Gevorg Mirzaani
Προφανώς, δεν πρόκειται για μια προσωρινή διέλευση των συνόρων για την δίωξη των μαχητών РKК, και δεν αφορά διαδικασίες εκπαίδευσης των Κούρδων μαχητών της πολιτοφυλακής "Peshmerga", που οι Τούρκοι διεξάγουν στο Ιράκ εδώ και πολύ καιρό. Αυτή τη φορά πρόκειται για ομαδική εισβολή από 130 άτομα και δύο δεκάδες άρματα μάχης και με ανεπίσημες πηγές να λένε ακόμη και για αρκετές χιλιάδες μαχητές.
Σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, η Άγκυρα σκοπεύει να δημιουργήσει στην περιοχή της Μοσούλης μια μόνιμη στρατιωτική βάση. Υποτίθεται ότι η συμφωνία σχετικά με αυτήν επιτεύχθηκε πριν από ένα μήνα κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μεταξύ του προέδρου του Ιρακινού κουρδιστάν Massoud Barzani και του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας (τότε την θέση κατείχε ο Φεριτούν Sinirlioglu) που πήγε εκεί ειδικά για αυτόν τον λόγο.
Επίσημα η Άγκυρα διαψεύδει την εκδοχή ότι θα μείνει εκεί μόνιμα. "Στο στρατόπεδο Ba`shiqah, 30 χιλιόμετρα βόρεια-ανατολικά από την Μοσούλη, δίνεται η δυνατότητα εκπαίδευσης , που δημιουργήθηκε για την υποστήριξη των τοπικών εθελοντικών δυνάμεων που αγωνίζονται κατά της τρομοκρατίας", - λέει ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου. Ωστόσο, για την Κυβέρνηση της Βαγδάτης αυτή η εξήγηση δεν ικανοποιεί – με το γεγονός ότι η παράνομη παρουσία Τούρκων στο ιρακινό έδαφος έγινε δεκτή, για να το θέσω ήπια, χωρίς ενθουσιασμό. "Ακόμη και αν η αιτία εισόδου των στρατιωτικών ήταν η βοήθεια και η υποστήριξη δυνάμεων που πολεμούν την Daesh, γιατί αυτό έγινε χωρίς προηγούμενη συμφωνία με το Ιράκ;", - ερωτά ο επίσημος εκπρόσωπος του Υπουργείου άμυνας της χώρας Nasir Νουρί. "Οι ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας, που βρίσκονται κοντά στην Μοσούλη , εισέβαλαν στη χώρα, χωρίς τη συγκατάθεση του, και θα πρέπει να φύγουν αμέσως", - αναφέρεται σε δήλωση, που δημοσιεύθηκε στο δελτίο τύπου, του Ιρακινού Υπουργείου. Το κοινοβούλιο απάντησε πιο ριζοσπαστικά. Ο επικεφαλής της επιτροπής για την ασφάλεια και την άμυνα Χακίμ αλ-Ζαμίλι απείλησε την Άγκυρα με "πολεμικές ενέργειες", αν αυτή δεν αποσύρει τα στρατεύματά της από το έδαφος του Ιράκ.
Αλλά, οι Τούρκοι δεν θα φύγουν, και στο Ιράκ, δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με το πώς να τους αναγκάσουν να φύγουν - ενώ η Βαγδάτη αποφάσισε μόνο να καλέσει τον Τούρκο πρεσβευτή στο ιρακινό υπουργείο ΕΞΩΤΕΡΙΚΏΝ. Σε αυτήν την περίπτωση η Ρωσία θα πρέπει να σταθεί στο ύψος της και να μην παρεμβαίνει. Ναι, στις συνθήκες της σημερινής ρωσο-τουρκική σύγκρουσης είναι αμαρτία να μην χρησιμοποιήσει την παρούσα κίνηση της Άγκυρας για να ενισχύσει την διεθνή πίεση. Γιατί πρόκειται για ευθεία παράβαση από τους Τούρκους της κυριαρχίας του κράτους, του οποίου η ηγεσία (σε αντίθεση με την κυβέρνηση του Μπασάρ Άσαντ) αναγνωρίζεται επίσημα νόμιμη από όλες τις παγκόσμιες πολιτικές δυνάμεις , της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης. Ωστόσο, η Μόσχα πρέπει να περιορίσει το πάθος της και να περιοριστεί μόνο σε κοινές δηλώσεις, χωρίς απειλές και, ακόμα περισσότερο, χωρίς δράση. Είναι ανόητο να παρεμβαίνει στους Τούρκους διότι μόνοι τους σκάβουν τον τάφο που θα θάψουν την κυριαρχία τους.
Ουσιαστικά η Ιρακινή επέμβαση της Τουρκίας είναι βασικά ένα ρίσκο. Ναι, η Άγκυρα υποστηρίζει τους Κούρδους συμμάχους της (που είναι οι μακροχρόνιοι επιχειρηματικοί συνεργάτες μεταξύ των ηγετών των Κούρδων και των Ιρακινών που πωλούν στους Τούρκους ιρακινούς υδρογονάνθρακες, παρακάμπτοντας την Βαγδάτη). Ωστόσο, την ίδια στιγμή οι τουρκικές αρχές δημιουργούν μια σειρά στρατηγικών ζητημάτων
Πρώτον, με την Ουάσιγκτον. Προφανώς, η εισβολή στο Ιράκ είναι μια ακόμη μονομερής ενέργεια των τουρκικών αρχών. Το πρακτορείο Reuters επικαλούμενο πηγές του ισχυρίζεται ότι το Πεντάγωνο (που είναι ο επικεφαλής του αντιτρομοκρατικού συνασπισμού στον πόλεμο στο Ιράκ) οι Τουρκικές ενέργειές δεν είναι συντονισμένες. Και αν απορρίψουμε την υπόθεση ότι οι ΗΠΑ αποφάσισαν να διακόψουν τους δεσμούς με τη Βαγδάτη, λόγω του φιλο – ιρανικού προσανατολισμού του Ιράκ, οι ενέργειες της Άγκυρας προκαλούν δυσαρέσκεια στην Ουάσιγκτον.
Οι Τούρκοι δεν θέτουν μόνο υπό αμφισβήτηση την αμερικανική ηγεσία και επιδεινώνουν τις αμερικανο-ιρακινές σχέσεις, αλλά στην πραγματικότητα παίζουν με τη διάσπαση του "Δυτικού" συνασπισμού. Σε κάθε περίπτωση, η Ουάσιγκτον είναι από καιρό δυσαρεστημένη με τις ανεξέλεγκτες ενέργειες των τουρκικών αρχών και κατά πάσα πιθανότητα θα αναγκαστούν να συνετίσουν την Τουρκία. Για παράδειγμα, μέσα από την ενίσχυση των επαφών τους με τους Κούρδους της Συρίας.
Δεύτερον, με το Ιράν. Τώρα το Ιράκ είναι στην ιρανική σφαίρα επιρροής, καθώς και οι τυχόν επιθετικές ενέργειες προς την επίσημη κυβέρνηση της Βαγδάτης θεωρούνται από τους Ιρανούς ως εχθρικές. Οι τουρκο- ιρανικές σχέσεις ήδη ακροβατούν στα όρια με την πρόβλεψη για περαιτέρω επιδείνωση. Εάν νωρίτερα με τις ενέργειες της Άγκυρας στη Συρία η Τεχεράνη δεν ήταν σε θέση να αντέξει οικονομικά και να τσακωθεί με τους Τούρκους (οι οποίοι σε αντίθεση με τις κυρώσεις έκαναν παράνομο εμπόριο με την Ισλαμική Δημοκρατία), τώρα, μετά από την έξοδο του Ιράν από από το πλαίσιο των κυρώσεων, όλοι οι περιορισμοί προς την Τουρκία εξαφανίζονται.
Τελικά η Άγκυρα θα έχει εξαιρετικά τεταμένες σχέσεις με όλους τους γείτονες που είναι συγχρόνως και μεγάλες δυνάμεις. Και, όπως είναι γνωστό, η χώρα δεν μπορεί να αναπτυχθεί κανονικά σε περιβάλλον απολύτως εχθρικό.
Διαταράσσεται η σωστή σειρά για την υιοθέτηση διεθνών πολιτικών αποφάσεων, αναστέλλεται η ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών, παρουσιάζεται υπερβολική και κατά κάποιο τρόπο αυτοκτονική επιθετικότητα.
Τέλος, παραβιάζοντας επιδεικτικά την κυριαρχία του Ιράκ, η Τουρκία συμβάλλει έτσι στη διάλυση του κράτους και τη δημιουργία του ιρακινού Κουρδιστάν. Πράγμα που μπορεί να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα για την Τουρκία. Ναι, τώρα οι Κούρδοι εκτιμούν τη σχέση τους με τους Τούρκους - δεν είναι τυχαίο, υπάρχουν οι ηγέτες που προσπάθησαν ακόμη έως και να καλύψουν την Άγκυρα από τις Ρωσικές κατηγορίες, διαψεύδοντας αυτό που απεικονίζεται στις φωτογραφίες με τα βυτιοφόρα που παρέχεται από το Υπουργείο Άμυνας με τις δορυφορικές φωτογραφίες. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι στο μέλλον, όταν δεν χρειάζονται την Τουρκία πλέον, η στάση αυτή δεν θα αλλάξει. Ειδικά στην περίπτωση που οι παλαιότεροι φίλοι τους - οι Αμερικανοί - θα αποφασίσουν με την βοήθεια τους να τιμωρήσουν τους νεώτερους φίλους τους στο πρόσωπο των Τούρκων.
