 |
| © REUTERS / Damir Sagolj / Φωτογραφία αρχείου |
Ένας στρατιωτικός χειρονομεί κοντά στην Απαγορευμένη Πόλη στο Πεκίνο
Ο
Πομπέο το έκανε αυτό την Παρασκευή στη Βιβλιοθήκη του Ρίτσαρντ Νίξον στη
Γιόρμπα Λίντα, στη νότια Καλιφόρνια - η ομιλία «Κομμουνιστική Κίνα και το
Μέλλον του Ελεύθερου Κόσμου» μπορεί να χωριστεί σε τρία μέρη. Η πρώτη είναι η
δαιμονοποίηση της Κίνας, η δεύτερη είναι η ανάλυση των λαθών των Ηνωμένων
Πολιτειών στην κινεζική κατεύθυνση και η τρίτη είναι οι προτάσεις για την
καταπολέμηση της Κίνας.
Η
έννοια της ομιλίας του Πομπέο είναι ξεκάθαρη: οι κομμουνιστές σχεδόν πάντα
ψεύδονται, η Κίνα απειλεί τον κόσμο, πρέπει να την αναγκάσουμε να αλλάξει την
πολιτική της. Το γεγονός ότι, όταν προφέρει τη λέξη «Κίνα», ο Πομπέο συχνά
μιλάει για το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν αλλάζει τίποτα και δεν εξαπατά
κανέναν - ένας από τους ηγέτες της νεότερης και πιο επιθετικής αυτοκρατορίας
στην πρόσφατη παγκόσμια ιστορία κατηγορεί την παλαιότερη αυτοκρατορία στον
κόσμο ότι θέλει να υποτάξει ολόκληρο τον κόσμο:
«Αν δεν δράσουμε τώρα, το Κ.Κ.Κ. τελικά θα υπονομεύσει τις
ελευθερίες μας και θα καταστρέψει τη βασισμένη σε κανόνες τάξη που οι κοινωνίες
μας έχουν χτίσει με τόσο σκληρές προσπάθειες. Αν γονατίσουμε τώρα, τα παιδιά
των παιδιών μας μπορεί να εξαρτηθούν από το έλεος του Κινεζικού Κομμουνιστικού
Κόμματος, του οποίου οι δράσεις είναι η κύρια πρόκληση για τον ελεύθερο κόσμο
σήμερα. "
Ο
Πομπέο δαιμονοποιεί ανοιχτά την Κίνα, τη διαγράφει από τη λίστα των
συνηθισμένων χωρών - με το πρόσχημα ότι η ΛΔΚ ελέγχει το ΚΚΚ:
«Πρέπει
να ξεκινήσουμε αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι και οι συνεργάτες
μας αντιλαμβάνονται το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. - Πρέπει να πούμε την
αλήθεια. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την ενσάρκωση της Κίνας ως
φυσιολογική χώρα, όπως οι άλλες. "
Η Αμερική ευθύνεται για τη δημιουργία του Φρανκενστάιν (όπως
φοβόταν ο Νίξον πριν από την αναγνώριση της ΛΔΚ), αλλά τώρα είναι έτοιμη να
ηγηθεί μιας εκστρατείας «ελεύθερων εθνών» για να εξαναγκάσει την Κίνα. Υποχρέωση
σε τι; Να παραδοθεί; Να ανατρέψει τη
δύναμη του Κομμουνιστικού Κόμματος; Ο Πομπέο δεν το λέει άμεσα, επισημαίνοντας
ότι «η αλλαγή της συμπεριφοράς του Κ.Κ.Κ. δεν μπορεί να είναι μόνο το έργο του
Κινέζικου λαού» (ο οποίος, φυσικά, κλαίει υπό τον ζυγό των Κομμουνιστών), αλλά
απαιτείται κάποια αυστηρότερη πορεία ολόκληρου του ελεύθερου κόσμου.
Ο Πομπέο αρνείται ακόμη και να το χαρακτηρίσει αυστηρότερα
ως πολιτική συγκράτησης - καλεί μόνο όλους τους παγκόσμιους ηγέτες να
«επιμείνουν στην αμοιβαιότητα, τη διαφάνεια και την υπευθυνότητα εκ μέρους του
ΚΚΚ. Δηλαδή, θα κάνουν το
ίδιο οι Κινέζοι ότι κάνουν αυτοί και σε εσάς;
Τι
κάνουν δηλαδή οι Κινέζοι; Περιορίζουν την κυριαρχία τόσο ισχυρών
δυνάμεων όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία 75 χρόνια μετά τη νίκη στον πόλεμο; Έχουν
εκατοντάδες στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο; Αξιοποιώντας την κατάσταση
του εθνικού τους νομίσματος ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος για
απεριόριστη φθηνή πίστωση και διατηρώντας το βιοτικό τους επίπεδο; Ανατροπή των
κυβερνήσεων σε άλλες χώρες και επιβολή
των ηθικών (ή ανήθικων) αξιών τους σε άλλους πολιτισμούς; Λειτουργούν ως
εφαλτήριο για την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας που κυβερνάται από
υπερεθνικές δυνάμεις;
Όχι - οι Κινέζοι απλώς ανακτούν τη θέση τους ως η πρώτη
μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, στην οποία βρίσκονται εδώ και αιώνες, αν όχι
χιλιετίες. Έχουν τη μεγαλύτερη εγχώρια αγορά στον κόσμο, η οποία είναι
κορεσμένη με ταχύ ρυθμό, αλλά εξακολουθεί να απέχει πολύ από την Αμερική ή την
Ευρώπη. Η Κίνα έχει περιθώριο ανάπτυξης - στο εσωτερικό της. Χρειάζεται
παγκόσμια επέκταση, θέλει να είναι ο παγκόσμιος ηγεμόνας; Φυσικά όχι - η
επέκτασή της δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική, είναι μια γρήγορη προώθηση σε
διάφορες αγορές. Δηλαδή, ανταγωνισμός με τη Δύση σε όλο τον κόσμο -
συμπεριλαμβανομένου του εδάφους της ίδιας της Δύσης. Αλλά προωθεί η Κίνα την
παγκοσμιοποίηση; Όχι, ήταν η Δύση που ήρθε στην Κίνα τον 19ο αιώνα,
υποτάσσοντας τη με τη βία στην επιρροή της και εμπλουτίζοντας παράνομα τον
εαυτό της σε βάρος της. Η διαδικασία αντιστρέφεται τώρα; Όχι, επειδή η Κίνα δεν
θέλει να χτίσει μια παγκόσμια αυτοκρατορία - ελέγχοντας τα πάντα και όλους,
αναγκάζοντας όλους να μάθουν τον Κομφούκιο ή να ενταχθούν στο Κομμουνιστικό
Κόμμα. Αλλά ο Πομπέο τρομάζει τους Αμερικανούς και τον υπόλοιπο κόσμο με μια
τέτοια Κίνα - ιδεολογικά παρακινημένη και επιθετική:
«Θα σας υπενθυμίσω
ένα απόσπασμα από μια ομιλία του στρατηγού Barr, ο οποίος είναι επίσης ο γενικός
εισαγγελέας Barr. Την περασμένη εβδομάδα, είπε, "Ο απώτερος στόχος των
ηγετών της Κίνας δεν είναι το εμπόριο με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά μια
επιδρομή στις Ηνωμένες Πολιτείες".<…> Όπως εξήγησε πολύ καλά ο
Πρέσβης O'Brien, πρέπει να θυμόμαστε ότι η δύναμη του ΚΚΚ είναι ένα
μαρξιστικό-λενινιστικό καθεστώς. Ο Γενικός Γραμματέας Xi Jinping είναι ένθερμος
υποστηρικτής μιας αποτυχημένης ολοκληρωτικής ιδεολογίας. Ακριβώς αυτή η
ιδεολογία καθορίζει εδώ και πολλές δεκαετίες τη φιλοδοξία του κινεζικού
κομμουνισμού για παγκόσμια ηγεμονία. Η Αμερική δεν μπορεί πλέον να αγνοήσει τις
θεμελιώδεις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των χωρών μας, όπως δεν
έχουν ποτέ αγνοηθεί από το ίδιο το Κ.Κ.Κ. "
Δηλαδή, «μια αβάσιμη ολοκληρωτική ιδεολογία», ο
κομμουνισμός, καθορίζει την κινεζική επιθυμία για παγκόσμια ηγεμονία - και
ολόκληρος ο ελεύθερος κόσμος πρέπει να συνεχίσει μια σταυροφορία ενάντια στην
Κίνα, στόχος της οποίας θα είναι να αλλάξει την κινεζική πολιτική. Δηλαδή,
απόρριψη της κομμουνιστικής ιδεολογίας - χωρίς αυτό το Πεκίνο δεν θα
εγκαταλείψει σχέδια για παγκόσμια ηγεμονία; Το έχουμε ήδη ακούσει κάπου ... Με
τον ίδιο ακριβώς τρόπο στην Ουάσινγκτον μίλησαν για την κομμουνιστική ΕΣΣΔ, η
οποία απειλεί ολόκληρο τον κόσμο. Πότε το είπαν; Από την αρχή του Ψυχρού
Πολέμου - δηλαδή, από την ίδια την ομιλία Fulton του Τσόρτσιλ το 1946, στην
οποία χαρακτήρισε τους Ρώσους κομμουνιστές απειλή για τη Δύση, δηλαδή για
ολόκληρο τον κόσμο. Μετά το 1949, όταν οι κομμουνιστές ήρθαν στην εξουσία στην
Κίνα, η Δύση τρελάθηκε για την «κομμουνιστική απειλή» - αν και στην
πραγματικότητα η Μόσχα τότε δεν είχε πολιτική εξαγωγής κομμουνισμού και δεν
διεκδίκησε καμία «Παγκόσμια Ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών».
Ναι, δεν έγινε - η
Κομιντέρν διαλύθηκε το 1943 και η εξαγωγή του κομμουνιστικού μοντέλου στις
χώρες της Ανατολικής Ευρώπης καθορίστηκε όχι από την ιδεολογία, αλλά από τη
γεωπολιτική: έχοντας λάβει τον έλεγχο σε μέρος της Ευρώπης ως αποτέλεσμα του Β
'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Στάλιν απλώς υποστήριξε δυνάμεις παρόμοιες στην
ιδεολογία σε αυτές τις χώρες. Φυσικά,
τους κομμουνιστές - που τελικά κατέλαβαν την εξουσία. Με τον ίδιο τρόπο που οι
Αγγλοσάξονες υποστήριξαν τις
αντικομμουνιστικές δυνάμεις στη ζώνη επιρροής τους, και ως εκ τούτου στη Γαλλία
και την Ιταλία οι κομμουνιστές δεν ήρθαν στην εξουσία και στην Ελλάδα έχασαν
τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν ήταν ιδεολογία που οδήγησε τον αγώνα μεταξύ της ΕΣΣΔ
και των ΗΠΑ, αλλά καθαρή γεωπολιτική. Αλλά ήταν η Δύση που ξεκίνησε τον
γεωπολιτικό Ψυχρό Πόλεμο με ιδεολογικά συνθήματα, προσπαθώντας να το
παρουσιάσει ως πόλεμο ενάντια στην «κομμουνιστική απειλή». Αυτό συνέβαλε στον
εκφοβισμό του πληθυσμού της, αλλά δεν λειτούργησε στον Τρίτο Κόσμο, ο οποίος,
καθώς απελευθερώθηκε από τα δυτικά αποικιακά δεσμά, επέλεξε πεισματικά τον
σοσιαλισμό - τόσο στην Ασία όσο και στην Αφρική. Ναι, στις περισσότερες χώρες
ήταν σοσιαλισμός με τοπικές ιδιαιτερότητες, αλλά ακόμη και έκανε την ΕΣΣΔ
σύμμαχο των νέων κρατών.
Και είναι ακόμη
άγνωστο πώς η γεωπολιτική αντιπαράθεση μεταξύ της ΕΣΣΔ και των Ηνωμένων
Πολιτειών θα είχε τελειώσει εάν δεν είχε γίνει η διαμάχη μεταξύ Μόσχας και
Πεκίνου τη δεκαετία του '60 - η διάσπαση του "κόκκινου στρατοπέδου"
εξασθένησε πολύ τις δυνατότητές του. Επιπλέον,
η διαμάχη συνέβη τότε ακριβώς λόγω της ιδεολογίας της κομμουνιστικής
παγκοσμιοποίησης: ο Μάο πίστευε ότι η ΕΣΣΔ και η ΛΔΚ θα έπρεπε να πυροδοτήσουν
την παγκόσμια πυρκαγιά και να επιτεθούν στη Δύση με κάθε δυνατό τρόπο, να την
εκτοπίσουν από παντού, όπου είναι δυνατόν, και να την πυροβολήσουν από μέσα και
στη Μόσχα ήλπιζαν για την ειρηνική νίκη των ιδεών του κομμουνισμού Λόγω της
αμετάκλητης πορείας της ιστορίας και της ορθότητας της μαρξιστικής-λενινιστικής
διδασκαλίας, δηλαδή, προωθούσαν το κύριο συμφέρον για την «ειρηνική συνύπαρξη»
του καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού κόσμου. Τελικά, τόσο η ΕΣΣΔ όσο και η ΛΔΚ
έχασαν - η Κίνα, επιπλέον, βυθίστηκε στην αναταραχή της "πολιτιστικής
επανάστασης" και στη Σοβιετική Ένωση μερικές από τις ελίτ έχασαν το πάθος
τους και έχασαν ακόμη και την επιθυμία τους για τον γεωπολιτικό αγώνα με τη
Δύση. Φυσικά, εάν η ΕΣΣΔ άρχιζε να εξηγεί στους πολίτες της την αντιπαράθεση με
τις Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά και από γεωπολιτικά κίνητρα
(δηλαδή, από τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας, τα οποία, παρεμπιπτόντως,
καθοδηγούνται σε μεγάλο βαθμό από το Κρεμλίνο), τότε καμία καταστροφική
"νέα σκέψη" του Γκορμπατσόφ δεν
θα είχε συμβεί - αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη.
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ ήταν ένα μάθημα για την Κίνα - όπως
και η καταστροφική εξωτερική πολιτική των τελευταίων Σοβιετικών ετών. Οι Αμερικανοί
ίσως πίστευαν ότι είχαν κερδίσει τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά στην Κίνα κατάλαβαν ότι
η ΕΣΣΔ είχε χάσει και, επιπλέον, από μόνη της. Η Κίνα δεν θα επαναλάβει ποτέ τα
λάθη της σοβιετικής ηγεσίας - ούτε στην εσωτερική πολιτική ούτε στην εξωτερική
πολιτική. Ωστόσο, η Κίνα δεν είχε ποτέ τόσο ισχυρή θέση στον κόσμο όπως η ΕΣΣΔ.
Εάν η Μόσχα έφερε ένα πολύ βαρύ φορτίο υπερδυνάμεων λόγω της νίκης στον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κίνα για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα (και τον
προηγούμενο, 19ο αιώνα) βυθίστηκε σε εσωτερικά προβλήματα (προκλήθηκαν - πιο
συγκεκριμένα, ενισχύθηκαν - από την εξωτερική επέκταση). Μόνο τη δεκαετία του
'90 η Κίνα σταθεροποίησε την εσωτερική της κατάσταση - και μπήκε στον κόσμο.
Όχι με τον
κομμουνισμό, αλλά με την οικονομία. Ναι, η Δύση βοήθησε εν μέρει την οικονομική
ανάπτυξη της Κίνας, αλλά ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το παγκόσμιο
κεφάλαιο προχώρησαν αποκλειστικά από τα εμπορικά τους συμφέροντα. Ο Πομπέο
καλεί τώρα τις ελπίδες ότι οι κομμουνιστές κυβερνήτες της Κίνας θα αλλάξουν τις
πολιτικές τους καθώς ενσωματώνονται στον παγκόσμιο (δηλαδή, δυτικό)
χρεοκοπημένο κόσμο: «Ίσως ήμασταν πολύ αφελείς στις εκτιμήσεις μας για τη
βιωσιμότητα του κομμουνιστικού« ιού »στην Κίνα, πολύ χαρούμενοι για τη νίκη μας
στον Ψυχρό Πόλεμο. Καταδιώξαμε τα καπιταλιστικά κέρδη υπερβολικά δειλά και κάναμε
πάρα πολλά για τη συζήτηση« ειρηνικής
ανάπτυξης »του Πεκίνου. Ότι και αν έγινε η σημερινή Κίνα είναι όλο και πιο
αυταρχική στα σύνορά της και όλο και πιο επιθετική ως προς την εχθρότητα της
στην ελευθερία σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικές
μας - και εκείνες άλλων ελεύθερων χωρών - έχουν αναζωογονήσει την
αναποτελεσματική οικονομία της Κίνας, μόνο για να δαγκώσει το Πεκίνο τα χέρια
της διεθνούς κοινότητας που την ταΐζει. " Δηλαδή, όταν η Δύση έρχεται στην
Κίνα με τους "πολέμους του οπίου" τον 19ο αιώνα ή κερδίζει από τη
φθηνή εργασία της στα τέλη του 20ού αιώνα, αυτό είναι φυσιολογικό. Και όταν η
Κίνα, έχοντας αποκτήσει δύναμη, διεισδύει στις εξαγωγές και τις επενδύσεις της
σε όλο τον κόσμο - είναι ανέντιμη κομμουνιστική επέκταση; Που πρέπει να
σταματήσει με οποιοδήποτε κόστος. - Όμως πώς;
Συγκεντρώνοντας ολόκληρο τον κόσμο που φοβάται την Κίνα γύρω
από την Αμερική; Ωστόσο, η «κινεζική απειλή», ανεξάρτητα από το πώς την περιγράφουν
οι αγγλοσάξονες, δεν προκαλεί κρίσεις πανικού σε άλλες χώρες - και είναι ακόμη
πιο γελοίο όταν προσπαθούν να την παρουσιάσουν ως κομμουνιστική επέκταση. Ναι,
όχι ιδεολογικά, όπως συνέβη με την ΕΣΣΔ: οι κομμουνιστές θα έρθουν και θα
καταστρέψουν τα παιδιά σας, θα τους διδάξουν αθεϊσμό και περιφρόνηση για τους
προγόνους τους. Τώρα αυτό δεν είναι πλέον σχετικό - η Αμερική έχει ήδη
συλληφθεί από την κατ οίκον αριστερά, στις απόψεις των οποίων είναι πολύ
δύσκολο να βρεθούν όχι μόνο Κινέζοι (όπως ήταν με τους Ρώσους στις εκλογές του
2016), αλλά και κομμουνιστικό ίχνος. Η «κινεζική κόκκινη απειλή» επομένως χάνει
σαφώς από τον σοβιετικό προκάτοχό της - αλλά ο Πομπέο προσπαθεί να συγκρίνει
τις δύο ιστορίες τρόμου, διαβεβαιώνοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε
θέση να κερδίσουν αυτή τη φορά επίσης: «Και όμως πιστεύω ότι μπορούμε να το
κάνουμε. Πιστεύω γιατί το έχουμε ήδη κάνει. Ξέρουμε πώς γίνεται. Πιστεύω ότι το
Κ.Κ.Κ. επαναλαμβάνει πολλά από τα λάθη που έκανε η Σοβιετική Ένωση:
απομακρύνοντας πιθανούς συμμάχους, διαβρώνοντας την εμπιστοσύνη μέσα και έξω
από τη χώρα, παραβιάζοντας τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και την προβλεψιμότητα του
κράτους δικαίου. <…> Ναι, υπάρχουν διαφορές. Σε αντίθεση με την ΕΣΣΔ, η
Κίνα είναι βαθιά ενσωματωμένη στην παγκόσμια οικονομία. Ωστόσο, η Κίνα
εξαρτάται περισσότερο από εμάς από ότι εμείς από αυτήν "
Δεν θα αναλύσουμε μια σειρά υποτιθέμενων παρόμοιων λαθών του
ΚΚΚ και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης - τα παραδείγματα που
δόθηκαν από τον Πομπέο είναι τόσο παράλογα. Ένα άλλο πράγμα είναι σημαντικό:
πιστεύει ότι η ΕΣΣΔ ήταν αυτόνομη από τη δυτική οικονομία και ότι η Κίνα είναι
στενά συνδεδεμένη με αυτήν και ως εκ τούτου ευάλωτη, μπορεί να ασκηθεί πίεση. Αλλά
ποιος θα πιέσει; Οι Αμερικανοί; Προσπαθούν - έχοντας πετύχει σχεδόν τίποτα.
Ο Πομπέο το παραδέχεται σιωπηρά όταν λέει: Μπορούμε να
συνεργαστούμε. Τα Ηνωμένα Έθνη, το ΝΑΤΟ, το G-7, το G-20, οι συνδυασμένες
οικονομικές, διπλωματικές και στρατιωτικές δυνάμεις μας είναι σίγουρα επαρκείς
για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πρόκληση αν τους καθοδηγήσουμε με ακρίβεια και
με μεγάλο θάρρος. Ίσως ήρθε η ώρα για μια νέα ένωση χωρών που έχουν παρόμοια
σκέψη, μια νέα ένωση δημοκρατιών. "
Τι είναι η G20 - αν ακόμη και η Ευρώπη δεν μπορεί να
υποχρεωθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες να συμμετάσχει πλήρως στην πίεση που
ασκούν στην Κίνα; Η ΕΕ χρειάζεται την Κίνα ακόμη περισσότερο από ό, τι η Κίνα
χρειάζεται την ΕΕ, και γιατί πρέπει η ΕΕ να καταπολεμήσει τη χίμαιρα του
«κινεζικού κομμουνισμού»; Η Κίνα έχει γίνει κάτι περισσότερο από το πιο
σημαντικό μέρος της παγκόσμιας αγοράς - παρεμποδίζει ενεργά τα συνθήματα για
την προστασία της παγκοσμιοποίησης, (υποστηρίζει) το παγκόσμιο εμπόριο και την ελευθερία των επενδύσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες
Είναι απλώς αδύνατο να σταματήσουμε την Κίνα χωρίς να
καταστρέψουμε την παγκόσμια αγορά και την παγκόσμια οικονομία - και όλοι οι
λογικοί Αμερικανοί στρατηγικοί το καταλαβαίνουν αυτό. Κάποιος μπορεί να ελπίζει
μόνο σε εσωτερικά κινεζικά προβλήματα, αλλά το Πεκίνο έχει μάθει να τα αντιμετωπίζει.
Θέλοντας να δείξει ότι η κινεζική απειλή είναι χειρότερη από
τη σοβιετική, και να τονίσει την ανάγκη να ενωθεί ολόκληρος ο «ελεύθερος
κόσμος», είπε ο Πομπέο ότι «η ΕΣΣΔ είχε αποκοπεί από τον ελεύθερο κόσμο. Η
Κομμουνιστική Κίνα βρίσκεται ήδη εντός των συνόρων μας. " Ωστόσο, υπάρχει
ένα προφανές πρόβλημα με την οπτική: η ΕΣΣΔ δεν αποκόπηκε ούτε από την Ευρώπη
ούτε από τον τεράστιο «Τρίτο Κόσμο», αν και η χώρα μας ήταν σε μεγάλο βαθμό
αυτάρκης, ακόμη και από βιομηχανική άποψη.
Η Κίνα είναι πολύ συνδεδεμένη με τον έξω κόσμο - αλλά με μια
τεράστια εγχώρια αγορά, είναι δυνητικά πιο αυτάρκης από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Ταυτόχρονα,
η Κίνα δεν θα εγκαταλείψει ούτε εξωτερική οικονομική επέκταση ούτε την προώθηση
των συμφερόντων της στον κόσμο - και εδώ ο Πομπέο έχει δίκιο, "βρίσκεται
ήδη εντός των συνόρων μας".
Αλλά τι ατυχία, αυτά δεν είναι πλέον "μας" - με
την έννοια των Δυτικών - συνόρων: ο κόσμος έπαψε να είναι Αμερικανικός, παύει
να είναι Δυτικός, Ατλαντικός. Δεν θα γίνει κινεζικός, απλά δεν θα έχει ηγεμόνα.
Ούτε κομμουνιστικός, ούτε ακόμη πιο αντικομμουνιστικός - ακριβέστερα,
προσπαθώντας να διατηρήσει τη θέση του με έναν φανταστικό αγώνα ενάντια στον
κομμουνισμό-ολοκληρωτισμό
https://ria.ru/20200728/1575006052.html