Το Κουτσαβάκι: Ένας νέος πόλεμος: οι ατυχείς άνθρωποι έκαναν και πάλι λάθος επιλογή

Καπνός στο Afrin. Φωτογραφία αρχείου
Ιρίνα Αλκνίς, για το RIA Novosti Στην παγκόσμια πολιτική σκηνή δεν είναι τόσο πολλά θέματα που προκαλούν ειλικρινή συμπόνια στους πιο διαφορετικούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από την ιθαγένεια και πολιτικές τους απόψεις.

Ένα από αυτά τα θέματα είναι σίγουρα το κουρδικό ζήτημα.

Οι Κούρδοι είναι η ενσάρκωση της θεμελιώδους αδικίας του σύγχρονου κρατικού πολιτικού συστήματος και της παγκόσμιας ιστορίας για το πρόβλημα τους. Τα σαράντα εκατομμύρια άτομα, καθώς και η τεράστια περιοχή της ιστορικής πατρίδας τους, η εθνο-γεωγραφική περιοχή του Κουρδιστάν, μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας τους κατά το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα με την θέληση των τότε μεγάλων δυνάμεων δεν πήραν το δικό τους κράτος, και διαιρέθηκαν μεταξύ των διαφόρων χωρών (στην Τουρκία, στο Ιράν, στο Ιράκ και στη Συρία).

Ως εκ τούτου, ο επίμονος (και μερικές φορές ένοπλος) αγώνας των Κούρδων τον περασμένο αιώνα για τη δημιουργία του δικού τους κράτους έβρισκε πάντα μια απάντηση και συμπάθεια στις καρδιές των ανθρώπων. Ακόμα και παρά το γεγονός ότι έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές του σύγχρονου κράτους της παγκόσμιας τάξης που προστατεύει την ακεραιότητα του κράτους και εξαιρετικά αποδοκιμάζει τις βίαιες μεθόδους του πολιτικού αγώνα.

"Κλάδος ελιάς" κατά των Κούρδων της Συρίας: Η Τουρκία ξεκίνησε την στρατιωτική επιχείρηση στην Afrin

Όταν η Μέση Ανατολή καταστρεφόταν , ακόμα και όταν γίνονταν καταστροφικές διεργασίες με την κατάρρευση ολόκληρων κρατών - στο Ιράκ, στη Λιβύη και η σειρά της Συρίας φαινόταν αναπόφευκτη - θα μπορούσα μερικές φορές να ακούσω την άποψη ότι σε αυτό το λουτρό αίματος της γεωπολιτικής επαναδιαμόρφωσης της περιοχής θα έχει τουλάχιστον ένα θετικό στοιχείο: οι Κούρδοι, τέλος, , θα πάρουν το δικό τους κράτος, και αυτό θα είναι θρίαμβος της υψηλότερης ιστορικής δικαιοσύνης.

Στις αρχές 2018 αυτό το έπος έρχεται στην τελική ευθεία με ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα: Οι Κούρδοι κατόρθωσαν να καταστρέψουν με τα χέρια τους αυτό που πριν από μερικά χρόνια, φαινόταν , μια εγγυημένη ευκαιρία να δημιουργήσουν τη δική τους κρατική υπόσταση.

Και πραγματικά δεν θα έχουν κανέναν να κατηγορήσουν, αλλά τους ίδιους τους εαυτούς τους, καθώς έλαβαν μια σειρά από λανθασμένες αποφάσεις που τελικά θα τους κοστίσουν όλα ή σχεδόν όλα τα επιτεύγματα στον τομέα της κρατικής οικοδόμησης τα τελευταία χρόνια.

Οι ειδικοί για την Μέση Ανατολή μπορούν να μιλάνε ασταμάτητα για τις πολυπλοκότητες του κουρδικού ζητήματος, που πραγματικά δεν μπορούν να υπολογιστούν : οι μεγάλης κλίμακας εσωτερικές πολιτικές αντιφάσεις και οι σοβαρές διαφορές μεταξύ των Κούρδων από διαφορετικές χώρες, οδήγησαν στο γεγονός ότι απλώς δεν υπάρχει ένα μόνο κίνημα για την ανεξαρτησία αλλά διάφορες κουρδικές δυνάμεις και οι φατρίες που ενεργούν πραγματικά από μόνες τους.

Ωστόσο, (και σε αυτό υπάρχει μια ειρωνεία) σε όλες τις εσωτερικές διαφορές και διαφωνίες σε διαφορετικές ομάδες των Κούρδων απέτυχαν στα ίδια προβλήματα. Πρώτον, η υπερβολική απλή ακαμψία, μη διαθεσιμότητα στην πολιτική ευελιξία και στον συμβιβασμό — ακόμη και σε μια κατάσταση που, φαινομενικά, κραυγάζει για την αναγκαιότητα της Και δεύτερον, ουσιαστικά η εσφαλμένη απόφαση — να στοιχηματίσουν για τους Αμερικανούς ως συμμάχους τους .

Το πρώτο σημείο εκδηλώθηκε σαφώς στην οργάνωση του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία στο ιρακινό Κουρδιστάν τον περασμένο Σεπτέμβριο. Οι Κούρδοι, παρά τις προειδοποιήσεις και τις συμβουλές από το εξωτερικό, να μην το κάνουν . Ως αποτέλεσμα, τα αποτελέσματά του αναγνωρίστηκαν ομόφωνα από την παγκόσμια κοινότητα, η οποία υποστήριξε τις Ιρακινές αρχές στο θέμα της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Επιπλέον, η Βαγδάτη ξεκίνησε μια πολύ πιο σκληρή πολιτική για να αποκαταστήσει τον έλεγχο της κουρδικής αυτονομίας και η εσωτερική πολιτική ταραχή εντατικοποιήθηκε στο Ιρακινό Κουρδιστάν.

Ως αποτέλεσμα, παρουσιάστηκε το παράδοξο, αλλά συμβαίνει στην ιστορία αυτό το πράγμα: ωθώντας το ερώτημα της ανεξαρτησίας, οι Κούρδοι του Ιράκ επικεντρώθηκαν σε αυτό το θέμα που επιζητούσαν για πολλά χρόνια και βρέθηκαν μπροστά την προοπτική να χάσουν όλα τα επιτεύγματά που είχαν πετύχει στον τομέα αυτό.
Ωστόσο, πολύ πιο έντονα, απότομα και οδυνηρά και τα δύο αυτά στοιχεία επισημαίνονται αυτή τη στιγμή, σε σχέση με την στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας στη Afrin.

Οι Συριακοί Κούρδοι κατηγορηματικά αρνήθηκαν [1] να αναγνωρίσουν τον έλεγχο του Συριακού κράτους απέναντί τους. Την ίδια στιγμή, οι Αμερικανοί, όπως είναι γνωστό, ανακοίνωσαν τη δημιουργία ορισμένων «δυνάμεων ασφαλείας των συνόρων», στην πραγματικότητα ενός νέου κουρδικού στρατού, που δεν θα ελέγχεται από την επικράτεια της Δαμασκού στα βόρεια της Συρίας. Αυτό προκάλεσε τη φυσική οργή της Άγκυρας - και όχι χωρίς λόγο, αφού μια τέτοια διαμόρφωση, που θα γίνει πραγματικότητα, θα γίνει στήριξη για τους Κούρδους της Τουρκίας που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία από την άλλη πλευρά των συνόρων.

Ως αποτέλεσμα, η Ουάσιγκτον κατόρθωσε να επιτύχει, προφανώς, την αδύνατη - σύμπτωση των συμφερόντων της Δαμασκού και της Άγκυρας, για την οποία είναι εξίσου απαράδεκτη η δημιουργία παρόμοιας κουρδικής φιλοαμερικανικής στρατιωτικοπολιτικής και προκρατικής εκπαίδευσης.

Σε όλα αυτά, δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι οι Αμερικανοί προσπάθησαν να ξεκινήσουμε από αυτό το συνδυασμό, ακόμα και αν δεν λειτούργησε . Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι οι Κούρδοι της Συρίας οδηγήθηκαν σε αυτό, δεδομένου ότι στην Astana δεν βρίσκονται στο Φθινόπωρο του 2015 και οι προοπτικές για αυτή την περιπέτεια ήταν αρκετά διαφανείς. Είναι εκπληκτικό εδώ πόσο κοντόφθαλμα και πεισματάρικα στέκονται σχετικά με την κατάσταση τους σε μια θεμελιώδη αλλαγή των περιστάσεων.

Ο κόσμος παρακολουθεί περαιτέρω γεγονότα αυτή τη στιγμή στις ειδήσεις που έρχονται

Η πυραυλική επίθεση του Τουρκικού στρατού κατά των Κουρδικών σχηματισμών στο Αfrine
Η Τουρκία ξεκίνησε μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των Κούρδων στη Afrine. Η Δαμασκός εκφράζει την αγανάκτηση της και την διαμαρτυρία της , αλλά, στην πραγματικότητα ξεπλένει τα χέρια της , δίνοντας τους Τούρκους να κάνουν όλες τις κύριες εργασίες για την εξάλειψη των Κούρδων παραστρατιωτικών δομών. Επιπλέον, οι Κούρδοι είναι εξαιρετικοί πολεμιστές, και αυτή η λειτουργία δεν θα είναι ένα εύκολος περίπατος για τον Τουρκικό στρατό.

. Όσον αφορά τη Ρωσία ...

Ποιο είναι το ενδιαφέρον της Ρωσίας να υποστηρίξει τους Κούρδους που παρουσιάζουν τεράστια επιμονή, αδυναμία συμβιβασμού και μη επαρκή αξιολόγηση της αλλαγής της πολιτικής κατάστασης; Τι νόημα να διαμαχήσει με τη Δαμασκό και την Άγκυρα λόγω των Κούρδων που ολοκλήρωσαν τη συμμαχία τους με τους Αμερικανούς και για χάρη τους μπήκαν σε αυτή την περιπέτεια;

Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία εκφράζει όπως αρμόζει η κατάσταση,την αφύπνιση και την αποδοκιμασία της, αλλά στην πραγματικότητα μόνο παραμέρισε , περιμένοντας την έκβαση των γεγονότων.

Όσον αφορά τα πορίσματα αυτής της θλιβερής και ακόμη και τραγικής ιστορίας που εκτυλίσσεται ζωντανά, τότε ίσως είναι καλύτερο και ταιριάζει εδώ με αυτό που ανέφερε ο Ρώσος Υφυπουργός Εξωτερικών Μιχαήλ Μπογκντάνοφ, όταν δήλωσε [2] για μια άλλη ευκαιρία: «Για τους Κούρδους, φυσικά, λυπάμαι ...»

Στη συνέχεια, δεν συνέχισε να μιλάει , αλλά σαφώς υποδηλώνει τις λέξεις: όμως οι ίδιοι ευθύνονται.

Το Γενικό Επιτελείο της Τουρκίας έδειξε τις επιθέσεις κατά των στόχων των ενόπλων δυνάμεων στην Afrin