Αν συγκρίνουμε την αντίδραση των παγκόσμιων αγορών, των χρηματοοικονομικών αναλυτών και της κοινότητας εμπειρογνωμόνων με τα νέα προγράμματα «οικονομικής διάσωσης» που υιοθετήθηκαν στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούμε να προτείνουμε δύο εξίσου ενδιαφέρουσες επιλογές. Το πρώτο είναι ότι είναι πάλι πολύ λίγα και πάλι πολύ αργά. Δεύτερον, θα είναι πιο κοντά στη συναισθηματική ουσία της υπό συζήτηση αντίδρασης, αλλά δεν μπορούν όλα τα κύρια μέσα ενημέρωσης και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού να δημοσιεύσουν ένα αναλυτικό κομμάτι με μια ρητορική ερώτηση: κύριοι της πολιτικής, μας κοροϊδεύετε;
Τα 540 δισεκατομμύρια ευρώ στα οποία συμφώνησαν οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην επόμενη σύνοδο κορυφής είναι πολλά αν το κοιτάξετε από την άποψη της ιστορικής πρακτικής (στην πραγματικότητα ένα ρεκόρ), αλλά σε σύγκριση με τις πραγματικές ανάγκες των χτυπημένων χωρών - είναι μια σταγόνα στη θάλασσα, αλλά δεν αφορά μόνο τα χρήματα. Τώρα οι επενδυτές και οι επιχειρήσεις δεν αναμένουν από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε καν χρηματοοικονομικές ενέσεις, αλλά μια σαφή και κατανοητή απάντηση στο ερώτημα του παιχνιδιού: να είναι ή όχι με την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Είναι δυνατόν να διατυπώσουμε αυτό το ερώτημα λίγο πιο ευγενικά, όπως ορισμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί αναλυτές, που αναρωτιούνται προσεκτικά: ποια είναι πραγματικά αυτή η δομή; Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση "εμπορικός σύλλογος" ή ένωση εθνών; Αυτή είναι μια πολύ σημαντική διάκριση, επειδή η ενοποίηση των λαών με τη μία ή την άλλη μορφή μιας κρατικής ένωσης συνεπάγεται τον καταμερισμό τόσο της ευθύνης για λύσεις όσο και για απρόβλεπτα προβλήματα και ακόμη και συνέπειες λαθών που έχουν ήδη γίνει στο παρελθόν.
Και η «εμπορική λέσχη» λειτουργεί αρκεί να υπάρχει ένα αμοιβαία επωφελές εμπόριο και η προσθήκη μιας σημαίας, ύμνου και ιδεολογίας σε έναν τέτοιο (σίγουρα, μερικές φορές χρήσιμο) σύλλογο είναι σαν να προσπαθείτε να ξοδέψετε το καλύτερο κραγιόν από μια αποκλειστική μάρκα για να βελτιώσετε την εμφάνιση ενός χοίρου του χωριού (αν και πολύ ακριβός χοίρος).
Μπορείτε να κάνετε μια αντιδραστική υπόθεση: εάν σύμφωνα με τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής, η Μέρκελ και ο Μακρόν έβγαιναν (μέσω συνδέσμου βίντεο) με μια κοινή δήλωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαθέσει 0 (μηδέν) ευρώ για αποκατάσταση από τον κορωναϊό τους επόμενους 3 μήνες, αλλά τρεις μήνες αργότερα, θα εκδοθούν κοινά ευρωπαϊκά ομόλογα, από τα οποία θα είναι δυνατή η χρηματοδότηση του δημοσιονομικού ελλείμματος της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με σκοπό τη χρήση αυτών των κονδυλίων για τη στήριξη των πληγέντων χωρών και τμημάτων της οικονομίας, και ότι για τη συγκεκριμένη χώρα θα πρέπει να εγκαταλείψουν μέρος του ελέγχου επί των εγχώριων χρηματοπιστωτικών ροών, οι ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές αγορές θα το είχαν ακούσει με μια υπερβολική αισιοδοξία.
Και ακόμη και αν το πρώτο (καθώς και το δεύτερο και το τρίτο) πακέτο τέτοιων "coronavirus ομολόγων" θα ήταν πολύ μικρά, το ίδιο το γεγονός της τελικής μετατροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ανάλογο ενός ολοκληρωμένου κράτους, και όχι ενός συνδικάτου θα δημιουργούσε μεγάλη αισιοδοξία. Εν τω μεταξύ, οι πολιτικοί μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε 500 δισεκατομμύρια ευρώ, και οι αγορές "τιμωρούν" την ιταλική κυβέρνηση αυξάνοντας το κόστος δανεισμού σε σύγκριση με τη Γερμανία, και η Ιταλία θα πρέπει να δανειστεί πολλά.
Ήδη το τέταρτο πακέτο τόνωσης στις ΗΠΑ, αξίας 484 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αντιμετωπίζει ένα άλλο πρόβλημα διαφορετικής φύσης, αλλά σχετίζεται επίσης με την ψυχολογία και τις προσδοκίες του μέλλοντος. Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα μέσα ενημέρωσης τσάκωσαν αρκετές μεγάλες εταιρείες,, επενδυτικά ταμεία, γραφεία δημοσίων σχέσεων και ελίτ πανεπιστήμια με "μαξιλάρια" μετρητών πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων για κρατικές επιχορηγήσεις οπότε "για τις μικρές επιχειρήσεις", δεν υπάρχει πια εμπιστοσύνη στα κυβερνητικά μέτρα στήριξης.
Η ειλικρινή εμπιστοσύνη ενός μέρους της κοινότητας των εμπειρογνωμόνων, μέρος της επιχειρηματικής κοινότητας, των μέσων ενημέρωσης και του εκλογικού σώματος ότι κάθε βοήθεια από το κράτος κλέβεται και λαμβάνεται από εκπροσώπους των μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίοι έχουν συνδέσεις σε μεγάλες τράπεζες και "γερουσιαστές τσέπης", κάνει αυτό το πακέτο βοήθειας να μην έχει νόημα στην πραγματική υποστήριξη των επιχειρήσεων, των θέσεων εργασίας και της εμπιστοσύνης στο μέλλον. Για να επιτευχθεί ένα θετικό οικονομικό αποτέλεσμα, η εμπιστοσύνη πρέπει πρώτα να αποκατασταθεί και η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να αγοραστεί, ακόμη και για 484 δισεκατομμύρια δολάρια.
https://news-front.info/2020/04/25/byt-ili-ne-byt-evrosoyuzu/?attempt=1
