Από το 2008 κιόλας, όταν εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί πως την κρίση θα ακολουθήσει μια περίοδος ραγδαίας ανόδου του δημοσίου χρέους που θα οδηγούσε ουκ ολίγες χώρες στα βράχια της χρεοκοπίας, ξεκίνησαν οι προσπάθειες για να συμφωνηθεί ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο κρατικών χρεοκοπιών.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Έτσι, με πρωταγωνιστή την υπηρεσία του ΟΗΕ, UNCTAD (Συνέδριο για το Εμπόριο και της Ανάπτυξη των Ηνωμένων Εθνών), διαμορφώθηκε το 2013 εν τέλει μια ομάδα εργασίας που συζητάει και εξετάζει νομικές και οικονομικές διαστάσεις του προβλήματος, στην κατεύθυνση ξεπεράσματος της σημερινής κατάστασης που ως κύρια γνωρίσματα έχει τον κατακερματισμό και την μεροληψία, μιας και δεν υφίσταται ένα εκ των προτέρων γνωστό πλαίσιο επίλυσης δημοσιονομικών κρίσεων. Ως αποτέλεσμα οι πιστωτές πάντα επιβάλλουν το δικό τους δίκαιο.
Στον αντίποδα αυτών των πρακτικών ασυδοσίας των πιστωτών, με βάση τις επεξεργασίες που έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας και παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων στη Λίμα όπου πραγματοποιείται η ετήσια κοινή σύνοδος ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας, το νέο καθεστώς πρέπει να διέπεται από τις εξής αρχές: Νομιμοποίηση, αμεροληψία, διαφάνεια, καλή πίστη και βιωσιμότητα. (Εδώ το σχετικό έγγραφο). Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν για την πραγματική δυνατότητα να επιβληθεί σήμερα ένα τέτοιο καθεστώς, που υπάγεται στις προτάσεις ρύθμισης και μιας νέας αρχιτεκτονικής του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι ένα καθεστώς που φιλοδοξεί να θέσει αυστηρά όρια στη δράση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, θωρακίζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών μελών, που αναγορεύονται σε πρωταγωνιστές των σχετικών αποφάσεων. Ενώ, μέχρι σήμερα απλώς καλούνται να εφαρμόσουν αποφάσεις, που πάντα έχουν τιμωρητικό χαρακτήρα. Καθόλου τυχαία δεν είναι για παράδειγμα η αδιαφορία που επιδεικνύει η ΕΕ στο θέμα, επικαλούμενη τις ρήτρες συλλογικής δράσης που περιλαμβάνει κάθε έκδοση ομολόγου και προδιαγράφουν τυχόν διαδικασίες αναδιάρθρωσης. Ξεχνούν βέβαια ότι τα ελληνικά ομόλογα που κουρεύτηκαν το 2012 περιελάμβαναν τέτοιες ρήτρες, χωρίς αυτό να εμποδίσει τους πιστωτές να επιβάλλουν μια διαδικασία μνημείο κοινωνικού ρεβανσισμού, πολιτικής αυθαιρεσίας και τεχνοκρατικής προχειρότητας.
Πολλοί λοιπόν απ’ όσους συμμετείχαν στις σχετικές διαπραγματεύσεις, που γίνονται στη Γενεύη, ήλπιζαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Περίμεναν για την ακρίβεια πως μια διαφορετική δική του στάση στις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές θα άλλαζε τη σημερινή καταθλιπτική ισορροπία και θα έδειχνε την πραγματική δυνατότητα να μπει φραγμός στη ασυδοσία των πιστωτών. Κι έφτασαν κι αυτοί, όπως μας διαβεβαίωναν στο περιθώριο των σχετικών συζητήσεων, να εξοργίζονται με τη ζημιά που προκάλεσε η ελληνική κυβέρνηση στις προσπάθειες ανατροπής του σημερινού καθεστώτος, από τη στιγμή που παραδόθηκαν πλήρως στους πιστωτές… Εν ολίγοις, με την προδοσία του ο ΣΥΡΙΖΑ ξενέρωσε όλον το κόσμο!
https://leonidasvatikiotis.wordpress.com
