Τι νέο έφερε το καινούργιο μνημόνιο; Για πρώτη φορά από το 2010 κανείς δεν τολμά να υποσχεθεί ούτε καν τα παραμύθια που υποσχόταν στα προηγούμενα μνημόνια. Τα προηγούμενα μνημόνια συνοδεύονταν από υποτίθεται "αναλογιστικές μελέτες" ή έστω εκτιμήσεις για τα οφέλη στο χρέος και στην οικονομία που δήθεν θα έφερνε η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Φυσικά επρόκειτο για παραμύθια. Αλλά μας έλεγαν ότι έτσι και εφαρμόσουμε το πρώτο μνημόνιο στις αρχές του 2011 η ελληνική οικονομία θα γνώριζε άνοδο και το χρέος θα άρχιζε να πέφτει. Η περίφημη απελευθέρωση των επαγγελμάτων θα προσέθετε χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα πρόσθετε ποσοστά ανόδου στο ΑΕΠ, κοκ.
Τα ίδια και χειρότερα με το δεύτερο μνημόνιο. Το 2015 κανονικά θα έπρεπε να έχουμε 2,5% άνοδο του ΑΕΠ και μείωση του δημόσιου χρέους στο 160% επί του ΑΕΠ. Άστε τις επενδύσεις και τις θέσεις εργασίας. Όλα αυτά ως ευεργετήματα από την πιστή εφαρμογή της 2ης φάσης των μνημονιακών πολιτικών.
Σήμερα, με το δημόσιο χρέος να καλπάζει στα 180% του ΑΕΠ, την ανεργία να φλερτάρει το 27% - παρά τα μαγειρέματα της ευνουχισμένης ΕΛΣΤΑΤ - και την οικονομία να συρρικνώνεται τουλάχιστον κατά 2,5% φέτος, τα κόμματα του δοσιλογισμού δεν τολμούν ούτε καν να εμφανίσουν ανάλογες "μελέτες" για την τριετία 2016-2018. Έτσι οι Έλληνες καλούνται να φορτωθούν κοντά στα 90 επιπλέον δις ευρώ σε χρέος από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, χωρίς να καν φρούδες ελπίδες.
Ο λόγος είναι απλός. Ακόμη κι αν επιτευχθούν όλοι οι δημοσιονομικοί στόχοι του νέου προγράμματος, το 2018 το δημόσιο χρέος θα έχει ξεπεράσει 190% του ΑΕΠ, ενώ η οικονομία θα έχει επιπλέον συρρικνωθεί τουλαχιστον κατά 10%. Η ανεργία θα έχει ξεφύγει από κάθε όριο, ακόμη κι αν η ΕΛΣΤΑΤ θα την εμφανίζει δήθεν σταθερή στα 27%. Ενώ η εξαθλίωση θα έχει πάρει τραγικές καταστάσεις. Στο τέλος του 2018 πάνω από τα μισά νοικοκυριά θα χρειάζονται κρατική υποστήριξη για να μην αναζητούν τα προς το ζειν από τις φιλανθρωπικές οργανώσεις.
Ωστόσο, η πιο σημαντική εξέλιξη του νέου μνημονίου είναι, αφενός, ο νέος Οργανισμός ιδιωτικοποιήσεων (ξεπουλήματος) που θα πρέπει να εκποιήσει 50 δις ευρώ δημόσια περιουσία. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του ξεπουλήματος, αρκεί να ανφέρουμε ότι η Γενική Κυβέρνηση (ευρύτερος δημόσιος τομέας) το πρώτο τρίμηνο του 2015 είχε ως χρηματοπιστωτική περιουσία με τη μορφή των εισηγμένων μετοχών αξίας 14,6 δις ευρώ. Από αυτές τα 2,3 δις είναι εισηγμένες μετοχές των πρώην ΔΕΚΟ και άλλων μη χρηματοπιστωτικών εταιρειών. Ενώ τα 12,2 δις ευρώ είναι οι εισηγμένες μετοχές των συστημικών τραπεζών που πήρε το δημόσιο έναντι των 40 δις ευρώ ανακεφαλαιοποίηση του 2013-2014.
Ενώ η χρηματοπιστωτική περιουσία της Γενικής Κυβέρνηση με τη μορφή των μη εισηγμένων μετοχών και μεριδίων ανερχόταν το πρώτο τρίμηνο του 2015 σε 20,9 δις ευρώ. Πρόκειται για οργανισμούς του δημοσίου, φορείς υγείας, παιδείας, άμυνας, και υποδομές (λιμένες, δίκτυα, αεροδρόμια, κοκ). Με άλλα λόγια ολόκληρη η χρηματοπιστωτική περιουσία του δημοσίου ανερχόταν το πρώτο τρίμηνο του 2015 σε 35,5 δις ευρώ. Και οι δανειστές ζητάνε, πέρα από το ΤΑΙΠΕΔ, άλλα 50 δις ευρώ σε εκποίηση. Που θα βρεθούν αυτά; Ακόμη κι αν εκποιηθεί ολόκληρη η δημόσια περιουσία μαζί με σχολεία, πανεπιστήμια, υποδομές, εγκαταστάσεις ενόπλων δυνάμεων, κοκ, δεν φτάνουν τα 50 δις ευρώ. Με τη μέθοδο αυτής της εκποίησης στην Ελλάδα δεν θα μείνει απολύτως τίποτε. Ούτε καν FIR.
Μια δεύτερη καινοτομία του νέου μνημοίου είναι ολοκληρωτική απόσπαση των λειτουργιών του κράτους από την εποπτεία των συντεταγμένων οργάνων της ελληνικής πολιτείας. Στο νέο μνημόνιο προβλέπεται ακόμη και η εξάλειψη του ελέγχου των δημοσιονομικών της χώρας, αλλά και του κρατικού προϋπολογισμού, από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Με δεδομένο ότι ο έλεγχος από τον κοινοβούλιο έχει καταντήσει λιγότερο από εικονικός, ο αποκλεισμός του Ελεγκτικού Συνεδρίου από τον έλεγχο των δημοσιονομικών, αφαιρεί ακόμη και την ελάχιστη δυνατότητα εποπτείας και ελέγχου προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και των ελλήνων πολιτών.
Με τον τρόπο αυτό το ελληνικό κράτος μετατρέπεται σε μηχανισμό διοικητικής και δημοσιονομικής επιβολής στα χέρια ανεξάρτητων και ανεξέλεγκτων ιδιωτικών οργάνων, που καθορίζονται από τους δανειστές και την αγορά. Η ίδια η έννοια του δημοσίου συμφέροντος καταργείται υπέρ των δανειστών και η δημόσια διοίκηση ιδιωτικοποιείται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κάνουν απόλυτο κουμάντο οι απεσταλμένοι και τα κλιμάκια των Θεσμών εξ Ευρώπης.
Κανένας πολίτης, κανένα όργανο της δικαιοσύνης, κανένα συντεταγμένο όργανο της πολιτείας δεν θα μπορεί να ασκήσει έλεγχο, να παρέμβει στα δημοσιονομικά της χώρας, ή έστω να αντιδράσει ενάντια στις αδικίες και στην πλήρη ασυδοσία της εκτελεστικής εξουσίας. Υπέρτατος νόμος, το συμφέρον των δανειστών και οι δεσμεύσεις έναντί τους.
Γιατί όλα αυτά; Οι δανειστές θέλουν μια τόσο μεγάλη σε αριθμό βουλευτών, συμπαγή, συνεκτική και πειθήνια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία να μπορεί να αποδεχθεί την κατάλυση του εθνικού κράτους, όπως σχεδιάζει το νέο Ευρωπαϊκό Ράιχ. Μέσα από αυτές τις εκλογές το σύστημα κατοχής με τα κόμματα πρωτίστως των δοσιλόγων, επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την κατάλυση της έννομης συνταγματικής τάξης στη χώρας μας. Επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την κατάλυση της ίδιας της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας υπέρ των Θεσμών της ΕΕ.
Μην ξεχνάμε ότι οι ηγέτες του νέου ιμπεριαλιστικού άξονα στην Ευρώπη, έχουν ζητήσει να υπάρξει στην ευρωζώνη μια κυβέρνηση, ένα κοινοβούλιο και ένα ταμείο για όλα τα κράτη-μέλη (βλέπε την παρέμβαση Ολάντ στην Journal du Dimanche, 19/7/2015). Ενώ στις Βρυξέλλες, 22 Ιουνίου φέτος, οι πέντε Πρόεδροι – ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker, από κοινού με τον Πρόεδρο της Συνόδου Κορυφής για το ευρώ, Donald Tusk, τον Πρόεδρο του Ευρωομάδας, Jeroen Dijsselbloem, τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Mario Draghi και τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz – έδωσαν στη δημοσιότητα τα σχέδιά τους για την κατάλυση των εθνικών κρατών μέσα από την συγκέντρωση όλης της κυβερνητικής εξουσίας στα όργανα της ΕΕ έως το 2025.
Αιχμή του δόρατος αυτής της επιστροφής της Ευρώπης στην εποχή των Ράιχ, είναι η Ελλάδα. Αυτό το νόημα έχει η υπαγωγή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Επομένως ο ευρωπαϊκός άξονας έχει ανάγκη μια τόσο πειθήνια, συμπαγή και εξαγορασμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που να δέχεται τα πάντα στο όνομα της "ευρωπαικής ολοκλήρωσης". Χωρίς αντιρήσεις, διαφοροποιήσεις, ή έστω τσιριμόνιες και πολιτικαντισμούς. Να δέχεται τα πάντα, ακόμη και τον εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας για το καλό της "ευρωπαϊκής προοπτικής". Άλλωστε ο κ. Παυλόπουλος ως ΠτΔ μας το λέει κάθε τόσο, τα σύνορα της Ελλάδας δεν της ανήκουν. Ανήκουν στην ΕΕ.
Για να τα πετύχουν όλα αυτά χρειάζονται εκτός από μια πειθήνια συμπολίτευση και μια εντελώς ακίνδυνη αντιπολίτευση. Έχοντας ένα παντελώς εικονικό κυνοβούλιο όπου ο δοσιλογισμός της συμπολίτευσης δεν αποτελεί πρόβλημα για μια αντιπολίτευση που καταγγέλει και μένει στη γωνιά της, είναι το ιδανικό για να επιβληθεί στην Ελλάδα μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Αυτό ακριβώς που χρειάζονται οι Θεσμοί της ΕΕ για να περάσουν τα σχέδιά τους. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σ' ολόκληρη την Ευρώπη.
Θέλουν λοιπόν να μας στερήσουν το δικαίωμα να υπάρχουμε σαν κυρίαρχος και ανεξάρτητος λαός. Το δικαίωμα να μας ανήκει ο τόπος μας, τα πατρώα μας, η πατρίδα μας. Το δικαίωμα να ζούμε εμείς και η οικογένειά μας με αξιοπρέπεια.
Θέλουν να συνηθίσουμε σ' ένα αδίστακτο καθεστώς όπου ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε υποζύγιο και ζει υπό προθεσμία. Να μας φαίνεται φυσιολογικό και αναπόδραστο να βλέπουμε τους δικούς μας να χάνονται ελλείψει φροντίδας και τα παιδιά μας να φεύγουν για πάντα ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους.
Μας μαθαίνουν ότι η γενοκτονία ενός λαού ισοδυναμεί με την σωτηρία του κι ότι μπορούμε να ζήσουμε στον τόπο μας όχι σαν νοικοκύρηδες, αλλά σαν κούληδες και υποταχτικοί μιας εντελώς απόμακρης και ξένης εξουσίας που εκπορεύεται από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, την Ουάσινγκτον. Είναι νομοτέλεια, μας λένε, όπως κάποτε κάποιοι άλλοι έλεγαν στους προγόνους μας ότι είναι γραφτό να μείνουν ραγιάδες.
Γι' αυτό κι όποιος τρέμει να διεκδικήσει την ελευθερία του, το δικαίωμα να είναι νοικοκύρης στον τόπο του, ας ψηφίσει με γνώμονα πόσο βαμμένος δεξιός, ή αριστερός είναι. Ας βολευτεί με το λιγότερο κακό, νομίζοντας ότι έτσι τιμωρεί κάποιον άλλο κι όχι τον εαυτό του.
Όποιος όμως μετρά την ευθύνη του απέναντι στους δικούς του και στην πατρίδα του, πάνω και πέρα από κάθε άλλο πιστεύω, τότε θα ψηφίσει με το νου και την καρδιά του. Θα ψηφίσει για μια ανεξάρτητη, κυρίαρχη και ευημερούσα Ελλάδα μακρυά από την χούντα της ευρωζώνης που στήθηκε για τραπεζίτες και εξαγορασμένους πολιτικούς κάθε λογής και απόχρωσης. Δηλαδή, θα ψηφίσει ΕΠΑΜ.
