 |
| © AFP 2020 / Getty Images/ pool |
Ο Πρόεδρος
των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου
Οι
εσωτερικοί εχθροί του Ντόναλντ Τραμπ ετοιμάζουν μια παγίδα
γι' αυτόν σε περίπτωση που κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου: αντί
για κατηγορίες προδοσίας της πατρίδας του και συνεργασίας με το Κρεμλίνο,
δηλαδή για μια βαθιά απαξίωση και μια βαθιά
δυσφήμηση "Russgate", πιθανότατα ετοιμάζουν μια νέα κατηγορία, αυτή τη φορά που σχετίζεται
με την Κίνα. Με βάση τις πληροφορίες που μεταδίδει τώρα το αμερικανικό
πρακτορείο επιχειρηματικής πληροφόρησης δηλαδή το Bloomberg, μπορεί να υποτεθεί ότι ο Τραμπ θα
ανακηρυχθεί «o κινέζος
υποψήφιος» ο οποίος πρόθυμα ή άθελά του βοηθά το Πεκίνο στον αγώνα του εναντίον
της Ουάσινγκτον.
Το υλικό,
που δημοσιεύεται υπό τον τίτλο «Η Κίνα δημιουργεί περισσότερη ένταση ακόμη και από την ιδέα ότι άλλα τέσσερα έτη θα προεδρεύσει ο Τραμπ», βασιζόμενο στην επικοινωνία των δημοσιογράφων του
αμερικανικού πρακτορείου ειδήσεων (του οποίου ο τελικός πλειοψηφικός μέτοχος
είναι ο δισεκατομμυριούχος Μάικλ Μπλούμπεργκ, ο οποίος προσπάθησε να γίνει
υποψήφιος για την προεδρία από το Δημοκρατικό Κόμμα) με αρκετές υψηλόβαθμες
αλλά ανώνυμες πηγές εντός της κινεζικής πολιτικής ελίτ. Υποθέτοντας ότι η
επικοινωνία μεταξύ των Αμερικανών δημοσιογράφων και Κινέζων ανώτερων
αξιωματούχων έχει πράγματι πραγματοποιηθεί, μια ενδιαφέρουσα εικόνα των απόψεών
τους για την πολιτική της Ουάσιγκτον προκύπτει.
«Οι
συνεντεύξεις με εννέα τρέχοντες και προηγούμενους Κινέζους ανώτερους υπαλλήλους
δείχνουν μια
μετατόπιση στο συναίσθημα υπέρ του κατεστημένου προέδρου, παρά το γεγονός ότι
πέρασε τα περισσότερα από τα τελευταία τέσσερα έτη κατηγορώντας το Πεκίνο για
όλα από τις αμερικανικές εμπορικές ανισορροπίες μέχρι τον covid-19. Ο κύριος
λόγος; Η πεποίθηση ότι τα οφέλη από τη διάβρωση του Αμερικανικού μεταπολεμικού
δικτύου συμμαχιών θα υπερτερούν
οποιασδήποτε ζημίας στην Κίνα από τις συνεχιζόμενες εμπορικές διαφωνίες και τη
γεωπολιτική αστάθεια».
Με τον δικό τους
τρόπο, αυτή είναι μια λογική θέση - υπό την έννοια ότι η ήδη αποδεδειγμένη
προθυμία της κυβέρνησης Τραμπ να εμπλακεί σε συγκρούσεις σε διάφορα μέτωπα
ταυτόχρονα, καθώς και να διαφωνήσει με όλους τους συμμάχους - είναι πράγματι
ένα σοβαρό πρόβλημα που επιβάλλει ευαίσθητους περιορισμούς στις αμερικανικές
φιλοδοξίες για την καταπολέμηση της Κίνας. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να
σημειωθεί ότι ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για την
Κίνα, μεταξύ άλλων, λόγω των ριζοσπαστικών αντικινεζικών φιλοδοξιών του, οι
οποίες μπορεί να τον πιέσουν να ασκήσει πρωτοφανή πίεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση
προκειμένου να αναγκάσει τις ευρωπαϊκές χώρες να αρνηθούν να συνεργαστούν με
την Κίνα στον οικονομικό και ιδιαίτερα τεχνολογικό τομέα.
Αξίζει να
σημειωθεί ότι ο μόνος (αν και πρώην) Κινέζος αξιωματούχος που συμφώνησε να
σχολιάσει το Bloomberg με το όνομά του τονίζει ότι δεν είναι ότι ο Τραμπ
συμπαθεί το Πεκίνο, αλλά ότι θεωρείται ως κάποιο «μικρότερο κακό»:
«Εάν εκλεγεί
ο Biden, νομίζω ότι θα ήταν πιο επικίνδυνο για την Κίνα, επειδή ο Biden θα
συνεργαστεί με συμμάχους εναντίον της Κίνας, ενώ ο Trump καταστρέφει τις
αμερικανικές συμμαχίες», δήλωσε ο Zhou Xiaoming, πρώην κινέζος εμπορικός
διαπραγματευτής και πρώην αναπληρωτής εμπορικός αντιπρόσωπος στη Γενεύη.
Τέσσερις τρέχοντες ανώτεροι υπάλληλοι υποστήριξαν αυτήν την άποψη, λέγοντας ότι
πολλοί στην ηγεσία της Κίνας θεωρούν ότι η νίκη του Τραμπ θα μπορούσε να
βοηθήσει το Πεκίνο με την αποδυνάμωση αυτού που βλέπουν ως μεγαλύτερο προτέρημα
της Ουάσιγκτον στο φράξιμο της αυξανόμενης επιρροής της Κίνας.
Είναι
αδύνατο να μην παρατηρήσουμε ότι Αμερικανοί ειδικοί και δημοσιογράφοι που
ασκούν στον τομέα των μέσων ενημέρωσης τη διατριβή «Ο Τραμπ είναι ένας πιο συμφέρων
υποψήφιος για την Κίνα, οπότε όλοι οι
Αμερικανοί που θέλουν να τιμωρήσουν την Κίνα για όλα τα κακά θα πρέπει να
ψηφίσουν τον Μπάιντεν», βασίζονται σε μια υπόθεση, η οποία δεν λέγεται ανοιχτά,
αλλά θεωρείται δεδομένη.
Αυτή η
υπόθεση είναι ότι οι σχέσεις του Τραμπ με την Ευρώπη είναι σε μια αηδιαστική
κατάσταση (που είναι αλήθεια) και ότι ο Biden (ή, πιο συγκεκριμένα, ο
αντιπρόεδρος του, ο οποίος θα ηγηθεί της χώρας λόγω της συγκεκριμένης
κατάστασης των γνωστικών λειτουργιών του Biden) θα μετατρέψει με κάποιο τρόπο
μαγικά την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα κριάρι που μπορεί με ασφάλεια, αποτελεσματικά
και από ασφαλή απόσταση "να ξυλοκοπήσει " την Κίνα. Και αυτό το
υπονοούμενο σενάριο απέχει πολύ από το να είναι προφανές ή κάθε άλλο παρά
αναγκαστικά ρεαλιστικό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ειδικά το μοντέλο του 2020, δεν
είναι ακριβώς η Ουκρανία, την οποία η προηγούμενη δημοκρατική κυβέρνηση του
Ομπάμα μετέτρεψε σε μια χώρα καμικάζι έτοιμη να σκιστεί σε αιματηρά μόρια που
θα επαινεθούν στην Ουάσιγκτον για τη ζημιά που υπέστη η Ρωσία.
Η Ευρωπαϊκή
Ένωση, και αυτό αναφέρθηκε από εξέχουσες προσωπικότητες του ευρωπαϊκού
πολιτικού κατεστημένου, όπως ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν ή ο Τζόζεφ Μπορέλ,
επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, θέλουν να διαδραματίσουν τον ρόλο ενός ξεχωριστού πόλου εξουσίας και να
κερδίσουν χρήματα από τη σύγκρουση Ουάσιγκτον-Πεκίνου, και να μην πέσει θύμα
αυτής της σύγκρουσης. Έχουμε ήδη γράψει για αυτή τη νέα θέση της ΕΕ: "Σε
μεγάλο βαθμό, η ΕΕ, μέσω του κορυφαίου διπλωμάτη της, έχει προβεί σε δήλωση για
την κυριαρχία. Σύμφωνα με τον Μπορέλ, οι Ευρωπαίοι "πρέπει να ακολουθήσουν
τα δικά μας συμφέροντα και αξίες και να αποφύγουν να γίνουν ένα όργανο της μιας
ή της άλλης πλευράς", υπονοώντας προφανώς την απροθυμία να γίνουν πιόνι
στα χέρια του Πεκίνου ή να παραμείνουν πιόνι στα χέρια της Ουάσινγκτον".
Είναι εύκολο
να δει κανείς ότι αυτό δεν αφορά καθόλου τον, και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι
η κυβέρνηση Biden θα είναι σε θέση μόνο μέσω μιας πιο ευγενική στάση ή με την
επιστροφή στη Γερμανία των εννέα χιλιάδων αμερικανικών στρατευμάτων που ο Τραμπ
πήρε από τη Γερμανία για να αλλάξει τη
ραχοκοκαλιά της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Η θεωρία ότι
το χάσμα μεταξύ Βρυξελλών και Ουάσιγκτον ξεκίνησε υπό τον Τραμπ και οφειλόταν
μόνο στον εκκεντρικό εγωισμό του Αμερικανού προέδρου-λαϊκιστή θα πρέπει επίσης
να θεωρηθεί εντελώς ανυπόφορη. Γίνεται όλο και πιο περίπλοκο: για παράδειγμα,
οι κοινές προσπάθειες του τμήματος της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ που επιδιώκουν
την κυριαρχία έχουν διαταράξει την
υπογραφή της διατλαντικής εταιρικής σχέσης εμπορίου και επενδύσεων (Διατλαντική
Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων) υπό τον Ομπάμα, και η περαιτέρω τάση
προς την κυριαρχία της ΕΕ αποτελεί ήδη λογική συνέπεια των ενεργειών που έλαβαν
η Γερμανία και η Γαλλία το 2016.
Σε αυτό το
πλαίσιο, αξίζει να αναγνωρίσουμε ότι το Bloomberg και ο Jan Bremer αποδίδουν
στους Κινέζους αξιωματούχους την ορθότητα της πρόβλεψης: η επιδείνωση των
σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία που θα ενταθεί. Ωστόσο, η
διαφορά μεταξύ Τραμπ και Μπάιντεν στο θέμα του «στραγγαλισμού» της Κίνας θα
είναι μόνο στυλιστική. Επιπλέον, εάν κερδίσει ο Τραμπ, οι συνεχείς κατηγορίες
ότι ήταν «καλός υποψήφιος» για το Πεκίνο θα τον αναγκάσουν να επιβάλει όλο και
περισσότερες κυρώσεις - παρόμοιες με αυτές που συνέβησαν μετά την εκλογή του το
2016 και την έναρξη της έρευνας RussGate σχετικά με τη σχέση του με τη Ρωσία. Αλλά ο Biden δεν
είναι απρόσβλητος ούτε στις ίδιες επιθέσεις, ειδικά δεδομένου ότι μπορεί να
κατηγορηθεί ότι έχει δεσμούς με την Κίνα με πολύ μεγαλύτερους λόγους από τον
Trump.
Ως
αποτέλεσμα, για την Κίνα, το πιο πιθανό σενάριο στη διαδικασία επιλογής από δύο
αμερικανικά κακά θα είναι η εκλογή ενός προέδρου ο οποίος θα αναγκαστεί
κυριολεκτικά να συνδυάσει όλα τα πιο επιθετικά στοιχεία της αντικινεζικής
πολιτικής και των δύο υποψηφίων. Δεν υπάρχει τίποτα καλό από την άποψη της
παγκόσμιας σταθερότητας. Μια πιθανή αντιπαράθεση μεταξύ δύο πυρηνικών δυνάμεων
ενέχει πάντα σοβαρούς κινδύνους - αλλά, από την άλλη πλευρά, η κατάρρευση της
αμερικανικής-κεντρικής παγκόσμιας τάξης δεν μπορεί να τελειώσει με οτιδήποτε
άλλο. Όταν ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας δήλωσε ότι «ο αιώνας της
Ασίας έχει αρχίσει», είχε απόλυτο δίκιο, ανεξάρτητα από τη γνώμη τους στην Ουάσιγκτον.
https://ria.ru/20200617/1573020329.html
