 |
| © AP Photo / Vadim Ghirda |
Rostislav Ishchenko, αρθρογράφος του MIA "Ρωσία Σήμερα"
Ο πρώην (μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου 2014), Πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου έκανε την αρχική δήλωση. Είπε ότι μαζί με αρκετούς βουλευτές της Εθνοσυνέλευσης (Κοινοβούλιο) της Ρουμανίας την επόμενη εβδομάδα θα υποβάλει προς εξέταση και έγκριση από τους Βουλευτές τη δήλωση καταγγελίας της Ρίμπεντροπ - Μολότοφ και τις συνέπειές της.
Ο Πρόεδρος κ Μπασέσκου έκανε συγκλονιστικές δηλώσεις, και αυτό είναι μια συγκρατημένη περιγραφή. Επιπλέον, για τον ακριβή τίτλο και το περιεχόμενο του εγγράφου, μπορούμε να μιλήσουμε μόνο όταν γίνει μια πολιτική πραγματικότητα – όταν θα ψηφιστεί από το Κοινοβούλιο. Παρ 'όλα αυτά, ο Μπασέσκου για μια δεκαετία ήταν ο Πρόεδρος της Ρουμανίας (ο τίτλος μένει μαζί του για πάντα) εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους κορυφαίους πολιτικούς της εθνικιστικής πτέρυγας. Ως εκ τούτου, τα λόγια του και αν δεν έχουν ακόμα μετατραπεί σε ένα συγκεκριμένο έγγραφο, είναι σημαντικά όσο και την έκφραση απόψεων σχετικά με τις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις ενός από τους πλέον σημαίνοντες (αν όχι την πιο ισχυρή) των Ρουμανικών πολιτικών δυνάμεων.
Ο Μπασέσκου δηλώνει τους στόχους και τις προσδοκίες των Ρουμάνων εθνικιστών. Ανεξάρτητα από τις λέξεις που αργότερα θα καταγραφούν, οι οποίες μπορεί να είναι περισσότερο πολιτικά σωστές. Είναι σημαντικό ότι η διατύπωση του Băsescu αντικατοπτρίζει την αληθινή τους βαθιά ουσία.
Είναι σαφές ότι «για να καταγγείλει τις συνέπειες της» είναι αδύνατο, μπορούν να εξαλειφθούν μόνο. Επιπλέον, η Ρουμανία δεν είναι σε θέση να καταγγείλει την Ρίμπεντροπ - Μολότοφ, η οποία, παρεμπιπτόντως, επίσημα ονομάζεται Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντρο, η οποία, παρεμπιπτόντως, ονομαζόταν επίσημα η συνθήκη μη επιθετικότητας μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης.
Πρώτον, η Ρουμανία δεν συμμετείχε στην υπογραφή της , καθώς και στη σύμβαση, στην οποία δεν ελάμβανε μέρος και δεν μπορεί να την καταγγείλει.
Δεύτερον, στις 22 Ιουνίου 1941 όταν η Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση, όλες οι συμφωνίες που ίσχυαν για τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, αυτόματα ακυρώθηκαν.
Στη συνέχεια, θα διέπονταν από το νόμο της άνευ όρων παράδοσης της Γερμανίας, τις αποφάσεις των συνεδρίων της Γιάλτας και του Πότσνταμ, μετά τον πόλεμο τις διμερείς και πολυμερείς συνθήκες, καθώς και την Τελική Πράξη της Διάσκεψης του Ελσίνκι για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (η οποία εξακολουθεί να είναι το κατευθυντήριο έγγραφο του ΟΑΣΕ, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι πλήρως σύμφωνες με τις διατάξεις της ).
Έτσι, «για να καταγγείλει» η Ρουμανία, όχι μόνο δεν έχει το δικαίωμα, αλλά δεν υπάρχει απλά τίποτα για να καταγγείλει (η σύμβαση δεν ισχύει πλέον, καθώς τα μεταπολεμικά Ευρωπαϊκά σύνορα καθιέρωσαν άλλες διμερείς και πολυμερείς συμφωνίες). Ως εκ τούτου μιλάμε για μια μορφή εδαφικών διεκδικήσεων προς τους γείτονες της.
Ο Μπασέσκου δεν το κρύβει, αλλά διευκρινίζει μόνο ότι αναφέρεται στην ενοποίηση της Ρουμανίας και της Μολδαβίας για την «αποκατάσταση »
των Ρουμανικών Συνόρων κατά μήκος του Δνείπερου ποταμού.
Αυτό έχει ήδη ένα μερίδιο πονηριάς, γιατί το 1940, η Ρουμανία αποδέχθηκε το τελεσίγραφο της Σοβιετικής Ένωσης, μεταφέροντας στην Μόσχα όχι μόνο την σημερινή επικράτεια της Μολδαβίας, αλλά και νότια Βεσσαραβία και τη Βόρεια Μπουκοβίνα, η οποία είναι πλέον μέρος της Ουκρανίας. Και η ενοποίηση της Ρουμανίας και της Μολδαβίας «καταγγέλοντας» το Ρίμπεντροπ - Μολότοφ δεν μπορεί ούτε να βοηθήσει ούτε εμποδίσει - αρκεί μόνο η καλή θέληση του Ρουμανικού και του λαού της Μολδαβίας, όπως εκφράζεται στην νομιμότητα των δημοψηφισμάτων.
Ο Μπασέσκου, ωστόσο, γνωρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Μολδαβίας δεν επιδιώκει να ενωθεί με τη Ρουμανία. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, τα Ρουμανόφιλα κόμματα έχασαν ακόμη και εκείνες τις θέσεις στη μολδαβική πολιτική που είχαν πριν. Έχουν ήδη χάσει τις προεδρικές εκλογές. Τώρα οι κοινοβουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2018 θα γίνουν η στιγμή της αλήθειας. Αν και σε όλες τις εμφανίσεις τους χάσουν με ένα καταστροφικό σκορ τότε το θέμα της προσάρτησης της Μολδαβίας από τη Ρουμανία για μεγάλο χρονικό διάστημα θα αφαιρεθεί από την ημερήσια διάταξη.
 |
| © AP Photo / Vadim Ghirda |
Οι Ρουμάνοι εθνικιστές δεν χρειάζεται μόνο να βιάζονται, αλλά και να βρουν μια παράκαμψη (σε αντίθεση με τη βούληση του λαού της Μολδαβίας) για τον τρόπο ενσωμάτωσης της Μολδαβίας στη Ρουμανία. «Καταγγελία» του Ρίμπεντροπ - Μολότοφ, και η εξάλειψη των συνεπειών της στην περίπτωση της Ρουμανίας, θα επιτρέψει την αναγνώριση της απαίτησης της διεθνούς κοινότητας για να ορίσει μια επιστροφή στα σύνορα πριν από τις 26 του Ιουνίου 1940.
Αλλά εδώ υπάρχουν πολλά προβλήματα ταυτόχρονα. Το μυστικό πρωτόκολλο της Σοβιετικής-Γερμανικής συνθήκης όριζε μόνο τις περιοχές συμφερόντων της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας στην Ανατολική Ευρώπη. Οι εδαφικές αλλαγές καθορίστηκαν με χωριστές συμφωνίες (με κάθε χώρα). Συγκεκριμένα, μεταξύ της Ρουμανίας και της ΕΣΣΔ, οι συνοριακές συμφωνίες ολοκληρώθηκαν όχι μόνο το 1940, αλλά και στη μεταπολεμική περίοδο. Δηλαδή, η καταγγελία του συμφώνου δεν επιστρέφει αυτόματα τα παλιά σύνορα , αλλά μόνο επιτρέπει να γίνει η απαίτηση για "αποκατάσταση της δικαιοσύνης".
Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς «να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη» μόνο σε ένα μέρος της. Η απαίτηση για το έτος 1940 τα σύνορα από τη Ρουμανία, δεν μπορεί να αφορά μόνο τη Μολδαβία και να αποκλείει τη Βεσσαραβία και τη Βόρεια Μπουκοβίνα. Και αυτό είναι εδαφικές αξιώσεις κατά της Ουκρανίας.
Επιπλέον, τον Αύγουστο του 1940 (αμέσως μετά τη μεταβίβαση στη Σοβιετική Ένωση της Βεσσαραβίας) ήταν το αποκαλούμενο Βραβείο
Β της Βιέννης, σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία (εθελοντικά αναγνωρισμένη από τις πλευρές ως διαιτητής) συμφώνησε ότι την Βόρεια Τρανσυλβανία, της Ρουμανίας πρέπει να την περάσει στην Ουγγαρία και την Νότια Δοβρουτσά στην Βουλγαρία.
Μετά τον πόλεμο, το Βραβείο της Βιέννης κηρύχθηκε άκυρο, αλλά αν η Ουγγαρία επέστρεψε στα όρια που ορίζονται από τη Συνθήκη του Τριανόν το 1920, η Νότια Δοβρουτσά παρέμεινε ένα μέρος της Βουλγαρίας. Αν πρόκειται για "αποκατάσταση της δικαιοσύνης", τότε τίποτα δεν θα εμποδίσει τη Ρουμανία να προβάλει αξιώσεις σε αυτό το έδαφος.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια η Ρουμανία είναι υπό επίθεση.
Η Ουγγαρία δεν έχει ακόμη εκφράσει εδαφικές διεκδικήσεις από τους γείτονές της, αλλά αν στο Βουκουρέστι «επιστρέψει η Βεσσαραβία,» γιατί στην Βουδαπέστη είναι αδύνατο « να επιστρέψει η Τρανσυλβανία» ή ακόμα και να πληρούνται οι προϋποθέσεις για τα σύνορα του 1914;
Η Επιστροφή της κατάστασης στην κατάσταση πριν από την Μολότοφ - Ρίμπεντροπ επιτρέπει στην Πολωνία να διεκδικήσει όχι μόνο τα εδάφη της Δυτικής Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, αλλά και την Νότια Λιθουανία. Με τη σειρά της , η Σλοβακία μπορεί να διεκδικήσει αξιώσεις για τα Transcarpathia. Είναι αλήθεια ότι έγινε μέλος της Ουκρανικής SSR το 1945 και πρίν από αυτό κατάφερε να μεταφερθεί στην Ουγγαρία, η Βουδαπέστε μπορεί επίσης να δηλώσει το δικαίωμα της σε αυτά τα εδάφη.
Περαιτέρω: μετά τον πόλεμο, η Πολωνία έλαβε τις δυτικές της χώρες (Σιλεσία και Ανατολική Πομερανία) ως αποζημίωση για την απώλεια των ανατολικών εδαφών. Ως εκ τούτου, το θέμα της επιστροφής τους στη Γερμανία μπορεί να εγερθεί.
Και γενικά, έτσι να χωρίσουμε για να χωρίσουμε. Η Βουλγαρία από την εποχή των Βαλκανικών πολέμων εγείρει απαιτήσεις τόσο για το σύγχρονο κράτος της Μακεδονίας (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία με το ίδιο όνομα) και την Ελληνική επαρχία της Μακεδονίας. Οι Αλβανοί που εγκαταστάθηκαν ευρέως στον εικοστό αιώνα στα Βαλκάνια, έχουν ήδη προσπαθήσει να χρησιμοποιήσουν το προηγούμενο του Κοσσυφοπεδίου για την ίδια διάλυση της ΠΓΔΜ , και αυτό δεν είναι το όριο. Για να πούμε ότι στη Δυτική Ευρώπη όλα τα όρια είναι δίκαια και βιώσιμα , είναι επίσης αδύνατο. Οι Γερμανοί θυμούνται την Αλσατία, οι Αυστριακοί το Νότιο Τιρόλο, οι Ιταλοί - την Σαβοΐα και την Κορσική, και ούτω καθεξής.
 |
| © RIA Novosti / Ilya Pitalev |
Σπρώχνοντας μια μικρή πέτρα , μπορεί να προκληθεί μια τέτοια χιονοστιβάδα που η εισβολή των Ούννων του Ατίλλα φαίνεται να είναι ένα φιλικό πικνίκ στη φύση και ο Τριακονταετής Πόλεμος να είναι μια μικρή παρεξήγηση. Τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα δεν σχετίζονται με τον μετασοβιετικό χώρο, ο οποίος έχει ήδη βιώσει την κορυφή της αποσύνθεσης του και όπου οι φυγοκεντρικές διαδικασίες έχουν αντικατασταθεί από κεντρομόλες και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η σύγχρονη ΕΕ είναι ένα γυάλινο σπίτι με πολλές παγωμένες εδαφικές συγκρούσεις. Σε αυτό, δεν μπορείτε να κάνετε ξαφνικές κινήσεις. Κάθε πέτρα που ρίχτηκε, αντί να σπάσει ένα παράθυρο σε έναν γείτονα, θα επιστρέψει σε σας ως μπούμερανγκ. Και όλα αυτά μπορούν να συμβούν εξαιτίας ενός μη σκεπτόμενου σωστά συνταξιούχου πολιτικού από ένα περιφερειακό κράτος που δεν καταλαβαίνει το τίμημα των πολιτικών δηλώσεων.
