Αμερικανικό άρμα μάχης M1 Abrams - RIA Novosti, 1920, 28.01.2023
© Φωτογραφία: Στρατός των ΗΠΑ / Patrick Albright
Elena Karayeva
Σε όλες τις αντιπαραθέσεις των προηγούμενων και των παρόντων αιώνων, ο
κύριος στρατηγικός στόχος της Δύσης ήταν να καταστρέψει τη Ρωσία. Ρωσική
αυτοκρατορία, ΕΣΣΔ, σύγχρονη χώρα - η αλλαγή ονόματος δεν άλλαξε ποτέ τον
στόχο.
Παρακολουθώντας από κοντά τις κινήσεις και τις αποχωρήσεις σε διάφορα
πολιτικά και πολιτικοστρατιωτικά παιχνίδια, ως έθνος έχουμε, τα τελευταία 30
χρόνια, φαινομενικά χάσει από τα μάτια μας αυτό το απλό γεγονός.
Η Δύση είναι πάντα εναντίον μας. Η Δύση είναι πάντα εναντίον των Ρώσων.
Είμαστε εδώ και δεκαετίες μια ενωμένη ισχυρή, θωρακισμένη γροθιά: όχι
επειδή είμαστε πολεμοχαρείς και όχι επειδή ο μιλιταρισμός είναι το μεσαίο μας
όνομα, αλλά επειδή ήταν ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε. Ως χώρα, ως έθνος,
διατηρώντας τον πολιτισμό, τις παραδόσεις και τα ιδανικά της.
Προσπάθησαν να μας παραπλανήσουν και σχεδόν τα κατάφεραν, κόβοντας τους
πυραύλους για παλιοσίδερα ως μέρος της πολιτικής της "νέας σκέψης"
και παραδίδοντας τα σχέδια των συσκευών ακρόασης που εγκαταστάθηκαν στο νέο
κτίριο της πρεσβείας των ΗΠΑ στους Αμερικανούς ως μέρος της πολιτικής της
"νέας ειλικρίνειας". Και αυτό μάλιστα έγινε από αυτόν που ήταν
υποχρεωμένος να προστατεύει τα συμφέροντα της εθνικής μας ασφάλειας από τους
ίδιους τους Αμερικανούς. Ο τότε πρόεδρος της KGB.
Αλλά όλες αυτές οι χειρονομίες καλής και πολύ καλής θέλησης δεν άλλαξαν τα
σχέδια των στρατιωτικών ελίτ και του πολιτικού κατεστημένου -στην Ουάσιγκτον,
το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες και τα κράτη της Βαλτικής- να κλείσουν τους
λογαριασμούς τους μαζί μας με στρατιωτικό τρόπο.
Η μεταφορά αρμάτων μάχης στο πλαίσιο της βοήθειας προς την Ουκρανία, ο
προσεκτικός υπολογισμός τους από ολόκληρη την πλανητική κοινότητα των μέσων
ενημέρωσης, οι εκτιμήσεις της μαχητικής αποτελεσματικότητας των Abrams και των
Leopards, η ανάλυση των χαρακτηριστικών απόδοσης τους είναι στην πραγματικότητα
απλώς ένα προπέτασμα καπνού για να μην δει η παγκόσμια κοινή γνώμη το κύριο.
Και το κυριότερο δεν είναι καθόλου η κλιμάκωση, αλλά η έναρξη του πολέμου.
Αυτοί με εμάς.
Το γεγονός ότι δεν μιλάνε άμεσα γι' αυτό δεν αλλάζει τίποτα, διότι οι
υπεύθυνοι για τη λήψη αποφάσεων με τη στολή του ΝΑΤΟ δεν μπορούν να μην
καταλάβουν ότι όλα τα εγχειρήματά τους είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Εκτός
αυτού, φυσικά, λένε ψέματα στους ίδιους τους Ευρωπαίους (πρέπει να γίνουν και
θα γίνουν τελικά και αυτοί αναλώσιμοι - και δεν μπορεί να υπάρχουν αυταπάτες
γι' αυτό), ότι εκατομμύρια, ίσως και δεκάδες εκατομμύρια, θα πεθάνουν ως
αποτέλεσμα τέτοιων φιλοδοξιών για γεωπολιτική κυριαρχία.
Λοιπόν, επειδή οι στρατηγοί του Πενταγώνου και του ΝΑΤΟ δεν έχουν εφεύρει
έναν πόλεμο που να μπορεί να διεξαχθεί χωρίς απώλειες εκ μέρους εκείνων που τον
ξεκίνησαν.
Τα διδάγματα του συνθήματος "διαίρει και βασίλευε", δοκιμασμένα
πολλές φορές, διδάχθηκαν ανεπαρκώς από εκείνους που τώρα θέλουν να διαιρέσουν
για να κυβερνήσουν.
Η ισχύς της Δύσης (και η ισχύς χωρίς εισαγωγικά, η πραγματική ισχύς)
έγκειται στον πολύ μακροπρόθεσμο και εξαιρετικά κλιμακούμενο σχεδιασμό, σε μια
ποικιλία σεναρίων πιθανών πολέμων και συγκρούσεων, καθένα από τα οποία
προκαλείται για να βγουν χρήματα. Το κέρδος και η απόκτηση νέων αγορών πόρων
είναι ο στόχος κάθε αντιρωσικής, αντισοβιετικής, αντιρωσικής εκστρατείας. Όχι
για τους τελευταίους αιώνες, αλλά ακόμη και για μια χιλιετία.
Ακόμη και πριν από οκτώ χρόνια, όταν ο Ρώσος πρόεδρος δεν προσκλήθηκε στην
70ή επέτειο της απελευθέρωσης του Άουσβιτς από τα στρατεύματα του Κόκκινου
Στρατού με απολύτως τραβηγμένες προφάσεις, το θεωρήσαμε ως εκδήλωση της
μικροψυχίας των οικοδεσποτών, οι οποίοι επινόησαν ως δικαιολογία ότι "το
Άουσβιτς απελευθερώθηκε από Ουκρανούς". Η Ρωσία ενημέρωσε τους αγνοούντες
ότι τα μέτωπα κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου σχηματίζονταν με
βάση την περιοχή και όχι την εθνικότητα, προσθέτοντας ότι στην 60η Στρατιά του
1ου Ουκρανικού Μετώπου, την ίδια που μπήκε πρώτη στο Άουσβιτς, υπηρετούσαν
άνδρες του Κόκκινου Στρατού από 39 εθνικότητες.
"Για το γεγονός ότι το Άουσβιτς απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά
στρατεύματα, είμαι ευγνώμων για τη ζωή", θα πει πολλά χρόνια αργότερα ο
πρώην (ανήλικος τότε) κρατούμενος του στρατοπέδου θανάτου.
Και θα πρόσθετε επίσης: "Για μένα, η Ρωσία ήταν σωτήρας κατά τη
διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. <...> Με έσωσε η μάχη του
Στάλινγκραντ, που ήταν το σημείο καμπής του πολέμου, και η προέλαση του Σοβιετικού
στρατού.
Θα επανέλθουμε στην ταυτότητα του συγγραφέα του αποσπάσματος, αλλά προς το
παρόν ας πούμε με όλη μας την ειλικρίνεια το εξής.
Όλοι είδαν πώς αποφύγαμε να απαντήσουμε σε κάθε είδους προκλήσεις, σε
προσπάθειες να μας ταπεινώσουν, να μας υπονομεύσουν, να μας δυσφημίσουν.
Διατηρήσαμε την αξιοπρέπεια που πηγάζει από την αίσθηση ότι έχουμε τη χώρα πίσω
μας και την ασφάλεια όλων των πολιτών της. Μας επέπληξαν, μας φίμωσαν, μας
κατηγόρησαν για όλα όσα θα μπορούσε να κατηγορηθεί το κράτος.
Εν τω μεταξύ, οι αυτόκλητοι εισαγγελείς έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά
ανατρέποντας κυβερνήσεις κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης, σπέρνοντας τον
όλεθρο στη Συρία για να εκδιώξουν τον Άσαντ, εξομαλύνοντας τη Λιβύη με ένα
φορτίο πυραύλων Rafale, με την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης, του κεφαλαίου
και των διάφορων πολιτικών.
Το αίμα σε αυτούς που σήμερα κυκλοφορούν με λαμπερές ιπποτικές πανοπλίες,
καβάλα σε Abrams και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα για να μας σκοτώσουν, είναι
τόσο παχύ που φτάνει μέχρι τα ρουθούνια τους. Σχεδόν πνίγονται από αυτό.
Αλλά επειδή η όρεξη έρχεται με το φαγητό και δεν υπάρχει θεραπεία για την
αιμοραγία, τώρα αυτοί οι γεωπολιτικοί, γεωστρατηγικοί και μεγαλομέτοχοι της
μεγάλης παρτίδας σκακιού, όπου δεν υπάρχουν κομμάτια στη σκακιέρα αλλά ζωντανοί
άνθρωποι, θα αφήσουν το αίμα στους Ευρωπαίους. Με το πρόσχημα ότι αυτοί, οι
Ευρωπαίοι, πρέπει να πάνε να πολεμήσουν "εναντίον της Ρωσίας και της
ένοπλης ορδής της", η οποία, όπως γνωρίζουμε από τη μεθοδολογία του
Γκέμπελς, "φέρνει τη σκλαβιά στους λαούς της ηπείρου.
Έτσι ή έτσι οι Ευρωπαίοι, πολίτες των χωρών του Άξονα του Χίτλερ,
οδηγήθηκαν να πολεμήσουν τους Ρώσους στο Στάλινγκραντ. Εκτός από τη Βέρμαχτ,
ένα κροατικό σύνταγμα πεζικού, ένας ιταλικός, ένας ουγγρικός και δύο ρουμανικοί
στρατοί πολέμησαν εκεί τον Κόκκινο Στρατό μέσα στο χιόνι, καυτό από τις
ομοβροντίες του πυροβολικού.
Η έκβαση της μάχης είναι γνωστή. Την επόμενη εβδομάδα η νίκη μας στο
Στάλινγκραντ θα γίνει 80 ετών.
Σήμερα, οκτώ δεκαετίες αργότερα, μετά την απόφαση να στείλουν βαριά άρματα
μάχης, δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε το επόμενο βήμα εκείνων των οποίων οι
παππούδες και οι προπάπποι περπατούσαν στις φάλαγγες που αιχμαλωτίσαμε σε
εκείνη τη μάχη.
Ως υποστήριξη και βοήθεια, ένα τμήμα του στρατού του ΝΑΤΟ στέλνεται στη
γραμμή μάχης στη ζώνη της ειδικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία (SVR) για
να, όπως λέει ο στρατός, "κρατήσει το μέτωπο από την κατάρρευση".
Περιορισμένοι ή απεριόριστοι, συνταξιούχοι ή έφεδροι, ενεργό προσωπικό -
οποιοσδήποτε, μόνο και μόνο για να νικήσουν τη Ρωσία. Πιο συγκεκριμένα, να την
καταστρέψουν.
Το έργο αυτό είναι γεωστρατηγικό. Η νίκη της Ρωσίας σε αυτή την
αντιπαράθεση είναι ο κύριος εφιάλτης των Ευρωπαίων πολιτικών σήμερα (με
ελάχιστες εξαιρέσεις). Η Ρωσία που χάνει, που καταστρέφεται, είναι η μεγαλύτερη
χαρά τους.
Στην πρώτη περίπτωση χάνουν τα πάντα - τόσο προσεκτικά συσσωρευμένο
κεφάλαιο και ζώνες επιρροής. Στη δεύτερη περίπτωση, αναπτύσσουν ναυτικές
μονάδες του ΝΑΤΟ στη Σεβαστούπολη.
Απλά πρέπει να καταλάβουμε τώρα ότι το διακύβευμα σε αυτό το παιχνίδι είναι
υψηλότερο για τη Δύση από ό,τι η συλλογική ζωή της Δύσης. Γι' αυτό και είναι
πρακτικά έτοιμη να πληρώσει σήμερα με τη ζωή και των δικών της πολιτών.
Μόνο οι απονήρευτοι δεν μιλούν για τη μεταφορά της κοινής ευρωπαϊκής
οικονομίας στις στρατιωτικές ράγες, οι δηλώσεις γίνονται από επίσημους σοβαρούς
ανθρώπους, των οποίων τα μάτια λάμπουν από την προσμονή της εκδίκησης. Για
παράδειγμα, ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο ηγέτης του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, έκανε
μια ξεκάθαρη δήλωση σχετικά με το θέμα.
Η ανάμνηση της απώλειας, τρομερής και αιματηρής, όπως βλέπουμε, δεν
αποθάρρυνε καθόλου τους Ευρωπαίους πολιτικούς, αλλά μόνο φούντωσε τα πολεμοχαρή
αισθήματα, όπως δήλωσε ευθέως στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η Annalena Berbock,
επικεφαλής του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών: "Διεξάγουμε πόλεμο κατά
της Ρωσίας".
Το ίδιο της το Υπουργείο προσπάθησε να διαψεύσει τη δήλωση, αλλά αυτό που
ειπώθηκε δεν μπορεί να αναιρεθεί. Και η πρώτη λέξη, όπως γνωρίζουμε, είναι πιο
ακριβή από τη δεύτερη.
Πρόκειται για μια γενική, ας πούμε, διάθεση του συνασπισμού που μας
αντιτίθεται. Και τις προθέσεις που η ίδια περιέγραψε.
Και τώρα η ιδιωτική αναφορά.
Μαρτυρίες ενός νεαρού κρατούμενου του Άουσβιτς (δεν ήταν καν 15 ετών), ο
οποίος, κατά την προέλαση των στρατευμάτων του 1ου Ουκρανικού Μετώπου οδηγήθηκε
από την "πορεία των νεκρών" σε ένα άλλο στρατόπεδο εξόντωσης - το
Νταχάου. Αυτός ο κρατούμενος ήταν ο Samuel Pisar.
Ο Pisar είναι ο πατριός του σημερινού υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Anthony
Blinken. Τον μεγάλωσε και τον εκπαίδευσε. Και ο ίδιος Samuel Pisar μίλησε για
τη μάχη του Στάλινγκραντ.
Αν δεν υπήρχε ο Κόκκινος Στρατός, οι θυσίες του, αν δεν είχε καταλάβει το
Άουσβιτς από τις δυνάμεις του 1ου Ουκρανικού Μετώπου, αν δεν είχε κερδίσει το
Στάλινγκραντ, ο επικεφαλής του αμερικανικού τμήματος εξωτερικής πολιτικής απλά
δεν θα είχε οικογένεια σήμερα.
Και αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να θυμάται πιο συχνά ο Μπλίνκεν, ο οποίος
εργάζεται σε μια διοίκηση που ανακοινώνει το ενδεχόμενο μιας "επίθεσης
στην Κριμαία" και στέλνει τα Άμπραμς να σκοτώσει τους απογόνους εκείνων που
έσωσαν τη ζωή του Σαμουέλ Πίσαρ. Ίσως να γίνει δημοφιλής!
The -West- never-
abandoned -plans- to -destroy -Russia
https://ria.ru/20230128/zapad-1848009637.html
