 |
Πιέτρ Iskenderov.
Το ιστορικά χαρακτηριστικό της ανάπτυξης των εσωτερικών πολιτικών διαδικασιών στα Βαλκάνια είναι η χρήση των τοπικών εκλογών στην πρακτική των μεθόδων πάλης για την εξουσία και την εξασφάλιση των συμφερόντων του Κόμματος.
Αυτό είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό για τη Σερβία. Όπως είναι γνωστό οι διαδηλώσεις στον δρόμο που χρονολογούνται στην περίοδο 1996-1997 για τις δημοτικές εκλογές στο Βελιγράδι σε μεγάλο βαθμό χρησίμευσαν ως έναυσμα για τα επόμενα δραματικά γεγονότα τα οποία τελικά μετατράπηκαν σε « χρωματιστή επανάσταση» τον Οκτώβριο του 2000 και την ανατροπή του Προέδρου Σλόμποταν Μιλόσεβιτς.
Στις 4 Μαρτίου, θα είναι οι προσεχείς εκλογές της πόλης του Βελιγραδίου, οι οποίες θα είναι πρόβα για την επανεκλογή της Εθνοσυνέλευσης. Παρά τις έντονες φήμες που κυκλοφορούν στη Σερβία, για πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές, ο κυβερνών συνασπισμός που ηγείται το Σερβικό Προοδευτικό Κόμμα αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια «διερευνητική μάχη» σε μητροπολιτικό επίπεδο στην πόλη του Βελιγραδίου για τις εκλογές του Κοινοβουλίου
Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών μπορούν να αποφέρουν ορισμένες εκπλήξεις στον Συνασπισμό που κυβερνά στον οποίο ηγούνται “οι προοδευτικοί” λόγω του ευρέος φάσματος υποψηφίων της αντιπολίτευσης-όπου στον κατάλογο της περιλαμβάνονται, ο πρώην Δήμαρχος του Βελιγραδίου Ντράγκαν Ντίλας και ο πρώην Πρόεδρος της Σερβίας Μπόρις Ταντιτς από το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που ηγείται του κινήματος « πόρτες.»
Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ένα σαφές μήνυμα από τις Βρυξέλλες έφθασε στο Βελιγράδι σε μια ολοένα και πιο δραστήρια προεκλογική εκστρατεία.
Ο Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διεύρυνση και την πολιτική γειτονίας, Johannes Hahn, παρουσίασε στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τη στρατηγική για την επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δυτικά Βαλκάνια, σύμφωνα με την οποία οι Βρυξέλλες θα περιλάβουν τις τέσσερις Δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Σερβία, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜ , Βοσνία και Ερζεγοβίνη), την Αλβανία, και το αυτοανακηρυγμένο Κοσσυφοπέδιο.
Το έγγραφο ανέφερε ότι η Σερβία και το Μαυροβούνιο μπορεί να είναι "δυνητικά έτοιμες να ενταχθούν στην ΕΕ το 2025. Στους υπόλοιπους υποσχέθηκαν μια βελτιωμένη “πρόσθετη υποστήριξη”.
Πρόσφατα (για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία) τα χρονοδιαγράμματα για την ενδεχόμενη υποδοχή της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτα δεδομένου ότι ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker μόλις το φθινόπωρο του 2017 δήλωσε ότι καμιά υποψήφια Βαλκανική χώρα δεν είναι έτοιμη να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η απόφαση για το αν θα στείλουν το μήνυμα στις Σερβικές αρχές και στους ψηφοφόρους προηγήθηκε μιας συζήτησης στο υψηλότερο επίπεδο της ΕΕ, κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες για το Σερβικό πρόβλημα
Η Γερμανία δεν έβλεπε την ανάγκη να εντατικοποιηθεί η πολιτική της ΕΕ για τη Βαλκανική κατεύθυνση, θεωρώντας την δευτερεύουσα σε άλλα πανευρωπαϊκά προβλήματα, όπως η Βρετανική έξοδος από την ΕΕ, η μεταναστευτική κρίση και οι σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Κοινή δήλωση του CDU και του SPD σχετικά με τις βασικές προτεραιότητες του σχεδιαζόμενου "Big συνασπισμού" δεν περιείχαν διατάξεις σχετικά με τα Βαλκάνια.
Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και σε μεγάλο βαθμό στη Γαλλία κυριαρχείται από άλλες διαθέσεις. Εκεί, στο πλαίσιο της εντατικής φροντίδας των διαδικασιών ολοκλήρωσης, βλέπουν ένα σημαντικό μέσο να δώσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια νέα ώθηση ζωής
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει μια άλλη σκέψη που συνδέεται με την επιθυμία να χρησιμοποιηθεί για άλλη μια φορά η Σερβία στα αντι-Ρωσικά γεωπολιτικά παιχνίδια. Έχοντας αποτύχει σε μια προσπάθεια να αναγκάσει τη Σερβική κυβέρνηση να προσχωρήσει σε κυρώσεις κατά της Ρωσίας, η ΕΕ βάζει τώρα ένα στοίχημα για την υπονόμευση στην Σερβο-Ρωσική συνεργασία σε συγκεκριμένους τομείς της διμερούς συνεργασίας, κυρίως στον τομέα της ενέργειας. Η υπόσχεση να εξεταστεί το ενδεχόμενο υιοθέτησης της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2025, επιτρέπει σήμερα στις Βρυξέλλες να απαιτήσουν από τις αρχές να ακολουθήσουν αυστηρά την ενεργειακή πολιτική της ΕΕ, η οποία υποδηλώνει την απόρριψη της συμμετοχής σε Ρωσικά έργα, μεταξύ άλλων αποσυνδέοντας τη χώρα από την υποδομή του "Τουρκικού ρεύματος".
Οι τροποποιήσεις της οδηγίας 2009 για το αέριο (2009/73/EC), οι οποίες δημοσιεύθηκαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Νοέμβριο του 2017, αποσκοπούν στη δημιουργία νομικής βάσης για τον εκβιασμό του Βελιγραδίου για το αέριο. Προβλέπουν τη δυνατότητα επέκτασης των κανόνων της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας για την ενέργεια στους αγωγούς φυσικού αερίου που εισάγονται στην ΕΕ από τρίτες χώρες. Οι κανόνες αυτοί (η «τρίτη δέσμη μέτρων για την ενέργεια») ορίζουν το διαχωρισμό των λειτουργιών του προμηθευτή και της διαμετακόμισης αερίου και την εισαγωγή στον αγωγό ενός τρίτου, πράγμα που θεωρητικά επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ρυθμίζει και να μπλοκάρει την εφαρμογή των Ρωσικών ενεργειακά έργων, όπως το Nord Stream 2 και το Τουρκικό ρεύμα. Το "Τουρκικό ρεύμα" αποτελεί σήμερα βασικό κρίκο στους ενεργειακούς πολέμους που ξεκίνησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Το γεγονός είναι η θετική απόφαση της κυβέρνησης της Τουρκίας (τον Ιανουάριο του 2018) σχετικά με την κατασκευή του ναυτιλιακού τμήματος της δεύτερης γραμμής (Export) και δρομολόγησε τις συνδέσεις των βαλκανικών κρατών με τις μελλοντικές υποδομές της στην πράξη.
Δεδομένου ότι το ενδιαφέρον για τη λήψη και τη διέλευση του ρωσικού αερίου στα Βαλκάνια, δεν υπάρχει μόνο στη Σερβία ή τη Βουλγαρία, αλλά για την Ιταλία, το έργο του "τουρκικού ρεύματος" είναι για την ΕΕ γεωπολιτικό κάλεσμα. Εξ ου και η αποφασιστικότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να "δεσμεύσει" το Βελιγράδι με αόριστες υποσχέσεις ότι θα εξετάσει ευνοϊκά την έγκριση της σερβικής αίτησης για εισδοχή στην ΕΕ κατά 2025.
Εδώ θα πρέπει να έχουμε κατά νου μια άλλη περίσταση, δηλαδή τον σύνδεσμο Σερβίας-Μαυροβουνίου. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή περιέλαβε τη Σερβία μεταξύ των πιο προηγμένων χωρών στο δρόμο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί με το Μαυροβούνιο.
Ένας βασικός παράγοντας πίσω από αυτήν την απόφαση είναι, ότι η υιοθέτηση της ΕΕ για ένα κράτος προηγείται συνήθως της ένταξής του ως μέλος του ΝΑΤΟ. Αυτός είναι ένας σιωπηρός κανόνας. Υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα (Αυστρία, Κύπρος), αλλά η Σερβία δεν θα απαλλαχθεί.
Η σύνδεση της Σερβίας με το Μαυροβούνιο στη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Δυτική Ευρώπη σημαίνει μόνο ένα πράγμα: οι Σερβικές αρχές πρέπει να πάρουν ένα παράδειγμα από το γείτονά τους και να εγκαταλείψουν την αρχή της ουδετερότητας.
Η σερβική έκδοση του Novi Standard γράφει: «Στην εξωτερική πολιτική, η Σερβική ηγεσία επέλεξε την στρατιωτική ουδετερότητα, η οποία ανακοινώθηκε το 2007, βασιζόμενη στην πρακτική της ευρωπαϊκής ουδετερότητας και στη Γιουγκοσλαβική εμπειρία της μη ευθυγράμμισης.
Ωστόσο, η διατήρηση και ενίσχυση της στρατιωτικής ουδετερότητας της Σερβίας στο μέλλον θα εξαρτηθεί από τη θέση των ισχυρών δυνάμεων, πρωτίστως των Ηνωμένων Πολιτειών, της ΕΕ, της Κίνας και της Ρωσίας, καθώς και των Σέρβων γειτόνων και της ισορροπίας δυνάμεων στον ΟΗΕ.
Σημαντικό εμπόδιο στη Σερβική ουδετερότητα είναι σήμερα ο άξονας "Αδριατική Τρόικα" (Κροατία, Μαυροβούνιο και Αλβανία) που η Σερβία μπορεί να εξουδετερώσει με την ενεργή πολιτική των δύο κουαρτέτων: της Μεσογείου (Σερβία, Ελλάδα, Ιταλία και Μαυροβούνιο) και του Δούναβη (Σερβία, Ουγγαρία, Βουλγαρία και Ρουμανία). Έτσι, η Σερβία θα συμμετάσχει στην επίλυση του Αλβανικού ζητήματος και θα δημιουργήσει αντίβαρο στην Ανατολική Αδριατική. "Η ουδετερότητα της Σερβίας μπορεί πράγματι να διασφαλιστεί στο Σύνταγμα, αλλά μόνο μετά από διαπραγματεύσεις με ισχυρά κράτη και τον ΟΗΕ" ε και τις κυρώσεις τους υπό τη μορφή κατάλληλων ρυθμίσεων.
Σε αυτήν την περίπτωση, τίθεται το ερώτημα σχετικά με την αναζωογόνηση της Ρωσικής πολιτικής στα Βαλκάνια.
Το άρθρο συνεχίζεται, το τέλος του άρθρου προσεχώς.....
https://www.fondsk.ru/
