 |
| © RIA Novosti / Mikhail Voskresensky |
Βίκτορ Marahovsky
Το κυβερνών κόμμα έλαβε ένα πλήγμα, το οποίο δεν έχει βιώσει δεκαετίες. Η εικόνα του κράτους ως ένα σταθερό πολιτικό σύστημα κατέρρευσε, και η ευθύνη για τα πάντα ανήκει στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
... Όπως έχετε ήδη μαντέψει, πρόκειται για τις εκλογές στη Σουηδία. Δεν εφηύρα τίποτα, είναι ο δυτικός τύπος που το εκτιμά[1]. Για παράδειγμα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ονομάζεται ο κύριος δικαιούχος των Σουηδικών εκλογών. Εδώ ο αναπληρωτής του Γερμανικού ΥΠΕΞ [2]λέει ότι έχουν γίνει ένα "σημείο καμπής για την Ευρώπη". Αλλά εξηγεί [3] ότι η Μόσχα είναι πίσω από την καταστροφή.
Αυτό πραγματικά συνέβη. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στο Βασίλειο δύο συνήθεις βαρέων βαρών της τοπικής Αρένας-ο αριστερός και ο δεξιός συνασπισμός – έχασαν τις ψήφους και τις θέσεις στο Κοινοβούλιο. Και οι εθνικιστές και περιθωριακοί-αυτό είναι το συμβαλλόμενο μέρος οι «Σουηδοί δημοκράτες»-τις πήραν.
Φυσικά, έχουν μια μειοψηφία - αλλά τόσο μεγάλη, ώστε απλά δεν θα υπάρχει δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση.
Πιθανώς, να είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί μια "δεξιά-αριστερά" του Κενταύρου, η οποία υπάρχει ήδη, για παράδειγμα, στη Γερμανία και ακόμη και στη Γαλλία (με τη μορφή του κοινωνικού-Φιλελεύθερου Κόμματος-κατασκεύασμα του Macron "εμπρός, Δημοκρατία").
 |
| © RIA Novosti / Grigory Sysoev |
Και αυτό είναι το όλο θέμα. Από τη μία πλευρά, οι επιτυχίες των ανεπιθύμητων δυνάμεων στα ευρωπαϊκά κράτη συγκεντρώνουν στα χέρια τους τις κεντρώες δυνάμεις και επιτρέπουν στα κράτη να αποφύγουν τις μεγάλες αλλαγές. Από την άλλη πλευρά - αυτή η έλλειψη αλλαγών συνεχίζει να αυξάνει τη δημοτικότητα των ανεπιθύμητων δυνάμεων.
Και αν πριν από λίγα χρόνια η επιτυχία τους χρησίμευσε για να κινητοποιήσει τις ψήφους σε πολύχρωμους κεντρώους -τώρα σφιχτά μπερδεμένα ελίτ του κέντρου έχουν αρχίσει να χάνουν πραγματικά την εξουσία.
Η σύγκριση των αποτελεσμάτων των σύγχρονων εκλογών στη Σουηδία και τη Ρωσία δείχνει το απλό γεγονός. Εάν το κράτος, συνειδητοποιώντας το πρόβλημα, πράττει -ακόμη και μη δημοφιλείς μεθόδους-η καταστροφή του πολιτικού συστήματος δεν συμβαίνει. Και αν αντ ' αυτού αναζητά τρόπους, δεν έχει σημασία πώς να μην κάνει τίποτα, η αναταραχή για κάποιο λόγο συμβαίνει.
Στην περίπτωση της Σουηδίας, το πρόβλημα αυτό είναι γνωστό ως μετανάστευση.
Κατά τη διάρκεια της πρωτοφανούς γενναιοδωρίας του 2015, το Βασίλειο είχε λάβει περισσότερους πρόσφυγες από την "ευρύτερη Μέση Ανατολή" από οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη: σε δύο εβδομάδες ο πληθυσμός της Σουηδίας αυξήθηκε κατά ενάμισι τοις εκατό . Συνολικά, κατά την τελευταία δεκαετία, υπήρξαν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες από τις καυτές και εξωτικές χώρες, πολλοί από τους οποίους έχουν εισαγάγει όχι λιγότερο εξωτικούς συμπατριώτες μέσω του μηχανισμού της "οικογενειακής επανένωσης".
 |
| © AP Photo / David Keyton |
Ανήλικοι μετανάστες από το Μαρόκο στη Στοκχόλμη
Για το πόσο προβληματικοί ήταν αυτοί οι «νέοι Σουηδοί»-γράφτηκαν πολλές αλήθειες και πολλές φαντασιώσεις. Η αλήθεια είναι, για παράδειγμα, το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των "νέων Σουηδών" είναι αρκετά ικανοποιημένοι με την κατάστασή τους και χωρίς εργασία. Η αλήθεια περιλαμβάνει επίσης τα αυξανόμενα ποσοστά εγκληματικότητας. Στις φαντασιώσεις-οι ιστορίες ότι ο αριθμός των βιασμών αυξήθηκε δέκα φορές (όχι, δεν είναι δεκάδες), και ότι η αστυνομία φοβάται να πάει στα "νέο γκέτο" (όχι, δεν φοβάται ακόμα).
Αυτό είναι το σημαντικό. Η εισαγωγή του πληθυσμού ήταν στο Βασίλειο τα τελευταία χρόνια, περίπου μιλώντας, με το σύνθημα "χρειαζόμαστε εργαζόμενα χέρια". Αντίθετα, ο εισαγόμενος πληθυσμός είναι ως επί το πλείστον ένας συλλογικός καταναλωτής Σουηδικής εργασίας και των φόρων τους. Ωστόσο, η ίδια η αναγνώριση αυτού του προβλήματος αποτυπώνει αυτομάτως έναν καλό Ευρωπαίο κεντρώο πολιτικό από τους πολύ κεντρώους και τον καθιστά, στη δυτική πολιτική φρασεολογία , "ακροδεξιό". Αυτό είναι εξ ορισμού οριακό, με το οποίο αυτός είναι αδύνατο να είναι στον συνασπισμό.
Αυτή η παγίδα τοποθετήθηκε στους λαϊκιστές , και εξακολουθούν να κρατούνται σε αυτή. Ως εκ τούτου, είναι αδύνατο να ξεφύγουν. Αλλά μέσα σε αυτούς υπήρχαν επίσης και οι κεντρώοι : που ήθελαν να κάνουν κάτι για να διορθώσουν την κατάσταση αλλά δεν μπορούσαν.
....Ως εκ τούτου η κύρια πορεία των δημοσίων σχέσεων ήταν να εντοπίσουν μια αιτία μετακινώντας τα βέλη της στόχευσης πολύ μακρυά στην Ρωσία και προσωπικά στον Πούτιν
Με την ευκαιρία, η εικόνα του Πούτιν μετατράπηκε στην δυτική πολιτική επιστήμη σε "Richelieu με αναβολικά" όχι μόνο επειδή η Ρωσία είναι το πιο βολικό σκιάχτρο. Αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι, όπως αναφέρουν και οι σημειώσεις του Τύπου,"τον θαυμάζουν οι λαϊκιστές στα δεξιά και στα αριστερά."
Στη μετάφραση στην ανθρώπινη γλώσσα αυτό σημαίνει τα ακόλουθα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό για σήμερα είναι ο μόνος πολιτικός που λαμβάνει αποφάσεις όχι κάτω από τη σιδερένια πίεση των μόνων αληθινών ιδεών αλλά με βάση την έννοια της σκοπιμότητας. Και από την άποψη της ευρωπαϊκής (και της Αμερικανικής) πολιτικής, αυτή η πολυτέλεια μπορεί να προκαλέσει είτε τον θαυμασμό είτε τον ζηλότυπο φθόνο της μάρκας "σχόλια από την Ουκρανία".
Και ναι, το όλο πικρό δράμα της κατάστασης από το Ευρωπαϊκό κατεστημένο υλοποιείται πλήρως. Αλλά η μόνη μέθοδος του αγώνα, που βλέπει, είναι η ίδια : να τρομάξει το κοινό της άκρας δεξιάς και της Ρωσίας και ελπίζει ότι το πρόβλημα με κάποιο τρόπο πρόκειται να επιλυθεί. Και δεν υποκύπτει στην εξέταση μετά από κάθε πανικό εκλογών.
 |
| © RIA Novosti / Sergey Subbotin |
Αναφορές
- https://www.dailymail.co.uk/debate/article-6149199/How-immigration-killed-Swedens-liberal-dream-violence-uncertainty-replaces-tolerance.html
- https://abcnews.go.com/International/wireStory/latest-sweden-faces-uncertainty-close-election-57721000
- https://abc7news.com/ahead-of-election-sweden-warns-its-voters-against-foreign-disinformation/4186622/
