 |
| ΜΕΚΕΑ ORG |
Λένε πολλοί, ο «Έλληνας είναι δεμένος με το σπίτι του» και την οικογένειά του. Είναι αλήθεια αλλά είναι και «μισή αλήθεια», γιατί αυτός ο λαός έχει υποστεί την πιο άγρια οικονομική βία και τον έχουν πλέον καθυποτάξει ολοκληρωτικά.
Όταν ο ελληνικός λαός έβγαινε από τον πόλεμο του ’40 και έναν εμφύλιο, έμπαινε σε ένα καθεστωτικό μοντέλο οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης, όπου στα μετέπειτα χρόνια εκφράστηκε με την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ και αργότερα στο ευρώ, χάνοντας σταδιακά ακόμα και κάποιες υποτυπώδεις βάσεις οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας.
Μάλλον πολύ λίγα λόγια έχουν συνδέσει την αποδιάρθρωση των κοινοτικών ανθρώπινων δεσμών στην ελληνική ύπαιθρο με το μοντέλο της εξαρτημένης ανάπτυξης[1] που μας επιβλήθηκε μεταπολεμικά και οδήγησε στη μαζική εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση και σε ένα σωρό τραγικές συνέπειες που είναι απόρροια μια καθολικής απουσίας προστατευτικών κοινωνικών δομών και μηχανισμών.
Οι λαϊκές συνοικίες που δημιουργούνταν στις μεγαλουπόλεις της Ελλάδας και στα περίχωρά της ήταν από ανθρώπους που κουβαλούσαν την παράδοση των κοινοτήτων τους, την ανάγκη για κοινωνικές σχέσεις για πραγματική αλληλεγγύη. Σε αυτό το μοτίβο δημιουργούνταν και οι κοινότητες σε παραθαλάσσιες περιοχές, όπου ο εργατόκοσμος για να ξεφύγει από την «φυλακή» των μεγαλουπόλεων σαν την Αθήνα και περιοχές που άλλοτε ήταν «παράδεισοι» σαν την Ελευσίνα που την κατάντησαν ένα βιομηχανικό τερατούργημα, κοίταγε με αγωνία και πάθος να φτιάξει ένα σπιτάκι – τις περισσότερες φορές αυθαίρετο – για να ξεφύγει από τη μίζερη βίαιη καθημερινότητα σε κοντινές περιοχές σαν την Κινέτα και την Ανατολική Αττική. Οι Έλληνες είναι δεμένοι με το σπίτι τους, ναι, γιατί ήταν το μόνο σημείο αφετηρίας που τους απέμεινε μετά τον ξεριζωμό τους από τις κοινότητές τους, για να ζήσουν την οικογένειά τους και να δημιουργήσουν νέους κοινωνικούς δεσμούς σε αστικά πλαίσια πια, να εκφράσουν τα όνειρά τους για μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Οι περισσότεροι κάπως έτσι μεγαλώσαμε, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες στα φτωχικά εξοχικά, με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια, τους γείτονες και τους φίλους και τις μυρωδιές του καλοκαιριού να συντροφεύουν «τα πιο όμορφά μας χρόνια».
Η γυναίκα που ζητούσε κλαίγοντας «τους ανθρώπους μας πίσω» εκφράζει την τραγική απελπισία που έχουμε οι περισσότεροι από εμάς μέσα μας, όταν αντιλαμβάνεται τον χαμό που παρέσυρε και διέλυσε όχι μόνο τα σπίτια αλλά τους ίδιους τους ανθρώπους, τους ανθρώπινους δεσμούς και τα όνειρά τους που αυτός ο λαός αγωνίζεται δεκαετίες να χτίσει και να διασώσει.
«Τα πιο όμορφα μας χρόνια» όμως, όπως και τα όνειρα των λαϊκών στρωμάτων, ήταν βασισμένα σε μια «φούσκα» ψευτο- ανάπτυξης και αντίστοιχης ψευτο-ευμάρειας. Όταν η ελληνική οικονομική φούσκα έσκασε το 2008 με αφορμή την χρηματοπιστωτική κρίση, αποκαλύφθηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ποιοι ορίζουν και καθοδηγούν την ελληνική οικονομία τις πολιτικές αποφάσεις, την «πληροφόρηση» των ΜΜΕ και των «σοσιαλ μίντια», ποιοι ανεβοκατεβάζουν τις «αριστερές κυβερνήσεις» που έμελλε να ολοκληρώσουν το ξεπούλημα μιας ολόκληρης χώρας και την αποδιάρθρωση κάθε ίχνος από αυτό που έχει επικρατήσει να λέγεται «κράτος πρόνοιας».
Δεν ξεπουλήθηκαν μόνο τα αεροδρόμια, τα λιμάνια οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι της χώρας. Έμελλε να ενσωματωθεί όλη η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη στο «υπέρ-ταμείο» υπό την εποπτεία των πλιατσικολόγων της Υπερεθνικής Ελίτ,[2] της ΕΕ και των ντόπιων δοσιλόγων τους που παίζουν το ρόλο «κυβέρνησης». Παραδίδοντας όλους τους στρατηγικούς τομείς που είναι προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας, παρέδωσαν και το λαό της έρμαιο στις ορέξεις των ελίτ της ΕΕ – που απαιτούν ακόμη και τον πλειστηριασμό των σπιτιών του φτωχόκοσμου – αλλά και σε κάθε «φυσική καταστροφή».
Τα σπίτια των Ελλήνων, τα όνειρά τους, η κοινωνική συνοχή, δεν κινδυνεύουν τελικά μόνο από τα «κοράκια» της ΕΕ και των πολυεθνικών που απαιτούν πλειστηριασμούς. Χάνονται και από την καθολική σχεδόν έλλειψη προστατευτικών μηχανισμών που υποτίθεται θα έπρεπε να ήταν δεδομένοι. Δεδομένοι μπορεί να είναι σε μια χώρα με στοιχειώδη οικονομική και εθνική κυριαρχία και όχι σε ένα προτεκτοράτο με πολιτικούς δοσίλογους που το μόνο «έργο» που είναι αντικειμενικά ικανοί να κάνουν, είναι αυτό της επικοινωνιακής εξαπάτησης που συνοδεύουν κάθε πολιτική τους εγκληματική ενέργεια.
Η τραγωδία στην Ανατολική Αττική και η παρολίγον αντίστοιχη στην Κινέτα είναι ευθεία συνέπεια των πολιτικών επιλογών και των προηγούμενων κυβερνήσεων και περισσότερο των σημερινών απατεώνων που αναδεικνύονται σε κατ’ επανάληψη πολιτικοί εγκληματίες που μάλιστα είναι εν πλήρη επίγνωση του «έργου» τους και των επιπτώσεών τους. Γι’ αυτό άλλωστε είναι «δασκαλεμένοι» να ρίχνουν τις ευθύνες στην «κλιματική αλλαγή» και σε «ασύμμετρες» απειλές… Εμετικές άθλιες διατυπώσεις από τους σημερινούς αριστερούς θιασώτες της παγκοσμιοποίησης που επανέρχονται σε κάθε τραγωδία είτε αυτή γίνεται στην Μάνδρα είτε στην Ανατολική Αττική.
Όσον αφορά τις ευθύνες της κυβέρνησης, με βάση τα παραπάνω δεν αρκούν βέβαια κάποιες «παραιτήσεις» όπως ακούγεται δεξιά και αριστερά, σε κανάλια κυρίως μεγαλο-επιχειρηματιών . Όλο αυτό το «κυβερνητικό» τσούρμο που είναι στη κυβέρνηση επιβάλλεται να περάσει από ειδικό δικαστήριο εξετάζοντας το γιατί δεν υπήρχαν μηχανισμοί προστασίας που είναι ικανοί να καλύπτουν όλα τα επίπεδα μιας εν δυνάμει καταστροφής. Οι κοινωνικοί μηχανισμοί προστασίας αυτό το σκοπό έχουν και η ανυπαρξία τους συνιστά έγκλημα. Σε αυτό ίσως θα πρέπει να πρωτοστατήσουν τα σωματεία των δικαστών/εισαγγελέων και δικηγόρων ώστε να συγκροτηθεί κατηγορητήριο για τους υπεύθυνους σε οποιαδήποτε θέση και αν είναι.
Με άλλη λόγια, οι πυρκαγιές στην Ελλάδα είναι βασικά εμπρησμοί, όχι βέβαια από Τούρκους και άλλες παρόμοιες ηλιθιότητες (μέχρι και τους Ρώσους υποπτεύονται οι τ. «κομμουνιστές» και σήμερα υπερ-ΝΑΤΟϊκοί τύπου Κοτζιά που διακρίνονται για την ιδεολογία του «όπου φυσά ο άνεμος») που διαδίδουν οι «εθνικόφρονες» αστοί για να καλύψουν τις ευθύνες τους, αλλά από τους οικοπεδοφάγους που λυμαίνονται την Ελλάδα σε όλη την μεταπολεμική περίοδο, με ιδιαίτερη έξαρση σήμερα. Όπου το να έχει και να πουλάς/εκμεταλλεύεσαι γη είναι η πιο προσοδοφόρα δραστηριότητα σε μια εντελώς διαλυμένη μεταπολεμικά (ιδιαίτερα μετά τη σύνδεση με την ΕΕ) ελληνική οικονομία.
Η βασικότερη ένδειξη ότι βασικά πρόκειται περί εμπρησμών είναι ότι πάντα – μα πάντα – οι μεγάλες πυρκαγιές μπαίνουν σε περιοχές που προσφέρονται για βιλλίτσες κλπ (Πάρνηθα, Πεντέλη, Κινέτα, περιοχή της Ραφήνας κλπ). Γιατί άραγε δεν γίνονται παρόμοιες πυρκαγιές πάνω στα… Άγραφα και παρόμοιες περιοχές; Φυσικά, η νομοθεσία περί μη οικοπεδοποίησης της καμένης γης είναι για τα μάτια του κόσμου, γιατί βέβαια αυτοί που βάζουν φωτιές ελέγχουν και τα πολιτικά και μιντιακά καθάρματα και μπορούν να παραβαίνουν τους νόμους ανενόχλητα.
Βέβαια, στην έκταση των καταστροφών συντείνει αποφασιστικά το ότι καμία κυβέρνηση και, προπαντός, η τωρινή δεν πήρε ποτέ κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία των δασών, αφού είμαστε η πρώτη χώρα μετά την Αμερική σε αμυντικές δαπάνες, δηλ, πλουτίζουμε τις πολεμικές βιομηχανίες της Υπερεθνικής Ελίτ, αλλά δεν έχουμε ούτε στόλο με αεροπλάνα πυρόσβεσης, ούτε φυσικά σχέδια απομάκρυνσης πληθυσμών από επικίνδυνες πυρκαγιές κλπ, γεγονός που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στο προχθεσινό έγκλημα και όχι απλά «τραγωδία» όπως το παρουσιάζουν οι άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνη γι’ αυτό…
Αναφορές
- http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbooks_exartimeni_2017/grbooks_exartimeni_2017.htm
- http://www.periektikidimokratia.org/yperethniki-elit
