Στον
αγώνα για την ηγεμονία της, η Ουάσιγκτον
δεν επιτρέπει καν την ιδέα ότι κάποιος
να μπορεί να επιδιώξει μια ανεξάρτητη
οικονομική πολιτική. Αν μια χώρα
αποφασίσει να το πράξει, οι Αγγλοσάξονες
κάνουν τα πάντα για να την καταστρέψουν
ή να την υπονομεύσουν από μέσα.
Αυτή
είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται
η Κίνα. Από τότε που η Ουράνια Αυτοκρατορία
εντάχθηκε στο ΔΝΤ το 1980, η Κινεζική
ηγεσία προσπάθησε να ακολουθήσει τις
Δυτικές κατευθυντήριες γραμμές . Στο
πλαίσιο των συστάσεων του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου, η Λαϊκή Τράπεζα
της Κίνας έχει συσσωρεύσει σταθερά το
αμερικανικό νόμισμα και κινητές
αξίες (τίτλους) . Ταυτόχρονα, η ποσότητα
χρυσού στα θησαυροφυλάκια του κύριου
θεσμικού οργάνου της χώρας παρέμεινε
σχεδόν αμετάβλητη.
Επίσης, οι Κινέζοι εκπλήρωσαν και άλλες συνθήκες της Δύσης. Ήδη από το 1983, άρχισαν να μεταρρυθμίζουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο στόχευε στο να μετατρέψει την Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας σε "ανεξάρτητη" δομή. Στο πρώτο στάδιο, απαγορεύτηκε η χορήγηση δανείων σε κρατικές δομές, αφήνοντας μόνο τις εποπτικές λειτουργίες Έκτοτε, οι εμπορικές τράπεζες δανείζουν τις κινεζικές κρατικές εταιρείες. Χάρη σε αυτή την συντεχνία , το Δυτικό κεφάλαιο εισήλθε σε αυτές, το οποίο γρήγορα έθεσε σε εξάρτηση την αγορά δανεισμού στην Ουράνια Αυτοκρατορία.
Τότε η Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας εντάχθηκε στους κανόνες της Επιτροπής της Βασιλείας. Όντας επισήμως κράτική-έγινε εξαρτώμενη από τις "συστάσεις" των Δυτικών "ειδικών".
Επίσης, οι Κινέζοι εκπλήρωσαν και άλλες συνθήκες της Δύσης. Ήδη από το 1983, άρχισαν να μεταρρυθμίζουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο στόχευε στο να μετατρέψει την Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας σε "ανεξάρτητη" δομή. Στο πρώτο στάδιο, απαγορεύτηκε η χορήγηση δανείων σε κρατικές δομές, αφήνοντας μόνο τις εποπτικές λειτουργίες Έκτοτε, οι εμπορικές τράπεζες δανείζουν τις κινεζικές κρατικές εταιρείες. Χάρη σε αυτή την συντεχνία , το Δυτικό κεφάλαιο εισήλθε σε αυτές, το οποίο γρήγορα έθεσε σε εξάρτηση την αγορά δανεισμού στην Ουράνια Αυτοκρατορία.
Τότε η Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας εντάχθηκε στους κανόνες της Επιτροπής της Βασιλείας. Όντας επισήμως κράτική-έγινε εξαρτώμενη από τις "συστάσεις" των Δυτικών "ειδικών".
Τέλος,
προκειμένου η Κίνα να μην εγκαταλείψει
αυτές τις "συστάσεις",, η ηγεσία
της ήταν πεπεισμένη να εισαγάγει τη
νομοθεσία του διεθνούς δικαίου στο εθνικό δίκαιο. Συνεπώς, οι διεθνείς συμφωνίες
έχουν προτεραιότητα έναντι του εθνικού
δικαίου στη γενική διάταξη του αστικού
δικαίου της Λαϊκής Δημοκρατίας της
Κίνας.
Σε αντάλλαγμα, η Κίνα έλαβε γενναιόδωρες επενδύσεις στην οικονομία της. Και όλα θα ήταν ωραία , αλλά η οικονομική ανάπτυξη της Ουράνιας αυτοκρατορίας οδήγησε στη δημιουργία της μεσαίας τάξης. Αυτό, με τη σειρά του, υπηρέτησε ως πηγή σχηματισμού της εσωτερικής αγοράς. Τότε οι Κινέζοι ηγέτες κατάλαβαν ότι δεν χρειάζεται να εξαρτώνται μόνο από ξένες επενδύσεις. Η πηγή των επενδύσεων δεν μπορεί να είναι μόνο το ξένο κεφάλαιο, αλλά και η συσσώρευση των ίδιων των πολιτών της. Έκτοτε, οι Κινέζοι ηγέτες έχουν διακηρύξει μια πολιτική αυτοεξάρτησης, δηλαδή την ενεργό ανάπτυξη της εγχώριας αγοράς, ως βάση της οικονομικής ανάπτυξης. Ως αποτέλεσμα, η Κίνα έχει γίνει όλο και λιγότερο εξαρτημένη από τη Δύση.
Επιπλέον, οι Κινέζοι ηγέτες θεώρησαν περιττό να συμμορφωθούν με τις προηγούμενες συνθήκες του δυτικού δανεισμού. Πρώτα απ ' όλα, επρόκειτο για την υποχρέωση συσσώρευσης αμερικανικών δολαρίων και υποχρεώσεων χρέους στην κεντρική τράπεζα. Ξεκινώντας στα τέλη του 2014, η Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας άρχισε να μειώνει τα αποθέματα δολαρίου. Στις αρχές της 2017, τα είχε μειώσει από ένα ρεκόρ $4.000.000.000.000 σε 3.000.000.000.000.
Αυτό αποτέλεσε σοβαρό πρόβλημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξάλλου, η Κίνα ήταν η μεγαλύτερη κάτοχος των έντυπων προϊόντων της. Εν όψη της απειλής των υπερκερδών, οι δυτικές τράπεζες καταλήφθηκαν από πανικό, το οποίο κλιμακώθηκε σε κρίσεις σινοφοβίας. Ο εκλεγείς Πρόεδρος Trump ακόμη έφτασε να διακηρύξει την Ουράνια Αυτοκρατορία "μεγάλο γεωπολιτικό εχθρό" και την έχει στη μαύρη λίστα ως "απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ".
Αλλά
αυτή η πίεση αύξησε την επιθυμία των
Κινέζων να ξεφύγουν από την επιμέλεια
των Αγγλοσαξόνων το συντομότερο δυνατόν.
Τόσο πολύ ώστε να αρχίσουν να αφαιρούν
σταδιακά από την ίδια τους τη νομοθεσία
τους κανόνες που συνεπάγονται δυτικό
έλεγχο.
Σε αυτήν την περίπτωση, οι Αγγλοσάξονες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να καταφεύγουν στον παλιό δοκιμασμένο τρόπο εξάλειψης των ανταγωνιστών. Πρώτον, φέρουν του αντιπάλους κοντά, μετά ενθαρρύνουν τις αντιφάσεις και τελικά προκαλούν συγκρούσεις.
Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί στο παράδειγμα των ρωσικών-κινεζικών σχέσεων. Με την πίεσή τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες πιέζουν το Πεκίνο και τη Μόσχα ο ένας στα χέρια του άλλου. Με τον τρόπο αυτό, συμβάλλουν στην πραγματικότητα στη δημιουργία ενός ενιαίου εμπορικού χώρου μεταξύ τους. Ταυτόχρονα, με τη βοήθεια διαφόρων μη κερδοσκοπικών δομών, εργάζονται ενεργά για την ενίσχυση των εθνικιστικών συναισθημάτων και στις δύο πλευρές των ρωσικών-κινεζικών συνόρων.
Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό είναι ένα ενδιαφέρον γεγονός. Τις τελευταίες δεκαετίες, Δυτικοί δικηγόροι έστειλαν τις "συστάσεις" τους στην κινεζική ηγεσία για να "βελτιώσουν" τη νομοθεσία της Κίνας. Όλες αυτές οι "προτάσεις" προορίζονταν να παράσχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στο αγγλοσαξωνικό κεφάλαιο στην Κίνα. Καμία από αυτές τις "συστάσεις" δεν είχε καμία σχέση με την αλλαγή του προοιμίου του κινεζικού βασικού νόμου. Στο προοίμιο αυτό, η Κίνα αναγνώρισε ουσιαστικά όλες τις διεθνείς συμφωνίες από 1840 σε 1949 ως παράνομες. Ένα μεγάλο μέρος αυτών των συνθηκών υπεγράφη με τη Δύση. Ως εκ τούτου, η Δύση πρέπει να ενδιαφερθεί για την κατάργηση του παράνομου χαρακτήρα αυτών των συμφωνιών. Αλλά το γεγονός είναι ότι κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, η Ρωσία εξασφάλισε νόμιμα την Transbaikalia και την Primoyre. Έτσι, οι διατάξεις του κινεζικού συντάγματος στρεφόταν επίσης εναντίον της. Αμφισβήτησε την εδαφική σχέση της Ρωσικής Άπω Ανατολής.
Η Δύση γνώριζε καλά ότι αργά ή γρήγορα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτή η διάταξη του βασικού νόμου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Για να γίνει αυτό, ήταν απαραίτητο να προκληθούν εθνικιστικά αισθήματα και στις δύο πλευρές των ρωσικών-κινεζικών συνόρων, ώστε να ωθήσουν τους Κινέζους πολιτικούς να θυμούνται τους ισχυρισμούς τους, που προβλέπονται στο Σύνταγμα.
Σε αυτήν την περίπτωση, οι Αγγλοσάξονες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να καταφεύγουν στον παλιό δοκιμασμένο τρόπο εξάλειψης των ανταγωνιστών. Πρώτον, φέρουν του αντιπάλους κοντά, μετά ενθαρρύνουν τις αντιφάσεις και τελικά προκαλούν συγκρούσεις.
Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί στο παράδειγμα των ρωσικών-κινεζικών σχέσεων. Με την πίεσή τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες πιέζουν το Πεκίνο και τη Μόσχα ο ένας στα χέρια του άλλου. Με τον τρόπο αυτό, συμβάλλουν στην πραγματικότητα στη δημιουργία ενός ενιαίου εμπορικού χώρου μεταξύ τους. Ταυτόχρονα, με τη βοήθεια διαφόρων μη κερδοσκοπικών δομών, εργάζονται ενεργά για την ενίσχυση των εθνικιστικών συναισθημάτων και στις δύο πλευρές των ρωσικών-κινεζικών συνόρων.
Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό είναι ένα ενδιαφέρον γεγονός. Τις τελευταίες δεκαετίες, Δυτικοί δικηγόροι έστειλαν τις "συστάσεις" τους στην κινεζική ηγεσία για να "βελτιώσουν" τη νομοθεσία της Κίνας. Όλες αυτές οι "προτάσεις" προορίζονταν να παράσχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στο αγγλοσαξωνικό κεφάλαιο στην Κίνα. Καμία από αυτές τις "συστάσεις" δεν είχε καμία σχέση με την αλλαγή του προοιμίου του κινεζικού βασικού νόμου. Στο προοίμιο αυτό, η Κίνα αναγνώρισε ουσιαστικά όλες τις διεθνείς συμφωνίες από 1840 σε 1949 ως παράνομες. Ένα μεγάλο μέρος αυτών των συνθηκών υπεγράφη με τη Δύση. Ως εκ τούτου, η Δύση πρέπει να ενδιαφερθεί για την κατάργηση του παράνομου χαρακτήρα αυτών των συμφωνιών. Αλλά το γεγονός είναι ότι κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, η Ρωσία εξασφάλισε νόμιμα την Transbaikalia και την Primoyre. Έτσι, οι διατάξεις του κινεζικού συντάγματος στρεφόταν επίσης εναντίον της. Αμφισβήτησε την εδαφική σχέση της Ρωσικής Άπω Ανατολής.
Η Δύση γνώριζε καλά ότι αργά ή γρήγορα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτή η διάταξη του βασικού νόμου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Για να γίνει αυτό, ήταν απαραίτητο να προκληθούν εθνικιστικά αισθήματα και στις δύο πλευρές των ρωσικών-κινεζικών συνόρων, ώστε να ωθήσουν τους Κινέζους πολιτικούς να θυμούνται τους ισχυρισμούς τους, που προβλέπονται στο Σύνταγμα.
Σε
αυτό το πλαίσιο, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε
για μια ακόμη φορά: δεδομένου ότι η
Ουάσινγκτον και το Λονδίνο δεν αναλαμβάνουν μέτρα, έτσι ώστε το Πεκίνο και η Μόσχα
πλησιάζουν ο ένας τον άλλο, σημαίνει
ότι έχουν κάτι στο μυαλό τους. Δεν μπορούμε
να πιστεύουμε τους αγγλοσάξωνες!
