 |
| © RIA Novosti. Μιχαήλ Alaeddin |
ΜΟΣΧΑ, 2 Δεκεμβρίου - RIA Novosti. Ένας από τους βασικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην υποστήριξη του Προέδρου Μπασάρ Άσαντ στην Συρίας είναι από ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, γιατί ήταν επιδέξιος στην εσωτερική πολιτική του, γράφει ο ανταποκριτής του Politico [1] Barak Barfi, ο οποίος επισκέφθηκε το Χαλέπι.
Ο συγγραφέας επισημαίνει τις διαφορές στην προσέγγιση του Μπασάρ αλ-Άσαντ και του ηγέτη της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι στη σχέση με τους κατοίκους των κατεχόμενων εδαφών. Όταν ο Καντάφι το 2011, έχασε τον έλεγχο του ανατολικού τμήματος της χώρας, έκοψε εντελώς τον πληθυσμό των περιοχών αυτών από τα πλεονεκτήματα του πολιτισμού, σταμάτησε την κινητή τηλεφωνία και τη γενική λειτουργία όλων των δημόσιων υπηρεσιών. Ο Άσαντ, γράφει ο συγγραφέας, πήγε με άλλο τρόπο.
Η προσέγγισή του είχε ως στόχο να κερδίσει τη συμπάθεια των πολιτών των διαφόρων τμημάτων της χώρας, γράφει ο συγγραφέας. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ακόμα και αν βρίσκονται σε περιοχές που δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση, πληρώνονταν οι μισθοί οπότε είχαν την ικανότητα να πληρώσουν το νερό και την ηλεκτρική ενέργεια. Λόγω αυτού, η κυβέρνηση έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη ακόμα και για τους φτωχότερους και πιο μειονεκτούντες των Συρίων. Οι Επιχειρηματίες υποστηρίζουν τον Άσαντ, λόγω του γεγονότος ότι η νίκη των ανταρτών απείλησε τις δημόσιες σχέσεις και το εισόδημά τους. Στις κατεχόμενες περιοχές η βιομηχανία καταστράφηκε, και όλος ο πολύτιμος εξοπλισμός περισσότερο ή λιγότερο εξαγόταν στην Τουρκία, όπου οι τοπικοί επιχειρηματίες τον αγόρασαν σε τιμές ευκαιρίας.
Αναμφίβολα ο συγγραφέας γράφει ότι ο σημαντικός ρόλος στην επιτυχία του Άσαντ παίζεται από τους συμμάχους του Συριακού στρατού: Κούρδοι, η πολιτοφυλακή Σιιτών που υποστηρίζονται από το Ιράν, η ομάδα Χεζμπολάχ και , φυσικά οι Ρωσικές αεροπορικές δυνάμεις. Ωστόσο, είναι επίσης αδύνατο να αρνηθεί κανείς ότι η Συριακή κυβέρνηση έχει βάλει όλη της την δύναμη για να κρατήσει τουλάχιστον μια επίφαση σταθερότητας για την πλειοψηφία του πληθυσμού σημειώνει ο συγγραφέας.
Κατά τη διάρκεια της συριακής σύγκρουσης, η οποία ξεκίνησε το 2011, τα κυβερνητικά στρατεύματα που υποστηρίζονται από τη Ρωσία (2015) αντιμετωπίζουν τις συμμορίες των μαχητών που ανήκουν σε διάφορες ένοπλες ομάδες. Οι πιο ενεργές οργανώσεις και απαγορευμένες στην Ρωσία και ορισμένες χώρες είναι η τρομοκρατική οργάνωση του «Ισλαμικού Κράτους» και η «Dzhebhat en-Nusra» (έχει γίνει αλλαγή της επωνυμίας της σε "Dzhebhat Φατάχ αλ-Σαμ»). Τα θύματα της σύγκρουσης έφτασαν 300.000 άτομα, οι μισοί από τα 21 εκατομμύρια του πληθυσμού αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό ή να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
References
https://ria.ru/
