Ahman Rashidinezhad
Κατά το έτος 1991 Αμερικανός ιστορικός Bruce Cumings συνέκρινε τον ψυχρό πόλεμο με τις Ιπποδρομίες και έγραψε: «το ένα άλογο (αναφέρεται η Σοβιετική Ένωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας) έσπασε το πόδι του, αλλά το άλλο (οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ) δεν έδωσε καμία προσοχή και συνέχισε το τρέξιμό του.
Αυτό είναι ακριβώς που συνέβη. Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, μόνη υπερδύναμη που έμεινε στον κόσμο, εκμεταλλεύτηκε το κενό εξουσίας, ως αποτέλεσμα σχεδίασε την την αποδυνάμωση των πολιτικών της Μόσχας και ενέτεινε τις ενέργειές της στη διεθνή σκηνή. Αξιοποίησαν μια νέα δική τους σφαίρα επιρροής οι Ηνωμένες Πολιτείες με ποικίλους τρόπους, όπως μέσω της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, την οργάνωση των χρωματιστών επαναστάσεων και με την τοποθέτηση των πυραυλικών αμυντικών συστημάτων άρχισαν να αυξάνουν την επιρροή της προς τα ρωσικά σύνορα.
Η απόφαση αυτή υπαγορευόταν από την απόφαση της Δύσης να συνεχίσει τη διεξαγωγή του ψυχρού πολέμου, σύμφωνα με τον οποίο η Ρωσία εξακολουθεί να θεωρείται εχθρικό κράτος, ή, τουλάχιστον, θα μπορούσε να θεωρηθεί από τους Δυτικούς πολιτικούς.
Αν και η Ρωσία είχε σε μεγάλο βαθμό χάσει τους πόρους των "μεγάλων δυνάμεων", λόγω της παρουσίας των ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων που είχε συνέχισε να έχει το δικαίωμα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και αυτή η χώρα συνέχισε να είναι ένας σοβαρός παγκόσμιος παίκτης. Έτσι, η Δύση τα τελευταία χρόνια έχει καταβάλει προσπάθειες για να εξασφαλίσει με κάθε δυνατό τρόπο μια πολιτική περιορισμού της Ρωσίας και να την εμποδίζει να αποκαταστήσει τον ρόλο της ως παγκόσμια υπερδύναμη.
Τώρα, μετά από περισσότερο από δύο δεκαετίες την=ς κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης,η χώρα είναι αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες όχι μόνο δεν θέλουν να χάσουν ότι απέκτησαν, αλλά δείχνουν και την προθυμία να συμμετάσχουν σε κάποιο "Μεγάλο παιχνίδι". Για πρώτη φορά αυτό εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα της προσέγγισης του ΝΑΤΟ προς τα νότια άκρα της Ρωσίας και της οξείας αντίδρασης αυτής της χώρας στην κρίση της Οσετίας το 2008. Μέρος του ίδιου Μεγάλου παιχνιδιού είναι η κρίση στην Ουκρανία, όπου το ΝΑΤΟ πλησιάζει τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, τα προβλήματα στη Συρία και στην Υεμένη.
Προφανώς, αυτή τη στιγμή οι Ρώσοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να σταματήσουν να αμύνονται και να δείξουν , επιτέλους, από την πλευρά τους μια μεγάλη δραστηριότητα. Ωστόσο, τρία δεδόμενα , που είναι οι κατευθύνσεις της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής παίζουν διαφορετικό ρόλο στη στρατηγική της χώρας και διαφέρουν ως προς την σημασία και θα συζητηθούν στο άρθρο μας
Αν αξιολογηθεί η γεωπολιτική παρουσία των ρωσικών δυνάμεων, αυτή υφίσταται σε τρία μέτωπα και θα εξετάσουμε με την ίδια την γεωπολιτική ως «γεωγραφική στρατηγική" γεγονός που δείχνει τη σχέση μεταξύ της «αυτοσυντήρησης του κράτους και της εξουσίας» και « του ελέγχου του εδάφους και των πόρων του, και « τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Ρωσία, όπως και κάθε άλλος πολιτικός παράγοντας στη διεθνή σκηνή, ακόμα και πριν να σκεφτόμαστε την ισχύ και την εφαρμογή της θέλησης σε σχέση με άλλες χώρες, ενδιαφέρεται κυρίως για την δική της αυτοσυντήρηση.
Ως εκ τούτου, η παρουσία της Ρωσίας σε αυτές τις τρεις χώρες μπορούν να συνοψισθούν ως εξής. Στο ουκρανικό μέτωπο,η δραστηριότητα στη χώρα αυτή συνδέεται με την επιθυμία να εξασφαλιστεί η αυτάρκεια και η διατήρησή της, επειδή η Ουκρανία είναι η τελευταία γραμμή άμυνας όσον αφορά την προσέγγιση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας. Στη Συρία, η Ρωσία , αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ και προσπαθεί να το περιορίσει στα σύνορά του, προσπαθώντας να επεκτείνει τον τομέα των δραστηριοτήτων της και όχι μόνο στο να αποκρούσει την απειλή των εθνικών συνόρων, αλλά και να αναλάβει δράση περαιτέρω . Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό υπό το φως του γεγονότος ότι η Ρωσία έχει ιστορικά περιορισμένη γεωγραφική θέση και ήταν πάντα αυτό που σχετίζεται με τις γεωπολιτικές προκλήσεις της όσον αφορά την έλλειψη πρόσβασης της χώρας αυτής στα ζεστά νερά των ωκεανών. Όσον αφορά την Υεμένη, έχει αναπτυχθεί μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, διότι η αραβική χώρα δεν ανήκει στη σφαίρα των ζωτικών συμφερόντων της Ρωσίας. Παρ 'όλα αυτά, για κάποιο λόγο, η ρωσική κυβέρνηση δεν μπορεί να αδιαφορεί για τη θεραπεία της Υεμένης ως πρόβλημα. Το γεγονός είναι ότι η έμφαση σε αυτή τη <<θεραπεία>> έχει ένα περιορισμένο εύρος κινήσεων, και η Ρωσία δεν ελπίζει να αντλήσει από αυτή κανένα κέρδος, μαζί με άλλους παράγοντες, όπως το Ιράν. Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε ότι η Ουκρανία και η Συρία, είναι στρατηγικής σημασίας για την Ρωσίας για λόγους αυτοσυντήρησης της χώρας και την αύξηση της δύναμης της, που καταλαμβάνουν πρώτη και δεύτερη θέση, αντίστοιχα, και η Υεμένη θα πρέπει να είναι ως τακτικό μέσο και ως εκ τούτου είναι στην τρίτη θέση. Σε αυτή τη βάση, σε περίπτωση επιδείνωσης της ουκρανικής κρίσης μπορεί να αναμένεται ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να λάβει όλα τα μέτρα, ακόμη και τα πιο επικίνδυνα. Ως παράδειγμα, στην κρίση της Οσετίας του 2008, όταν η χώρα αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό, αμέσως άρχισε την καταπολέμηση.
Στην Συριακή κρίση η Ρωσία ανέλαβε επίσης καλά την υπόθεση, η οποία επιδεινώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τις αντιπαλότητες της Αραβικής Δημοκρατίας και δημιούργησε πολλά προβλήματα για τους ανταγωνιστές της Μόσχας. Ωστόσο, φαίνεται ότι δεν προτίθενται να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και σταδιακά ο ένας μετά το άλλο, επίσης, θα συμμετάσχουν σε στρατιωτική αντιπαράθεση.
Παρ 'όλα αυτά, η Υεμένη θα μπορούσε να γίνει το αντικείμενο της συναλλαγής, συμβιβασμού και διπλωματικών διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ρωσίας και των ανταγωνιστών της, ιδιαίτερα σε σχέση με τις άλλες δύο προαναφερόμενες χώρες. Τουλάχιστον, λαμβάνοντας υπόψη τον αντίκτυπο και την περιφερειακή δύναμη του Ιράν, καθώς και την εδαφική και θρησκευτική εγγύτητα του με την Υεμένη, η οποία είναι για τη Ρωσία, η αραβική χώρα που θα μπορούσε να γίνει ένας αγωγός για τα ρωσικά συμφέροντα μόνο με τη βοήθεια του Ιράν.
http://inosmi.ru
