Το μακροχρόνιο παιχνίδι: οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι
επωφελούνται από έναν παρατεταμένο πόλεμο με τη Ρωσία
Μόσχα - RIA Novosti, 1920, 12.01.2023.
© RIA
Novosti / Evgeny Biyatov
Μόσχα. Φωτογραφία αρχείου.
Petr Akopov
Τόσο η κατάληψη του Soledar όσο και ο διορισμός του
αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Valery Gerasimov ως διοικητή της Ενωμένης Ομάδας
Δυνάμεων προσελκύουν επιπλέον προσοχή σε ό,τι συμβαίνει στα μέτωπα, χωρίς
ωστόσο να παρακάμπτουν την κατανόηση ότι ο δρόμος προς τη νίκη θα είναι μακρύς
και επίπονος. Οι μάχες έχουν παραταθεί εδώ και καιρό - και δεν υπάρχει καμία
πιθανότητα η δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία να μειωθεί, πόσο μάλλον να
σταματήσει. Και δεν πρόκειται για τις ήδη υποσχεθείσες παραδόσεις αρμάτων
μάχης, τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού και άλλων πραγμάτων - το
θέμα είναι ότι το στοίχημα είναι ένας παρατεταμένος πόλεμος. Και (παρόλο που
αυτό το στοίχημα είχε γίνει πριν από πολύ καιρό) πρόσφατα υπήρξε μια
επανεξέταση της ίδιας της έννοιας, δηλαδή των μορφών με τις οποίες μπορεί να
ρέει, ακόμη και των αποτελεσμάτων της.
Αρχικά, η Δύση επέλεξε κυρίως δύο επιλογές. Ένας μέγιστος
μακροχρόνιος πόλεμος φθοράς, στον οποίο κάθε υποστήριξη προς την Ουκρανία
αποσκοπεί στην αποτροπή και την εξάντληση της Ρωσίας. Έτσι ώστε στο τέλος η
νίκη να μας δοθεί με το μεγαλύτερο δυνατό κόστος - ανθρώπινο, οικονομικό,
γεωπολιτικό. Και ιδανικά, ο δρόμος προς αυτό δεν οδηγήθηκε μέχρι τέλους: γιατί
θα οδηγούσε στην αποδιοργάνωση και την κατάρρευση της Ρωσίας (αλλά αυτή είναι
μια επιλογή που θα ήταν αρκετά επωφελής για τη Δύση, η οποία σε γενικές γραμμές
δεν εξαρτάται από αυτήν, γιατί εδώ οι Ρώσοι πρέπει να μαστιγώσουν τους εαυτούς
τους).
Η δεύτερη επιλογή είναι να ποντάρουμε στη νίκη της
Ουκρανίας, για χάρη της οποίας είναι απαραίτητο όχι μόνο να φθείρουμε τη Ρωσία,
αλλά και να της προκαλέσουμε μια σοβαρή στρατιωτική ήττα, ιδίως να της πάρουμε
το Ντονμπάς και την Κριμαία. Αν και υπάρχουν κάποιοι στο δυτικό κατεστημένο που
πιστεύουν ειλικρινά στη δυνατότητα να νικήσουν τη Ρωσία στα χέρια της Ουκρανίας
και δεν φοβούνται τον πυρηνικό πόλεμο, η επιλογή αυτή ήταν πολύ λιγότερο
δημοφιλής από την πρώτη.
Αλλά τώρα η τρίτη επιλογή - ένας παρατεταμένος πόλεμος
από μόνος του - συζητείται όλο και περισσότερο. Δηλαδή, έναν πόλεμο που δεν θα
κατέληγε σε ήττα για καμία από τις δύο πλευρές και θα επέτρεπε στη Δύση να
διατηρήσει και να ενισχύσει τον έλεγχό της στην Ουκρανία. Επιπλέον, την ίδια
στιγμή θα μπορούσε επίσης να αποκαταστήσει εν μέρει τις σχέσεις με τη Ρωσία,
λαμβάνοντας εγγυήσεις από τη Ρωσία ότι η σύγκρουση δεν θα κλιμακωθεί πέρα από
την Ουκρανία.
Εκπληκτική αφέλεια; Όχι, ένα αρκετά σοβαρό κείμενο στο
Foreign Affairs, "Η μακρά μάχη στην Ουκρανία" με υπότιτλο "Η Δύση
χρειάζεται ένα σχέδιο για μια παρατεταμένη σύγκρουση με τη Ρωσία".
Υπογράφεται από τον Yvo Daalder και τον James Goldgaier, ο πρώτος είναι
αναλυτής (τώρα πρόεδρος του Συμβουλίου του Σικάγο για τις Παγκόσμιες
Υποθέσεις), ο δεύτερος πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ (κατά την πρώτη θητεία
του Ομπάμα) και διευθυντής ευρωπαϊκών υποθέσεων στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας
(επί Κλίντον).
Οι συγγραφείς ξεκινούν με την κριτική της προσέγγισης της
Δύσης, η οποία επιλέγει μεταξύ δύο επιλογών - όχι αυτών που περιγράψαμε
παραπάνω (διότι κανείς στη Δύση δεν αναγνωρίζει ότι υπάρχει στρατηγική πολέμου
για την εξάντληση της Ρωσίας), αλλά των επιλογών "νίκη στην Ουκρανία"
και "επίτευξη ειρήνης μέσω διαπραγματεύσεων". Οι Daalder και
Goldgaier χαρακτηρίζουν μη πειστικά τόσο τα στοιχήματα για στρατιωτική νίκη του
Κιέβου όσο και για ειρηνευτικές συνομιλίες με τη Μόσχα, η οποία δεν πρόκειται
να παραιτηθεί από την επίτευξη των στόχων της. Και θεωρούν αρκετά πιθανό ένα
αδιέξοδο στο πεδίο της μάχης:
"Και οι δύο πλευρές θα προσπαθήσουν να βρουν
αδυναμίες στις άμυνες του εχθρού, αλλά αν δεν επέλθει μια πιο σημαντική
κατάρρευση σε κάποια από τις δύο πλευρές, η γραμμή της αντιπαράθεσης είναι
πιθανό να παραμείνει λίγο-πολύ εκεί που είναι. Η εξάντληση των υλικών και οι
ελλείψεις προσωπικού μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε μεγάλες παύσεις των
μαχών, οι οποίες μπορεί να διευκολύνουν τις συμφωνίες κατάπαυσης του πυρός,
ακόμη και αν είναι προσωρινές. Δεν τελειώνουν όλοι οι πόλεμοι. Ούτε καταλήγουν
όλοι ειρηνικά. Ο πόλεμος της Κορέας
έληξε με εκεχειρία, ενώ ο "πόλεμος της Ημέρας της Κρίσεως" του 1973
οδήγησε σε "συμφωνίες απεμπλοκής", οι οποίες στην περίπτωση του
Ισραήλ και της Συρίας ισχύουν ακόμη και σήμερα. Και η Ρωσία είναι περισσότερο
συνηθισμένη να ζει με παγωμένες συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στη
Γεωργία και τη Μολδαβία".
Τα παραδείγματα της Άπω Ανατολής και της Μέσης Ανατολής
που αναφέρθηκαν είναι, φυσικά, εντελώς λανθασμένα: η πρώτη περίπτωση αφορούσε
μια άμεση σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας (με έμμεση εμπλοκή σε μεγάλο
βαθμό της ΕΣΣΔ), ενώ η δεύτερη αφορούσε Άραβες και Εβραίους που πολεμούσαν
μεταξύ τους με την υποστήριξη της Μόσχας και της Ουάσιγκτον. Τώρα οι μάχες
λαμβάνουν χώρα στο έδαφος της ιστορικής Ρωσίας, δηλαδή η Δύση προσπαθεί να
λύσει το εσωτερικό πρόβλημα αυτής της χώρας σε βάρος της αποκοπής από αυτήν
(όχι τυπικά, όπως το 1991, αλλά ουσιαστικά) του δυτικού τμήματος. Αλλά σε αυτή
την περίπτωση, αυτό που έχει σημασία είναι πού κατευθύνονται οι συντάκτες του
Foreign Affairs:
"Εάν οι Ουκρανοί πρόκειται να αντιμετωπίσουν ένα
τέτοιο ζοφερό μέλλον -δηλαδή μια κατάσταση στην οποία μια κατάσταση
στρατιωτικής σύγκρουσης με ή χωρίς έντονες μάχες επιμένει- η Δύση θα χρειαστεί
μια μακροπρόθεσμη στρατηγική πολλαπλών τομέων που δεν θα περιλαμβάνει αδιαφορία
για το μέλλον της Ουκρανίας ή άρνηση συνεργασίας με τη Ρωσία σε θέματα
αμοιβαίου ενδιαφέροντος. Αν και είναι δύσκολο για τη Δύση να οραματιστεί
συνεργασία με τον Πούτιν και το καθεστώς του τώρα, μακροπρόθεσμα ίσως να μην
έχει πολλές επιλογές. <...>
Είναι επείγουσα ανάγκη να δούμε τη σύγκρουση πιο
μακροπρόθεσμα και να διαμορφώσουμε πολιτικές έναντι τόσο της Ρωσίας όσο και της
Ουκρανίας με βάση την αναδυόμενη πραγματικότητα ότι οι εχθροπραξίες είναι
πιθανό να συνεχιστούν για αρκετό καιρό. Αντί να θεωρεί ότι η αντιπαράθεση
μπορεί να τερματιστεί με νίκη ή διαπραγματεύσεις, η Δύση πρέπει να αναλογιστεί
μια κατάσταση στην οποία η σύγκρουση συνεχίζεται αλλά ούτε νίκη ούτε ειρήνη
είναι ορατή.
Και τι πρέπει να κάνει η Δύση σε αυτή την κατάσταση; Κρατούν
την Ουκρανία στα χέρια τους και κάνουν συμφωνίες με τη Ρωσία! Ναι, υπάρχουν
εκείνοι που πιστεύουν σε μια τέτοια πιθανότητα:
"Τα δυτικά κράτη και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να
συνεχίσουν να παρέχουν στρατιωτική υποστήριξη στην Ουκρανία για να την προστατεύσουν
από περαιτέρω ρωσικές επιθέσεις και να περιορίσουν τις ευρύτερες φιλοδοξίες της
Ρωσίας διατηρώντας οικονομικές κυρώσεις και απομονώνοντάς την διπλωματικά. Και
θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι η σύγκρουση δεν θα κλιμακωθεί. Ταυτόχρονα, η Δύση
θα πρέπει να θέσει μακροπρόθεσμα τα θεμέλια της ασφάλειας και της σταθερότητας
στην Ευρώπη. Αυτό θα απαιτήσει την πλήρη ενσωμάτωση του Κιέβου και της Δύσης
στη διαμόρφωση μιας πολιτικής ανάσχεσης που θα δίνει έμφαση τόσο στην αποτροπή
μιας ρωσικής επίθεσης όσο και στην εμπλοκή της Μόσχας στις προσπάθειες να
αποτραπεί η κλιμάκωση της σύγκρουσης σε μια μεγαλύτερη στρατιωτική
αντιπαράθεση, την οποία κανείς δεν επιθυμεί".
Με άλλα λόγια, ο πόλεμος θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια,
ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζουν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και
την ΕΕ:
"Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι χώρες του ΝΑΤΟ πρέπει
να αναλάβουν μια δέσμευση ασφαλείας για να παράσχουν στην Ουκρανία τα όπλα που
χρειάζεται για να αμυνθεί μακροπρόθεσμα εναντίον της Ρωσίας - όπως ακριβώς έκαναν
οι ΗΠΑ με το Ισραήλ επί δεκαετίες. Και η Ουάσινγκτον θα πρέπει να συνεργαστεί
με τους συμμάχους της για να αυξήσει τις προοπτικές της υποσχόμενης ένταξης του
Κιέβου στην ΕΕ, ενώ παράλληλα θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ζήτημα της πιθανής
ένταξης στο ΝΑΤΟ".
Εν τω μεταξύ, η Ρωσία θα πρέπει να περιοριστεί και να
απομονωθεί πολιτικά με κάθε κόστος, διατηρώντας όλες τις κυρώσεις και πείθοντας
τις χώρες του Νότου ότι η Ρωσία ευθύνεται για τα δεινά τους. Ταυτόχρονα όμως να
της προσφέρετε να επιτύχει συμφωνίες για τη στρατηγική σταθερότητα:
"Ωστόσο, εκτός από τον περιορισμό της Ρωσίας και την
απομόνωσή της πολιτικά και οικονομικά, η Δύση θα πρέπει επίσης να διατηρήσει
διαύλους επικοινωνίας με το Κρεμλίνο, προκειμένου να αποφευχθεί ο άμεσος
πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ και να διατηρηθεί η στρατηγική
σταθερότητα. Καθώς συνεχίζονται οι έντονες μάχες στην Ουκρανία, είναι απίθανο
να υπάρξουν εκτεταμένες διαπραγματεύσεις μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας. Αλλά,
όπως και στον τελευταίο Ψυχρό Πόλεμο, μπορεί να υπάρχουν περιθώρια και για τις
δύο πλευρές να υιοθετήσουν μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης που θα βοηθήσουν στην
αποφυγή της σύγκρουσης: καμία από τις δύο πλευρές δεν το επιθυμεί. Ένα
σημαντικό τέτοιο βήμα θα μπορούσε να είναι η έναρξη διαπραγματεύσεων για την
παράταση της συνθήκης New START, η οποία λήγει το 2026 και η οποία προβλέπει
διεισδυτική επαλήθευση και ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με τα πυρηνικά όπλα
που κατέχουν τόσο η Ρωσία όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Έτσι, με το ένα χέρι είμαστε σε πόλεμο εναντίον της
Ρωσίας στην Ουκρανία και με το άλλο της προσφέρουμε συνομιλίες START - η Μόσχα
ενδιαφέρεται επίσης για τη συμφωνία, σωστά; Η λογική είναι ατράνταχτη -
άλλωστε, εμείς οι Αμερικανοί έχουμε πετύχει στο παρελθόν να συνδυάσουμε τον
περιορισμό και τη διπλωματία με τη Ρωσία, γιατί να μην το κάνουμε και αυτή τη
φορά; Η θεμελιώδης διαφορά των καταστάσεων - και του ιστορικού χρόνου - απλώς
αγνοείται.
Επιπλέον, υπάρχει ακόμη και η πεποίθηση ότι η Δύση και η
Ρωσία θα καταφέρουν να συμφωνήσουν σε μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική
ασφάλειας:
"Τελικά, τόσο η Δύση όσο και η Ρωσία θα πρέπει να
αποδεχθούν κάποια εκδοχή των συμφωνιών που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι
σύμμαχοί τους με τη Σοβιετική Ένωση μεταξύ 1975 και 1990, προκειμένου να
αποφύγουν χειρότερες συνέπειες και να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη σταθερότητα στην
Ευρώπη. Η Τελική Πράξη του Ελσίνκι του 1975 υποχρέωνε όλα τα μέρη να
αναγνωρίζουν τα υφιστάμενα σύνορα και να επιδιώκουν την αλλαγή τους μόνο με
ειρηνικά μέσα. Το έγγραφο της Βιέννης, που υπογράφηκε το 1990 και
επικαιροποιήθηκε περιοδικά τα επόμενα χρόνια, ήταν ένα σύνολο μέτρων
οικοδόμησης εμπιστοσύνης που περιόριζαν τη στρατιωτική δράση, προέβλεπαν την
ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με τις στρατιωτικές θέσεις και απαιτούσαν την
προηγούμενη κοινοποίηση σημαντικών μετακινήσεων στρατευμάτων. <...>
Η επίτευξη τέτοιων συμφωνιών είναι πλέον μάλλον αδύνατη.
Μπορεί να μην είναι καθόλου δυνατές όσο ο Πούτιν είναι στην εξουσία, αν και η
Δύση θα πρέπει να εξετάσει αυτές τις επιλογές. Ωστόσο, παραμένουν τα μόνα βιώσιμα
μέσα αντιμετώπισης της Ρωσίας μακροπρόθεσμα.
Το κείμενο αυτό είναι πολύ αποκαλυπτικό, καθώς το κύριο
πάθος του αποσκοπεί στο να πείσει το αμερικανικό κατεστημένο ότι η Ρωσία έχει
τα δικά της συμφέροντα: "Ακόμη και μια μη αυτοκρατορική Ρωσία, επικεντρωμένη
στον εαυτό της, θα έχει τα συμφέροντα ασφαλείας της. Όλα τα κράτη τα έχουν. Και
αν η Δύση το αναγνωρίσει αυτό, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αδύναμη". Αλλά
αν η αμερικανική ελίτ χρειάζεται να ακούσει τέτοια πρωτόγονα πράγματα για μια
μεγάλη πυρηνική δύναμη που έχει εθνικά συμφέροντα, είναι ενδεικτικό του πόσο
ανεπαρκής είναι η κατανόηση της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
Και οι ίδιοι οι συγγραφείς του κειμένου στο Foreign
Affairs - οι οποίοι μάλλον θεωρούν τους εαυτούς τους ρεαλιστές και σίγουρα όχι
παρεμβατιστές - χτίζουν ολόκληρη την ιδέα τους πάνω σε μια εντελώς λανθασμένη
παραδοχή. Ότι η Ουκρανία είναι απλώς ένα ακόμη σημείο σύγκρουσης μεταξύ της
Ρωσίας και της Δύσης, πράγμα που σημαίνει ότι αργά ή γρήγορα θα είναι δυνατόν
να αφήσουμε τη σύγκρουση γι' αυτήν σε ημιπαγωμένη κατάσταση και να
διαπραγματευτούμε για παγκόσμια ζητήματα όπως τα πυρηνικά όπλα και η ευρωπαϊκή
ασφάλεια. Αλλά η Ουκρανία δεν είναι απλώς μια σύγκρουση μεταξύ της Δύσης και
της Ρωσίας: είναι μια σύγκρουση που λαμβάνει χώρα τη στιγμή που η δυτική
παγκόσμια τάξη καταρρέει και την επιταχύνει η ίδια. Και αυτή η σύγκρουση
λαμβάνει χώρα στο έδαφος της ιστορικής Ρωσίας, πράγμα που σημαίνει ότι για εμάς
έχει έναν απολύτως υπαρξιακό χαρακτήρα, ο οποίος δεν προβλέπει το πάγωμα και
την άρνηση να πολεμήσουμε μέχρι τη νίκη. Ακόμα και αν η Δύση καταφέρει να μας
επιβάλει έναν πραγματικά παρατεταμένο πόλεμο, εμείς δεν θα υποχωρήσουμε ή θα συναινέσουμε
, αλλά αυτή η κατανόηση είναι σχεδόν απρόσιτη στους στρατηγούς του Ατλαντικού.
Πράγμα που τους στερεί την ικανότητα να προβλέπουν επαρκώς το μέλλον - όχι μόνο
το δικό μας, αλλά και το δικό τους.
The-
long-running- game- the -US- has -decided -that -it -benefits -from- a -protracted
-war -with- Russia
https://ria.ru/20230112/voyna-1844256412.html
