Το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Γενάρη συζητήθηκε μόνο το βράδυ της Κυριακής των εκλογών. Καθώς πρωί-πρωί τη Δευτέρα ο Τσίπρας συναντήθηκε με τον Καμμένο και ανακοίνωσαν ότι σχηματίζουν κυβέρνηση, για ν’ ακολουθήσει ο ορυμαγδός της ορκωμοσίας του Τσίπρα, της ανακοίνωσης των υπουργών, της ορκωμοσίας τους και των τελετών παράδοσης-παραλαβής στα υπουργεία, η φιλολογία για το εκλογικό αποτέλεσμα κόπηκε «μαχαίρι». Και δεν αναμένεται να επανέλθει, καθώς φούντωσε ήδη η φιλολογία για το πρόσωπο που θα προτείνει ο Τσίπρας για την προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ μόλις τελειώσουν τα θεσμικά (εκλογή προεδρείου της Βουλής, προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και ψήφος εμπιστοσύνης, εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας), θ’ αρχίσουν οι επί της ουσίας διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, οι οποίοι έστειλαν ήδη τον Σουλτς και τον Ντεϊσελμπλούμ για επισκέψεις αβροφροσύνης στην Αθήνα. Και να μην ξεχνάμε ότι στις 12 Φλεβάρη ο Τσίπρας θα έχει την πρώτη συμμετοχή του σε σύνοδο κορυφής (οι φωτογραφίες και τα βίντεο με την Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Ρέντσι και τους υπόλοιπους θα μονοπωλήσουν την επικαιρότητα).Ας κάνουμε, λοιπόν, από τώρα ένα σύντομο απολογισμό του εκλογικού αποτελέσματος, γιατί μάλλον δε θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία.
Στις γενικές του γραμμές το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο και δεν περιέκλειε εκπλήξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε, όπως αναμενόταν, φτάνοντας μια ανάσα από την αυτοδυναμία και με διαφορά που δεν την κατέγραφαν τα στημένα γκάλοπ, όμως πολλοί την ψυχανεμιζόμασταν, γνωρίζοντας ότι υπάρχει ένα τμήμα του εκλογικού σώματος που περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή και πάει με το ρεύμα. Η ΝΔ έχασε, αλλά δεν συνετρίβη, οι νεοναζί πήραν χαλαρά την τρίτη θέση, με μικρές απώλειες, από το συνονθύλευμα της Κεντροαριστεράς διασώθηκε μόνο το Ποτάμι, ενώ ο Βενιζέλος μόλις που μπήκε στη Βουλή και ο Γιωργάκης δεν τα κατάφερε, ο Περισσός δεν συνετρίβη από τα διλήμματα του ΣΥΡΙΖΑ και ο Καμμένος έκανε την έκπληξη, ξεπερνώντας οριακά το ΠΑΣΟΚ, εκεί που όλοι τον είχαν ξεγραμμένο.
Πώς αλλιώς εκτός από συντηρητικό μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα, όταν πρώτος βγαίνει ο πιο συντηρητικός ΣΥΡΙΖΑ όλων των εποχών, η ΝΔ με καθαρά ακροδεξιά ατζέντα συγκρατεί τις δυνάμεις της, οι νεοναζί διατηρούν την τρίτη θέση που είχαν στις ευρωεκλογές και η Κεντροαριστερά των Μνημονίων παίρνει συνολικά (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ, ΔΗΜΑΡ) πάνω από 13%; Οταν επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση με τον ακροδεξιό Καμμένο, χωρίς ν’ ακουστεί «κιχ»;
Κάποιοι, βέβαια, βλέπουν μόνο την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν «νίκη της Αριστεράς», επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίστηκε ως Αριστερά και έτσι τον αντιμετωπίζει το εγχώριο και διεθνές αστικό μιντιακό σύστημα. Αυτοί που εξακολουθούν να προβάλλουν αυτόν τον ανιστόρητο ισχυρισμό θα έπρεπε να κάνουν μόνο μια απλή σύγκριση ανάμεσα στον προεκλογικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτές τις εκλογές και στον προεκλογικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ στις δύο διαδοχικές προεκλογικές περιόδους του 2012. Η μέρα με τη νύχτα. Αυτό σημειώνεται και από όλους τους διεθνείς αναλυτές, οι οποίοι είναι σίγουροι για το «ρεαλισμό» με τον οποίο θα πολιτευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 είχε μια πολιτική ρεαλιστικά εφαρμόσιμη ή έκανε ήδη από την τωρινή προεκλογική περίοδο την κωλοτούμπα. Οποια εκδοχή και να πάρει κανείς, δε θα μπορούσε να μιλήσει για αριστερή πολιτική (αν υπήρχε δυνατότητα άσκησης τέτοιας πολιτικής στις συνθήκες του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης).
> Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε 2.246.064 ψήφους, όμως το 36,34% των εγκύρων, που αυτές οι ψήφοι αντιπροσωπεύουν, απέχει πολύ από τα ποσοστά που συγκέντρωνε το πρώτο κόμμα την εποχή του παλιού δικομματισμού. Το περίπου 64% που συγκέντρωσαν αθροιστικά ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ απέχει, επίσης, από το συνολικό ποσοστό του παλιού δικομματισμού. Εχει διαμορφωθεί αναμφισβήτητα ένας νέος δικομματισμός (αυτό φαίνεται από το χάος που χωρίζει ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα), όμως η αυτοδυναμία προσεγγίζεται μόνο χάρη στον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο (μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα και όριο 3% για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή).
Δεν νομίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί σε καλύτερη εκλογική κατάσταση απ’ αυτή που βρέθηκε τώρα. Επομένως, ακόμη και μ’ αυτόν τον προκλητικά καλπονοθευτικό νόμο η αυτοδυναμία μοιάζει με άπιαστο πουλί και η πίεση για δημιουργία δορυφορικών σχημάτων που θα συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας θα μεγαλώσει. Αυτή τη στιγμή, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε στο πιο ασταθές και αλλοπρόσαλο απ’ αυτά τα δορυφορικά σχήματα, στο ακροδεξιό μόρφωμα του Καμμένου.
Σε απόλυτους αριθμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε κάτι λιγότερο από 600.000 ψηφοφόρους σε σχέση με τον Ιούνη του 2012. Για να συμβεί αυτό, έπρεπε να διαλυθεί η παλιά σοσιαλδημοκρατία που εκφραζόταν από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ (περίπου 1.130.000 ψήφους είχαν αθροιστικά το 2012). Ενα κομμάτι απ’ αυτές τις ψήφους πήγε στο Ποτάμι, ένα μικρότερο κομμάτι παρέμεινε στο ΠΑΣΟΚ, ενώ ένα άλλο κομμάτι πήγε στο κόμμα του Γιωργάκη, στον Λεβέντη και στον Γκλέτσο, δείχνοντας αποστροφή για τον ΣΥΡΙΖΑ (ισχυρά αντιαριστερά σύνδρομα παλιών και νέων «κεντρώων»)! Είναι αναμφισβήτητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ψήφους και από τη ΝΔ και από τον Καμμένο, γεγονός που επιβεβαιώνει την προς τα δεξιά μετακίνησή του.
> Ενας άλλος δείκτης που επιβεβαιώνει την επέκταση του ΣΥΡΙΖΑ καθαρά προς συντηρητικά στρώματα είναι η σμίκρυνση της προς τ’ αριστερά επέκτασής του. Ο Περισσός πήρε 60.000 ψήφους περισσότερες σε σχέση μ’ αυτές που είχε πάρει τον Ιούνη του 2012. Eξακολουθεί, βέβαια, να έχει περίπου 200.000 ψήφους λιγότερες απ’ αυτές που πήρε το Μάη του 2012, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι των αριστερών ψηφοφόρων μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και έμεινε σ’ αυτόν, όμως ένα μικρότερο κομμάτι «επαναπατρίστηκε» εκλογικά στον Περισσό, δείχνοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε «τοίχο» προς τ’ αριστερά και επιτρέποντας στον Περισσό να ελπίζει ότι η κυβερνητική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει μεγαλύτερο επαναπατρισμό στις επόμενες εκλογές. Σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2014 ο Περισσός έχασε περίπου 11.000 ψήφους, γεγονός που επίσης επιβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε «τοίχο» προς τ’ αριστερά. Αυτό γίνεται πιο σίγουρο ως συμπέρασμα αν αναλογιστούμε ότι για πρώτη φορά σ’ αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε τον εκβιασμό της αυτοδυναμίας, στην οποία προσέδωσε καθαρά διλημματικό χαρακτήρα (μνημόνιο ή αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ;), φέρνοντας τον Περισσό υπό κατηγορία ότι «σκοτώνει» την προοπτική να υπάρξει μια «κυβέρνηση της Αριστεράς», αρνούμενος προκαταβολικά να της παράσχει έστω ψήφο ανοχής.
> Η ΝΔ του Σαμαρά, από τη μια μ’ έναν ακροδεξιό, εθνικιστικό, θρησκόληπτο, εμφυλιοπολεμικό λόγο, και από την άλλη με την καλλιέργεια του φόβου, κατάφερε να χάσει μόλις 107.000 ψήφους σε σχέση με τον Ιούνη του 2012, ενώ σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2014 κέρδισε 420.000 ψήφους. Ομως, το 27,81% και οι 8,5 μονάδες διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ κατέστησαν τον Σαμαρά δαχτυλοδεικτούμενο από τα στελέχη των άλλων τάσεων (καραμανλικούς, μητσοτακικούς και αδέσποτους), που του χρεώνουν το ότι έχασε το «μεσαίο χώρο» χωρίς να πάρει τίποτα από την ακροδεξιά, ενώ με τους χειρισμούς του για την προεδρική εκλογή κατάφερε να ζωντανέψει τον Καμμένο.
> Οι νεοναζί, με τα γκεσέμια τους στη φυλακή και αποκλεισμένοι από τα αστικά ΜΜΕ, πήραν 388.447 ψήφους, μόλις 37.578 λιγότερες από τον Ιούνη του 2012. Σημαντικά λιγότερες, όμως, από τις 536.910 που είχαν πάρει στις ευρωεκλογές του 2014. Το φαινόμενο δείχνει σταθεροποιημένο. Μιλάμε για συνειδητή ψήφο προς τη νεοναζιστική συμμορία, η οποία πλέον έχει αποκαλυφθεί στους πάντες. Είτε πρόκειται για παραδοσιακές ακροδεξιές ψήφους είτε για λούμπεν πολιτική συμπεριφορά, το ίδιο κάνει.
> Για την «Κεντροαριστερά» τα είπαμε. Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ και ΔΗΜΑΡ μάζεψαν αθροιστικά 845.654 ψήφους, περίπου τα τρία τέταρτα των 1.141.010 που είχαν πάρει αθροιστικά ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ τον Ιούνη του 2012. Το μέλλον είναι δυσοίωνο για όλους. Και για το Ποτάμι, που διεκδίκησε την τρίτη θέση και την έχασε για 15.400 ψήφους από τους νεοναζί. Διότι δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα πολιτικών τυχοδιωκτών, που υπάρχει χάρη στην υποστήριξη των μιντιαρχών, από τα «κέφια» των οποίων εξαρτάται. Ο χώρος της «Κεντροαριστεράς» θα βρίσκεται σε διαρκή κρίση για πολύ ακόμα, καθώς οι «καπεταναίοι» είναι όσοι και οι οπαδοί.
> Τέλος, ο Καμμένος μπορεί να πανηγυρίζει σαν νικητής. Μπορεί να πήρε 293.371 ψήφους, έναντι των 462.406 που είχε πάρει τον Ιούνη του 2012, όμως ξεπέρασε κατά πολύ τις 197.701 που είχε πάρει στις ευρωεκλογές του 2014. Πολεμήθηκε από τον Σαμαρά, πολεμήθηκε από το μιντιακό σύστημα, του έφυγαν οι μισοί βουλευτές, αλλά όλ’ αυτά λειτούργησαν τελικά υπέρ του. Ενα κομμάτι δεξιών ψηφοφόρων τον ψήφισε, από οργή έναντι του Σαμαρά, της πολιτικής που ακολούθησε τα τελευταία δυόμισι χρόνια και της προεκλογικής τακτικής του. Εκτός από το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», που προέβαλε υστερικά κατά την προεκλογική περίοδο, ο Καμμένος είχε και το «αντιμνημονιακό», αποτελώντας έτσι μια εναλλακτική λύση για απογοητευμένους από τον Σαμαρά δεξιούς. Σήμερα καμαρώνει ως υπουργός Αμυνας, έχει εξασφαλίσει κυβερνητικά πόστα σε τέσσερα ακόμα στελέχη του (βουλευτές και μη), οπότε φιλοδοξεί να κρατήσει το μόρφωμά του και να προσελκύσει και άλλους απογοητευμένους δεξιούς. Τέτοια μορφώματα, όμως, δεν μπορούν να μακροημερεύσουν, όπως έδειξε και το παράδειγμα του Καρατζαφέρη.
http://www.eksegersi.gr
