 |
| © Φωτογραφία: Stiftung Mόnchner Sicherheitskonferenz (gemeinnόtzige) GmbH |
Ηλεκτρονική
σύνοδος του Συνεδρίου Ασφαλείας του Μονάχου - RIA Novosti, 1920, 22.02.2021
Irina Alksnis Το Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών επέκρινε τη στενή μορφή της ειδικής διαδικτυακής συνόδου της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν οι ηγέτες των κορυφαίων Ευρωπαϊκών κρατών και των ΗΠΑ, καθώς και οι αρχηγοί των Ηνωμένων Εθνών και του ΠΟΥ. Άλλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία, δεν προσκλήθηκαν καν.
Κατ
'αρχήν, δεν προκάλεσε έκπληξη, καθώς, όπως σημείωσε η επίσημη εκπρόσωπος του
ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, κατά τη διάρκεια της συζήτησης αυτές οι χώρες
θεωρούνται απειλές και αντίπαλοι που πρέπει να καταπολεμηθούν και το γεγονός
έδειξε για άλλη μια φορά την επιθυμία της Δύσης να διαπραγματευτεί σε έναν
στενό κύκλο, επιβάλλοντας τις αποφάσεις της σε άλλους, μέσω του πρίσματος μιας
«παγκόσμιας τάξης που βασίζεται σε κανόνες».
Ωστόσο,
φαίνεται ότι αυτός είναι μόνο ένας από τους λόγους για τους οποίους οι
διοργανωτές προτίμησαν αυτήν τη συγκεκριμένη σύνθεση των συμμετεχόντων. Αξίζει
να υπενθυμίσουμε ότι για τα πρώτα τριάντα χρόνια των εργασιών της - αρχής
γενομένης από το 1962 - η Διάσκεψη του Μονάχου ήταν ένα φόρουμ στρατιωτικών και
πολιτικών ηγετών των κρατών μελών του ΝΑΤΟ, και μόνο τη δεκαετία του 1990
επεκτάθηκε ώστε να συμπεριλάβει μη δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της
Ινδίας , Κίνας, Ιαπωνίας, Ρωσίας και ούτω καθεξής.
Αποδεικνύεται
ότι με το συμβάν μόλις επέστρεψε στο σημείο που ξεκίνησε. Αλλά σε μια μεγάλη
πολιτική αυτού του είδους, η επιστροφή στην καταγωγή μαρτυρεί πάντα τους
δύσκολους καιρούς και τα φαινόμενα κρίσης που διέρχονται, τα οποία ισχύουν
πλήρως για τη σύγχρονη Δύση.
Την
Παρασκευή, οι αρχηγοί των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δυτικής Ευρώπης συζήτησαν
πραγματικά για ποιο και με ποια μορφή θα ήταν φίλοι. Ωστόσο, πριν από πενήντα
χρόνια, το φόρουμ του Μονάχου δεν αντιμετώπισε ένα τέτοιο πρόβλημα - τότε αυτές
ήταν συναντήσεις ανθρώπων με τις ίδιες ιδέες που στάθηκαν δίπλα-δίπλα ενάντια
στο σοσιαλιστικό μπλοκ με επικεφαλής την ΕΣΣΔ.
Τώρα,
το κύριο καθήκον της ηγεσίας του δυτικού κόσμου είναι να ξεπεράσει τις
αυξανόμενες εσωτερικές εντάσεις και την ανάγκη να συμφωνήσουν μεταξύ τους, και
η παρουσία ενός αναγνωρίσιμου κοινού αντιπάλου δεν βοηθά πολύ τη διαδικασία.
Η
παρουσία του αντιπάλου κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συνομιλίας θα ήταν
ακατάλληλη, δεδομένου ότι θα έδινε στον τελευταίο την ευκαιρία να παρατηρήσει
κακόβουλα τη διάσπαση, και ακόμη και να ρίξει καυσόξυλα στη φωτιά και τόσο
σημαντικές διαφωνίες.
Και
αυτοί για άλλη μια φορά έγιναν σαφείς.
Ο
Joe Biden - παρεμπιπτόντως, ήταν η πρώτη ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ εδώ και 58
χρόνια στο συνέδριο του Μονάχου - δήλωσε ότι "η Αμερική επέστρεψε". Η
ομιλία του ήταν εντελώς παραδοσιακή στην ουσία για τις Ηνωμένες Πολιτείες, από την
οποία ο Donald Trump προσπάθησε να ξεφύγει. Ο Αμερικανός ηγέτης μίλησε για την
ανάγκη υπεράσπισης της δημοκρατίας υπό επίθεση και της σταθερότητας της
διατλαντικής εταιρικής σχέσης, ο ακρογωνιαίος λίθος της οποίας είναι η
συνεργασία με την Ευρώπη.
Στο
πλαίσιο αυτό, η ομιλία του Γάλλου Προέδρου έμοιαζε με σαφή απόρριψη. Ο
Εμμανουήλ Μακρόν σημείωσε την αδράνεια του ΝΑΤΟ, την έλλειψη σχετικών πολιτικών
στόχων του οργανισμού και μια σαφή στρατηγική ιδέα. Αυτή η σκέψη είναι συνέχεια
της ιδέας του για την πραγματική αδυναμία αυτή τη στιγμή της Βόρειας Ατλαντικής
Συμμαχίας, που δημιουργήθηκε για να πολεμήσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά
συνεχίζει να σκέφτεται με όρους «γεωστρατηγικής λογικής, η οποία δεν υπάρχει
πλέον και η οποία συνεχίζει να χωρίζει την Ευρώπη."
Η
Καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας δεν αντιτάχθηκε τόσο
ανοιχτά. Αντίθετα, στην ομιλία της προσπάθησε να εξομαλύνει όσο το δυνατόν
περισσότερο τις άκρες, εστιάζοντας στις επιτυχίες της διατλαντικής συνεργασίας
και τις προοπτικές της. Συγκεκριμένα, επιβεβαίωσε εκ νέου την πρόθεση της
Γερμανίας να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες στο 2% του ΑΕΠ, τονίζοντας υπερήφανα
ότι έχουν ήδη φτάσει το 1,5% (σε σχεδόν 20 χρόνια που έχουν περάσει από τότε
που το Βερολίνο ανέλαβε μια τέτοια δέσμευση το 2002).
Είναι
αλήθεια ότι η ομιλία δεν έκανε μεγάλη εντύπωση ακόμη και σε Γερμανούς
δημοσιογράφους, οι οποίοι σημείωσαν σαρκαστικά ότι η Γερμανία, «αρέσκεται να
μιλάει για συνεργασία εταιρικής σχέσης, αλλά στην πραγματικότητα συχνά ενεργεί
πρωτίστως σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα».
Και
η πραγματικότητα το επιβεβαιώνει αυτό.
Οι
Γερμανικές δημοσιεύσεις συζητούν το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε η νέα κυβέρνηση
των ΗΠΑ λόγω του Nord Stream 2. Ο Λευκός Οίκος ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την
αποκατάσταση της στενής συνεργασίας με το Βερολίνο, στην οποία, μεταξύ άλλων,
θα πρέπει να γίνει η πιο σημαντική συμβολική χειρονομία για την κατάργηση της
κληρονομιάς της εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ. Εδώ απλώς οι Γερμανικές αρχές
υπερασπίστηκαν πεισματικά , προστατεύοντας τον αγωγό φυσικού αερίου. Ως
αποτέλεσμα, η Ουάσιγκτον αναγκάζεται να κάνει παραχωρήσεις σε αυτό, και αυτό,
με τη σειρά του, έχει καταστροφικές συνέπειες στην ενδοαμερικανική διακομματική
συναίνεση, η οποία απαιτεί να καταστείλει το έργο με οποιοδήποτε τρόπο.
Ο
λόγος για την προσέγγιση που επέλεξε η Δύση για να διορθώσει τις τρύπες στη
σχέση και να ανοικοδομήσει την εταιρική σχέση -και την αναπόφευκτη αποτυχία που
προκύπτει- έγκειται σε ένα μεθοδολογικό και στρατηγικό λάθος.
Η
αρχή της «φιλίας εναντίον κάποιου» ως βάση συνεργασίας μπορεί να είναι αρκετά
παραγωγική, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα και υπό πολύ συγκεκριμένες
συνθήκες. Υπό αυτήν την έννοια, η συμμαχία της ΕΣΣΔ με τις Ηνωμένες Πολιτείες
και τη Μεγάλη Βρετανία κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου είναι
ενδεικτική - όταν ένας κοινός εχθρός είναι τόσο επικίνδυνος, όλες οι άλλες
πτυχές των σχέσεων εξαφανίζονται στο παρασκήνιο. Ωστόσο, μόλις εξαφανιστεί ο
παράγοντας ενοποίησης, οι αντικειμενικές αντιφάσεις και συγκρούσεις αρχίζουν να
κυριαρχούν ξανά.
Οι
Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να επανασυναρμολογήσουν τη διατλαντική συμμαχία,
αναφερόμενη στην εμπειρία του Ψυχρού Πολέμου, όταν ο δυτικός κόσμος αντιτάχθηκε
πραγματικά στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Αλλά ήταν μόνο μέρος των θεμελίων στα
οποία χτίστηκε αυτή η εταιρική σχέση. Σε τελική ανάλυση, επρόκειτο για την ίδια
θετική ατζέντα -την εγγύτητα των κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών
συμφερόντων- στην οποία οικοδομήθηκε η συλλογική Δύση, όπως συνηθίζει να την
βλέπει ο κόσμος.
Τώρα
μπορείτε να φωνάζετε μέχρι να βραχνιάσετε το λαιμό σας για να συγκεντρώσετε τις
τάξεις ενάντια στη ρωσική ή κινεζική απειλή, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει το
γεγονός ότι τα συμφέροντα των δυτικών χωρών αποκλίνουν αντικειμενικά και συχνά
απλά έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους.
Η
αρχαία σοφία δηλώνει ότι είναι αδύνατο ζήσεις την ίδια κατάσταση δυο φορές. Αυτό
αντικατοπτρίζει τέλεια την κατάσταση της σύγχρονης Δύσης, η οποία μερικές φορές
προσπαθεί ειλικρινά να επιστρέψει στο παρελθόν και μερικές φορές μιμείται
επιμελώς τέτοιες προσπάθειες — μόνο που τώρα είναι πραγματικά μεα εντελώς
διαφορετική "κατάσταση".
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΊΤΕ ΕΠΊΣΗΣ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΣΕΛΊΔΕΣ:
https://tokoutsavaki.livejournal.com/
