 |
| © AP Φωτογραφία / Natacha Pisarenko |
Παλιά γκανιότα
Φυσικά, ο Μακρή στράφηκε προς το ΔΝΤ όχι γιατί περνούσαν καλά. Αυτό το έτος, σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, ο πληθωρισμός στην Αργεντινή θα φθάσει το 32%, αν και η κυβέρνηση υποσχέθηκε όχι περισσότερο από 15,7%. Το ΑΕγχΠ, αντί της αναμενόμενης ανάπτυξης του 3,2%, θα μειωθεί, στην καλύτερη περίπτωση, κατά ένα τοις εκατό.
Τώρα το κύριο καθήκον του Προέδρου είναι να επιβιώσει στις επόμενες εκλογές, οι οποίες θα διεξαχθούν το επόμενο έτος. Οι πιθανότητες επανεκλογής λιώνουν κάθε μέρα, έτσι ο Μακρή προσπαθεί να πείσει όλους ότι χάρη στο επόμενο δάνειο του ΔΝΤ οι επενδυτές θα πιστέψουν στη φερεγγυότητα της χώρας και θα επιστρέψουν με χρήματα.
Ωστόσο, τόσο οι επενδυτές όσο και ο Πρόεδρος της Αργεντινής και οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ κατανοούν ότι όταν έρθει η ώρα να πληρώσουν τα χρέη, η Αργεντινή θα αθετήσει όλες τις υποχρεώσεις της προς το Ταμείο. Αυτός είναι ο κύριος στόχος του ΔΝΤ: όταν η χώρα πνιγεί από τα δάνεια που εκδίδονται σε αυτό, όλα τα περιουσιακά της στοιχεία μπορούν να αγοραστούν φτηνά και να πουληθούν στους "σωστούς" επενδυτές.
Το ΔΝΤ έχει ήδη εφαρμόσει να τέτοιο σχέδιο στην Αργεντινή, πιο πρόσφατα. Τη δεκαετία του 1990, ο Υπουργός Εξωτερικών και οικονομίας της χώρας, ο Ντομίνγκο Καβάλιο, διεξήγαγε μια σειρά νομισματικών μεταρρυθμίσεων: συνέδεσε το πέσο με το δολάριο, ανακοίνωσε μαζική ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας και απάλλαξε τους ξένους επενδυτές από φόρους για περίοδο πέντε έως 25 έτη .
Η οικονομία πραγματικά αναβίωσε, και το ΔΝΤ ενεθάρρυνε τις ενέργειες του Καβάλλο, δίνοντας στη χώρα δάνεια για την τακτοποίηση των παλαιών οφειλών. Αυτό έγινε 1999 όταν η γειτονική Βραζιλία υποτίμησε το νόμισμά της, και οι επενδυτές έστειλαν τα κεφάλαια εκεί, και η Αργεντινή έμεινε με τίποτα.
Οι Εθνικές εταιρείες της Αργεντινής εκείνη την εποχή υπέφεραν από τους ανταγωνιστές και το 2001 η χώρα είχε καθυστερημένες πληρωμές σε ομόλογα και όλοι οι πιστωτές έσπευσαν να πουλήσουν τους τίτλους της.
Στη συνέχεια, το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι ήταν πολύ αργά για να σωθεί η χώρα από την χρεωκοπία , και αρνήθηκε την επόμενη δόση.
Από τα πλούτη στη λάσπη
Η «Ασιατική κρίση» προηγήθηκε της επενδυτικής έκρηξης, η οποία προκλήθηκε κυρίως από τα δανειακά κεφάλαια και τις πλεονασματικές οικονομικές δυνατότητες. Το τελευταίο φαίνεται καθαρά στο παράδειγμα της Ταϊλάνδης, όπου, λόγω των υψηλών επενδύσεων στον τομέα των κατασκευών, η προσφορά στην αγορά ακινήτων υπερέβαινε σημαντικά τη ζήτηση.
Το ΔΝΤ χαιρέτισε το "οικονομικό θαύμα", αλλά στα μέσα του 1997 το μπάτ της Ταϊλάνδης δέχτηκε επίθεση από κερδοσκόπους και απότομα υπτιμήθηκε. Αυτό ακολουθήθηκε από την κατάρρευση των ανταλλαγών των περισσότερων άλλων χωρών στην περιοχή-Μαλαισία, Νότια Κορέα, Ινδονησία, και ακόμη και Ιαπωνία.
Ο επικεφαλής της Μαλαισιανής κυβέρνησης Mohammed Mahathir εντόπισε γρήγορα την πηγή της οικονομικής επίθεσης και διέταξε το κλείσιμο του γραφείου του ΔΝΤ, διώχνοντας όλους τους ειδικούς του από τη χώρα. Οι υπόλοιπες χώρες παρέμειναν πιστές στον διεθνή πιστωτή και δεσμεύθηκαν να συμμορφωθούν με τους κανονισμούς του ΔΝΤ με αντάλλαγμα δάνεια για οικονομική ανάκαμψη.
Η πιο ενδεικτική περίπτωση της Νότιας Κορέας. Σε αντάλλαγμα για ένα δάνειο 60.000.000.000 δολαρίων, η κυβέρνηση συμφώνησε να πωλήσει σε ξένες εταιρείες τα περιουσιακά στοιχεία των δύο μεγαλύτερων τραπεζών, χορηγόντας στους ξένους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς το δικαίωμα να διεξάγουν επιχειρήσεις στη χώρα χωρίς περιορισμούς.
Επιπλέον, η Κορέα ήρε την απαγόρευση της πώλησης των γαιών σε ξένους και εξαλήφθηκε η παραδοσιακή μορφή παραγωγής που ενοχλούσε την πολυεθνική εταιρεία "Cheboli", η οποία αντιπροσώπευε σχεδόν το ένα τρίτο του ΑΕΠ. Η οικονομία κατάφερε να ανακτήσει, αλλά τώρα σχεδόν εξ ολοκλήρου ελέγχεται από το Αμερικανικό κεφάλαιο.
Με τον κόσμο σε ένα νήμα
Αυτό συμβαίνει σε όλους όσους απευθύνονται στο ΔΝΤ. Όταν οι αρχές της Ρουάντα ζήτησαν οικονομική βοήθεια μετά από πολλά χρόνια ξηρασίας, στην χώρα χορήγησε ένα δάνειο με θανάσιμους όρους. Η κυβέρνηση έπρεπε να εγκαταλείψει τους αγρότες από την κρατική στήριξη, την επισιτιστική ασφάλεια και την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, έτσι ώστε οι ξένοι επενδυτές αγόρασαν τη γη φθηνά. Το αποτέλεσμα των Φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων είναι ο υπερπληθωρισμός, η πενταπλάσια αύξηση του χρέους και η μετάβαση των αγροτικών γαιών στην ιδιοκτησία των Δυτικών εταιριών.
Σχεδόν η μόνη χώρα που εξακολουθεί να αντιστέκεται στο πλαίσιο της επίθεσης του ΔΝΤ είναι η Ελλάδα. Ωστόσο, είναι λόγων της Ευρωπαϊκής Ένωσης: η αποχώρηση από την ΕΕ και την ευρωζώνη, η οποία απειλείται από την Αθήνα, θα ήταν το ισχυρότερο πλήγμα της φήμης της . Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ευρώπη έχει αναλάβει ένα σημαντικό μέρος του κόστους της σταθεροποίησης της Ελληνικής οικονομίας.
 |
| © AFP 2018 / Odd Andersen |
Το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος από κράτος προς το ΔΝΤ είναι η Ουκρανία
και δεν είναι να ελπίζει για μια αντίστοιχη επιλογή. Παρά τις υποσχέσεις, η χώρα δεν εισήχθη ποτέ στην ΕΕ, και το εξωτερικό χρέος του Κιέβου μετά την ανατροπή του Προέδρου Γιανουκόβιτς αυξήθηκε από 76,5% σε 122% του ΑΕΠ.
Τώρα το ΔΝΤ απαιτεί τα χρέη της κοντόφθαλμης κυβέρνησης που καταβάλλονται από τους ίδιους τους Ουκρανούς, και ανακοίνωσε ένα τελεσίγραφο: είτε θα αυξήσει την τιμή του φυσικού αερίου για τον πληθυσμό σχεδόν δύο φορές, ή μπορούν να ξεχάσουν μια νέα δόση των 2.000.000.000 δολαρίων. Από το οποίο, παρεμπιπτόντως, θα πάρει σχεδόν τα τρία τέταρτα για να πληρώσει τους τόκους για τα εξωτερικά δάνεια.
