Νέοι σε φεστιβάλ στην περιοχή Kaluga - RIA Novosti, 1920,
06.06.2023
© RIA Novosti / Βλαντιμίρ Αστάπκοβιτς
Πιότρ Ακόποφ
Μέχρι στιγμής, η Ρωσία απαντά στην ερώτηση "ποιος
είναι το αφεντικό στο σπίτι;" (όπου το "σπίτι" αναφέρεται στο
χώρο του ρωσικού πολιτισμού), η ρωσική κοινωνία απαντά στην ίδια ερώτηση σε
σχέση με την οικογένεια. Και από αυτές τις απαντήσεις γίνεται ανησυχητικό για
το μέλλον του λαού μας - θα συγκεντρώσουμε τη Ρωσική γη μαζί, αλλά θα σώσουμε
την οικογένεια;
Όχι, η τελευταία δημοσκόπηση του VTsIOM δεν δίνει
τρομερά στοιχεία σχετικά με την αλλαγή στάσης απέναντι στο νόημα της οικογένειας
ως τέτοιας - δεν πρόκειται καθόλου για αυτό. Πρόκειται για "την κατανομή
των ρόλων των φύλων στις ρωσικές οικογένειες", δηλαδή αποκαλύπτει την
ουσία αυτού που τώρα καταλαβαίνουμε ως "οικογένεια". Και εδώ αρχίζει
η διασκέδαση.
Αποδεικνύεται ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες είχαμε μια
επανάσταση: δεν πρέπει πλέον να υπάρχει κεφαλή στην οικογένεια. Γενικά. Αυτή
είναι η γνώμη του 68% των ερωτηθέντων, παρά το γεγονός ότι το 2005 το 35% το
πίστευε. Κατά συνέπεια, το ποσοστό εκείνων που πιστεύουν ότι η κεφαλή της
οικογένειας πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος άνδρας στην οικογένεια (και αν όχι,
τότε η μεγαλύτερη γυναίκα στην οικογένεια) μειώθηκε από 38% σε 18%. Δηλαδή,
έχουμε τερματίσει επίσημα την πατριαρχία - τελικά, μαζί του αγωνίζονται οι
φεμινίστριες; Όχι, αν συνεχιστούν οι τρέχουσες τάσεις, θα τερματίσουμε την
οικογένεια ως τέτοια.
Και αυτό δεν είναι κινδυνολογία, αν και οι κοινωνιολόγοι,
φυσικά, παρουσιάζουν τα πάντα ως φυσική πορεία προόδου:
«
«Η σύγχρονη οικογένεια έχει ελάχιστα κοινά με την
οικογένεια του περασμένου αιώνα. Όχι μόνο η σύνθεση, το μέγεθος και οι
λειτουργίες της διαφέρουν, αλλά και ο τρόπος ζωής των συζύγων, οι προσδοκίες
του ρόλου τους στο γάμο. Μια άκαμπτη ιεραρχία των φύλων αντικαθίσταται από ένα
μοντέλο επίτευξης συναίνεσης μεταξύ των φύλων: οι άνδρες συμμετέχουν όλο και
περισσότερο στις δουλειές του σπιτιού και στην ανατροφή των παιδιών, και οι
γυναίκες συμμετέχουν πιο ενεργά στην υλική ασφάλεια και την κοινωνική ζωή. Μαζί
με την ανακατανομή των ευθυνών των φύλων, αλλάζουν και οι ιδέες για την
κατανομή της εξουσίας στην οικογένεια».
Κάθε τύπος οικογένειας έχει το δικό του όνομα: το
παραδοσιακό ονομάζεται "πατερναλιστικό μοντέλο" και αυτό χωρίς τσάρο
στο κεφάλι ονομάζεται μοντέλο "συναίνεσης" (αγαπημένη λέξη του
Γκορμπατσόφ). Υπάρχει, ωστόσο, επίσης "πραγματιστικό" και
"ωφελιμιστικό": αυτό συμβαίνει όταν οι αποφάσεις λαμβάνονται από
αυτόν που είναι καλύτερα έμπειρος στην κατάσταση ή αυτός που κερδίζει
περισσότερα, αλλά και τα δύο αυτά "μοντέλα" δεν είναι κοντά στους
Ρώσους: το πρώτο σημείωσε επτά τοις εκατό, και το δεύτερο - τέσσερα. Έτσι, όλα
πηγαίνουν στο γεγονός ότι η "συναίνεση" θα γίνει σταδιακά το κύριο
ιδανικό της οικογένειας στη χώρα μας. Δηλαδή, θα σκοτώσει την οικογένεια -
πρώτα μια μεγάλη, και στη συνέχεια μια μικρή. Επειδή ήδη τώρα το 78% των νέων
ηλικίας 18-24 ετών είναι «υπέρ της ισότητας στην οικογένεια», δηλαδή οι νέοι
έχουν κάνει την επιλογή τους.
Τι θα βράσει, λοιπόν, αν όλα έχουν ήδη αποφασιστεί από
την αδυσώπητη πορεία της ιστορίας; Και γενικά, γιατί τέτοιοι οικοδόμοι σπηλαίων
όπως ο συγγραφέας αυτού του κειμένου φοβίζουν τους ανθρώπους με το
"μαρασμό της οικογένειας"; Τίποτα δεν θα πεθάνει: θα υπάρξει μια νέα,
ισότιμη οικογένεια - χωρίς βία, δικτατορία, ανταγωνισμό και άλλες ασέλγειες.
Όλοι θα είναι καλά - και τα παιδιά επίσης.
Αλλά αυτά τα παιδιά απλά δεν θα είναι, επειδή η ιδέα μιας
ισότιμης οικογένειας από μόνη της είναι αφελής ή ηλίθια. Ένας άντρας δεν είναι
ίσος με μια γυναίκα - δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος: είναι
διαφορετικός. Μια οικογένεια στην οποία δεν υπάρχει ανώτερος, δεν υπάρχει
επικεφαλής, δεν υπάρχει αρσενική και γυναικεία επιχείρηση, αυτό δεν είναι
οικογένεια - είναι μια ανώνυμη εταιρεία που θα αποσυντεθεί στα πρώτα
προβλήματα. Εξ ου και ο τεράστιος αριθμός διαζυγίων, επειδή οι άνθρωποι
δημιουργούν μια οικογένεια βασισμένη σε εντελώς ψευδείς ιδέες ότι η διαφορά
μεταξύ αρσενικού και θηλυκού διαγράφεται και όλα μπορούν να συμφωνηθούν. Και αν
δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε - καλά, τίποτα, θα πάρουμε διαζύγιο και θα
προσπαθήσουμε ξανά, και στη συνέχεια ξανά. Αυτή δεν είναι απλώς μια
αντιοικογενειακή προσέγγιση, είναι μια προσέγγιση που οδηγεί στην καταστροφή
του ίδιου του θεσμού της οικογένειας, αντικαθιστώντας τον με προσωρινούς γάμους
και ενώσεις, με «συμβατικές σχέσεις δύο ίσων εταίρων».
Τι πρέπει όμως να γίνει αν μια γυναίκα δεν θέλει πλέον να
εγκαταλείψει τη δουλειά της και να "επιστρέψει στο σπίτι", κάτι που
επιθυμεί ο αποστασιοποιημένος συγγραφέας; Ναι, η ιστορία δεν μπορεί να
αντιστραφεί - ο καπιταλισμός έχει οδηγήσει τις γυναίκες έξω από το σπίτι για να
εργαστούν. Αλλά πολύ σύντομα (με βάση τα ιστορικά δεδομένα) αυτή η πιο ισότιμη,
δηλαδή εργαζόμενη, γυναίκα θα γίνει ανεπιθύμητη από τον καπιταλισμό ως
εργαζόμενη - και τι, θα την οδηγήσει πίσω στην οικογένεια; Όχι, θα την χρειάζεται
μόνο ως καταναλώτρια, και αυτόνομη, ή με ένα παιδί "για τον εαυτό
της". Όσο περισσότεροι είναι οι καταναλωτές, δηλαδή οι μονάδες των
"νοικοκυριών" (ο όρος σημαίνει ήδη περιπαικτικά όχι οικογένεια, αλλά
απλώς οποιαδήποτε ανεξάρτητη μονάδα διαβίωσης), τόσο πιο κερδοφόρα είναι για
τον καπιταλιστή και το κράτος του. Αλλά οι Ρώσοι επιλέγουν τον δικό τους δρόμο
- γιατί να ακολουθήσουμε τα βήματα εκείνων που ήδη από την ισότιμη οικογένεια
έχουν περάσει πρώτα στην οικογένεια με τον "νούμερο ένα" και τον
"νούμερο δύο" γονέα και μετά στην κουλτούρα των χωρίς παιδιά.
Και τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε την περιδίνηση
στη λήθη; Να μιλήσουμε για το πώς ο μεγαλύτερος στην οικογένεια δεν έχει να
κάνει με τη βία, τη δικτατορία, την εκμετάλλευση ή τον εξευτελισμό της
γυναίκας, αλλά με την ευθύνη, το καθήκον και την αγάπη. Αυτό είναι που πρέπει
να εμπεδωθεί στα παιδιά στο σχολείο, στον πολιτισμό και στο σπίτι (ακόμη και αν
το σπίτι είναι ελλιπές). Ο μεγαλύτερος στην οικογένεια δεν είναι απλώς φυσικός,
είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να υπάρξει μια οικογένεια. Όχι να
υπερισχύει ο σεβασμός της γνώμης του άλλου μισού, και για να το θέσω ωμά, να
της δίνεται πραγματική εξουσία στο σπίτι, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις
παραδοσιακές κοινωνίες. Ναι, οι Ρώσοι δεν μπορούν να επιστρέψουν ως δια μαγείας
σε μια μεγάλη οικογένεια (και χρειαζόμαστε μια μεγάλη οικογένεια - με τρία,
τέσσερα ή πέντε παιδιά), αλλά πρέπει τώρα να κάνουμε τα πάντα για να
διασφαλίσουμε ότι οι νέες γενιές θα έχουν μια φυσιολογική, σωστή αντίληψη για
το τι είναι οικογένεια. Διαφορετικά, δεν θα υπάρχει λαός και Ρωσία χωρίς έναν
Τσάρο στο κεφάλι, χωρίς έναν γέροντα στην οικογένεια.
The -problem
-came: we -don't -know -who- is -the -boss- in -the- house
https://ria.ru/20230606/semya-1876288721.html
