 |
| © AP Photo / Jose Luis Magana |
Σε
στιγμές κρίσης, το
πρόβλημα
αποκαλύπτεται όχι μόνο για
τους μεμονωμένους πολίτες,
αλλά και για
ολόκληρες
χώρες.
Ηρωισμός και εγωισμός, αμέλεια και
υπευθυνότητα, η
μέριμνα
για το δημόσιο καλό και η
περιφρόνηση της κοινής λογικής - όλα
αυτά αναδεικνύονται έντονα και οπτικά.
Όλες οι χώρες αναζητούν ευκαιρίες για
να ξεπεράσουν την επιδημία, αλλά ορισμένες
είναι αποτελεσματικές, και ορισμένες
- όχι πολύ. Κάποιοι βρίσκουν την ευκαιρία να προσεγγίσουν εκείνους που έχουν υποφέρει περισσότερο, όπως κάνουν η Ρωσία και η Κίνα στην Ιταλία. Και κάποιοι, αντίθετα, προσπαθούν να κερδίσουν το μέγιστο αριθμό των πολιτικών σημείων από την επιδημία, χρησιμοποιώντας την για να προωθήσει την ιδέα της δημιουργίας μιας «παγκόσμιας κυβέρνησης» ή για την αποκατάσταση της «Αμερικανικής ηγεσίας» στον πλανήτη.
Μερικοί άνθρωποι νοιάζονται για τις ζωές των ανθρώπων, , άλλοι ανησυχούν ότι η πρώην ηγεμονία δεν είναι πια αυτή που ήταν, και αποδίδουν τα γεωπολιτικά προβλήματα της Ουάσινγκτον στον "κινεζικό ιό". Κατά μία έννοια, η επιδημία επιτρέπει να κοιτάξουμε μέσα στην ψυχή εκείνων που λαμβάνουν αποφάσεις και παρέχουν συμβουλές από ειδικούς στο πλαίσιο των "πυραμίδων εξουσίας" και των "βαθιών κρατών" των δυτικών μας εταίρων. Και η εικόνα είναι αρκετά απογοητευτική: κρίνοντας από τους λόγους τους, της ηγετικής δύναμης του δυτικού κόσμου (ταυτόχρονα – του ιδιοκτήτη ενός εντυπωσιακού πυρηνικού οπλοστασίου και του τυπογραφείου του βασικού νομίσματος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος) έχουν ξεχάσει τελικά πώς να αντιμετωπίζουν προβλήματα που δεν μπορούν να βομβαρδιστούν ή να δωροδοκηθούν.
Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται τώρα πηγές για έμπνευση, και η κοινότητα των εμπειρογνωμόνων προσφέρει αυτές τις πηγές με τον ισχυρότερο δυνατό τρόπο. Για παράδειγμα, ο William Burns, πρόεδρος του Carnegie Endowment, της παλαιότερης δεξαμενής σκέψης των ΗΠΑ στις διεθνείς σχέσεις, συμβουλεύει την έγκυρη “The Wall Street Journal” να στραφεί στην εμπειρία ενός αιώνα πριν, επειδή τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες κινδύνευαν να χάσουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν μια νέα παγκόσμια τάξη, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες συγκέντρωσαν τις δυνάμεις και αυτή η ευκαιρία δεν χάθηκε, παρέχοντας έτσι στον κόσμο μια μεγάλη υπηρεσία.
Την άνοιξη του 1919, όταν μεγάλες δυνάμεις συγκεντρώθηκαν στις Βερσαλλίες για να συμφωνήσουν στη δομή του κόσμου μετά τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πρόεδρος Woodrow Wilson βρισκόταν στο κρεβάτι με τη γρίπη. Σε μια εποχή που, όπως είπε ο δρ. Wilson, «φάνηκε ότι διακυβεύεται ολόκληρος ο πολιτισμός», η τρομακτική πανδημία γρίπης σκίαζε την προοπτική μιας νέας τάξης », εξηγεί ο κ. Burns και προτείνει να συγκεντρωθεί η δύναμη και αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο επικεφαλής του Carnegie Endowment αναγνωρίζει σαφώς και δημοσίως το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ουάσινγκτον και όχι μόνο συγκρούστηκε αλλά συνετρίβη σε αυτό πριν ακόμη ο κόσμος καλυφθεί από τον κορωναϊό.
Εάν παρόμοια σημεία συζήτησης παρουσιάζονταν από κάποιον άλλο, και όχι έναν σεβάσμιο και τιμημένο Αμερικανό εμπειρογνώμονα και επικεφαλής μιας από τις πιο σημαίνουσες αμερικανικές ΜΚΟ, σίγουρα θα κατηγορείτο ότι εργάζεται είτε για τη Μόσχα είτε για το Πεκίνο. Σύμφωνα με τον Burns, υπάρχει τώρα μια τέλεια καταιγίδα, που αποτελείται από μεγάλες μετατοπίσεις στην ισορροπία δυνάμεων και μεγάλης κλίμακας πολιτικούς, οικονομικούς, τεχνολογικούς και περιβαλλοντικούς μετασχηματισμούς: «Ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων έχει επιστρέψει. Η Κίνα έχει αυξηθεί, και η παλιά κυριαρχία της Αμερικής έχει χαθεί. Το παγκόσμιο οικονομικό και στρατιωτικό κέντρο βάρους μετατοπίζεται από δυτικά προς ανατολικά. Η τεχνολογική επανάσταση αναποδογυρίζει τον τρόπο ζωής, εργασίας και διεξαγωγής πολέμων. Οι εντάσεις μεταξύ ανοικτών και κλειστών κοινωνιών αυξάνονται, ο εθνικισμός και ο αυταρχισμός αναζωπυρώνονται και η δημοκρατία φαίνεται να υποχωρεί. Ο ούριος άνεμος της παγκοσμιοποίησης έχει μετατραπεί σε ισχυρό άνεμο, ενώ η κλιματική αλλαγή εμφανίζεται ως υπαρξιακή απειλή.»
Η συνταγή που προσφέρει ο πρόεδρος του Carnegie Endowment είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να εγκαταλείψουν την αυτοαπομόνωση από την παγκοσμιοποίηση και ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση ότι η αποκατάσταση της Aμερικανικής παγκόσμιας ηγεσίας θα είναι μια εύκολη διαδικασία. Ο κ. Burns τονίζει ότι, ενώ η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ βρίσκεται σε μια χειρότερη κατάσταση από ό, τι ο Τζορτζ Μπους ή Ο Χάρι Τρούμαν, είναι ακόμα δυνατό να γίνει η Αμερική ένα "δημοκρατικό παράδειγμα" καθώς και ένα ασφαλές καταφύγιο στον κόσμο της τέλειας καταιγίδας.
Ως ένα άλλο συγκεκριμένο μέτρο, η Αμερικανική κοινωνία και οι πολιτικοί ηγέτες ενθαρρύνονται να ανακαλύψουν εκ νέου την «αίσθηση του νοήματος της ζωής» και τον «Αμερικανικό φωτισμένο εγωισμό». Με όλο το σεβασμό στην πνευματική δύναμη της έγκυρης δεξαμενής σκέψης των Ηνωμένων Πολιτειών, υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες ότι στο εξωτερικό "ο φωτισμένος εγωισμός", σε συνδυασμό με την οξεία νοσταλγία της εποχής του Τζορτζ Μπους και την αχαλίνωτη παγκοσμιοποίηση της δεκαετίας του 2000, θα είναι πράγματι το μαγικό ελιξίριο που θα αποκαταστήσει την Αμερικανική ηγεμονία και θα δώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες το καθεστώς ενός παγκόσμιου μοντέλου.
Το Bloomberg δημοσιεύει πιο ρεαλιστικές προτάσεις από έναν λαμπρό εκπρόσωπο μιας σχετικά νέας γενιάς εμπειρογνωμόνων - τον Stephen Myrow, ο οποίος κατάφερε να εργαστεί στην αμερικανική διοίκηση κατοχής στο Ιράκ το 2004 και στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της κρίσης 2008-2009 και ως εκ τούτου τώρα αισθάνεται ότι έχει την πρακτική εμπειρία που χρειάζεται για να νικήσει αποφασιστικά την επιδημία. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο εμπειρογνώμονας συγκρίνει την πανδημία coronavirus με μια άλλη "επιδημία" - δηλαδή, ένα κύμα επιθέσεων από Ιρακινούς για τον Αμερικανικό στρατό, καταγγέλλοντας ότι η Ουάσιγκτον τότε δεν διέθετε στρατιωτικούς και οικονομικούς πόρους για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά αν διέθεταν περισσότερα χρήματα και στρατιώτες, τότε όλα θα ήταν πιο εύκολα. Δεν του πέρασε από το μυαλό ότι το λάθος ήταν η επιχείρηση στο ίδιο το Ιράκ, και όχι τα μικρά ελαττώματα στην εκτέλεσή τους.
Αναφέρει επίσης ως θετικό παράδειγμα τις ενέργειες του Αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών την περίοδο 2008-2009, το οποίο απλώς "γέμιζε τους πάντες με χρήματα", και το έκανε γρήγορα και αποφασιστικά, ανεξάρτητα από τους πολιτικούς κινδύνους. Μπορείτε να δείτε ότι, ενώ οι ΗΠΑ προσπαθούν να ακολουθήσουν αυτό το σενάριο, τέτοιες ενέργειες έχουν αρνητικές συνέπειες:
αυτή η ιδιόκτητη Αμερικανική μέθοδος, όπου και αν χρησιμοποιείται, οδηγεί σε μια εκρηκτική αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, και τα τυπωμένα χρήματα είναι κυρίως στα χέρια των πλουσίων και των εταιρειών,ενώ η ανικανότητα για εξοικονόμηση και αποκόμιση εισοδήματος στις αποταμιεύσεις στερεί τους φτωχούς του μέλλοντος.
Ο Stephen Bannon - τραπεζίτης, πολιτικός τεχνολόγος, επικεφαλής προσωπικού του Trump στην προεδρική εκστρατεία του 2016 και ο πραγματικός «συγγραφέας» της εκλογικής του επιτυχίας - έχει πει πολλές φορές ότι ήταν η αδικία και οι κοινωνικές συνέπειες των αποφάσεων του 2008 που οδήγησαν στην αυξανόμενη ζήτηση για λαϊκισμό και την καταστροφή του υπάρχοντος αμερικανικού συστήματος, το οποίο άνοιξε την πόρτα στη νίκη του Trump
Από αυτή την άποψη, μπορούμε να πούμε για την Aμερικανική κοινότητα εμπειρογνωμόνων ότι δεν έχει ξεχάσει τίποτα και δεν έχει μάθει τίποτα. Ένα τυπογραφείο που τυπώνει δολάρια και αξιώσεις για την παγκόσμια ηγεσία εξακολουθεί να είναι μια "συνταγή για την ελίτ." Και δεν είναι γεγονός ότι θα διαρκέσει αυτό για πολύ καιρό. Είναι απίθανο ότι ένα τέτοιο παράδειγμα της συμπεριφοράς της Ουάσιγκτον θα δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την αποκατάσταση της παγκόσμιας ηγεσίας. Αλλά σίγουρα θα προσπαθήσουν. Το κύριο πράγμα είναι ότι κατά τη διαδικασία της προσπάθειας για την αποκατάσταση της ηγεσίας μετά την επιδημία, η Ουάσιγκτον και πάλι να μην έχει τον πειρασμό να βομβαρδίσει κάποιον στο όνομα της δημοκρατίας - κρίνοντας από τις εκτιμήσεις των εμπειρογνωμόνων, αυτό είναι ίσως το μόνο μέτρο που για ορισμένους από αυτούς φαίνεται απολύτως καθολική λύση σε κάθε γεωπολιτικό πρόβλημα.
https://ria.ru/20200330/1569319473.html
