Ο συμβολισμός της εκλογής Παυλόπουλου
Την ώρα που έκλεινε η ύλη της «Κ», ο Προκόπης Παυλόπουλος εκλεγόταν πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, συγκεντρώνοντας 233 ψήφους (από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΑΝΕΛ, με ελάχιστες διαρροές, σημαντικότερη από τις οποίες ήταν αυτή του Κυριάκου). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είναι «ένας πολύ καλός πρόεδρος», όπως ήταν και οι προκάτοχοί του (όπως θα ήταν και ο Δήμας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι δεν πήγαιναν για εκλογές τον περασμένο Δεκέμβρη). Το μόνο που έχει να κάνει θα είναι να παρευρίσκεται στις παρελάσεις, να μοιράζει ξίφη στους αποφοιτούντες ευέλπιδες, ναυτικούς δοκίμους και ικάρους, να υποδέχεται κάναν ξένο ηγέτη εθιμοτυπικά και να πραγματοποιεί εξίσου εθιμοτυπικά ταξίδια στο εξωτερικό, να δέχεται τις ευχές της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας την πρωτοχρονιά και να κάνει μια δεξιωσούλα κάθε 24 Ιούλη.
Πρέπει, βέβαια, και να προσυπογράφει τους νόμους που θα ψηφίζει η Βουλή και τα προεδρικά διατάγματα που θα εκδίδει η κυβέρνηση. Και τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, βεβαίως, που κάποια στιγμή θα τις δούμε και από τη σημερινή κυβέρνηση. Και να κάνει και «σιβυλλικές» δηλώσεις κάπου-κάπου (κάτι σαν παππούς του έθνους). Κι αν διαφωνεί; Αν διαφωνεί έχει μόνο μια επιλογή: να παραιτηθεί, προκαλώντας πολιτική κρίση και εκλογές.
Αυτό θέλει να «πουλήσει» ο Τσίπρας στους ιμπεριαλιστές δανειστές: «ορίστε, έβαλα πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν παραδοσιακό δεξιό, έναν άνθρωπο που θήτευσε χρόνια δίπλα στον Καραμανλή τον πρεσβύτερο, έναν ορκισμένο ευρωπαϊστή, ο οποίος έχει το όπλο της παραίτησης στη φαρέτρα του, που αποτελεί εγγύηση και για εσάς, αν αμφιβάλλετε για το δικό μας ευρωπαϊσμό».
Και γιατί τον Παυλόπουλο και όχι τον Αβραμόπουλο; Ειλικρινά την ακριβή απάντηση δεν την ξέρουμε. Ξέρουμε μόνο ότι ο Αβραμόπουλος το είχε σίγουρο και είχε κατσικωθεί τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα, περιμένοντας να βγει άσπρος καπνός από την καμινάδα του Μαξίμου. Τελικά άσπρος καπνός βγήκε, αλλά για τον Προκόπη, όχι για τον ίδιο. Θέλησε ο Τσίπρας να μιμηθεί τον Α. Παπανδρέου του 1985; Αν το σκέφτηκε, τότε θα επιβεβαιώσει τον Χέγκελ που έλεγε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Ο Παπανδρέου το 1985 «έριξε» τον Καραμανλή και έβαλε τον Σαρτζετάκη που κανένας δεν τον είχε στα υπόψη του. Ο μεν Καραμανλής παραιτήθηκε χολωμένος, ο δε Παπανδρέου έκανε εκλογές, τις κέρδισε πανηγυρικά και έκανε και συνταγματική αναθεώρηση μετατρέποντας το πολίτευμα σε πρωθυπουργοκεντρικό (από προεδροκεντρικό που το είχε φτιάξει για την πάρτη του ο Καραμανλής το 1975). Το να αλλάξεις τον Αβραμόπουλο με τον Παυλόπουλο, έναν δεξιό με έναν άλλο δεξιό της ίδιας κοψιάς, δεν σημαίνει τίποτα.
Και μάλιστα χωρίς λέξη για συνταγματική αναθεώρηση. Οταν αναφέρεσαι σε θεσμικά ζητήματα, όπως γίνεται κάθε φορά με αφορμή την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, ξετυλίγεις και την πολιτική σου στα συνταγματικά ζητήματα. Οταν όμως δε θέλεις καμιά συζήτηση για την απλή αναλογική, την οποία έχεις υποσχεθεί ότι θα την κατοχυρώσεις συνταγματικά, τότε οι λέξεις «συνταγματική αναθεώρηση» είναι απαγορευμένες για το λεξιλόγιό σου.
Το πιθανότερο είναι τον Αβραμόπουλο να τον «έκοψε» ο Γιούνκερ, που δεν ήθελε αλλαγές στη σύνθεση της Κομισιόν του. Εδώ και καιρό είχε γραφτεί στον αστικό Τύπο κι αυτά τα πράγματα δεν γράφονται τυχαία. Ο Τσίπρας «χρωστάει» στον Γιούνκερ που παίζει μεσολαβητικό ρόλο αυτή την περίοδο (ας θυμηθούμε μόνο το περιβόητο «σχέδιο Μοσκοβισί» για την ανακοίνωση του Eurogroup), γι’ αυτό και θυσίασε τη δυνατότητά του να μεταθέσει τον Αβραμόπουλο στην Ηρώδου του Αττικού και να βάλει έναν συριζαίο στην Κομισιόν. Εχασε κι ο Παπαδημούλης -που ζαχάρωνε τη θέση- την ευκαιρία και πλέον πρέπει να περιοριστεί στα καθήκοντα του ευρωβουλευτή.
Γελοία ήταν η δικαιολογία που πρόβαλε ο Τσίπρας για να απορρίψει την εισήγηση του Λαφαζάνη, του Γλέζου και άλλων για «αριστερό πρόεδρο». Δε θα έβγαινε από την πρώτη ψηφοφορία, είπε! Ε, και; Εχει καμιά ιδιαίτερη σημασία με πόσες ψήφους θα εκλεγεί ένας χωρίς ουσιαστικά καθήκοντα πρόεδρος; Οι άλλοι θα μπορούσαν να του απαντήσουν, ότι με ένα «δικό μας» πρόεδρο δε θα έχουμε τον κίνδυνο να παραιτηθεί και να μας ρίξει. Δε θα έχουμε μια συνεχή απειλή από τις δυνάμεις της αντίδρασης, που εκπροσωπεί ο Παυλόπουλος.
Δεν του απάντησαν. Δεν μίλησε κανένας. Ολα είχαν ρυθμιστεί παρασκηνιακά. Αλλωστε, πόσο αριστερή (με τα συριζαίικα έστω μέτρα) είναι η Καρυστιάνη, η στενή φίλη του Καραμανλή του νεότερου, που πέρναγε ολόκληρα απογευματινά και βραδινά στη Ραφήνα, όταν ο Λούλης ήθελε να μεταμορφώσει τον δάμαλο σε… πνευματική προσωπικότητα, διασκεδάζοντας τη φήμη που τον ακολουθούσε ότι έβλεπε μόνο μπάλα και DVD με χολιγουντιανά «μπλοκμπάστερ»; Απλά, ο Λαφαζάνης έπρεπε να πει την κουβέντα του, να σημειώσει τη «διαφορετικότητά» του μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Πήγε την Κυριακή στο Μαξίμου, φρόντισε να διαρρεύσει την πρότασή του και ο Φλαμπουράρης φρόντισε να διευκρινίσει ότι δεν έβαλε κάποιο βέτο. Τις ίδιες διευκρινίσεις έδωσε και ο Γλέζος, που επίσης μίλησε για «αριστερό πρόεδρο».
Ο Πάκης, λοιπόν, ένας χαμηλών τόνων δεξιός, ούνα φάτσα ούνα ράτσα με τον Αβραμόπουλο, για να σηματοδοτηθεί η συγκατοίκηση «αριστεράς»-δεξιάς στο «κοινό μας σπίτι». Και για να μην γκρινιάξουν οι συριζαίοι που δε ρωτήθηκαν καν για το ποιον θα προτείνει το κόμμα τους (το ξέψυχο χειροκρότημα όταν άκουσαν το όνομα Παυλόπουλος έδειξε τις διαθέσεις τους), ο Τσίπρας τους πρόσφερε ένα ακόμη σόου «σκληρής διαπραγμάτευσης», ενώ φρόντισε να ανακοινώσει και δυο σχετικά ανώδυνα νομοσχέδια (απαγόρευση πώλησης στεγαστικών δανείων σε distress funds και 100 δόσεις), ώστε να εισπράξει το απαραίτητο χειροκρότημα.
Αυτός ο συμβολισμός, η συγκατοίκηση «αριστεράς»-δεξιάς, δεν είναι χωρίς σημασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται σήμερα δυνατός, όμως ξέρει πολύ καλά ότι το τρίτο Μνημόνιο, που θα ξεκινήσει με τη «γέφυρα» και θα υπογραφεί κάποια στιγμή το καλοκαίρι, καθώς και η αδυναμία του να υλοποιήσει αυτά που είχε υποσχεθεί προεκλογικά (ακόμη και αυτό το άθλιο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»), θα τον φέρουν σε αντιπαράθεση με τον ελληνικό λαό και τότε θα χρειαστεί στήριξη από παραδοσιακά αστικά κέντρα εξουσίας. Ο Παυλόπουλος είναι άνθρωπος του Καραμανλή, είναι πιστός (καμιά σύγκριση με τον Αβραμόπουλο), έχει επαφές με την οικονομική ολιγαρχία και ο ΣΥΡΙΖΑ προσβλέπει στη βοήθειά του. Ο Τσίπρας και η παρέα του δίνουν στους αστούς έναν καταδικό τους πρόεδρο, για να δείξουν ότι και τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τον δουν σαν δικό τους κόμμα.
Πρέπει, βέβαια, και να προσυπογράφει τους νόμους που θα ψηφίζει η Βουλή και τα προεδρικά διατάγματα που θα εκδίδει η κυβέρνηση. Και τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, βεβαίως, που κάποια στιγμή θα τις δούμε και από τη σημερινή κυβέρνηση. Και να κάνει και «σιβυλλικές» δηλώσεις κάπου-κάπου (κάτι σαν παππούς του έθνους). Κι αν διαφωνεί; Αν διαφωνεί έχει μόνο μια επιλογή: να παραιτηθεί, προκαλώντας πολιτική κρίση και εκλογές.
Αυτό θέλει να «πουλήσει» ο Τσίπρας στους ιμπεριαλιστές δανειστές: «ορίστε, έβαλα πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν παραδοσιακό δεξιό, έναν άνθρωπο που θήτευσε χρόνια δίπλα στον Καραμανλή τον πρεσβύτερο, έναν ορκισμένο ευρωπαϊστή, ο οποίος έχει το όπλο της παραίτησης στη φαρέτρα του, που αποτελεί εγγύηση και για εσάς, αν αμφιβάλλετε για το δικό μας ευρωπαϊσμό».
Και γιατί τον Παυλόπουλο και όχι τον Αβραμόπουλο; Ειλικρινά την ακριβή απάντηση δεν την ξέρουμε. Ξέρουμε μόνο ότι ο Αβραμόπουλος το είχε σίγουρο και είχε κατσικωθεί τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα, περιμένοντας να βγει άσπρος καπνός από την καμινάδα του Μαξίμου. Τελικά άσπρος καπνός βγήκε, αλλά για τον Προκόπη, όχι για τον ίδιο. Θέλησε ο Τσίπρας να μιμηθεί τον Α. Παπανδρέου του 1985; Αν το σκέφτηκε, τότε θα επιβεβαιώσει τον Χέγκελ που έλεγε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Ο Παπανδρέου το 1985 «έριξε» τον Καραμανλή και έβαλε τον Σαρτζετάκη που κανένας δεν τον είχε στα υπόψη του. Ο μεν Καραμανλής παραιτήθηκε χολωμένος, ο δε Παπανδρέου έκανε εκλογές, τις κέρδισε πανηγυρικά και έκανε και συνταγματική αναθεώρηση μετατρέποντας το πολίτευμα σε πρωθυπουργοκεντρικό (από προεδροκεντρικό που το είχε φτιάξει για την πάρτη του ο Καραμανλής το 1975). Το να αλλάξεις τον Αβραμόπουλο με τον Παυλόπουλο, έναν δεξιό με έναν άλλο δεξιό της ίδιας κοψιάς, δεν σημαίνει τίποτα.
Και μάλιστα χωρίς λέξη για συνταγματική αναθεώρηση. Οταν αναφέρεσαι σε θεσμικά ζητήματα, όπως γίνεται κάθε φορά με αφορμή την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, ξετυλίγεις και την πολιτική σου στα συνταγματικά ζητήματα. Οταν όμως δε θέλεις καμιά συζήτηση για την απλή αναλογική, την οποία έχεις υποσχεθεί ότι θα την κατοχυρώσεις συνταγματικά, τότε οι λέξεις «συνταγματική αναθεώρηση» είναι απαγορευμένες για το λεξιλόγιό σου.
Το πιθανότερο είναι τον Αβραμόπουλο να τον «έκοψε» ο Γιούνκερ, που δεν ήθελε αλλαγές στη σύνθεση της Κομισιόν του. Εδώ και καιρό είχε γραφτεί στον αστικό Τύπο κι αυτά τα πράγματα δεν γράφονται τυχαία. Ο Τσίπρας «χρωστάει» στον Γιούνκερ που παίζει μεσολαβητικό ρόλο αυτή την περίοδο (ας θυμηθούμε μόνο το περιβόητο «σχέδιο Μοσκοβισί» για την ανακοίνωση του Eurogroup), γι’ αυτό και θυσίασε τη δυνατότητά του να μεταθέσει τον Αβραμόπουλο στην Ηρώδου του Αττικού και να βάλει έναν συριζαίο στην Κομισιόν. Εχασε κι ο Παπαδημούλης -που ζαχάρωνε τη θέση- την ευκαιρία και πλέον πρέπει να περιοριστεί στα καθήκοντα του ευρωβουλευτή.
Γελοία ήταν η δικαιολογία που πρόβαλε ο Τσίπρας για να απορρίψει την εισήγηση του Λαφαζάνη, του Γλέζου και άλλων για «αριστερό πρόεδρο». Δε θα έβγαινε από την πρώτη ψηφοφορία, είπε! Ε, και; Εχει καμιά ιδιαίτερη σημασία με πόσες ψήφους θα εκλεγεί ένας χωρίς ουσιαστικά καθήκοντα πρόεδρος; Οι άλλοι θα μπορούσαν να του απαντήσουν, ότι με ένα «δικό μας» πρόεδρο δε θα έχουμε τον κίνδυνο να παραιτηθεί και να μας ρίξει. Δε θα έχουμε μια συνεχή απειλή από τις δυνάμεις της αντίδρασης, που εκπροσωπεί ο Παυλόπουλος.
Δεν του απάντησαν. Δεν μίλησε κανένας. Ολα είχαν ρυθμιστεί παρασκηνιακά. Αλλωστε, πόσο αριστερή (με τα συριζαίικα έστω μέτρα) είναι η Καρυστιάνη, η στενή φίλη του Καραμανλή του νεότερου, που πέρναγε ολόκληρα απογευματινά και βραδινά στη Ραφήνα, όταν ο Λούλης ήθελε να μεταμορφώσει τον δάμαλο σε… πνευματική προσωπικότητα, διασκεδάζοντας τη φήμη που τον ακολουθούσε ότι έβλεπε μόνο μπάλα και DVD με χολιγουντιανά «μπλοκμπάστερ»; Απλά, ο Λαφαζάνης έπρεπε να πει την κουβέντα του, να σημειώσει τη «διαφορετικότητά» του μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Πήγε την Κυριακή στο Μαξίμου, φρόντισε να διαρρεύσει την πρότασή του και ο Φλαμπουράρης φρόντισε να διευκρινίσει ότι δεν έβαλε κάποιο βέτο. Τις ίδιες διευκρινίσεις έδωσε και ο Γλέζος, που επίσης μίλησε για «αριστερό πρόεδρο».
Ο Πάκης, λοιπόν, ένας χαμηλών τόνων δεξιός, ούνα φάτσα ούνα ράτσα με τον Αβραμόπουλο, για να σηματοδοτηθεί η συγκατοίκηση «αριστεράς»-δεξιάς στο «κοινό μας σπίτι». Και για να μην γκρινιάξουν οι συριζαίοι που δε ρωτήθηκαν καν για το ποιον θα προτείνει το κόμμα τους (το ξέψυχο χειροκρότημα όταν άκουσαν το όνομα Παυλόπουλος έδειξε τις διαθέσεις τους), ο Τσίπρας τους πρόσφερε ένα ακόμη σόου «σκληρής διαπραγμάτευσης», ενώ φρόντισε να ανακοινώσει και δυο σχετικά ανώδυνα νομοσχέδια (απαγόρευση πώλησης στεγαστικών δανείων σε distress funds και 100 δόσεις), ώστε να εισπράξει το απαραίτητο χειροκρότημα.
Αυτός ο συμβολισμός, η συγκατοίκηση «αριστεράς»-δεξιάς, δεν είναι χωρίς σημασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται σήμερα δυνατός, όμως ξέρει πολύ καλά ότι το τρίτο Μνημόνιο, που θα ξεκινήσει με τη «γέφυρα» και θα υπογραφεί κάποια στιγμή το καλοκαίρι, καθώς και η αδυναμία του να υλοποιήσει αυτά που είχε υποσχεθεί προεκλογικά (ακόμη και αυτό το άθλιο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»), θα τον φέρουν σε αντιπαράθεση με τον ελληνικό λαό και τότε θα χρειαστεί στήριξη από παραδοσιακά αστικά κέντρα εξουσίας. Ο Παυλόπουλος είναι άνθρωπος του Καραμανλή, είναι πιστός (καμιά σύγκριση με τον Αβραμόπουλο), έχει επαφές με την οικονομική ολιγαρχία και ο ΣΥΡΙΖΑ προσβλέπει στη βοήθειά του. Ο Τσίπρας και η παρέα του δίνουν στους αστούς έναν καταδικό τους πρόεδρο, για να δείξουν ότι και τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τον δουν σαν δικό τους κόμμα.
