Ο Ερντογάν διδάσκει τους Αμερικανούς να ανεχτούν τον Πούτιν. Και τίποτε δεν μπορεί να γίνει με αυτόν

© AP Photo / Προεδρική Υπηρεσία Τύπου

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μιλά στη συνάντηση του ΝΑΤΟ στην Άγκυρα

   Παρακολουθώντας το τι συμβαίνει στην Άγκυρα και στις σχέσεις Τουρκίας και ΝΑΤΟ, ένας δυτικός διπλωμάτης διαμαρτυρήθηκε στην Αμερικανική εφημερίδα  The Wall Street Journal: «Είναι σαν να παρακολουθούμε  ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε αργή κίνηση». Για προφανείς λόγους, ο διπλωμάτης επιθυμούσε να παραμείνει ανώνυμος και ως εκ τούτου η ιστορία δεν θα αναγνωρίσει το όνομα του συντάκτη της καλύτερης περιγραφής της γεωπολιτικής κρίσης που εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή στις νότιες και νοτιοανατολικές πλευρές του ΝΑΤΟ. Η κρίση είναι ήδη τόσο σοβαρή ώστε μια αρκετά ανοικτή συζήτηση βρίσκεται σε εξέλιξη στον τομέα των πληροφοριών των ΗΠΑ σχετικά με το θέμα "Τι μπορεί πραγματικά να κάνει η Ουάσιγκτον με τον επίμονο Ερντογάν;" - και τα αποτελέσματα αυτής της συλλογικής έρευνας των  εμπειρογνωμόνων, διπλωματών, αναλυτών και αξιωματούχων αναφέρουν πολλά για την κατάσταση της παγκόσμιας Αμερικανικής ηγεμονίας και για το πώς αισθάνεται το μπλοκ του ΝΑΤΟ.

Spoiler: "Ο δρ" Emmanuel Macron, αποδεικνύεται, ότι είχε δίκιο στη διάγνωση του.

«Τι μπορεί να κάνει το ΝΑΤΟ με την Τουρκία;», αναρωτιέται το Αμερικανικό πρακτορείο Bloomberg ενώ παραπονιέται ότι το NATO “δεν είναι λέσχη”.Μια απλή λέσχη (προφανώς σημαίνει ένα τυπικό κλαμπ του Λονδίνου κυρίων ή ένας Αμερικανικός σύλλογος για μέλη πλούσιων οικογενειών) σίγουρα θα "χτυπούσε " την Τουρκία - απλώς για κακή συμπεριφορά, ξεκινώντας από τον πόλεμο με την Ελλάδα το 1974 και τελειώνοντας με στρατιωτικές περιπέτειες στη Συρία και σχέδια για «Λιβυκή εκστρατεία». , καθώς και για την επίδειξη αγορών ρωσικών συστημάτων αεράμυνας.

Ωστόσο, η Βορειοατλαντική Συμμαχία δεν μπορεί να συμπεριφέρεται πραγματικά με βάση τους καλούς τρόπους και αναγκάζεται να καθοδηγείται από πολύ πιο realpolitik (ίσως ακόμη και κυνικούς) κανόνες πραγματικής πολιτικής. Αυτή η κοινότυπη δήλωση πραγματικού γεγονότος είναι στην πραγματικότητα ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα ιδεολογικού χαρακτήρα. 

 Θεωρητικά, οι Αμερικανοί στρατιώτες, οι οποίοι, σε περίπτωση ενεργοποίησης του διάσημου "Άρθρου 5" της ιδρυτικής Συνθήκης του ΝΑΤΟ, θα πρέπει να πεθάνουν για να προστατεύσουν την υπό όρους Τουρκία από εξωτερικές επιθέσεις και θα ήθελα να πιστεύω ότι πεθαίνουν για τα ιδεώδη της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Αλλά αποδεικνύεται ότι εάν συμβεί κάτι, θα πρέπει να πεθάνουν για τα "συμφέροντα του Λευκού Οίκου και του Κογκρέσου στη Μέση Ανατολή", κάτι το οποίο ακούγεται μακριά από το να είναι εμπνευσμένο.

Είναι σημαντικό ότι η συζήτηση για το πρόβλημα της Τουρκικής συμπεριφοράς αποκαλύπτει μια εσωτερική σύγκρουση στην Ουάσινγκτον και αυτή η σύγκρουση αντανακλάται στον καθρέφτη της νομοθεσίας και της διπλωματίας με τον πιο παράξενο τρόπο. Το γεγονός είναι ότι ο Πρόεδρος Trump (μαζί με τη διοίκησή του) βρίσκεται σε τελείως διαφορετική πραγματικότητα από τους Γερουσιαστές και τους Κογκρέσους .Ως εκ τούτου, οι Γερουσιαστές και οι Κογκρέσοι πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του κόσμου, ο οποίος με το χέρι ενός δακτύλου μπορεί να κάνει οποιονδήποτε ηγέτη οποιασδήποτε χώρας στον πλανήτη κυριολεκτικά να γλιστρήσει στα γόνατά του μπροστά στους απεσταλμένους της Ουάσινγκτον και να τους παρακαλέσει να μην διευθετήσουν το μαϊντάν (την χρωματιστή επανάσταση) στη χώρα του, να μην καταστρέψουν  την οικονομία της με κυρώσεις και να μην καταστρέψουν  τους πολίτες και την υποδομή τους με επιθέσεις πυραύλων. Με αυτή την έννοια, οι Κογκρέσοι  και οι Γερουσιαστές, με σπάνιες εξαιρέσεις, είναι σάρκα από τη σάρκα και  αίμα από το αίμα των ψηφοφόρων τους (όπως και οι αμερικανοί δημοσιογράφοι), η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα για τη ζωή έξω από το κράτος τους ή, τα διαβατήρια, δεν γράφονται σε  ξένες γλώσσες και μαθαίνουν ιστορία και γεωπολιτική από κόμικς και ταινίες δράσης. 

 Οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές των  think tank τους βοήθησαν να διατηρήσουν τις αντίστοιχες αυταπάτες εδώ και πέντε χρόνια (μετά την απώλεια της Κριμαίας, η οποία έπρεπε να είναι το κύριο βραβείο σε μια λαμπρή επιχείρηση στην Ουκρανία, εξευτελιστικό για τους Αμερικανούς), συνεχώς εξηγώντας στην Αμερικανική κοινωνία και την πολιτική ελίτ ότι αυτό που χρειάζεται για την Αμερικανική νίκη επί της Ρωσίας, της Κίνας, της ΛΔΚ, του Ιράν ή οποιασδήποτε άλλης χώρας που δεν θέλει να υπακούσει στις αποφάσεις της Ουάσιγκτον είναι η μέγιστη πίεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν υπάρχει πίεση, αλλά δεν υπάρχει νίκη, τότε παρέχεται σε ανεπαρκή ποσότητα ή ανεπαρκώς αποφασιστική. Ο Λευκός Οίκος (και υπό την έννοια αυτή, ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Donald Trump - συνάδελφοι που βρίσκονται σε ατυχία) ζουν πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα. 

 Ο Πρόεδρος Ομπάμα ήταν έτοιμος να πει γλυκές ιστορίες από το βήμα για τη σκισμένη Ρωσική οικονομία για να ικανοποιήσει Γερουσιαστές και Κογκρέσους, αλλά ήταν πολύ συγκρατημένος  όταν αρνήθηκε να εισέλθει σε μια πραγματική στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία για τη Συρία. Τέλος, ο Donald Trump και η διοίκησή του προσπαθούν να αποτρέψουν τους γερουσιαστές και τους Κογκρέσους να υιοθετήσουν «δελεαστικές κυρώσεις» κατά της Ρωσίας (όπως ανέφερε ο Αμερικανικός Τύπος, αναφέροντας την αλληλογραφία του Κρατικού Τμήματος με τη Γερουσία) και επαναλάμβαναν την απόφαση του Ομπάμα να αποφύγουν μια στρατιωτική σύγκρουση πλήρους κλίμακας στη Συρία. Επιπλέον: ο Trump ήταν έτοιμος να κάνει ατελείωτες τρομερούς ελιγμούς χρησιμοποιώντας αεροσκάφη  έξω από τις ακτές της ΛΔΚ για να ευχαριστήσει το πιο επιθετικό κομμάτι της αμερικανικής ελίτ, αλλά δεν ήθελε να πάει σε πραγματικές συγκρούσεις, αξιολογώντας με προσοχή τις συνέπειες. Η παρόμοια αυτοσυγκράτηση του Λευκού Οίκου μπορεί να ανακαλέσει τις συγκρούσεις με το Ιράν και ακόμη και με την Κίνα, την οποία ο Λευκός Οίκος είναι πιθανό να πιέσει με τις οικονομικές μεθόδους στην τελευταία δυνατή ευκαιρία. Οι αναλυτές στο Bloomberg, όπως και οι συντάκτες της The Wall Street Journal, προσπαθούν να εξηγήσουν στην αμερικανική κοινωνία και την πολιτική ελίτ ότι ο Λευκός Οίκος και το Κογκρέσο των ΗΠΑ δεν διαθέτουν πίνακα ελέγχου πραγματικότητας, ακόμη και αν πιστεύουν ότι οι κυρώσεις είναι το μαγικό ραβδί της εξωτερικής πολιτικής.

Το Κογκρέσο έχει ήδη υιοθετήσει κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας - και σε μια επιλογή που σχεδόν στραμπουλάει τα χέρια τουTrumpα, αναγκάζοντάς τον να επιβάλει κυρώσεις εναντίον της Άγκυρας, ανεξάρτητα από το αν θεωρεί τις ενέργειες αυτές κατάλληλες. Τα πιο διανοητικά αναπτυγμένα αμερικανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι εμπειρογνώμονες που έχουν προσληφθεί εξηγούν ότι οι κυρώσεις δεν είναι πανάκεια και ότι στην πραγματικότητα, κάθε προσπάθεια να κάνουν στον ο Ρετζέπ Ερντογάν πραγματικά κακό παρεμποδίζεται από δυο σημαντικά προβλήματα.

Το Bloomberg περιγράφει και τις δύο "πυρηνικές παραλλαγές" της Άγκυρας και αξίζει να σημειωθεί ότι μία από αυτές τις επιλογές απάντησης είναι η πυρηνική με την πιο άμεση έννοια:

"Παρά τους φόβους αυτούς, το ΝΑΤΟ πρέπει να μάθει να ζει με την Τουρκία σε σχέση με δύο σκληρές πραγματικότητες: πρώτον, ο Ερντογάν μπορεί να εκπληρώσει την απειλή του να στείλει μετανάστες στην Ευρώπη σε ποσότητες που υπερβαίνουν τον πληθυσμό ορισμένων χωρών της ΕΕ. Η Τουρκία κρατά 3,7 εκατομμύρια πρόσφυγες από την Σύρία.......

Η Τουρκία συμφώνησε να επιστρέψει τους πρόσφυγες που έφτασαν στην Ελλάδα με αντάλλαγμα μεγάλα χρηματικά ποσά και άλλη βοήθεια από την ΕΕ. Η έξοδος από τη συμφωνία αυτή θα βλάψει την Τουρκία, όμως, αντιμέτωπη με την ταπείνωση της απέλασης από το ΝΑΤΟ, ο Ερντογάν μπορεί να αποφασίσει ότι αξίζει τον κόπο. Η ΕΕ, εν τω μεταξύ, δεν έχει μεταρρυθμίσει το σύστημα υποδοχής μεταναστών και η Ευρώπη θα εισέλθει σε μια άλλη κρίση.......

Ένας ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι ο Ερντογάν θα απαντήσει στην απέλαση από το ΝΑΤΟ δημιουργώντας τα δικά του πυρηνικά όπλα. Αυτός σίγουρα θέλει πυρηνικά όπλα.

"Η Δύση λέει ότι η Τουρκία δεν μπορεί να τα έχει", δήλωσε τον Οκτώβριο. "Αυτό δεν μπορώ να δεχτώ ..." Ως εκ τούτου, μια Τουρκική βόμβα στη Μέση Ανατολή θα ήταν καταστροφή. Θα οδηγούσε σίγουρα σε μια κούρσα εξοπλισμών, καθώς όχι μόνο το Ιράν αλλά και η Σαουδική Αραβία θα ενταχθουν με το Ισραήλ στην κατασκευή πυρηνικών όπλων.Αν το βάλετε στο χάρτη των συγκρούσεων , σε σύγκριση με αυτήν που είχαμε στην Ευρώπη το 1914, τότε παίρνετε μια συνταγή για Αρμαγεδδώνα

Αυτή είναι μια σοφή άποψη για τα πράγματα που θα συνηθίσουν στην πολιτική ελίτ της Ουάσιγκτον και την αμερικανική κοινωνία ως σύνολο σε μια πολύ σημαντική ποιότητα που θα τους είναι πολύ χρήσιμη το επόμενο έτος και για πολλά χρόνια μετά από αυτό-δηλαδή την ικανότητα να υπομένουν.

Θα πρέπει να υπομείνουν την Τουρκία.

Και πρέπει ακόμα να υπομείνουν τη ΛΔΚ.

Δεν υπάρχει διαφυγή από την ανάγκη να υπομείνουν το Ιράν. Και βεβαίως είναι αυτονόητο ότι ακόμη και αν δεν μπορούν να επιπλήξουν σωστά τον Τούρκο Ερντογάν, οι ΗΠΑ θα πρέπει να κυριαρχήσουν κυριολεκτικά τις δεξιότητες υπομονής τους στις σχέσεις με τον κινέζο ηγέτη Ξι και τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν.

Σημειώστε ότι αν η ίδια η προοπτική απόκτησης πυρηνικών όπλων από την Τουρκία κάνει μια ανεξίτηλη εντύπωση στους Αμερικανούς εμπειρογνώμονες, μπορούμε μόνο να μαντέψουμε για την απίστευτη αίσθηση και τα συναισθήματα που βιώνουν από το να σκέφτονται την Ρωσικής πυρηνική τριάδα, καθώς και τα νέου τύπου Ρωσικά όπλα.

 Το συμπέρασμα υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει καλύτερη επένδυση στην ανάπτυξη αμοιβαίως σεβαστών διπλωματικών σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες παρά στην ενίσχυση της ικανότητας της Ρωσίας να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά σε οποιονδήποτε δυνητικό αντίπαλο.

https://ria.ru/20191228/1562954024.html