Στην ολιγαρχία λίγοι είναι οι ισχυροί που ασκούν την εξουσία και όπως είναι μαθηματικά επόμενο,...
αυτοί οι λίγοι πλουτίζουν. Εκτός και αν κάποιος είναι τόσο αφελής που να πιστεύει ότι ο ολιγάρχης δεν θα φροντίσει για τον δικό του πλουτισμό. Στην πραγματική δημοκρατία αντίθετα, ασκούν όλοι την εξουσία και επομένως είναι αδύνατο να πλουτίζουν μόνο λίγοι. Δεν απαγορεύεται φυσικά ο πλούτος στη δημοκρατία, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν κάποιοι να πλουτίζουν χωρίς τον έλεγχο και τη σύμφωνη γνώμη της κοινωνίας, ανάλογα με την προσφορά του καθενός. Έτσι, στη δημοκρατία, αναγκαστικά ο πλούτος είναι ελεγχόμενος και κατανέμεται αυτόματα σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ανάλογα με την πραγματική προσφορά.
αυτοί οι λίγοι πλουτίζουν. Εκτός και αν κάποιος είναι τόσο αφελής που να πιστεύει ότι ο ολιγάρχης δεν θα φροντίσει για τον δικό του πλουτισμό. Στην πραγματική δημοκρατία αντίθετα, ασκούν όλοι την εξουσία και επομένως είναι αδύνατο να πλουτίζουν μόνο λίγοι. Δεν απαγορεύεται φυσικά ο πλούτος στη δημοκρατία, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν κάποιοι να πλουτίζουν χωρίς τον έλεγχο και τη σύμφωνη γνώμη της κοινωνίας, ανάλογα με την προσφορά του καθενός. Έτσι, στη δημοκρατία, αναγκαστικά ο πλούτος είναι ελεγχόμενος και κατανέμεται αυτόματα σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ανάλογα με την πραγματική προσφορά.
Αυτή είναι στο παρασκήνιο η πραγματική σύγκρουση μεταξύ κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας και δημοκρατίας. Είναι σύγκρουση για την εξουσία και την κατανομή του πλούτου.
Το κακό στην όλη υπόθεση, είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, επηρεασμένη και από τα προβλήματα της καθημερινότητας, βαριέται ή πιστεύει ότι δεν θα έχει το χρόνο να ασχοληθεί με διαδικασίες διαβουλεύσεων και λήψης αποφάσεων. Δηλαδή , στην ουσία, δεν την πολυενδιαφέρει για το εάν δεν θα υπάρχει δημοκρατία ή αντιπροσώπευση. Ίσως μάλιστα και να βολεύεται συνειδησιακά με την αντιπροσώπευση. Όμως, δεν έχει καταλάβει και αυτό είναι το σημαντικό, ότι έτσι κλείνει τα μάτια στον ανεξέλεγκτο πλουτισμό των λίγων, την στιγμή που η ίδια χάνεται στο συνεχές κυνήγι του χρόνου και της καθημερινότητας που τεχνητά της στήνει η ολιγαρχία για να εξασφαλίζει η ίδια την εξουσία της.
Αυτό ακριβώς μας λέει ο Αριστοτέλης.
«…Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφ’ εταίρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.
Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά….». Αριστοτέλους Πολιτικά.
Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά….». Αριστοτέλους Πολιτικά.
Αυτή είναι η ζωή των ανθρώπων που δεν θέλουν να καταλάβουν τι τους συμβαίνει εις τους αιώνας των αιώνων. Η απάντηση λοιπόν στην τυραννία των ελίτ, ντόπιων και ξένων, είναι διαχρονικά μια και μοναδική. Αντίσταση μέσω Δημοκρατίας
