Το Κουτσαβάκι: Πεθαίνει ή θα προσαρμοστεί; Ο μεγαλύτερος ζωντανός οργανισμός βασανίζεται από τον λευκό πυρετό

CC BY 2.0 / eutrophication&hypoxia / Great Barrier Reef, Australia

Στιγμιότυπο στη μνήμη. Από το διάστημα
Μόσχα, 31 Ιουλίου-RIA Novosti, Τατιάνα Pichugin. Οι μισοί από τους κοραλλιογενείς πολύποδες του μεγάλου κοραλλιογενούς υφάλου στην Αυστραλία πέθαναν από υποβρύχια κύματα, θερμότητα και λιμό. Λόγω του Ελ Νίνιο, ο ωκεανός γίνεται πολύ ζεστός, και οι μονοκύτταροι οργανισμοί που κατοικούν στον ύφαλο εκκρίνουν τοξίνες. Ως αποτέλεσμα, κοραλλιογενείς αποικίες γίνονται λευκές και χάνουν τον ζωντανό ιστό. Υπάρχει πιθανότητα ο μεγαλύτερος ζωντανός οργανισμός στον πλανήτη να αναρρώσει, στο υλικό του RIA Novosti.

Η Ενωση πολυπόδων και διφωσφορικών

Οι ύφαλοι προκύπτουν ως αποτέλεσμα της συμβίωσης μεταξύ των κοραλλιογενών πολυπόδων και των ζωογονάνθαλων που τους κατοικούν.
Αυτά τα μονοκύτταρα πλάσματα απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπεται από τους πολύποδες και το μετατρέπουν χρησιμοποιώντας ηλιακή ενέργεια σε θρεπτικά συστατικά-γλυκόζη, αμινοξέα, γλυκερίνη. Και οι πολύποδες από το σκληρό και αδιάλυτο στο νερό ανθρακικό ασβέστιο μορφές υποβρύχιων γεωλογικών δομών.

Οι Κοραλλιογενείς πολύποδες πολλαπλασιάζονται εκκολαπτόμενοι. Αλλά μια φορά το χρόνο ρίχνουν στο νερό τα γεννητικά κύτταρα, τα οποία δημιουργούν νέες αποικίες. Με τον καιρό, τα κοράλλια σχηματίζουν τεράστιους υφάλους, ολόκληρα νησιά και τις αλυσίδες τους.

Ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος που εκτείνεται για σχεδόν 3000 χιλιόμετρα-είναι η μεγαλύτερη στη γήινη δομή των έμβιων οργανισμών.

Τα ψάρια κολυμπούν στα κοράλλια των μεγάλων κοραλλιογενών υφάλων στην Αυστραλία

Τρία κύματα της εξαφάνισης
Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι αναπτύσσονται σε ρηχά νερά, όπου υπάρχει πολύ φως του ήλιου, σε θερμοκρασία νερού όχι κάτω από 18 βαθμούς Κελσίου. Αυτό περιορίζει το βιότοπό τους στις τροπικές περιοχές.

Για τους υφάλους, τόσο η ψύξη όσο και η θέρμανση είναι καταστροφικές. Όταν η θερμοκρασία του νερού αυξάνεται, οι ζωογονανθάλοι αρχίζουν να εκκρίνουν τις τοξίνες, και οι πολύποδες απομακρύνονται. Αυτό συνοδεύεται από την λεύκανση των κοραλλιών, λόγω του φωτεινού χρώματος των μικροσκοπικών συμβιωτών

Η μαζική λεύκανση των κοραλλιογενών υφάλων παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το 1980. Αυτό επαναλήφθηκε το 1998 (σε 95 τοις εκατό των ρηχών υφάλων[1]) και το 2010 με φόντο το φυσικό φαινόμενο El Nino που ενισχύει τη θέρμανση των ωκεανών. Ιδιαίτερα καταστροφική ήταν το έτος 2016.
Στην ιστορία των παρατηρήσεων, και αυτό δεν είναι λιγότερο από ένα αιώνα και ένα μισό, η επιφάνεια του ωκεανού δεν θερμαινόταν. Στη συνέχεια,
η λεύκανση επηρέασε 2300 χιλιόμετρα του Μεγάλου κοραλλιογενούς υφάλου( Barrier Reef).

Οι Αυστραλοί επιστήμονες, με επικεφαλής τον Terry Hughes του Πανεπιστημίου του James Cook, έχουν διαπιστώσει[2] ότι τα κοράλλια γίνονται πιο λευκά αν η θερμοκρασία του νερού αυξάνεται κατά τέσσερις ή περισσότερους βαθμούς κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Όταν αυξάνεται κατά έξι βαθμούς, πολύποδες πεθαίνουν από θερμότητα. Αυτή η μοίρα έπεσε στις περισσότερες αποικίες του βόρειου τμήματος του μεγάλου κοραλλιογενούς υφάλου και μεγάλο μέρος του κεντρικού υφάλου.

Ο θάνατος των Κοραλλιών του μεγάλου υφάλου Barrier

Ανώμαλη ζωή
Επιστρέφοντας στη μεγάλη κοραλλιογενή ύφαλο στις αρχές της 2017, οι επιστήμονες είδαν ότι ακόμη και στα κοράλλια που επιστρέφουν οι ζωογονανθάλοι συνεχίζουν να καταστρέφονται.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι εμποδίζονται από διάφορους παράγοντες: Οι αποικίες έχασαν το μεγαλύτερο μέρος του ιστού τους, οι πολύποδες τραυματίζονται, αποδυναμώνεται από λεύκανση όντας επιρρεπείς σε ασθένειες.

Τα αποχρωματισμένα κοράλλια μπορούν να γίνουν φυσιολογικά υπό ευνοϊκές περιβαλλοντικές συνθήκες. Οι ταχέως αναπτυσσόμενοι πολύποδες αποκαθιστούν τον ύφαλο σε δέκα χρόνια. Η αναγέννηση της αποικίας των αργά αναπτυσσόμενων ειδών θα απαιτήσει αρκετές δεκαετίες. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να αναμένεται: το El Nino θα προκαλέσει και πάλι ένα κύμα θερμότητας και μια νέα παγκόσμια εξαφάνιση των Κοραλλιών.

Ο ύφαλος είναι πολύ ευάλωτος. Εκτός από τη θερμότητα, πάσχει από τυφώνες, επιθέσεις αρπακτικών και ανθρώπινες δραστηριότητες. Οι άνθρωποι καταστρέφουν την κατασκευή της ακτής, απορρίπτουν χημικά στους ωκεανούς (ειδικά επικίνδυνα είναι τα αντιβιοτικά και τα λιπάσματα). Μαζί με τον κοραλλιογενή ύφαλο εξαφανίζεται το πλούσιο οικοσύστημα, οι ντόπιοι στερούνται της εργασίας και των τροφίμων τους, ολόκληρες χώρες-το εισόδημα από τον τουρισμό.

Αναλύοντας τις αλλαγές στη σύνθεση των ειδών των κοραλλιογενών πολυπόδων , οι γενετιστές της Αυστραλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών κατέληξαν[3] στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσαν να προσαρμοστούν. Το παρόν θα αντικατασταθεί από τα είδη που προσαρμόζονται περισσότερο στις προσαρμοσμένες συνθήκες του ωκεανού. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα κοράλλια θα είναι αρκετά διαφορετικά για να επιβιώσουν στα επόμενα 250 χρόνια.

CC BY 2.0 / Kyle Taylor / The Great Barrier Reef - 189

Στους κοραλλιογενείς υφάλους ζουν εκατοντάδες είδη ψαριών, ασπόνδυλα και φύκια

Αναφορές

https://ria.ru

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2018

Πεθαίνει ή θα προσαρμοστεί; Ο μεγαλύτερος ζωντανός οργανισμός βασανίζεται από τον λευκό πυρετό