Αντιαεροπορικό
πυραυλικό σύστημα Patriot των ΗΠΑ - RIA Novosti, 1920, 19.01.2023
© Φωτογραφία: Anthony
Sweeney.
Petr Akopov
Στο φόρουμ του Νταβός
λένε ότι η ειρήνη στην Ευρώπη θα επέλθει μόνο με την ήττα της Ρωσίας και ότι
για να το πετύχουν θα πρέπει να προμηθεύσουν την Ουκρανία με σημαντικά
περισσότερα όπλα. Και οι ηγέτες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ μιλούν πιο ειλικρινά στις
συνεντεύξεις που δίνουν στο περιθώριο του φόρουμ παρά από το βήμα του. Για
παράδειγμα, η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen δήλωσε
στο CNN ότι "η Ουκρανία χρειάζεται όλο τον στρατιωτικό εξοπλισμό που
μπορεί να χειριστεί, συμπεριλαμβανομένων των προηγμένων συστημάτων", ενώ ο
Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg δήλωσε στο Reuters ότι "αυτό
είναι ένα σημείο καμπής στον πόλεμο και η ανάγκη να αυξηθεί σημαντικά η
υποστήριξη προς την Ουκρανία". "Αν θέλουμε να επιτύχουμε μια ειρηνική
λύση με διαπραγματεύσεις αύριο, πρέπει να παρέχουμε περισσότερα όπλα
σήμερα".
Ο Όλαφ Σολτς μίλησε
για ένα σημείο καμπής, ή μάλλον για ένα σημείο καμπής, στα τέλη Φεβρουαρίου,
αλλά τότε o καγκελάριος μιλούσε
για τη Γερμανία και την Ευρώπη στο σύνολό της, υποσχόμενος να αναλάβει την
πρόκληση των καιρών και να απαντήσει στη "ρωσική επιθετικότητα". Τώρα
- μετά την απόφαση να αρχίσει η προμήθεια γερμανικών BMP και την παραμονή της
απόφασης να παραδοθούν τα γερμανικά άρματα μάχης - ο Scholz ήταν συγκεκριμένος:
"Για να τελειώσει
ο πόλεμος, η επιθετικότητα της Ρωσίας πρέπει να ηττηθεί. Αυτός είναι ο λόγος
για τον οποίο προμηθεύουμε συνεχώς την Ουκρανία με μεγάλο αριθμό όπλων σε στενή
συνεργασία με τους εταίρους μας. Αυτό περιλαμβάνει συστήματα αεράμυνας όπως το
IRIS-T ή το Patriot, πυροβολικό και τεθωρακισμένα οχήματα μάχης πεζικού,
γεγονός που σηματοδοτεί μια βαθιά στροφή στη γερμανική εξωτερική πολιτική και
πολιτική ασφάλειας".
Δηλαδή, η στροφή σε 11
μήνες μαχών οδήγησε το Βερολίνο στην προμήθεια βαρέων όπλων: όσο κι αν οι
Γερμανοί αντιστάθηκαν, το ταμπού έχει αρθεί, πιέστηκαν να συμμετάσχουν στον
πόλεμο με τη Ρωσία σε όλες τις μορφές εκτός από την άμεση συμμετοχή των
γερμανικών στρατευμάτων. Εν τω μεταξύ, ο Scholz, ο Stoltenberg και η von der
Leyen δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν πόλεμο με τη Ρωσία και θέλουν να αποφύγουν μια
άμεση σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΤΟ και των Ρώσων. Χρειάζεται απλώς να αυξήσουν τις
παραδόσεις όπλων στο Κίεβο - και τότε η Ρωσία θα χάσει αναπόφευκτα. Εξάλλου,
όπως δήλωσε ο Scholz, "η Ρωσία έχει ήδη υποστεί ένα πλήρες φιάσκο στην
επίτευξη των ιμπεριαλιστικών της στόχων". "Η Ουκρανία υπερασπίζεται
με επιτυχία τον εαυτό της και επιδεικνύει θάρρος".
Φυσικά, η επίδειξη της
εμπιστοσύνης ότι η ήττα της Ρωσίας είναι επικείμενη είναι μέρος του πολέμου με
τη Ρωσία. Θα ήταν περίεργο αν οι δυτικοί ηγέτες ζητούσαν ταυτόχρονα να αυξηθούν
οι προμήθειες όπλων και αμφέβαλλαν ότι η Ουκρανία θα νικήσει. Το μόνο πράγμα
που πρέπει να ανησυχεί είναι η έλλειψη υποστήριξης προς το Κίεβο και η έλλειψη
οβίδων και όπλων: όχι άδικα ο σημαίνων Γερμανός εμπειρογνώμονας Βόλφγκανγκ
Ίσινγκερ, ιδρυτής της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια, κάλεσε τη Δύση σε
στρατιωτική οικονομία:
"Αργά ή γρήγορα
δεν θα έχουμε άλλη επιλογή από το να προμηθεύσουμε πιο σύγχρονο δυτικό
εξοπλισμό, αν δεν θέλουμε να ηττηθεί η Ουκρανία. <...> Η Ουκρανία είναι
αναγκασμένη να καταναλώνει τόσα πυρομαχικά την ημέρα όσα μπορούμε να παράγουμε
σε έξι μήνες. Είναι προφανές ότι οι προμήθειές μας θα εξαντληθούν. Τι σημαίνει
αυτό; Ποιος θα παράσχει την προμήθεια; Η οικονομία του πολέμου σημαίνει ότι
εμείς στο ΝΑΤΟ και στην Ευρώπη πρέπει να αναλάβουμε συντονισμένα την
πρωτοβουλία να καλέσουμε τις ευρωπαϊκές αμυντικές εταιρείες να παράγουν
περισσότερα όπλα και πυρομαχικά.
Η Ευρώπη έχει ήδη
προετοιμαστεί διανοητικά για την αναγκαιότητα ενός μακροχρόνιου πολέμου με τη
Ρωσία με ουκρανικά χέρια - τώρα απομένει να προετοιμαστεί σωματικά. Και ενώ
συνεχίζει να διαβεβαιώνει τους πάντες ότι όλα είναι υπό έλεγχο και ότι δεν
υπάρχει κίνδυνος κλιμάκωσης της σύγκρουσης σε άμεση σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και
ΝΑΤΟ. Δηλαδή η Δύση είναι σίγουρη ότι μπορεί να νικήσει τη Ρωσία χωρίς να
βλάψει τον εαυτό της ή να διατηρήσει την Ουκρανία; Ναι, ένα μεγάλο μέρος του
κατεστημένου ποντάρει ακριβώς σε αυτό, υποθέτοντας (στη χειρότερη περίπτωση)
μόνο την απώλεια της Ουκρανίας. Αλλά όχι απειλή για την ίδια την Ευρώπη. Παρόλο
που πολλοί από αυτούς το λένε στα λόγια - πώς η ρωσική επιθετικότητα στην
Ουκρανία απειλεί την ευρωπαϊκή ασφάλεια - στην πραγματικότητα σχεδόν κανένας
από τους Ευρωπαίους ηγέτες (με εξαίρεση τους Πολωνούς, αλλά αυτή είναι μια
ειδική περίπτωση) δεν το πιστεύει αυτό.
Φυσικά, δεν θέλουν να
χάσουν την Ουκρανία. Αλλά ακόμη και αν οι Ρώσοι την πάρουν πίσω, τότε με τι
τίμημα! Τεράστιες - ανθρώπινες, οικονομικές, για τη φήμη. Ακόμα και με την κατάληψη
της Ουκρανίας, η Ρωσία θα αποδυναμωθεί και θα απομονωθεί, δεν θα έχει τη δύναμη
για επέκταση - όλα αυτά χάρη στην αποφασιστικότητά μας να στηρίξουμε το Κίεβο,
λένε οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Όπως και να έχει, κερδίζουμε: είτε κρατάμε την
Ουκρανία είτε εξαντλούμε τη Ρωσία, ώστε είτε να διαλυθεί είτε να χρειαστούν
δεκαετίες για να ανακάμψει. Σε εμάς, την Ευρώπη, δεν θα κοστίσει σχεδόν τίποτα:
θα ξεπεράσουμε τα οικονομικά προβλήματα, και τότε είναι πολύ πιθανό οι Ρώσοι να
επιστρέψουν με την προμήθεια των ενεργειακών τους πόρων, επειδή δεν έχουν πού
αλλού να πάνε.
Μια επικίνδυνη
ψευδαίσθηση; Δεν έχει σημασία. Το κυριότερο είναι ότι πολλοί από τους δυτικούς
ιθύνοντες πιστεύουν σε αυτό. Αλλά το τίμημα που μπορεί πραγματικά να πληρώσει η
Δύση συζητείται ανοιχτά από τις δυνάμεις της αντι-ελίτ ή της πραγματικής
αντιπολίτευσης. Μιλούν ευθέως για τον κίνδυνο να συρθεί σε έναν παγκόσμιο
πόλεμο, για το ότι η Ευρώπη θα διαιρεθεί και θα εξαρτηθεί ανίσχυρα από τους
Αγγλοσάξονες, ακόμη και για την απειλή μιας δραματικής επιτάχυνσης της διάλυσης
ολόκληρης της ατλαντικής παγκόσμιας τάξης. Αλλά δεν εισακούονται, παρόλο που
υπάρχουν πολλές τέτοιες φωνές στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία.
Ακούγονται και στις
ΗΠΑ, λιγότερο από πολιτικούς και περισσότερο από σοβαρούς γεωπολιτικούς
επιστήμονες. Στα μέσα του περασμένου έτους, ένας από τους ρεαλιστές ήταν ο
Χένρι Κίσινγκερ: Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών δεν ήταν καθόλου συμπαθής προς τα
ρωσικά συμφέροντα, αλλά τουλάχιστον αναγνώρισε την ύπαρξή τους και επισήμανε
τον κίνδυνο διολίσθησης σε έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Στα τέλη της
περασμένης Άνοιξης, μιλώντας στο προηγούμενο φόρουμ του Νταβός (το οποίο είχε
αναβληθεί νωρίτερα μέσα στο έτος), ζήτησε επείγουσες διαπραγματεύσεις,
φοβούμενος ότι διαφορετικά το ΝΑΤΟ θα οδηγηθεί σε πόλεμο με τη Ρωσία. Εκείνη
την εποχή ο Κίσινγκερ δέχθηκε επιπλήξεις στο Κίεβο - όχι για την αιτία, αλλά
απλώς επειδή δεν μίλησε για την επιστροφή της Κριμαίας και του Ντονμπάς. Αν και
ακόμη και τότε δήλωσε ότι ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει την ιδέα του για μια
ουδέτερη Ουκρανία που θα αποτελούσε γέφυρα μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης, αν και
νωρίτερα, μεταξύ άλλων και μετά το 2014, αναγνώριζε τον κίνδυνο να προσπαθήσει
η Δύση να παρασύρει την Ουκρανία στον εαυτό της - για τους υποστηρικτές ενός
πολέμου με τη Ρωσία μέχρι τέλους ο Κίσινγκερ ήταν πολύ "πεπατημένος".
Το φθινόπωρο, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών μίλησε ευθέως για την ανάγκη να
αποδεχθεί τελικά την Ουκρανία ή να τη συνδέσει με το ΝΑΤΟ, με τη μία ή την άλλη
μορφή.
Και τώρα μίλησε ξανά
στο Νταβός - και επανέλαβε την ιδέα:
"Ήμουν κατά της
ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, επειδή φοβόμουν ότι το αποτέλεσμα θα ήταν η
αρχή όλων αυτών που βλέπουμε σήμερα. Τώρα (αφού η διαδικασία έχει φτάσει σε
αυτό το σημείο) η ίδια η ιδέα μιας ουδέτερης Ουκρανίας έχει χάσει κάθε νόημα.
Στο τέλος της διαδικασίας, το ΝΑΤΟ, με όποια μορφή και αν αναπτυχθεί στο
μέλλον, πρέπει να εγγυηθεί στην Ουκρανία μια θέση στις τάξεις του. Αυτό θα
είναι ένα κατάλληλο και δικαιολογημένο βήμα".
Δηλαδή μετά τη νίκη
στον πόλεμο με τη Ρωσία η Ουκρανία θα πρέπει να γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ; Ναι, το
πιστεύει ο Κίσινγκερ, δηλώνοντας παράλληλα ότι "ακόμη και στο πλαίσιο της
συνεχιζόμενης σύγκρουσης" πιστεύει "στο διάλογο με τη Ρωσία",
"στη διακοπή των μαχών, στην αποκατάσταση της κατάστασης πριν από τον
Φεβρουάριο και στη συνέχιση των διαπραγματεύσεων για περαιτέρω ανάπτυξη με τη
συμμετοχή της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ρωσίας".
Επιπλέον, πιστεύει όχι
μόνο ότι είναι δυνατόν να νικήσουν τη Ρωσία (κάνοντας λόγο για "κατάπαυση
του πυρός") μέσω αυξημένων παραδόσεων όπλων στην Ουκρανία, αλλά και ότι η
Ρωσία θα αλλάξει τότε τη στάση της απέναντι στην Ευρώπη με τρόπο που θα είναι
επωφελής για τη Δύση:
"Ο άλλος στόχος
είναι να αποτραπεί μια σύγκρουση κατά της Ρωσίας, επιτρέποντάς της να
επανενταχθεί στο διεθνές σύστημα. Οι χώρες που δέχθηκαν ρωσικές πιέσεις σε
μεγάλο μέρος του Ψυχρού Πολέμου μπορεί να θεωρήσουν ότι αυτό δεν είναι χρήσιμο,
αλλά υπό τις νέες συνθήκες, η Ρωσία μπορεί κάλλιστα να υπερεκτιμήσει την
παραδοσιακή της προοπτική, η οποία βασίζεται σε ένα μείγμα έλξης προς τον ευρωπαϊκό
πολιτισμό και φόβου για την πιθανή κυριαρχία του.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Η
Δύση νικά τη Ρωσία, παίρνει οριστικά την Ουκρανία και οι Ρώσοι συνειδητοποιούν
ότι έκαναν λάθος και εκλιπαρούν για μια "παγκόσμια τάξη βασισμένη σε
κανόνες", δηλαδή αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Δύσης όχι μόνο να κυβερνά
τον κόσμο, αλλά και να πάρει πίσω τα εδάφη της ιστορικής Ρωσίας; Ναι, αυτό
ακριβώς έχει στο μυαλό του ο Κίσινγκερ, ο οποίος επίσης καλοπιάνει εκείνους που
ζητούν να φτάσουμε μέχρι τέλους, δηλαδή μέχρι την κατάρρευση της Ρωσίας:
"Το να δοθεί
στους Ρώσους η ευκαιρία να επανεξετάσουν την εξάρτησή τους από τον στρατό είναι
ακόμη πιο σημαντικό, διότι η κατάρρευση της Ρωσίας ως κράτους ικανού να
ακολουθήσει τις δικές της πολιτικές θα συνεπαγόταν εσωτερικές συγκρούσεις σε
όλες τις τεράστιες 11 ζώνες ώρας, καθώς και παρεμβάσεις από άλλες χώρες. Και
παρεμπιπτόντως, εκεί υπάρχουν περισσότερες από 15.000 πυρηνικές κεφαλές.
Τέτοια είναι τα
"περιστέρια" στην ελίτ του Ατλαντικού. Ναι, είναι πιο λογικοί από τα
"γεράκια", αλλά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για να συζητήσουμε, πόσο
μάλλον να διαπραγματευτούμε μαζί τους. Το στοίχημα στην ήττα της Ρωσίας γίνεται
μια επιλογή χωρίς δεσμεύσεις για τη Δύση - οι Ατλαντιστές συζητούν μόνο το
μέγεθος αυτής της ήττας. Τα "ρεαλιστικά περιστέρια" λένε ότι η Ρωσία
πρέπει να ηττηθεί στο ουκρανικό πεδίο μάχης και να σταματήσει εκεί, διότι μια
πλήρης ήττα της Ρωσίας είναι επικίνδυνη τόσο ως πυρηνικός πόλεμος όσο και ως
κατάρρευση ενός πυρηνικού κράτους. Και τα γεράκια προτείνουν να μην ανησυχούν
για τις συνέπειες: όσο περισσότερο χάνει η Ρωσία, τόσο το καλύτερο για τη Δύση.
Και οι δύο αυτές
θέσεις είναι επικίνδυνες - όχι για τη Ρωσία, αλλά για την ίδια τη Δύση. Η
αδυναμία αντικειμενικής αξιολόγησης της πραγματικότητας στερεί την ικανότητα
πρόβλεψης των εξελίξεων και αποδυναμώνει όποιον εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό
του ηγεμόνα. Τόσο η λανθασμένη εκτίμηση της Ρωσίας όσο και η υποτίμηση των
δυνατοτήτων της έχουν επανειλημμένα οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες για
όσους στοιχημάτισαν στην ήττα της.
The- West- finally- bets- on- war -with- Russia
https://ria.ru/20230119/zapad-1845853049.html
