Ο Ερντογάν βασίστηκε στον Πούτιν και νίκησε τον Trump

© Το AP φωτογραφία/Pool

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μιλάει σε μια εκδήλωση στην Κωνσταντινούπολη

   

  Ο τύπος του Λονδίνου είναι αγανακτισμένος: κανείς δεν τιμώρησε ποτέ τον Τούρκο Πρόεδρο που πρόδωσε την Ευρω-Ατλαντική αλληλεγγύη και αγοράζει Ρωσικά συστήματα εναέριας άμυνας. Αποδεικνύεται ότι μάταια απειλείτο από Αμερικανούς πολιτικούς, αξιωματούχους και ηγέτες του ΝΑΤΟ. Η ναυαρχίδα του δυτικού επιχειρηματικού τύπου των Financial Times εκφράζει σοβαρή ανησυχία και βαθιά αγανάκτηση: είναι αδύνατο να εξαπατήσουν τις προσδοκίες εκείνων που με μυστική ανάσα, μετρούσαν τις ημέρες πριν από την επιβολή των Αμερικανικών κυρώσεων κατά της Τουρκίας και της ευαισθητοποίησης του Ερντογάν για το λάθος των ενεργειών του.
Στην πράξη, αποδείχτηκε ακριβώς το αντίθετο: οι Βρετανοί δημοσιογράφοι γράφουν ότι ο Ερντογάν "στράφηκε στη Ρωσία", και οι εμπειρογνώμονες από τις ισχυρές δυτικές ομάδες σκέψης διαμαρτύρονται ότι "ο Ερντογάν μπήκε σε μια τεράστια περιπέτεια, και απέδωσε καρπούς-τουλάχιστον προς το παρόν".

Αξίζει να τεθεί μια ερώτηση: Γιατί, στην πραγματικότητα, η χρηματοοικονομική δημοσίευση ενδιαφέρεται τόσο για κυρώσεις που οι ΗΠΑ δεν επέβαλαν κατά της Τουρκίας για την αγορά Ρωσικών συστημάτων S-400. Υπάρχουν δύο επεξηγήσεις που συμπληρώνουν η μία την άλλη. Πρώτον, στην πλειονότητα του Δυτικού Τύπου δεν αρέσει ο Donald Trump. Και αυτή είναι η ευκαιρία να δείξουν την πραγματική ή φανταστική αδυναμία του — που είναι ένα σημαντικό στοιχείο της ατζέντας ενημέρωσης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένου του αθλητικού , του διασκεδαστικού και του οικονομικού, ακόμη και όταν η ευκαιρία να επικρίνουν την "μαριονέτα του Πούτιν στο Λευκό Οίκο" δεν έχει άμεση επίπτωση για το θέμα της δημοσίευσης.

Αλλά υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό σημείο: τα δυτικά μέσα ενημέρωσης φοβόντουσαν συλλογικά τους επενδυτές στην Τουρκική οικονομία με τρομερές Αμερικανικές κυρώσεις και άλλες τιμωρίες για τη "στροφή προς τη Ρωσία". Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται ότι πρέπει όχι μόνο να εξηγήσουμε γιατί δεν υπάρχουν κυρώσεις, αλλά και να σκεφτούμε τις συνέπειες του δυσάρεστου προηγούμενου που δημιούργησε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Το πρόβλημα είναι ότι η ικανότητα να εκφοβίσουν οποιαδήποτε χώρα με απειλές κυρώσεων ή «οικονομικού πολέμου» (όπως συμβαίνει τώρα με την Κίνα) είναι το σημαντικότερο στοιχείο επιρροής στην παγκόσμια οικονομία, το οποίο, αναμφίβολα, έχει η Ουάσιγκτον. Αν αποδειχθεί ξαφνικά ότι η Αμερικανική απειλή ανεπανόρθωτης οικονομικής ζημίας είναι μπλόφα, αντί για μια σχεδόν έτοιμη προς εκτέλεση ποινή, τότε πολλά στην παγκόσμια πολιτική και την οικονομία μπορούν να αλλάξουν πέρα από την αναγνώριση. Το γεγονός ότι η Ρωσική οικονομία ζει υπό κυρώσεις εδώ και πέντε χρόνια και δεν έχει καταρρεύσει είναι ένα σημαντικό αλλά ανεπαρκές προηγούμενο, διότι η Ρωσία εξακολουθεί να αποτελεί μοναδική περίπτωση λόγω ορισμένων χαρακτηριστικών της χώρας μας και του λαού μας. Η Κίνα, η οποία αρνείται να συνθηκολογήσει στον Trump , είναι επίσης μια μοναδική περίπτωση λόγω της οικονομικής της φύσης και του μεγέθους της. Δεν υπάρχουν πολλές χώρες στον κόσμο που θα μπορούσαν να δοκιμάσουν τον ρόλο της Ρωσίας ή της Κίνας.

Αλλά εκείνοι που επιθυμούν να πουν "εάν η Τουρκία έχει απομακρυνθεί με μια τέτοια επιμονή ανυπακοής από την Ουάσινγκτον, τότε θα μπορώ να δοκιμάσω και εγώ" – και θα υπάρξουν πολλοί.

Το άθροισμα των εμπειρικών εντυπώσεων της ανικανότητας των Αμερικανών κυρώσεων μπορεί να φανεί στην αξιολόγηση των εμπειρογνωμόνων που τους πήραν συνέντευξη οι Financial Times: "Σκέφτηκα:" Αυτό είναι πέντε φορές κακό**, θα νικήσουν οι κυρώσεις ", λέει ο Aaron Stein,διευθυντής του προγράμματος της Μέσης Ανατολής στο Ινστιτούτο για την Εξωτερική Πολιτική της Φιλαδέλφειας (Ινστιτούτο Ερευνών Εξωτερικής Πολιτικής). "Στην Επιτροπή Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας, ο John McCain αποθανών Ρεπουμπλικάνος Γερουσιαστής (Ed.) - όλοι μιλούσαν για το πόσο σοβαρό είναι αυτό." Το αποτέλεσμα αποδείχτηκε αποθαρρυντικό: "Οι Αμερικανικές απειλές ήταν ως επί το πλείστον κενές λέξεις"Λέει ο Soli Ozel, καθηγητής διεθνών υποθέσεων στο Kadir Has της Κωνσταντινούπολης. "Η Τουρκία βασίστηκε για άλλη μια φορά στη στρατηγική της σημασία και το στοίχημα φαίνεται να έχει κερδηθεί.

Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό το σενάριο παρουσιάστηκε ως το πιθανότερο στο άρθρο του Ιουλίου για τους επιτυχημένους ελιγμούς εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν: "... Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αργά ή γρήγορα θα θεσπιστούν ορισμένα μέτρα. Το πρόβλημα είναι ότι είναι πιθανό να είναι συμβολικά".

Από την άποψη των συμβολικών μέτρων, η Ουάσιγκτον κατάφερε μόνο να ακυρώσει τη συνεργασία με την Τουρκία στο πρόγραμμα ανάπτυξης και παραγωγής του F-35, αλλά δεν σχεδιάζεται καμία σοβαρή τιμωρία του Τούρκου ηγέτη, και αναγνωρίζεται ακόμη και από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και την εξειδικευμένη κοινότητα.
Η κατάσταση θα μπορούσε να αποδοθεί πλήρως σε παράγοντες που σχετίζονται με την ειδική στρατηγική θέση της Τουρκίας και τον ρόλο της στις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, καθώς και την ιδιαίτερη σημασία της Τουρκίας για το ΝΑΤΟ, γεγονός που μειώνει σημαντικά κάθε ενδεικτική τιμωρία της Άγκυρας. Αναμφίβολα, αυτοί οι παράγοντες είναι σημαντικοί, αλλά θα ήταν θεμελιωδώς εσφαλμένο να παραβλέψουμε τους ακόμη πιο σημαντικούς παράγοντες που οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι και οι Αμερικανοί εμπειρογνώμονες προσέχουν.

Η πιο ισχυρή Αμερικάνικη εφημερίδα, η New York Times, δημοσιεύει ένα άρθρο με ανεπαρκώς κρυμμένα σημειώματα πανικού, και ο τίτλος του μιλά από μόνος του: «Εξαφανίζεται η αμερικανική δύναμη; Ο Trump έχει δυσκολίες με την Ασία σε κρίση ». Οι συντάκτες του υλικού παραθέτουν έναν κατάλογο των προβλημάτων και των συγκρούσεων που πρέπει να επέμβουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν παρεμβαίνουν: "Η Ουάσιγκτον επέλεξε την αδράνεια και οι κυβερνήσεις (στις Ασιατικές χώρες - Ed.) αγνοούν τις μαλακές προειδοποιήσεις της διοίκησης του Trump και τις εκκλήσεις για ηρεμία. (Κασμίρ - Ed.) Και στο Χονγκ Κονγκ ή για την αντιπαλότητα μεταξύ των δύο Αμερικανών συμμάχων, της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας, όπου ο κ. Trump και οι σύμβουλοί του παραμένουν στο περιθώριο

Αναλυτές αναφέρουν ότι η αποτυχία ή η απροθυμία της Ουάσιγκτον να βοηθήσει στην εξάλειψη των εστιών φωτιάς είναι ένα από τα πιο σαφή σημάδια της διάβρωσης της αμερικανικής δύναμης και της παγκόσμιας επιρροής του Trump, ο οποίος έχει κολλήσει στην ιδέα του για "απόσπαση" (από τα παγκόσμια προβλήματα. Είναι καλό πράγμα.) και με το σύνθημα "πρώτη η Αμερική".
Το πρόβλημα με την εκδοχή της προσωπικής ενοχής του Donald Trump είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πλέον να είναι οι πρώτες που αναγκάζουν άλλες χώρες να συμμορφωθούν με τους “κανόνες της Αμερικανικής παγκόσμιας Τάξης.”

Δεν ταιριάζει με την ιδεολογία και τον χαρακτήρα του Trump και της ομάδας του: ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Donald Trump , ο Yπουργός Εξωτερικών Pompeo (πρώην διευθυντής της CIA) και ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας Μπόλτον (υποστηρικτής του πολέμου με σχεδόν όλους τους γεωπολιτικούς αντιπάλους των Ηνωμένων Πολιτειών)-δεν είναι ειρηνιστές απομονωτές .

Αν ακόμα και τέτοιοι ένθερμοι υποστηρικτές της Pax Americana δεν είναι έτοιμοι να καταστρέψουν τα πάντα γύρω τους με κυρώσεις που έχουν εγκριθεί και με αεροπλανοφόρα αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα-ακόμα και αυτοί συνειδητοποιούν ότι η Αμερικανική αυτοκρατορία δεν μπορεί πλέον να αντέξει την παλιά σκληρή συμπεριφορά και θα πρέπει πολύ προσεκτικά να ζυγίσουν τις δυνάμεις τους και να εμπλακούν μόνο σε αυτούς τους αγώνες, οι οποίοι δεν μπορούν να αποφευχθούν.

Επειδή αντί για αεροπλανοφόρα και κυρώσεις στη Βενεζουέλα, την Τουρκία, την Κίνα και τη Ρωσία, οι Αμερικανοί στρατηγικοί χρησιμοποιούν κυρίως εγχώριες "χρωματιστές επαναστάσεις " και "την πέμπτη φάλαγγα"-και τούτο γιατί η χρήση τους είναι λιγότερο επικίνδυνη και φθηνότερη από τους ολοκληρωτικούς πολέμους ή τις κυρώσεις. Η επικεφαλίδα των New York Times, που φαίνεται να ρωτούν αν έχει αρχίσει η «ξεθώριασμα της αμερικανικής δύναμης», μπορεί κανείς να αντικαταστήσει με ασφάλεια το ερωτηματικό με ένα θαυμαστικό. Ο Μαρασμός δεν έχει μόλις ξεκινήσει, αλλά έχει ήδη γίνει αισθητός σε όλους όσους παρακολουθούν την παγκόσμια ατζέντα.

https://ria.ru