Ο Αύγουστος θα περάσει με μπόλικη φιλολογία γύρω από τη διαπραγμάτευση με την τρόικα (που έγινε κουαρτέτο). Η εποχή επιβάλλει και πιπεράτα σχόλια για τη Δρακουλέσκου, η οποία ως γυναίκα προσφέρεται για… εκτόνωση του ελληναράδικου στοιχείου.
Ο Αύγουστος θα έχει, επίσης, άφθονα επεισόδια του σίριαλ «Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ». Οι πρωταγωνιστές θα προσπαθήσουν να πείσουν το φιλοθεάμον κοινό ότι παίζουν τραγωδία, αλλά θα προκύψει… Φώσκολος, με συνεχή επανάληψη των ίδιων φράσεων. Να τσουλάει ο χρόνος, να μαζέψει η κάθε πλευρά τα κουκιά της, να προετοιμαστεί για τις εκλογές που κάποια στιγμή θα γίνουν.
Τα πράγματα, όμως, είναι ξεκαθαρισμένα σε όλα τα επίπεδα. Κυρίως στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Τα κρατικά ταμεία είναι στεγνά, το ελληνικό κράτος έχει δεσμευτεί ότι θα αποπληρώνει όλους τους δανειστές του πλήρως και εγκαίρως, για να το κάνει αυτό θα πρέπει να δανείζεται από αυτούς τους ίδιους δανειστές, οπότε οι εκπρόσωποί τους (το κουαρτέτο) θα επιβάλλουν τους όρους που θα συνοδεύουν το νέο δανεισμό.
Η όποια διαπραγμάτευση δεν αφορά τη συνέχιση και το βάθεμα της «μνημονιακής» πολιτικής, αλλά το χρονοδιάγραμμα των νέων μέτρων. Τα δημοσιονομικά ρυθμίστηκαν ήδη (γιατί τα κορόιδα πρέπει να πληρώσουν άμεσα), ενώ απομένουν τα λεγόμενα διαρθρωτικά: μεταρρυθμίσεις στις αγορές εργασίας και προϊόντων και στο συνταξιοδοτικό. Μ’ άλλα λόγια, μεγαλύτερη αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων, βάθεμα της κινεζοποίησης και σε ό,τι αφορά τα επίπεδα των μισθών, χτύπημα της προστασίας σε κάποια επαγγέλματα μικρομεσαίων, άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές κτλ. Και μια «γενναία» αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, με παραπέρα χτύπημα του ύψους των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας και πάνω από τα 67.
Τα υπόλοιπα είναι πολιτική διαχείριση, την οποία άλλωστε τη ζούμε διαρκώς από το 2010 που ξεκίνησαν τα Μνημόνια. Εχουν γίνει εκλογές, έχουν σχηματιστεί διαφορετικές κυβερνήσεις από την ίδια Βουλή, έχουν διασπαστεί τα κόμματα, όμως το σύστημα δεν έχει κλυδωνιστεί, παρά τη διαρκή πολιτική κρίση του.
Και δεν προβλέπεται να κλυδωνιστεί, γιατί οι αλλαγές από τα πάνω, οι αναδιατάξεις μέσα στα αστικά κόμματα και στο πολιτικό σύστημα δεν αμφισβητούν το σύστημα και τις ανάγκες του. Και η κινεζοποίηση είναι ανάγκη του συστήματος, δεν είναι διαστροφή κάποιων «κακών». Οι αναδιατάξεις μέσα στα αστικά κόμματα και στο πολιτικό σύστημα επιτρέπουν την ασφαλή πλεύση του αστικού σκάφους και την εξασφάλιση της κινεζοποίησης. Η τελευταία ψευδαίσθηση ότι μπορεί αυτές οι αναδιατάξεις να λειτουργήσουν προς όφελος του λαού ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάει κι αυτή.
Κατά συνέπεια, το μόνο που δεν είναι καθαρό, το μόνο που εξακολουθεί να γεννά περισσότερα ερωτηματικά από απαντήσεις είναι οι αναδιατάξεις από τα κάτω. Οι αλλαγές στην κοινωνική συνείδηση και στην κοινωνική συμπεριφορά.
Αν η κοινωνική συμπεριφορά μπορεί ν’ αλλάξει και από την παθητικότητα να περάσει στην ενεργητικότητα, ακόμη και στην αγωνιστική ενεργητικότητα, για την κοινωνική συνείδηση δεν ισχύει το ίδιο. Αυτή θα εξακολουθήσει να είναι αστική. Για ν’ αρχίσει να μετατρέπεται σε ταξική-επαναστατική θα πρέπει να υπάρξει εκείνος ο συγκροτημένος πολιτικός πυρήνας που θα κάνει οργανωμένα αυτή τη δουλειά.
http://www.eksegersi.gr/
