Ο προεκλογικός αγώνας της ΛΑΕ δίνεται με την παλιά αντιμνημονιακή παπαρολογία, την οποία γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά τα στελέχη της τέως Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, και στοχεύει σ’ εκείνο τον κόσμο που υπέστη σοκ από τη θεαματική κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ (ως γνωστόν, οι αυταπάτες πεθαίνουν πάντα τελευταίες, εξ ου και η αντίδραση του σοκ) και αναζητά ένα εκλογικό σωσίβιο για να ρίξει την ψήφο του. Ψήφο διαμαρτυρίας και απελπισίας ταυτόχρονα.
Απελπισίας γιατί όσοι στηρίζουν τη ΛΑΕ θα έπρεπε να θέσουν στον Λαφαζάνη και την παρέα του μερικά κρίσιμα ερωτήματα, που αφορούν πρώτο την εξήγηση της κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ και δεύτερο τη δική τους στάση ως υπουργών και κυβερνητικών βουλευτών. Από τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα θα μπορέσει κανείς να συμπεράνει πόσο επιστημονικά επεξεργασμένο είναι το πρόγραμμα της ΛΑΕ και πόσο ειλικρινείς είναι στην πολιτική τους διαδρομή οι Λαφαζάνηδες.
Γιατί έκανε κωλοτούμπα ο ΣΥΡΙΖΑ και από (υποτιθέμενη) αντιμνημονιακή δύναμη έγινε φουλ μνημονιακή; Δεν άντεξε ο Τσίπρας στη δεκαεπτάωρη διαπραγμάτευση με τη Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Γιούνκερ και τον Τουσκ; Και καλά, ο Τσίπρας δεν άντεξε, όλοι οι άλλοι γιατί δεν του τράβηξαν τ’ αυτί, αναγκάζοντάς τον να μην υπογράψει; Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών και των ανώτερων στελεχών συντάχθηκε πίσω από τον «δειλό» Τσίπρα;
Πριν ακόμη από τις εκλογές του περασμένου Γενάρη, εμείς είχαμε προβλέψει αυτό που έγινε τον Ιούλη-Αύγουστο. Είπαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο και εξηγήσαμε γιατί θα το κάνει. Γιατί διακηρυγμένη φιλοδοξία του ήταν να διαχειριστεί σωστά τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού. Δεν είπε ποτέ το αντίθετο, ειδικά μετά το περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Οταν υπογράφτηκε η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, είπαμε ότι «έληξε». Οταν εγκαινιάστηκε η περίοδος της «δημιουργικής ασάφειας» και της «σκληρής διαπραγμάτευσης», είπαμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δε διαπραγματεύεται με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, αλλά με τον ελληνικό λαό και την κομματική του βάση, με στόχο να τους σύρει στην αντίληψη για το αναπόδραστο των Μνημονίων. Κι όταν προκηρύχτηκε το δημοψήφισμα, είπαμε πως πρόκειται για παγίδα και καλέσαμε σε αποχή απ’ αυτό.
Μ’ άλλα λόγια, δε βλέπουμε την κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ως μια πορεία μετάλλαξης, αλλά ως μια προδιαγεγραμμένη πορεία ενός κόμματος της κοινωνικής δημαγωγίας. Οι Λαφαζανικοί ουδέποτε δοκίμασαν (ούτε πρόκειται να δοκιμάσουν) να διερευνήσουν αυτή την πορεία και να δώσουν εξηγήσεις, γιατί αν το κάνουν θα ξεπηδήσουν αμέσως και οι δικές τους ευθύνες που δεν είναι λιγότερες απ’ αυτές των Τσιπραίων. Μαζί έχτισαν το πρόγραμμα κοινωνικής δημαγωγίας για να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό, μαζί διαχειρίστηκαν την εξάμηνη διακυβέρνηση και τη φάρσα της «σκληρής διαπραγμάτευσης», μαζί διαχειρίστηκαν το ψευτο-δημοψήφισμα, μαζί συγχώνευσαν το «όχι» με το «ναι» με τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο προεδρικό μέγαρο.
Τι έκαναν όλο αυτό το διάστημα οι Λαφαζανικοί; Κατέθεταν ανούσιες τροπολογίες στις αποφάσεις της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ (όχι σε κατεύθυνση ρήξης), στήριζαν με χέρια και με πόδια την κυβέρνηση, διαβεβαίωναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφίσει Μνημόνιο και μαζί με τους Τσιπραίους εξαπατούσαν τον ελληνικό λαό. Οταν έφτασε η ώρα της ψήφισης του Μνημόνιου-3, σκέφτηκαν πως αυτή είναι η δική τους ώρα. Το είχαν σκεφτεί και άλλοι πριν απ’ αυτούς και το είχαν κάνει πράξη. Ετσι βρέθηκε από το τίποτα αρχηγός κόμματος ο Καμμένος, έτσι έσωσαν τις καριέρες τους παλιά και νέα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Ακόμη και η διαδικασία της διάσπασης είχε όλα τα χαρακτηριστικά της συριζαίικης αθλιότητας, με τις βυζαντινές ίντριγκες, το παιχνίδι της επίρριψης της ευθύνης κτλ. Δεν τους ένοιαζε να οργανώσουν τον ελληνικό λαό για αγώνα (ειδικά την τελευταία τριετία είχαν καταβάλει τις δικές τους προσπάθειες για να βάλουν το λαό στη γωνία, εισπράττοντας την ανάθεση της εκπροσώπησής του), αλλά να οργανώσουν τον εσωτερικό φραξιονιστικό αγώνα, ώστε φεύγοντας να πάρουν μαζί τους όσο το δυνατόν περισσότερους.
Οταν, λοιπόν, βλέπουμε τη ΛΑΕ είναι σα να βλέπουμε μια μικρογραφία του προ-μνημονιακού (και όχι αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ). Ακόμα και στον τρόπο συγκρότησης ακολούθησαν τον τρόπο συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ στο ξεκίνημά του: ενώνουμε ανάγκες και φιλοδοξίες και προχωράμε στην ψηφοθηρία. Το παράδειγμα του Γλέζου είναι το πιο χαρακτηριστικό. Οι Λαφαζανικοί ανακοίνωσαν ως επικεφαλής στο Επικρατείας τον Στάθη Σταυρόπουλο (ο γνωστός σκιτσογράφος), ο Γλέζος ζήτησε το πόστο για πάρτη του, οι Λαφαζανικοί του το αρνήθηκαν, ο Γλέζος απείλησε ότι θα ψηφίσει Περισσό, οι Λαφαζανικοί σκέφτηκαν ότι το «ξόανο» θα τους είναι χρήσιμο στην ψηφοθηρία, του έδωσαν τη θέση και ο Γλέζος ξέχασε αμέσως τον Περισσό. Πήραν μαζί τους τα ορφανά του Αλαβάνου, πήραν κάποια προβεβλημένα στελέχη του ΝΑΡ συν δυο από τις μικρότερες ομάδες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έκριναν ότι μπορούν επιτέλους να ξεφύγουν από το σύνδρομο του εξωκοινοβουλευτικού (που είναι τέτοιος γιατί δεν μπορεί να γίνει κοινοβουλευτικός) και ζήλεψαν τη δόξα του Ρινάλντι και του Νταβανέλου, και το νέο αριστερό ανάχωμα χτίστηκε εν ριπή οφθαλμού, με όλα αυτά τα υλικά κατεδάφισης (κοινώς μπάζα).
Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η πορεία αυτού του μορφώματος και τι αντοχές θα δείξει. Δεν μας ενδιαφέρει κιόλας. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι η ταξική φύση αυτού του αναχώματος, που είναι καθαρά αστική. Η πείρα από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια μπορεί να φανεί χρήσιμη σε όποιον θέλει να προσεγγίζει τα φαινόμενα πολιτικά και όχι ιδεοληπτικά ή συναισθηματικά.
http://www.eksegersi.gr/
