Οι παγκοσμιοποιητές έχουν την εξουσία να κυβερνήσουν τον κόσμο;

Τα τελευταία 25 χρόνια, η εύθραυστη ισορροπία μεταξύ των κύριων συνιστωσών και των δεικτών ζωής στον Ευρω-Ατλαντικό κόσμο-μεταξύ κράτους, αγοράς και κοινωνίας-έχει σαφώς διαταραχθεί.

Η κύρια αιτία της ανισορροπίας είναι η παγκόσμια αγορά, η οποία, με τη βοήθεια του νεοφιλελευθερισμού, έχει αποκτήσει νέο και καθοριστικό ρόλο σε όλους σχεδόν τους τομείς, καθώς τροφοδοτεί την αντικατάσταση της ρυθμιστικής λειτουργίας του κράτους. Κατά συνέπεια, τα άμεσα συμφέροντα της κοινωνίας επισκιάζονται, φυσικά.

"Η Διεθνής οικονομική κοινότητα είναι πλέον σε θέση να επιβάλει τη θέλησή της σε όλες σχεδόν τις δομές των εθνικών κρατών. Δεδομένου ότι η Δημοκρατία λειτουργεί καλύτερα σε εθνικό-κρατικό επίπεδο, η ολέθρια επίδραση αυτών των χρηματοοικονομικών δομών παραβιάζει, πρωτίστως, τις βασικές αρχές και τις δομές της Δημοκρατίας.

Για να λειτουργήσει καλά ένα συγκεκριμένο κράτος, είναι αναγκαία η εθνική κυριαρχία, οι ελεύθερες εκλογές, η ανεξάρτητη οικονομική πολιτική και ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου, ενώ η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας αγοράς απειλεί, πρωτίστως, αυτές τις λειτουργίες των εθνικών κρατών .

Σήμερα, η παγκόσμια αγορά έχει σχεδόν ολοκληρωτικά κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο, και είναι αξιοσημείωτο για όλους ότι ο στόχος είναι να απορροφήσει το κράτος, όλους τους τομείς και τις λειτουργίες του. Στην αρχή είναι απαραίτητο να αποκτήσουν τον έλεγχο της κοινωνίας. Δημιουργούνται οιονεί "κοινωνίες των πολιτών", οι οποίες απαιτούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν σε όλους τους τομείς της ζωής, της πολιτικής, της εκπαίδευσης, της κοινής γνώμης, να καθορίζουν τον τόνο και να καθορίζουν τα βασικά κριτήρια των αξιών της δημόσιας ζωής, να επηρεάζουν τις εκλογές, δηλαδή να αποκτούν κρατικές δυνάμεις  μέσω της δημόσιας ζωής.

Στην επόμενη φάση, δημιουργούνται διάφορα δημόσια ιδρύματα, ομάδες προβληματισμού, οργανισμοί που παρέχουν βοήθεια σε μετανάστες, δομές που παρέχουν νομική υποστήριξη, καθώς και "ανεξάρτητες δομές μέσων ενημέρωσης". Ωστόσο, σήμερα, χάρη κυρίως στο διαδίκτυο, είναι εύκολο να εντοπιστούν οι πραγματικοί στόχοι αυτών των δομών, και σαφώς ενεργούν για να ενισχύσουν την επιρροή των παγκόσμιων δομών στη ζωή των εθνικών κρατών.

Το κύριο, γνωστό σχήμα αυτής της ολέθριας δραστηριότητας είναι ο Γιώργος Σόρος, ο επικεφαλής της παγκόσμιας δομής, τον οποίο αποκαλεί "Ταμείο της κοινωνίας των πολιτών".
Αυτό το χταπόδι καλύπτει σχεδόν όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής των κρατών, ή μάλλον εκείνες τις χώρες από τις οποίες δεν έχει ακόμη απελαθεί, με το καθεστώς του "μη-ανεπιθύμητου". Ο πιο ικανός "θείος Ντούρι", όπως όχι χωρίς σαρκασμό το όνομά του στην Ουγγαρία, για αρκετά χρόνια ήταν  ο διευθυντής και ο πνευματικός πατέρας αυτών των δικτύων.
Επίσης, εμφανίζεται συχνά στις ειδήσεις, που συνδέονται με την παράνομη μετανάστευση, πηγαίνοντας προς την "ηλικιωμένη κυρία της Ευρώπης". Τα κεφάλαιά του βοηθούν επίσης στην οργάνωση, αποστολή, αποδοχή και επανεγκατάσταση της παράνομης μετανάστευσης εντός της ΕΕ. Δεν κρύβει καν το στόχο και το όνειρό του: στην Ευρώπη να δημιουργήσει μια ήπειρο μεικτής ταυτότητας και θρησκευτικότητας στο όνομα της παγκοσμιοποίησης.

Κατά τη γνώμη μου, αυτές οι οιονεί "μη στρατιωτικές οργανώσεις" δεν έχουν καμία σχέση με τις δομές που λειτουργούν στα εθνικά κράτη, διατηρώντας τις αξίες, τις παραδόσεις και την ταυτότητα των λαών που ζουν σε αυτά τα κράτη. Αυτοί οι καλοπληρωμένοι νεοσσοί του θείου Durie έχουν διαφορετικό σκοπό, να συνειδητοποιήσουν τα συμφέροντα της «παγκόσμιας ελιτοκρατίας» σε όλους τους τομείς της κοινωνίας των πολιτών, έτσι «τραβώντας» όλη τη ζωή των ανθρώπων υπό τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς.

Ο καθηγητής Κόλιν Κράουτς, ο διάσημος Βρετανός κοινωνιολόγος και πολιτικός επιστήμονας στο βιβλίο του "ο παράξενος μη-θάνατος του νεοφιλελευθερισμού" περιγράφει μια απαισιόδοξη εικόνα για τις συνέπειες αυτών των δομών. Κατά την άποψή του, το νεοφιλελεύθερο σχέδιο είχε σχεδόν επιτύχει τον στόχο του, και πολλά από τα θεσμικά όργανα των κρατών μελών επηρεάστηκαν από τον "συλλογικό σωρό" επειδή λειτουργούσαν σύμφωνα με την αρχή και τους νόμους της οικονομίας της αγοράς, ειδικά τα νοσοκομεία, πανεπιστήμια, φιλανθρωπικές οργανώσεις κ. λπ., αντί να επικεντρωθούν στην κοινωνία, θα πρέπει να αποφέρουν κέρδη.

Πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ των συνθηκών της Μεγάλης Βρετανίας, της Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης στα εδάφη που ήδη καλύπτονται από τον νεοφιλελευθερισμό. Κατά τη γνώμη του, η Μεγάλη Βρετανία και η Δυτική Ευρώπη «παραδόθηκαν» περισσότερο στη διαχείριση του νεοφιλελευθερισμού, η μέση και Ανατολική Ευρώπη εξακολουθεί να αντιστέκεται στις παγκόσμιες τάσεις.

Η παγκόσμια ελίτ, εκτός από τη ζωή της κοινωνίας, θέλει επίσης να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο της δομής της κρατικής εξουσίας. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιεί ήδη υφιστάμενους μεγάλους διεθνείς οργανισμούς με τέτοιον τρόπο ώστε να γεμίζει αυτές τις οργανώσεις με τους δικούς της ανθρώπους και στη συνέχεια να τις ξαναχτίζει με τον δικό της τρόπο. Ορισμένοι οργανισμοί του ΟΗΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης, ο ΟΑΣΕ, ο ΠΟΕ, το ΔΝΤ, τα διεθνή δικαστήρια και άλλοι διάφοροι οργανισμοί ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ύποπτοι για τέτοιους χειρισμούς.

Η δημιουργία νέων διεθνών δομών, όπως τα "ανεξάρτητα δικαστήρια" με δικαιώματα επίλυσης εμπορικών διαφορών, προχωρά επίσης με πλήρη ταχύτητα. Μια τέτοια δομή είναι τα δικαστήρια που επιλύουν τις διαφορές μεταξύ του Καναδά και της ΕΕ, καθώς και μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Ωστόσο, η πιο ενδιαφέρουσα θα πρέπει να είναι από οικονομική, πολιτική και από κρατική άποψη η εξασθενημένη από τη μετανάστευση Ευρώπη. Υπάρχει μια ιδανική πλατφόρμα για αυτό, οι δομές της ΕΕ, όπου η ελίτ της παγκοσμιοποίησης έχουν πραγματικά απεριόριστες ευκαιρίες. Το τελικό στάδιο αυτού του έργου έρχεται όταν τα κράτη μέλη της ΕΕ μεταφέρουν την πολιτική, οικονομική και νομική αυτονομία τους στις παγκόσμιες δομές.

Το κύριο πρόβλημα για τους παγκοσμιοποιητές είναι το γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να αντικατασταθούν οι δομές που δημιουργήθηκαν στις αρχές της Δημοκρατίας και της επιλογής των λαών από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις. Ωστόσο, προφανώς δεν τα παρατάνε. Πρόσφατα, ένας εξαιρετικός γκουρού της παγκοσμιοποίησης, ο Χένρυ Κίσινγκερ είπε ότι "υπάρχει ακόμη ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ των οικονομικών και πολιτικών δομών της παγκόσμιας τάξης. Επεσήμανε σαφώς ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη να δημιουργηθούν παγκόσμιες πολιτικές δομές και στην πολιτική.

Ωστόσο, τα αποτελέσματα των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ή μάλλον η αυξανόμενη επιρροή των εθνικών κρατών στη μοίρα και τη ζωή της "παλαιάς κυρίας της Ευρώπης" καθυστερούν σαφώς την εφαρμογή των αρχών και των σχεδίων της παγκόσμιας ελιτοκρατίας, της οποίας το "σύνθημα της ελευθερίας" για αρκετούς αιώνες είναι αμετάβλητο: "θα κάνω ό,τι θέλω. Με σένα. "

Miklos Kevehazi, Ουγγαρία

https://news-front.info/