 |
| © AFP 2018 / John MacDougall |
Ο Ιβάν Danilov, ο συγγραφέας του blog Crimson alter
Ο δυτικός τύπος είναι έκπληκτος γιατί ο Emmanuel Macron προετοιμάζει ανοιχτά την ανάληψη του ελέγχου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τη δημιουργία ενός «κοινού πολιτικού χώρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης», ο οποίος θα διαλύσει τα απομεινάρια της ανεξαρτησίας των χωρών της Ευρώπης. Εάν το σχέδιο του Γάλλου Προέδρου πετύχει , τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πλησιάσει στο να γίνει "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης", στην πραγματικότητα όμως διαχειριζόμενη από το Παρίσι - παρά το γεγονός ότι ο Macron δεν εξελέγη στη θέση επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα σχέδια του Macron Ναπολέοντα 2 στην προσπάθεια του να τα εφαρμόσει μπορεί να μην οδηγήσει στην δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης αλλά στην πλήρη κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η λογική ερώτηση είναι «γιατί ρισκάρει ο Makron και κάποιοι που είναι πίσω από αυτόν;» υπάρχουν αρκετές απαντήσεις. Πάνω από όλα, η Γαλλία χρειάζεται χρήματα, και επειγόντως. Το Φιλόδοξο οικονομικό πρόγραμμα του Γάλλου Προέδρου θα απαιτήσει τεράστιες οικονομικές επενδύσεις και ο Macron έχει προτείνει πολλές φορές το ακόλουθο σχήμα: : Η Ευρωπαϊκή Ένωση να εκδίδει πανευρωπαϊκά χρεόγραφα, όλες οι χώρες της ΕΕ θα ανταποκρίνονται ανάλογα με τις δυνατότητές τους και θα απολαύσουν οι χώρες της ΕΕ που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες.
Στην πραγματικότητα, το σύστημα αυτό προϋποθέτει ότι οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα πληρώσουν για την εκπλήρωση των υποσχέσεων που έδωσε ο Macron στους Γάλλους ψηφοφόρους.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η Μέρκελ απότομα εναντιώθηκε και ως εκ τούτου, για να λύσει τα προβλήματα της , θα πρέπει κατά κάποιο κάποιο τρόπο να συμφωνήσει με το σχέδιο του Macron για τη λεηλασία της Γερμανίας.
Ένα άλλο σημαντικό κίνητρο της δράσης της Γαλλικής ηγεσίας είναι η ισχυρή πεποίθηση ότι ένα τμήμα της ευρωπαϊκής ελίτ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη Ρωσία συνολικά αλλά και προσωπικά τον Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά μόνο μια ενωμένη Ευρώπη υπό την ηγεσία του νέου «ηγέτη του ελεύθερου κόσμου».
Η Χίλαρι Κλίντον υποστήριξε το ρόλο αυτού του ηγέτη, αλλά έχασε από τον Trump, που τοποθετεί στην πρώτη θέση τα συμφέροντα των Aμερικανικών επιχειρήσεων και όχι την υπερεθνική πολιτική και οικονομική ελίτ. Στην συνέχεια ο ρόλος είχε οριστεί στην Angela Merkel, αλλά δεν ήταν αρκετά σκληρή με την Ρωσία. Ο Macron
φαίνεται πολύ πιο ελπιδοφόρος από την άποψη αυτή - έχει πολλές (ακόμη και υπερβολικές) φιλοδοξίες, επιμένοντας στην ανάγκη για τη επιστροφή της Γαλλίας και της Ευρώπης στο σύνολό της στη μεγαλύτερη γεωπολιτική δύναμη και πολύ θέλει να αποδείξει ότι βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τον Trump και τον Πούτιν.
Ένα άλλο πρόβλημα του Macron είναι ότι απλώς δεν διαθέτει τους οικονομικούς και πολιτικούς πόρους που απαιτούνται για αυτόν τον διαγωνισμό και τώρα προσπαθεί να λύσει αυτό το πρόβλημα καθιστώντας τον εαυτό του «εστεμμένο βασιλιά ολόκληρης της ΕΕ».
Το Αμερικανικό πρακτορείο Bloomberg γράφει ότι «o Macron με την Μικρή Γαλλία» «προετοιμάζεται να αμφισβητήσει το σύνολο της Ευρώπης», αλλά σημειώνει ότι η εργασία της κατάκτησης της Ευρώπης δεν είναι εύκολη. Όχι χωρίς κακία οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι συγκρίνουν τον Macron με τoν Ναπολέοντα[1] και προβλέπουν ότι τα μεγάλα προβλήματα θα φανούν όταν έλθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα για τα σχέδιά του.
Το γεγονός του θέματος είναι ότι για να αποκτήσει τον έλεγχό των δομών της ΕΕ ο Γάλλος ηγέτης χρειάζεται τον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου , το οποίο, με τη σειρά του, θα του δώσει ένα σοβαρό μοχλό επιρροής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή —το θεσμικό
που διαδραματίζει το ρόλο των «κυβερνήσεων της ΕΕ».
Ο Macron δεν μπορεί και δεν θέλει να αφήσει τη θέση του Προέδρου , πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να «σπάσει» το πολιτικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είχε γίνει αρχικά , έτσι ώστε κανένας Πρόεδρος ή Πρωθυπουργός μιας χώρας της Ευρώπης να μην μπορεί να ελέγχει την ίδια στιγμή και τις πανευρωπαϊκές αρχές.
Κρίνοντας από τις δηλώσεις που έγιναν από την λεγόμενη ευρωπαϊκή ομάδα εργασίας που ιδρύθηκε από τον φιλόδοξο Γάλλο Πρόεδρο για να διεισδύσει στα πολιτικά συστήματα των Ευρωπαϊκών χωρών, ο Macron ετοιμάζεται να γίνει ένας Πανευρωπαϊκός πολιτικός καραγκιοζοπαίχτης.
Οι απεσταλμένοι του κόμματος του En Marche ήδη αναζητούν σε όλες τις χώρες της ΕΕ τους υποψηφίους, οι οποίοι συμφωνούν να ενεργήσουν εξ ονόματος του κινήματος Macron στις Ευρωπαϊκές εκλογές που θα περάσουν το επόμενο έτος. Επιπλέον, οι διαπραγματευτές του En Marche προσπαθούν να λάβουν υποστήριξη της "Συμμαχίας των φιλελευθέρων και των δημοκρατών για την Ευρώπη" – μιας διακρατικής συμμαχίας των φιλελεύθερων κομμάτων που υποστηρίζουν την παγκοσμιοποίηση και την κεντροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχουν την δική τους ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Αν οι «υποψήφιοι του Macron» κερδίσουν σε μεγάλες ποσότητες τις ευρωκοινοβουλευτικές εκλογές στις χώρες και στην συνέχεια θα συμμετάσχουν οι Ευρωβουλευτές της “Συμμαχίας των φιλελευθέρων και Δημοκρατών στην Ευρώπη” ο Macron θα φανεί ότι έχει στην “τσέπη του” ένα αρκετά μεγάλο μέρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Εάν το ποσοστό αυτό είναι αρκετά μεγάλο και ικανό να προσελκύσει πολλούς δυσαρεστημένους από άλλες πολιτικές ενώσεις, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα μετατραπεί σε υπάκουο εκτυπωτή του Γάλλου Προέδρου.
Ως εκ τούτου, θα υπάρξουν ριζικές μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ και ο έλεγχος του Παν-ευρωπαϊκού προϋπολογισού και της εξωτερικής πολιτικής, κάνοντας ένα ακόμη βήμα.
Αυτό το σχέδιο έχει κάποιες πιθανότητες να εκτελεστεί, αλλά υπάρχουν αρκετές τεράστιες προκλήσεις. Το πρώτο πρόβλημα είναι τα χρήματα.
Ο Macron είναι πρώην υψηλόβαθμος τραπεζίτης του οίκου Rothschild και αυτός (και οι κινήσεις του) έχουν σοβαρές συνδέσεις με οικονομικούς κύκλους με πολύ μεγάλους υλικούς πόρους. Ωστόσο, η μαζική αγορά και προώθηση των υποψηφίων και των Ευρωπαίων βουλευτών θα απαιτήσει απλά αστρονομικά ποσά. Ένα ακόμα σημαντικότερο πρόβλημα είναι η αντίσταση των πολιτικών ελίτ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, υπό τις προϋποθέσεις μετατροπής της ΕΕ σε οιονεί ομοσπονδιακή δομή, θα χάσουν όλη την πολιτική και οικονομική επιρροή τους. Οι Αυστριακές, Ουγγρικές, Ιταλικές και άλλες εθνικές ελίτ θα εμποδίσουν σε μεγάλο βαθμό τους «υποψηφίους του Macron» και σε περίπτωση πραγματικού κινδύνου της ομοσπονδοποίησης της ΕΕ, η απόσυρση από την ένωση ορισμένων χωρών μπορεί να έρθει στην ημερήσια διάταξη.
Και το κύριο πρόβλημα των Ναπολεντίων σχεδίων του μικρού γίγαντα της μεγάλης Γαλλικής πολιτικής είναι ότι τα σχέδια αυτά δεν ταιριάζουν με τα σχέδια της Γερμανικής πολιτικής ελίτ για μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία υπό την ηγεσία του Βερολίνου. «Το Ευρωπαϊκό Ράιχ» δεν χρειάζεται έναν φιλόδοξο τραπεζίτη με ήθη του Ναπολέοντα, οπότε η νέα Γερμανική Κυβέρνηση θα αναζητήσει και θα βρει την απαραίτητη πολιτική και διοικητική εξουσία για να σαμποτάρει τις προσπάθειες του Macron να αποκτήσει τον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Ο μόνο τρόπος για να αποφευχθεί η σκληρή Γαλλο-Γερμανική αντιπαράθεση, που είναι σε θέση να καταστρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι να επιτευχθεί ένα είδος συμβιβασμού ανάμεσα στο Βερολίνο και Παρίσι. Το πιο πιθανό, σύμφωνα με την παλιά Ευρωπαϊκή παράδοση του συμβιβασμού, θα επιτευχθεί, μόνο μετά από έναν καλό αγώνα που είναι πιθανό να ξεδιπλωθούν στον χώρο της πολιτικής και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης πολύ σύντομα.
Υπό αυτές τις συνθήκες είναι σχεδόν αναπόφευκτες οι κατηγορίες εναντίον της Ρωσίας: οι Ευρωπαίοι θα ανακοινώσουν ευχαρίστως την Μόσχα ένοχη στο ξήλωμα της Ευρωπαϊκής ενότητας αφού υπονομεύει το πολιτικό σύστημα της ΕΕ. Αυτό είναι επίσης ένα είδος της Ευρωπαϊκής παράδοσης. Σε τέτοιες κατηγορίες αξίζει να ανταποκριθεί με ειρωνεία και απλά να περιμένει για το επιθυμητό αποτέλεσμα ενός ενδο-Ευρωπαϊκού αγώνα. Όσο πιο πολλούς μώλωπες επιφέρουν ο ένας στον άλλον δηλαδή το Βερολίνο και το Παρίσι, τόσο πιο εύκολα θα είναι να διαπραγματευθεί μαζί τους η Ρωσία σε σημαντικά ζητήματα.
References
- ↑ журналисты сравнивают Макрона с Наполеоном
( https://www.bloomberg.com/news/articles/2018-02-22/not-content-with-france-macron-has-a-plan-to-take-on-all-europe )