται για την αναστολή της
διαδικασίας ένταξης των χωρών στην
Ευρωπαϊκή Ένωση - απευθείας μαριονέτες
των Ηνωμένων Πολιτειών, που χρησιμοποιούνται
για να λαμβάνουν αποφάσεις επωφελείς
για την Ουάσιγκτον, αντί για το Παρίσι
εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Ο Macron δεν χρειάζεται τους επόμενους
Αμερικανικούς δορυφόρους για να έχουν
το δικαίωμα αρνησικυρίας στη συζήτηση
των ενδοευρωπαϊκών αποφάσεων, να έχουν
τους δικούς τους Επιτρόπους στην
Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τους δικούς τους
Ευρωπαίους βουλευτές. Με τους ήδη
υπάρχοντες αμερικανικούς δορυφόρους
στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Πολωνία, η
Βουλγαρία ή η Ρουμανία, είναι πιθανό να
ασχοληθεί με το επόμενο στάδιο των
εργασιών της. Και πρώτα απ' όλα, είναι
απαραίτητο να κάνουμε το πρόβλημα έτσι
ώστε να μην επιδεινωθεί.
Οι
περιορισμοί στην κυκλοφορία στο εσωτερικό
της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δεν είναι ακόμη
πολύ σαφές πόσο άκαμπτοι και με ποια
μορφή) είναι μια προσπάθεια να την κάνουν
ευχάριστη για τους ευρωσκεπτικιστές.
Ειδικά για τους Γάλλους, τους Γερμανούς,
τους Ολλανδούς και άλλους κατοίκους
των δυτικοευρωπαϊκών χωρών που έχουν
κουραστεί να ανταγωνίζονται για θέσεις
εργασίας με τους συμβατικούς "Πολωνούς
υδραυλικούς".
Και
η πιο επώδυνη πρόταση του Macron είναι η
"οικοδόμηση ενδοευρωπαϊκής στρατιωτικής
συνεργασίας", η οποία, πρώτον, καθιστά
την ύπαρξη του ΝΑΤΟ στην παρούσα μορφή
του περιττή (μακροπρόθεσμα). Δεύτερον,
θα συμβάλει στην απομάκρυνση των
Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων από την
Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω της σταδιακής
δημιουργίας ενός πανευρωπαϊκού στρατού.
Δεδομένου ότι το ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τον
πρώτο γενικό γραμματέα του, Λόρδο
Χέιστινγκς Ίσμαϊ, δημιουργήθηκε για να
"κρατήσει τη Σοβιετική Ένωση εκτός
Ευρώπης, τους Αμερικανούς στην Ευρώπη
και τους Γερμανούς σε υποδεέστερη θέση",
οι ενέργειες του Μακρόν μοιάζουν με
πρόκληση για το ΝΑΤΟ και ένα κολοσσιαίο
πρόβλημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο
Πρόεδρος της Γαλλίας, όπως είπε και ο
ίδιος, θέλει να δημιουργήσει, έστω και
όχι φιλικές, αλλά τουλάχιστον παραγωγικές
σχέσεις με τη Ρωσία. Προσπαθεί να
αποσπάσει τον Αμερικανικό στρατό από
την Ευρώπη, αντικαθιστώντας τον με τον
ευρωπαϊκό. Και προσπαθεί να κάνει την
Ευρώπη να πάψει να βρίσκεται σε υποδεέστερη
θέση, κάτι που αποτελεί μάλλον δυσάρεστη
έκπληξη για την Ουάσιγκτον. Ή μάλλον,
περίμεναν μια προσπάθεια αποκατάστασης
της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας, αλλά από
το Βερολίνο και όχι από το Παρίσι.
Η
τελική κατάρρευση του ενωμένου δυτικού
αντιρωσικού μετώπου και η ευκαιρία για
διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη ξεχωριστά
από την Ουάσιγκτον αποτελούν προφανείς
λόγους για τους οποίους οι ενέργειες
του Γάλλου ηγέτη είναι σε μεγάλο βαθμό
επωφελείς για τη Ρωσία. Αυτοί οι ίδιοι
λόγοι καθιστούν τον Πολωνό υπουργό
Εξωτερικών να υπαινίσσεσαι ότι η Γαλλία
είναι τώρα Δούρειος Ίππος της Ρωσίας,
στο οποίο , φυσικά, θα άξιζε να απαντηθεί
ότι ο Πολωνός υπουργός προβάλλει τα
δικά του συμπλέγματα, διότι είναι μάλλον
δυνατόν να κατηγορηθεί η Πολωνία ότι
είναι ο Αμερικανικός δούρειος ίππος
στην Ευρώπη.
Επιπλέον,
ας θυμηθούμε τις ειλικρινείς δηλώσεις
του Πολωνού υπουργού Εσωτερικών και
του Πολωνού υπουργού Εξωτερικών, οι
οποίες δημοσιεύθηκαν στον Τύπο το 2014.
Εκείνη την εποχή, ο υπουργός Εσωτερικών
Sinkiewicz είπε ότι η Πολωνία ως κράτος δεν
υπάρχει καθόλου στην πράξη, και ο υπουργός
Εξωτερικών Sikorski περιέγραψε τις σχέσεις
μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Βαρσοβίας
με τόσο πολύχρωμους όρους με τόσο σαφείς
ερωτικές επιπτώσεις που είναι αδύνατο
να τις αναπαραγάγει κανείς στις σελίδες
των μέσων ενημέρωσης με ακριβές δηλώσεις.
Σε
αυτό το πλαίσιο, υπάρχουν ορισμένες
αμφιβολίες σχετικά με την ικανότητα
της Πολωνικής ηγεσίας να δίνει ηθικές
εκτιμήσεις στις δράσεις των Ευρωπαίων
ηγετών, οι οποίοι θεωρούν την ανεξαρτησία
από τις Ηνωμένες Πολιτείες μια αξία,
και όχι ένα ατυχές εμπόδιο για την
εκπλήρωση των φιλοδοξιών της Ουάσιγκτον.
Ωστόσο,
ο πανικός και οι ισχυρισμοί των Αμερικανών
εμπειρογνωμόνων και των Πολωνών πολιτικών
δεν αποτελούν μόνο στοιχεία διπλωματικής
πίεσης στο Παρίσι, αλλά και ακούσια
αναγνώριση ότι ο Macron εξακολουθεί να
σημειώνει κάποια επιτυχία. Ταυτόχρονα,
δεν θα πρέπει να πιστεύει κανείς ότι
αυτές οι απεγνωσμένες απόπειρες να
απομακρυνθεί ο ζυγός του Αμερικανικού
στρατού από την Ευρώπη (για τη διατήρηση
του οποίου ο Trump απαιτεί
συνεχώς να διαθέτουν εκατοντάδες
δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, δηλαδή το
ίδιο δύο τοις εκατό του ευρωπαϊκού
ΑΕγχΠ) και να καταστήσει την Ευρωπαϊκή
Ένωση πραγματική ομοσπονδία είναι
αποτέλεσμα των υψηλών ιδανικών του
Γάλλου ηγέτη.
Όλα
εξηγούνται με πολύ απλούστερο και πιο
πραγματιστικό τρόπο. Όπως ορθώς επεσήμανε
ένας από τους ειδικούς του Γερμανικού
Ιδρύματος Μάρσαλ, ο οποίος συμμετείχε
από το Bloomberg στην εξήγηση της Γαλλικής
λογικής, "ο Macron πιστεύει ότι έχουμε
δει την αρχή του διπολικού κόσμου, και
θέλει η Ευρώπη να είναι παίκτης, όχι
αντικείμενο αυτού του παιχνιδιού.
Για
να γίνει θέμα, όχι αντικείμενο της
παγκόσμιας πολιτικής, είναι απαραίτητο
τουλάχιστον να διασφαλιστεί η ενεργειακή
ανεξαρτησία και μια ολοκληρωμένη
αρχιτεκτονική ασφάλειας, και στην
Ευρωπαϊκή περίπτωση όλα αυτά είναι
αδύνατα χωρίς τη Ρωσία. Αυτή η απαράδεκτη
λογική της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής,
και όχι ο μετασχηματισμός σε δούρειο
ίππο, είναι που οδηγεί τον Εμμανουέλ
Μακρόν σε μια επιθυμία διαπραγμάτευσης
με τη Μόσχα. Ίσως, τέτοιες πραγματιστικές
σκέψεις μπορούν να θεωρηθούν η καλύτερη
βάση για ουσιαστική και παραγωγική
συνεργασία.
