α) Ότι δεν αποκλείεται και νέο Μνημόνιο για την Ελλάδα,
β) ότι μετά το δημοσιονομικό τσουνάμι επέρχεται το τσουνάμι των λεγόμενων «διαρθρωτικών αλλαγών» για τις οποίες δεν παρέλειψε να σημειώσει πως θα «είναι εξίσου δυσάρεστες» για τον ελληνικό λαό,
γ) ότι για να φύγει η τρόικα από την Ελλάδα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2016 (και βλέπουμε), και
δ) ότι, παρόλα αυτά, η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ έχει επιτύχει θετικό αποτέλεσμα που ναι μεν «ο κόσμος δεν το βλέπει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουμε λάθος»…
Δεν θα είχε κανένα νόημα να σταθούμε στον κ.Ρέγκλινγκ αν δεν επρόκειτο για έναν από τους «σωτήρες» του ελληνικού λαού. Μπορεί ο κ.Ρέγκλινγκ να υστερεί σε «δημοφιλία» έναντι του Τόμσεν, αλλά ο ρόλος του ως επικεφαλής του «EFSF» στο ¨ελληνικό δράμα» είναι κάτι παραπάνω από αποφασιστικός. Και ταυτόχρονα: Είναι ρόλος αποκαλυπτικός ως προς το κατά πόσο αυτός ο μηχανισμός, ο «EFSF», είναι μηχανισμός «στήριξης» χωρών, όπως κατ ‘ ευφημισμό τον βάφτισαν, ή μηχανισμός «εξανδραποδισμού» λαών, κατεδάφισης και πρόκλησης κοινωνικών ερειπίων.
Υπενθυμίζουμε λοιπόν:
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Spiegel» ήδη από τον Ιανουάριο του 2011, οι διεθνείς δανειστές και «φίλοι» της Ελλάδας, προεξάρχοντος του «EFSF» και του κ.Ρέγκλινγκ, ως «μοντέλο» για την αντιµετώπιση των οικονοµικών προβληµάτων της Ελλάδας έχουν τις… Φιλιππίνες. Και για την ακρίβεια: Το «μοντέλο» τους για την Ελλάδα είναι η «θεραπεία» που εφαρμόστηκε από το ΔΝΤ στις Φιλιππίνες.
Το «μοντέλο Φιλιππίνες» (ή άλλως αποκαλούμενο και «σχέδιο Μανίλα») περιλάμβανε:
- Aκραία μέτρα φτωχοποίησης του λαού με πρόσχημα (και εκεί) από το ΔΝΤκαι από τους εγχώριους κρατούντες την εξόφληση του χρέους της χώρας.
- Αναγωγή σε πολιτικό «ευαγγέλιο» των µεγάλων περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες.
- Αθρόες ιδιωτικοποιήσεις.
- Επιβολή καθεστώτος γενικευµένης λήψης µέτρων στην κατεύθυνση της λεγόµενης «απελευθέρωσης» της αγοράς.
- Κατάργηση κάθε ελέγχου στο ξένο συνάλλαγµα και στις κερδοσκοπικές «επενδύσεις».
Οι συνέπειες της «θεραπείας» ήταν οι αναμενόμενες:
Καταστροφή στη βιοµηχανία και στη γεωργία της χώρας (οι Φιλιππίνες από χώρα εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων µετατράπηκε σε χώρα εισαγωγής αγροτικών προϊόντων).
Πλήρης κατάρρευση της οικονοµίας όταν επήλθε η µαζική φυγή κεφαλαίων κατά τη διάρκεια της χρηµατιστηριακής κρίσης που έπληξε τις ασιατικές χώρες το 1997.
Διεύρυνση της µαζικής φτώχειας και της κοινωνικής αποστέρησης.
Τετραπλασιασµός από το 1980 –και µέσα σε µια δεκαπενταετία– των τοκοχρεολυσίων που ήταν υποχρεωµένες να πληρώνουν οι Φιλιππίνες στους δανειστές τους.
Όσον αφορά τη «ρύθµιση» που έγινε για την αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους των Φιλιππίνων (στα ελληνικά αυτό λέγεται «αναδιάρθρωση», «επιµήκυνση», «ευρωοµόλογο», «επαναγορά», «κούρεµα», κ.ο.κ.) είχε τα εξής αποτελέσματα: Πρώτον, την επί δεκαετίες καταλήστευση του 1/4 του ετήσιου προϋπολογισµού της χώρας για την αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους. Δεύτερον, την επίτευξη «βιωσιμότητας» του χρέους µέσω του πολλαπλασιασµού των δανείων που συνάφθηκαν για την εξόφληση των προηγούµενων δανείων. Αυτά τα νέα χρέη κλήθηκαν να τα επωµιστούν και πάλι οι φτωχοί και οι απόκληροι, µέσω αυξήσεων τόσο στους φόρους επί των εισοδηµάτων τους, όσο και µέσω της εκτίναξης των έµµεσων φόρων.
Φυσικά αν ρωτήσετε τους κυρίους «Ρέγκλινγκ» θα ισχυριστούν ότι οι Φιλιππίνες «τιθάσευσαν το χρέος» και ότι είναι, πλέον, μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ασίας. Θα σας φέρουν μάλιστα σαν «απόδειξη» για την «ορθότητα» των «θεραπευτικών» τους μεθόδων ότι το α’ τετράμηνο του 2013, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, οι Φιλιππίνες παρουσίασαν αύξηση του ΑΕΠ κατά 7,3%.
Δεν θα σας πουν, όμως, ότι το γεγονός αυτό, αν αποδεικνύει κάτι είναι τούτο: Ότι προϋπόθεση για την ανάπτυξη του κεφαλαίου είναι η φτώχεια του λαού. Ότι πίσω από την «ευημερία» και την «ανάπτυξη» βρίσκονται οι άνθρωποι. Για τους ανθρώπους, το τελικό «επίτευγμα» του «σχεδίου Μανίλα», το οποίο «εμπνέει» τον «Μηχανισµό Στήριξης» των Βρυξελλών και τον επικεφαλής του, είχε τα εξής «σωτήρια» αποτελέσματα στις Φιλιππίνες:
1) Το 68% του πληθυσμού ίσα – ίσα που καταφέρνει να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες ενώ το 23% λιμοκτονεί. Βέβαια υπάρχει και ένα 9% που διαβιεί άνετα…
2) Πάνω από 6 εκατομμύρια παιδιά στις Φιλιππίνες δεν δέχονται βασική εκπαίδευση και πάνω από ένα εκατοµµύριο παιδιά ζουν στους δρόµους.
3) Πάνω από 10 εκατομμύρια πολίτες είναι αναλφάβητοι και δεν ξέρουν αριθμητική.
4) Τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για τις παραγκουπόλεις που εκτείνονται σε όλη την πρωτεύουσα Μανίλα είναι να υψώνει τείχη από μουσαμάδες για να μην φαίνονται! Στις παραγκουπόλεις των Φιλιππίνων ζουν 23 εκατομμύρια άνθρωποι που αποτελούν το 44% του αστικού πληθυσμού.
5) Πάνω από 43 εκατομμύρια πολίτες της χώρας των 94 εκατομμυρίων κατοίκων έχει εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 2 δολάρια την ημέρα.
Και κάτι ακόμα: Επικεφαλής του «σχεδίου Μανίλα» που εφαρμόστηκε από τα μέσα της δεκαετίας του '80 στις Φιλιππίνες, µια χώρα όπου εδώ και τριάντα χρόνια η δική της πλουτοκρατία την έθεσε υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και της Παγκόσµιας Τράπεζας, κι ο λαός της βιώνει τη µέχρις εσχάτων πολιτική της «σωτήριας αναδόµησης», δεν ήταν άλλος από τον κ. Ρέγκλινγκ. Τότε ο κ. Ρέγκλινγκ δεν είχε εγκατασταθεί ακόμα στις Βρυξέλλες και δεν είχε επιφορτιστεί με το καθήκον να «σώσει» της Ελλάδα ως επικεφαλής του «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης». Ήταν εγκατεστημένος στην Ουάσιγκτον. Δούλευε για το ΔΝΤ. Κι όπως τώρα, αυτός και οι όμοιοί του, «σώζουν» την Ελλάδα, τότε «έσωζε» τις Φιλιππίνες…
