Σε βαρυσήμαντο σημερινό του άρθρο στην ιστοσελίδα του Βήματος, με τίτλο «Το τίμημα του ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο», ο Αντώνης Καρακούσης καταλήγει:
«Γενικώς νοιώθει κανείς ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία ακολουθεί πολιτική εκλεκτικής συγγένειας προς τις αγορές και αντιθέτως κρατά απόσταση από τους δοκιμαζόμενους λαούς. Είναι σχεδόν έτοιμη να τους θυσιάσει παρά να θίξει τα ιερά και τα όσια του διεθνούς οικονομικού συστήματος, το οποίο ωστόσο από την τραπεζική κρίση του 2008 και εντεύθεν κατέστη μη υπερασπίσιμο.
Και το ερώτημα που τίθεται για την ελληνική πολιτική είναι αν θα παρακολουθήσει τη γραμμή των δεσμευμένων ευρωπαϊκών αρχών ή θα θέσει ένα όριο στην κατακρήμνιση της χώρας, στην βύθιση της οικονομίας και στην κοινωνική αποδιάρθρωση. Κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να ορθωθεί ένα τείχος αντίστασης και αξιοπρέπειας. Το τίμημα παραμονής στο ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο, γιατί απλούστατα δεν θα είναι ανεκτό από την κοινωνία, από τους πολίτες, από την ίδια την χώρα εντέλει.
Και το ερώτημα που τίθεται για την ελληνική πολιτική είναι αν θα παρακολουθήσει τη γραμμή των δεσμευμένων ευρωπαϊκών αρχών ή θα θέσει ένα όριο στην κατακρήμνιση της χώρας, στην βύθιση της οικονομίας και στην κοινωνική αποδιάρθρωση. Κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να ορθωθεί ένα τείχος αντίστασης και αξιοπρέπειας. Το τίμημα παραμονής στο ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο, γιατί απλούστατα δεν θα είναι ανεκτό από την κοινωνία, από τους πολίτες, από την ίδια την χώρα εντέλει.
Την καλύτερη απάντηση σε αυτού του είδους την επιχειρηματολογία, την είχε δώσει προεκλογικά στην ίδια ιστοσελίδα ο συνονόματος και συνεπώνυμός του αρθρογράφος, Αντώνης Καρακούσης. Στις 7 Ιουνίου, σε βαρυσήμαντο άρθρο του, με τίτλο «Ευρώ, το καλύτερο μας σπίτι», εξηγούσε:
... Είναι τόσο ισχυρό και χειροπιαστό το ευρωπαϊκό κεκτημένο που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε από τα υπάρχοντα, ούτε και από εκείνα που ορισμένοι θεωρητικώς κατασκευάζουν. Και τα αγαθά που ενσωματώνει, υπέρτερα κάθε λιτότητας και όποιου πρόσκαιρου κόστους. Γι' αυτό κι αξίζει η πάλη όχι απλώς για τη διατήρησή του, αλλά και για τον εμπλουτισμό και την ενίσχυσή του.
Οι απόψεις άλλωστε αυτού του δεύτερου Καρακούση δεν ήταν μιας χρήσης, αλλά επιβεβαιώνονταν με κάθε ευκαιρία. Ενδεικτικά, αμέσως μετά τις εκλογές εκτιμούσε πως: «Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου αποκλείει, επί του παρόντος τουλάχιστον, την αργεντινοποίηση της χώρας. Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι των Ελλήνων ανακουφίστηκαν, ένοιωσαν ότι γλίτωσαν την μεγάλη περιπέτεια και απέτρεψαν την απειλή του αιφνίδιου θανάτου της ελληνικής οικονομίας. Ουσιαστικά, οι ψηφοφόροι έδωσαν μια ακόμη ευκαιρία στις θεωρούμενες συστημικές δυνάμεις, προσέφεραν λίγο χρόνο ακόμη, δεν θέλουν να θυσιάσουν εν ριπή οφθαλμού το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Γνωρίζουν ότι αποκτήθηκε με κόπο και δεν είναι από αυτά που τα πετάει κανείς με την πρώτη δυσκολία. Δεν θέλουν οι Έλληνες να χάσουν την επαφή τους με την Ευρώπη και τους θεσμούς της».
Στη σύγκρουση των δύο Καρακούσηδων εκείνο που ο μέσος αναγνώστης, ο μέσος πολίτης, ο μέσος ψηφοφόρος πρέπει να εμπεδώσει είναι πως πράγματι, το τίμημα του ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο, αλλά το εύρος της κοροϊδίας, το εύρος της υποτίμησης της νοημοσύνης, το εύρος του χαμαιλεοντισμού είναι απεριόριστο. Και χωρίς κανένα απολύτως τίμημα.
Σε ένα άλλο πολύ πρόσφατο παράδειγμα από τον καθεστωτικό λόγο, το κούρεμα του ελληνικού χρέους παρουσιαζόταν για ένα χρόνο ως το απόλυτο κακό. Εν ριπή οφθαλμού δεν μεταβλήθηκε απλώς στο απόλυτο καλό, αλλά όλοι συμπεριφέρονταν σαν να μην έπαιζε ως χθες το ρόλο του απόλυτου κακού.
Δεν πρόκειται καν για τη θεωρία της αλτσχαϊμεροποίησης των πολιτών. Δεν αντιμετωπίζουν τους πολίτες σαν να πάσχουν από μαζικό Αλτσχάιμερ. Τους αντιμετωπίζουν σαν να είναι ήρωες του "Μemento", της ταινίας που ο πρωταγωνιστής είχε μνήμη μόνο μερικών ωρών και μετά ξεχνούσε οτιδήποτε είχε προηγηθεί. Ίσως λοιπόν κι εμείς σαν αυτόν πρέπει να αρχίσουμε να χαράζουμε στο κορμί μας μερικές βασικές πληροφορίες για να τις ανακαλούμε όταν μας πιάνει η αμνησία: ως πρότινος ο καθεστωτικός λόγος είχε την έξοδο από το ευρώ ως ταμπού, την επέσειε ως πτώση στην άβυσσο και ως ιστορική καταστροφή.
Το UNFOLLOW #8 κυκλοφορεί. Ζητήστε το στα περίπτερα.
