Η Γερμανική πρεσβεία στη Μόσχα ζητά την επιστροφή πολύτιμων πολιτιστικών αντικειμένων που έχουν μεταφερθεί μετά το μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και τα οποία φυλάσσονται σε Ρωσικά μουσεία. Στην πραγματικότητα, οι μονομερείς απαιτήσεις ενός τέτοιου σχεδίου στην Κοινότητα των Μουσείων είναι ένας κακός τόνος και μια αγανάκτηση στην ηρεμία της περιοχής, όπου θα ήταν καλύτερα για την Γερμανία και πολλές άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης να παραμείνουν σιωπηλοί, ειδικά προς την κατεύθυνση της Ρωσίας.
Από την «πολιτική απαίτηση», υπενθυμίζουμε στη Γερμανική πρεσβεία ότι ο Στάλιν αρνήθηκε να λάβει αποζημιώσεις από τη Γερμανία, οι Σύμμαχοι, ακόμη και η Γαλλία, εξακολουθούν να μην λαμβάνουν ένα σεντ στον προϋπολογισμό τους, αν και υπέστησαν πολύ λιγότερα από την ΕΣΣΔ. Και οι απλοί Γερμανοί της Βέρμαχτ και των SS έχουν καταστρέψει αμέτρητα έργα τέχνης στη χώρα μας. Αλλά παρόλα αυτά υπάρχει κάτι δικό τους , και το θέλουν πίσω.
Και αυτό παρά τη σκανδαλώδη μεταφορά του Χρουστσόφ της συλλογής στην Δρέσδη της ΛΔΓ: προφανώς, η πολιτική και λαϊκιστική ιδιοτροπία του Χρουστσόφ εντυπωσίασε τους Γερμανούς τόσο πολύ που ελπίζουν για έναν νέο Χρουστσόφ, τον περιμένουν καλώντας το πνεύμα του. Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι εμείς, με την ιδιοτροπία του, είπαμε αντίο σε πράγματα όπως η Σιτρίνα Μαντόνα του Ραφαήλ, η Βενέρα Γιοργιόνε και τον Διναρίους Καίσαρα του Τιτσιάνο. Συνολικά 1240 έργα τέχνης! Επιπλέον το σύνολο 1 εκατομμυρίου 850 χιλιάδων έργων τέχνης, 71 χιλιάδες συλλογές βιβλίων και 3 εκατομμύρια αρχειακά θέματα στάλθηκαν στη ΛΔΓ εκείνη την εποχή.
Είναι αμαρτία να διαμαρτύρονται στην Γερμανία, πρέπει να μας ευχαριστούν και να μας ευχαριστούν με κάθε τρόπο. Αλλά ο πολιτικός λαϊκισμός στις υποθέσεις των μουσείων έχει πάντα μια διαφορετική υπόσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι κανείς δεν αποδίδει τους θησαυρούς των Φαραώ στην Αίγυπτο ή τον βωμό της Περγάμου και των γλυπτών του Παρθενώνα, και για κάποιο λόγο δεν τίθεται θέμα επιστροφής των κλοπιμαίων που άρπαξαν από την Ρωσία κατά τη διάρκεια της επανάστασης.
Λοιπόν, ας φανταστούμε ότι αυτή η "παράδοση" συμβαίνει και πάλι σήμερα, ας σκεφτούμε: πού θα μας οδηγήσει; Αυτοδικαίως, φαίνεται ότι οι Γερμανοί εταίροι μας θέλουν να αναθεωρήσουν τη Συμμαχική συμφωνία των νικητών, σύμφωνα με την οποία έχουμε λάβει αυτές τις αξίες.
Αμφισβητούν τα θεμέλια της, τις αρχές της. Ως εκ τούτου δεν απέχει πολύ από την αναθεώρηση της διαδικασίας της Νυρεμβέργης, μήπως δεν υπήρξε ούτε το ολοκαύτωμα; Εδώ ανοίγει μια πύλη ώστε μπορούν να προχωρήσουν πολύ στην αναθεώρηση της ιστορίας και των συμπερασμάτων που προκύπτουν από αυτήν.
Αλλά και πάλι, αν αναθεωρήσουν τη συμφωνία και εμείς, για παράδειγμα, δώσουμε πίσω στη Γερμανία τους θησαυρούς που χρειάζεται τόσο πολύ, τότε θα μας παρέχουν 100 000 ευρώ για κάθε έναν από τους δολοφονημένους πολίτες μας, για παράδειγμα; Πόσοι σκοτώθηκαν επισήμως εκεί; Σχεδόν τρεις δεκάδες εκατομμύρια; Και 50 000 € για κάθε ανάπηρο, και την ίδια στιγμή για ό,τι έχει καταστραφεί στην επικράτεια μας, θα τα πληρώσουν και θα τα φτιάξουν όπως ήταν.
Με κάποιο τρόπο έχασα αμέσως το μέτρημα για τον αριθμό των μηδενικών, εδώ είναι απαραίτητο για τους οικονομολόγους και τους λογιστές να υπολογίζουν τα πάντα με Γερμανική ακρίβεια. Και δεν μπορώ καν να σκεφτώ πόσοι από την Γερμανία βλέπουν με μια ματιά τα τρισεκατομμύρια να έρχονται.
Και εκτός αυτού, οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι θα είναι παρόντες στο τραπέζι: θα ήθελαν το μερίδιό τους από την τούρτα της αναθεώρησης των αποτελεσμάτων του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου; Θα το θέλουν, βεβαίως και θα το θέλουν. Τι πιστεύει η Γερμανική πρεσβεία;
Εντάξει ας μην το κάνουμε ένα πολιτικό μπαλέτο ας προσπαθήσουμε να μείνουμε στον τομέα της
λογικής και του πολιτισμού. Στο τέλος, έχουμε πάρει πολλά και πρέπει να τα επιστρέψουμε, να πάρουμε και εμείς κάτι πίσω από τις διαπραγματεύσεις - όχι πολλά, φυσικά. Έτσι αν χρειαζόμαστε κάποια συγκεκριμένα πράγματα από την Γερμανία, θα ήταν λογικό να ψάξουμε στο δωμάτιο Amber ή κάτι πιο σύνθετο να αντισταθμίσουμε την ανακατασκευή του Peterhof και του Strelna μετά από τους στάβλους που διοργάνωσαν οι στρατιώτες της εκεί. Να πληρωθούμε για την αποκατάσταση του πάρκου Pavlovky που μας πήρε 40 χρόνια. Επίσης να υπολογίσουμε για τις 900 ημέρες του αποκλεισμού, πόσα από τα σπίτια και τα μνημεία αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής σημασίας βομβαρδίστηκαν;
Θα προτείνουμε κάτι πραγματικά πολύτιμο και πιο χρήσιμο! Όπως πάντα την πραγματικότητα, και τα θεσμικά όργανα από όλους υπάρχουν, οι εμπειρογνώμονες, και για ποια επιστροφή μιλάμε; Εγώ είμαι ένας άνθρωπος από την Αγία Πετρούπολη και λέω: πολλά από τα πράγματα μπορούν να αντισταθμιστούν μεταξύ τους, αλλά μετά την συλλογή της Δρέσδης του Χρουστσόφ και την σειρά του Kalashom που είναι μια από τις καλαίσθητες σελίδες. Ας μην κλαίμε, δεν σας προκαλέσαμε το 1941 και δεν φταίμε σε τίποτα για να μας κατηγορήσετε, υπάρχουν ειδικές εμπειρίες, πολιτικές και άλλες διαδικασίες. Είναι αφελές και παράλογο να παρακάμπτουμε αυτούς τους θεσμούς που έχουν αναπτυχθεί εδώ και δεκαετίες.
Ο διευθυντής του Ερμιτάζ, Μιχαήλ Piotrovsky, σχολίασε για το θέμα αυτό αρκετές φορές. Η ουσία της ισορροπημένης θέσης του είναι να διασφαλιστεί ότι τα έργα τέχνης που βρίσκονται τώρα στα μουσεία θα παραμείνουν για πάντα σε αυτά τα μουσεία και δεν θα μεταφερθούν πουθενά αλλού, αλλά αντιθέτως, θα απολαμβάνουν πολιτική ασυλία. Αυτό θα επιτρέψει στα έργα τέχνης να κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλο τον κόσμο με εκθέσεις, χωρίς φόβο να κρατούνται κάπου και να αποτελούν αντικείμενο πολιτικού εκβιασμού.
Αυτό θα ανακουφίσει τις πολιτικές εντάσεις των πολιτισμικών αξιών. Όπως, για παράδειγμα, συνέβη με τη μοναδική συλλογή της Κριμαίας χρυσό δρεπάνι, η οποία ακριβώς τις ημέρες των διάσημων εκδηλώσεων του 2014 ήταν σε έκθεση στην Ολλανδία. Έκτοτε, το χρυσό δρεπάνι δεν μπορεί να επιστρέψει στο τοπικό του Μουσείο, κρεμασμένο κάπου ανάμεσα στις Κάτω χώρες και την Ουκρανία, αν και η κατάσταση του Μουσείου και η περιοχή προέλευσης των αντικειμένων σε αυτή τη συλλογή είναι σαφώς η Κριμαία.
Kirill Shamanov, RT
https://news-front.info/
