Το πολιτικό
κίνημα της Ελεύθερης Ιταλίας άνοιξε το παράθυρο overton (είναι το εύρος των ιδεών που το κοινό είναι διατεθειμένο
να εξετάσει και να αποδεχτεί-ιδέες τις οποίες ένας πολιτικός θα μπορούσε επιτυχώς
να κάνει εκστρατεία) με την πρότασή του για δημοψήφισμα για την αποχώρηση από
την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ηγέτες του κινήματος προτείνουν τη διεξαγωγή εθνικού
δημοψηφίσματος και τη λήψη απόφασης για το αν η Ιταλία πρέπει να διατηρήσει την
ένταξή της στην ΕΕ.
Σε γενικές
γραμμές, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αφορά πλέον μόνο την Ιταλία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διέρχεται σίγουρα τον χρόνο ημιζωής
της, και η Ιταλία βρίσκεται στην πρώτη
γραμμή σε αυτό το θέμα.
" Η εξαντλημένη,
άρρωστη χώρα όχι μόνο αμφιβάλλει για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η Ιταλία δεν
πιστεύει πλέον σε αυτήν.
Δεν πιστεύει
στην Ευρωπαϊκή ενότητα, στην υποστήριξη ενός φιλικού ώμου σε δύσκολες στιγμές
και σε ένα κοινό πορτοφόλι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει δείξει τίποτα τέτοιο
απέναντι στην Ιταλία. Η χώρα ασφυκτιούσε από τους καπνούς του κορωναϊού, ενώ στις Βρυξέλλες, κοιτούσαν με φρίκη την Ιταλία, αλλά δεν βιάστηκαν για
βοήθεια. Η Γερμανία αποφάσισε τελικά να παράσχει «βοήθεια» και παρείχε αρκετές
κλίνες εντατικής θεραπείας για τους Ιταλούς, και αυτό ήταν το όριο. "Αυτό
είναι όλο;" - αναρωτήθηκαν στο Μπέργκαμο.
Ο Ιταλός Πρωθυπουργός
Giuseppe Conte δήλωσε ότι το οικονομικό σοκ που υπέστη η χώρα κατά τη διάρκεια
της πανδημίας θα πρέπει να εξομαλυνθεί από την Ευρώπη και η Ιταλία δικαίως
ανάμενε ποιοτική βοήθεια. Οι πολιτικά ορθές δηλώσεις του πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες δεν ακούστηκαν
ούτε προσποιήθηκαν ότι δεν ακούστηκαν. Εν τω μεταξύ, υπήρξαν ήδη
διαδηλώσεις στους δρόμους της χώρας, απαιτώντας, μεταξύ άλλων, την αποχώρηση
από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τυπική, πολύχρωμη και διαφορετική Ιταλία διαμαρτυρόταν
χαοτικά. Κάποιοι απαιτούσαν να φύγουν από την ΕΕ, άλλοι απαιτούσαν να
θεραπεύσουν τον ιό με γιόγκα. Με την ευκαιρία αυτή, το καθολικό εβδομαδιαίο
περιοδικό Famiglia Cristiana έγραψε ότι «οι διαδηλωτές είναι η μεγαλύτερη
συγκέντρωση ηλιθίων της τελευταίας δεκαετίας». Ωστόσο, παρά το καρναβάλι του
κινήματος, η Ιταλία άνοιξε ένα παράθυρο Overton για πολλά κράτη μέλη της ΕΕ.
Πριν από την
πανδημία, απλώς δεν ήταν δυνατόν να μιλήσουμε για μια πιθανή έξοδο από την
κοινή Ευρώπη. Μετά την Ιταλική καταστροφή και την αδράνεια των Βρυξελλών, είναι
θέμα χρόνου να μειωθεί η ΕΕ.
Εξάλλου, οι
βασικές αρχές της ύπαρξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταστράφηκαν στην
πραγματικότητα. Η αρχή που προβλέπει την αμοιβαία ευθύνη όλων των μελών της ΕΕ
σε περίπτωση οικονομικών, πολιτικών και περιβαλλοντικών κρίσεων δεν
λειτούργησε. Εντός δύο μηνών από την έναρξη της καταστροφής, δεν ελήφθησαν
μέτρα στις Βρυξέλλες. Σχεδόν κανένα κράτος μέλος της ΕΕ δεν έχει παράσχει
βοήθεια στην Ιταλία, γεγονός που έδειξε ότι η Ευρώπη είναι εντελώς ανίκανη υπό
συνθήκες έκτακτης ανάγκης.
Δεν είναι
τυχαίο ότι ακούγονται φωνές σχετικά με το ενδεχόμενο αποχώρησης από την
Ευρωπαϊκή Ένωση σε άλλες χώρες - την Ουγγαρία, την Πορτογαλία, ακόμη και στη
Γερμανία. Η Αυστρία μιλά εδώ και καιρό για την ανάγκη δημιουργίας τμημάτων
ενδιαφέροντος και γεωγραφικής θέσης εντός της ΕΕ. Η Βιέννη προτείνει τη
δημιουργία της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θα μπορούσε να
περιλαμβάνει, εκτός από την ίδια την Αυστρία, την Κροατία, την Ουγγαρία, την
Πολωνία και τη Σλοβενία.
Όχι, η
Αυστρία είναι κατά της κατάρρευσης της ΕΕ, αλλά μια τέτοια συμμαχία εντός της
Ευρώπης έχει την ευκαιρία να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της στις Βρυξέλλες από
μια ισχυρότερη θέση.
Το πιο
ενδιαφέρον ερώτημα που προέκυψε στον απόηχο της πανδημίας: τι να κάνουμε για
την παγκοσμιοποίηση; Καθώς η παγκοσμιοποίηση που κτίζονταν πριν από μερικούς
μήνες, δεν μπορεί πλέον να πραγματοποιηθεί. "Η κρίση, ιδίως στην Ιταλία, το κατέστησε
απολύτως σαφές. Οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης είναι πιθανό να
συνεχιστούν, αλλά θα ακολουθήσουν τα ρήγματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης -
γεωγραφικά, πολιτικά και οικονομικά.
Τα ρήγματα
δεν είναι παρά η Ευρώπη με δύο ταχύτητες, όπως είπε ο Γερμανός Καγκελάριος
Γκέρχαρντ Σρέντερ πριν από πολλά χρόνια. Διατηρώντας το γεωγραφικό της
περίγραμμα, η Ευρώπη θα χωριστεί σε διάφορα τμήματα.
Ο πυρήνας
της Ευρώπης, οι κύριοι χορηγοί και οι δικαιούχοι της θα παραμείνουν αναμφίβολα
η Γαλλία και η Γερμανία, με τις Κάτω Χώρες, τη Δανία και το Βέλγιο. Θα
δημιουργηθεί ένα μπλοκ κεντρικής Ευρώπης, με επικεφαλής την Αυστρία, το οποίο
περιγράφεται παραπάνω. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Ιταλία και η Ισπανία, καθώς
και η Πορτογαλία και η Ελλάδα, θα είναι σε θέση να υπερασπιστούν τα συμφέροντά
τους στο πλαίσιο της λεγόμενης Μεσογειακής Ένωσης.
Εάν οι
προαναφερθείσες ομάδες δημιουργηθούν για οικονομικούς και γεωγραφικούς λόγους,
μια άλλη ομάδα είναι ένα πολιτικό μπλοκ με εξωτερική έλξη. Μιλάμε για την
Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής, τα οποία προωθούν την παλιά ιδέα του Jozef
Pilsudski σχετικά με τη Διεθνή Θάλασσα - μια συμμαχία χωρών από τη Βαλτική έως
τη Μαύρη Θάλασσα. Αυτή η ιδέα υποστηρίζεται ενεργά από τους Αγγλοσάξονες, οι
οποίοι τη θεωρούν πραγματική ευκαιρία να δημιουργήσουν μια κόκκινη γραμμή που
θα χωρίζει τη Δύση από τη Ρωσία.
Οι χώρες που
σήμερα δεν διαδραματίζουν σχεδόν κανένα σοβαρό πολιτικό και οικονομικό ρόλο στη
ζωή της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα παραμείνουν εκτός της Συμμαχίας. Είναι ένας
οικονομικός βάλτος που απορροφά τους πόρους της ΕΕ, διαλύει τη δύναμή της και
αποδυναμώνει την πολιτική της συνιστώσα.
Τα προαναφερθέντα μπλοκ θα αγωνιστούν για τις ψήφους αυτού του βάλτου,
προσφέροντας χρήματα, πολιτικές προτιμήσεις και άλλα οφέλη. Αυτή η κατάσταση της ημίσειας ζωής της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να διαρκέσει, σύμφωνα
με ορισμένους Γερμανούς οικονομολόγους, αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα - έως
και δέκα ή ακόμη και 15 χρόνια.
Πολλά θα
εξαρτηθούν από τη Γερμανία, η οποία θα διαδραματίσει ηγετικό ρόλο σε κάθε χρόνο
ημιζωής. Αν και η Γερμανική εφημερίδα Die Welt, σχολιάζοντας την Ιταλική ιδέα
ενός δημοψηφίσματος, σαρκαστικά τιτλοφορεί το άρθρο με τις λέξεις "...
ελπίζουμε ότι η Γερμανία θα αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Αλεξάντερ
Σοσνόβσκι
https://politinform.su/122087-period-poluraspada-evrosojuza.html
