Πονάει, λέει, ο Γερμανός Πρόεδρος για όσα έκανε η Γερμανία στην Ελλάδα. Το είπε τούτο επί λέξει σε συνέντευξη που έδωσε ενόψει της προγραμματισμένης επίσκεψής του στην Αθήνα, και θα δημοσιευθεί αύριο.
Όταν λέει ο Γερμανός Πρόεδρος ότι πονάει, εννοεί φυσικά ότι πονάει για όσα έκανε η Γερμανία στην Ελλάδα κατά την Κατοχή. Δεν εννοεί τη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα στην εποχή μας. Γι αυτήν δεν πονάει. Αυτήν την εγκωμιάζει. Τη θεωρεί υποδειγματική αλληλεγγύη –αλληλεγγύη προς μια χώρα που δεν είχε κάνει τα μαθήματά της, από μια χώρα που όχι μόνο τα είχε κάνει τα μαθήματά της, αλλά και είχε αριστεύσει στο διαγώνισμα, αναδείχθηκε πρώτος μαθητής κ.τ.λ. κ.τ.λ., τα γνωστά…
Το πόνο του για τα αποτελέσματα της αλληλεγγύης που έδειξε η Γερμανία προς την Ελλάδα στις μέρες μας θα μας τον εκφράσει ο Γερμανός Πρόεδρος του 2084. Διότι, να υπολογίζετε ότι, όπως προκύπτει, η ευαισθησία της Γερμανίας έχει χρονοκαθυστέρηση περίπου 74 χρόνων.
Α! Και ο πόνος της Γερμανίας είναι πάντα στα λόγια. Στα έργα, η χρονοκαθυστέρηση του πόνου που νιώθει η Γερμανία είναι μεγαλύτερη. Πόση ακριβώς δεν ξέρω. Σε κάθε περίπτωση, για να εκδηλωθεί, θα πρέπει πρώτα να έχει φύγει από τη μέση ο ενοχλητικός Μανώλης Γλέζος, ώστε να μπορούν να τη χειρίζονται από εκείνη την ημέρα και μετά ανεξέλεγκτοι οι Σαμαροβενιζέλοι, ως εντολοδόχοι-αρμόδιοι αυτοί να κάνουν έργα τα λόγια των Γερμανών.
Συμπέρασμα πρώτο: Ναι, είναι δυνατόν να μεσολαβούν 74 χρόνια, αλλά παρά τη μεγάλη αυτή χρονοκαθυστέρηση, να εξακολουθούμε να κάνουμε λόγο για ευαισθησία. Πάνε αυτά που ξέρατε, ότι εφόσον μιλάμε για ευαισθησία εξυπακούεται αμεσότερη ανταπόκριση.
Συμπέρασμα δεύτερο: Ομοίως πάνε αυτά που ξέρατε και με τη αλληλεγγύη. Παλιά, όταν μιλάγαμε για αλληλεγγύη, καταλαβαίναμε κάτι χωρίς τόκους και χωρίς θύματα. Τώρα πια η αλληλεγγύη είναι έντοκη και συνεπάγεται απώλειες. Όση πιο πολλή αλληλεγγύη, τόσα πιο πολλά θύματα.
Βέβαια, εμάς εδώ το πρόβλημά μας δεν είναι η Γερμανία. Είναι οι εγχώριοι κολαούζοι της. Να είμαστε σε τούτο συνεννοημένοι και να μην ξεχνιόμαστε.
