Πριν δυο μέρες ο κ. Κουτσούμπας και η παρέα του εδέησε να απαντήσει στο ερώτημα που είχα θέσει μέρες πριν, από πού παίρνει "γραμμή" ο Περισσός; Και απάντησε όπως συνηθίζουν όλοι όσοι έχουν στρατευθεί σε χώρους πολιτικού σκοταδισμού. Με ένα ανώνυμο κείμενο, όπου περισσεύουν οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα επιχείρημα. Μόνο ισχυρισμοί ελέω Γιαχβέ.
"Ο γνωστός μπαρουφολόγος Δ. Καζάκης, που το σύστημα, που …τόσο «πολεμά», τον είχε αναδείξει κι αυτόν σε «γνωστό τηλεαστέρα της κρίσης και του αντιμνημονιακού αγώνα» (γιατί παραέχει ξεφουσκώσει κι αυτός, όπως όλοι οι μιας χρήσης «αγωνιστές»), συγγράφει στο φύλλο της 4/8 της «Ελεύθερης Ώρας» ένα ατέλειωτης εμπάθειας και ρηχότητας κείμενο κατά του ΚΚΕ. Αυτό δεν είναι πρωτότυπο. Έτσι κάνουν καριέρα όλοι αυτοί." Τάδε έφη ο ανώνυμος κονδυλοφόρος του Περισσού.
Ο φανατισμός του κουκουλοφόρου δεν με αφορά. Ανήκει στις πολιτικές παραδόσεις του φασισμού και του δοσιλογισμού, που έχουν γίνει πια τόσο οικείες στον Περισσό. Όπως επίσης και το ψέμα. Ούτε προσωπικά με ενοχλούν οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί, που, εκτός όλων των άλλων, δείχνουν την τραγική έλλειψη επιχειρημάτων. Δείχνουν τον πανικό του λωποδύτη όταν τον πιάνουν στα πράσα.
Τι να πει ο δυστυχής; Να απαντήσει σ' αυτά που είπαμε και γράψαμε δεν μπορεί. Κι έτσι το ρίχνει στο υβρεολόγιο. Κοτσάρει και το ότι εγώ δήθεν είμαι αρθρογράφος της "Ελεύθερης Ώρας" και νομίζει πώς καθάρισε. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το κείμενο "Από που παίρνει "γραμμή" ο κ. Κουτσούμπας και ο Περισσός;" έχει γραφτεί και έχει αναρτηθεί από τις 26/7 στο προσωπικό μου blog. H Ε.Ω., αναδημοσίευσε το συγκεκριμένο κείμενο, όπως μπορεί ο καθένας να το κάνει από την στιγμή που υπάρχει σε blog.
Αλλά ο κουκουλοφόρος δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Πρέπει οπωσδήποτε να χαρακτηριστώ ως αρθρογράφος της Ε.Ω., γιατί έτσι τον βολεύει. Απευθύνεται σε πνευματικά και κοινωνικά καθυστερημένους, που η εγκεφαλική τους λειτουργία είναι όπως των σαυροειδών της πλειόκαινου. Λειτουργούν με κλισέ όπως η εναλλαγή των σλάιντ στη μηχανή προβολής, "εχθρός", "φίλος", "τροφή", "αφόδευση".
Γι' αυτό και συνεχίζει: "Ούτε είναι να παραξενεύεται κανείς πως ο κ. Καζάκης της «αντιμνημονιακής» ΣΠΙΘΑΣ, που έφτιαξε το ΕΠΑΜ, που κατέβηκε σε κοινό ψηφοδέλτιο με τον Παπαθεμελή, που μετά συμπορεύτηκε με την ΑλαβανοΑΝΤΑΡΣΥΑ, σήμερα αρθρογραφεί στην «Ελεύθερη Ώρα». Τη γνωστή φασίζουσα, φιλοχρυσαυγίτικη εφημερίδα, με πρωτοσέλιδα «Για όλα φταίνε οι Εβραίοι», «Τα 'χε πει ο γέροντας»… Η φωτογραφία του Καζάκη άλλωστε, με βάση την πορεία και τις θέσεις του, θα μπορούσε να βρίσκεται στα λεξικά δίπλα στο λήμμα καιροσκόπος, τυχοδιώκτης, φαντασιόπληκτος και άλλα πολλά…"
Τον καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν φτάνει η αργομισθία που του εξασφαλίζει ο Περισσός, θα πρέπει να απαντήσει και στην επιχειρηματολογία του κειμένου μου. Πώς; Εδώ δεν τολμά να γράψει επώνυμα. Θα προτιμούσε να λύσει τις διαφορές του με τύπους σαν κι εμένα με τον τρόπο που παραδοσιακά τις έλυναν οι ομογάλακτοί του, δηλαδή οι κουκουλοφόροι των ναζί και των γερμανοτσολιάδων στην παλιά κατοχή, αλλά τα κότσια του και οι συνθήκες δεν του το επιτρέπουν ακόμη. Κι έτσι αρκείται να ξεθυμαίνει με βρισιές και χυδαία ψέματα.
Θαυμάστε τον πανικό του σύγχρονου εντεταλμένου γερμανοτσολιά με κόκκινη προβιά: "Στο λίβελό του, αν κανείς αφαιρέσει τα πομπώδη, τα υβριστικά σχόλια και την επιστημονική κενότητα, δεν θα βρει και τίποτα παραπάνω από μια επανάληψη της παραποίησης της θέσης του ΚΚΕ για την κρίση, το νόμισμα και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Το κείμενο, δηλαδή, δεν θα έχρηζε κανενός σχολιασμού αν δεν αποτολμούσε ο Καζάκης να αναρωτηθεί «από πού παίρνει γραμμή» το ΚΚΕ και ο Γραμματέας του και να χαρακτηρίσει το ΚΚΕ «ιμπεριαλιστικό φερέφωνο»!... Φερέφωνο του ιμπεριαλισμού είναι αυτοί που λένε εσκεμμένα ψέματα ότι με μια αλλαγή του νομίσματος και μόνο θα υπάρξουν θετικές για το λαό εξελίξεις. Ότι θα ζήσει καλύτερα στην καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής από την καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ! Και μάλιστα σήμερα που ενισχύεται ένα ρεύμα συνολικότερης αμφισβήτησης της ΕΕ και των «μονόδρομων» του καπιταλισμού. Και το λένε παρέα επιχειρηματίες, «αριστεροί και δεξιοί δραχμιστές», ο Σόιμπλε, η Λεπέν, επιχειρώντας να εγκλωβίσουν εκ νέου το λαό στην κοίτη του συστήματος και στην υπηρεσία τμημάτων του κεφαλαίου, που για δικούς τους -προφανώς- λόγους επιθυμούν μια έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και σύμπραξη με άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες."
Πότε ήταν καλύτερα;
Για να δούμε ποιοι είναι εντεταλμένα φερέφωνα του ιμπεριαλισμού. Σύμφωνα με τον κουκουλοφόρο εκ Περισσού, φερέφωνο είναι "αυτοί που λένε εσκεμμένα ψέματα ότι με μια αλλαγή του νομίσματος και μόνο θα υπάρξουν θετικές για το λαό εξελίξεις." Να συμφωνήσουμε προς στιγμή. Αλλά ποιός λέει κάτι τέτοιο; Ποιός λέει ότι με μόνο την αλλαγή του νομίσματος θα υπάρξουν θετικές εξελίξεις για το λαό; Πάντως όχι ο γράφων. Ούτε το ΕΠΑΜ. Θα θέλαμε πάρα πολύ να μας υποδείξει ο εν λόγω κουκουλοφόρος, ή έστω κάποιος άλλος του φυράματός του, πότε και πού είπαμε ότι μια αλλαγή, από μόνη της, του νομίσματος θα φέρει θετικές εξελίξεις.
Αυτό που είπαμε και υποστηρίζουμε σθεναρά είναι ότι το εθνικό κρατικό νόμισμα ταυτόχρονα με την καταγγελία του χρέους ως παράνομου, αθέμιτου, επαχθούς, συνιστούν την μοναδική αφετηρία πάνω στην οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια ριζικά διαφορετική πορεία της Ελλάδα προς όφελος του λαού. Διαφωνεί ο εντεταλμένος κουκουλοφόρος; Λέμε ψέματα; Ας μας το δείξει. Γιατί δεν το τολμά; Τόσους και τόσους αργόμισθους διαθέτει ο Περισσός, γιατί δεν σηκώνει κανείς τους το γάντι;
Όμως ακόμη κι αν πάρει στα σοβαρά κανείς τον εν λόγω κουκουλοφόρο και δεχθεί τον ισχυρισμό του, γιατί οι φορείς της άποψης ότι με μόνο το εθνικό νόμισμα θα έχουμε θετικές εξελίξεις για τον λαό, είναι φερέφωνα του ιμπεριαλισμού; Αυτή είναι η επίσημη προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού σήμερα; Αυτό προπαγανδίζουν τα επιτελεία του εντός και εκτός Ελλάδας; Δηλαδή, μας λένε μέρα και νύχτα ότι με μόνο την αλλαγή του νομίσματος θα έχουμε θετικές εξελίξεις για το λαό;
Βεβαίως, τι ξέρω εγώ; Με πληρώνει ο Περισσός ως αργόμισθο; Πώς λοιπόν μπορώ να ξέρω; Εγώ είμαι ένας μπαρουφολόγος, τηλεαστέρας, εμπαθής, καιροσκόπος, τυχοδιώκτης, φαντασιόπληκτος και άλλα πολλά… που τολμώ - άκουσον, άκουσον θανάσιμο αμάρτημα που διαπράτω - να αμφισβητώ το κομματικό ταλμούδ. Έτσι είναι, αν έτσι θέλει ο Περισσός. Κι έτσι επινοούν μια ιμπεριαλιστική προπαγάνδα υπέρ του εθνικού νομίσματος, υπέρ της δραχμής, γιατί έτσι τους βολεύει. Είναι η εκ Περισσού παραλλαγή του γνωστού κλισέ περί "συμμορίας της δραχμής", που δήθεν εκπορεύεται από σκοτεινές κλίκες του μεγάλου κεφαλαίου, οι οποίες θέλουν την επιστροφή στη δραχμή για να αγοράσουν τα πάντα μπιρ παρά με τα κεφάλαια που έχουν στο εξωτερικό.
Κι όπως είναι φυσικό, ο Περισσός είναι από τους πρώτους που προσυπέγραψαν τη χυδαία αυτή τερατολογία της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας. Αυτό και μόνο δείχνει το ποιος είναι φερέφωνο του ιμπεριαλισμού. Αρκεί βέβαια να είναι κανείς νοήμων για να το αντιληφθεί. Και μ' αυτό δεν θα ήθελα καθόλου να προσβάλω τον εντεταλμένο κουκουλοφόρο εκ Περισσού. Μπορεί να είναι πολλά, αλλά ποτέ και κανείς δεν θα τον έπαιρνε για νοήμονα. Ούτε αυτούς που τον πιστεύουν.
Ούτε ευρώ, ούτε δραχμή!
Ο εν λόγω κουκουλοφόρος μπορεί να μην γουστάρει, κυριολεκτικά να απεχθάνεται την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα όταν δήθεν αυτή είναι υπέρ της δραχμής, αλλά δεν φαίνεται να τον πειράζει διόλου όταν υιοθετεί άκριτα και εν είδει θέσφατου την τερατολογία της εναντίον της δραχμής. Έτσι αποφαίνεται ελέω Γιαχβέ ότι λένε ψέματα όσοι ισχυρίζονται ότι ο λαός "θα ζήσει καλύτερα στην καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής από την καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ."
Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Με βάση ποια στοιχεία; Γιατί κανένας από τους αργόμισθους του Περισσού δεν κάνει τον κόπο να τεκμηριώσει αυτό το θέσφατο; Αλήθεια, πότε ήταν καλύτερα η κατάσταση της εργατικής τάξης και του λαού; Σήμερα με το ευρώ, ή παλιά με την δραχμή; Έχουν να παρουσιάσουν τέτοια στοιχεία; Όχι βέβαια. Πού βρήκαν οι κονδυλοφόροι εκ Περισσού μια τέτοια ανοησία και την παπαγαλίζουν; Μόνο στα κιτάπια της προπαγάνδας του ιμπεριαλισμού. Μόνο εκεί υπάρχει. Και δεν πειράζει διόλου τους εκ Περισσού να την υιοθετούν και να την αναπαράγουν παντελώς άκριτα. Τι Περισσός, τι Άδωνης!
Γιατί άραγε το παλιό ΚΚΕ στράφηκε εναντίον της ΕΟΚ πρώτα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατόπιν και φυσικά εναντίον της είσοδου της χώρας στην ευρωζώνη; Δεν το έκανε στο όνομα του σοσιαλισμού, αλλά για λόγους δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Γιατί λοιπόν θέλησε να κρατήσει την Ελλάδα στην καπιταλιστική δραχμή; Δεν ήξερε τότε ότι η καπιταλιστική Ελλάδα είτε με δραχμή, είτε με ευρώ, είναι το ίδιο χάλια για τον λαό; Πότε έλεγε ψέματα και πότε αλήθεια;
Το νόμισμα δεν είναι εργαλείο.
Το νόμισμα δεν είναι ένα απλό εργαλείο όπως νομίζουν οι κονδυλοφόροι του Περισσού. Δεν είναι πράγμα, ώστε να σου είναι αδιάφορο. Αυτή είναι μια μονεταριστική ανοησία που έχουν δανειστεί από τους εκπροσώπους του ιμπεριαλισμού. Οι απόψεις που ήθελαν το χρήμα ως πράγμα είναι πολύ παλιές και ο Προυντόν ήταν από τους πρώτους που την υιοθέτησαν για να κηρύξουν την πολιτική αδιαφορία για το νόμισμα. Η άποψή του ήταν εξωφρενικά απλή, όσο και των μονεταριστών. Το χρήμα είναι ένα πράγμα, ένα εργαλείο της οικονομίας, ενώ το νόμισμα εξαρτάται από την εξουσία.
Κι επομένως, το πρόβλημά του ήταν να "κοινωνικοποιήσει" τα πάντα μέσα από τα δικά του ευφάνταστα σχέδια, ανεξάρτητα από το χρήμα και το νόμισμα. Ο Μαρξ διαφώνησε ριζικά: "Το χρήμα δεν είναι ένα πράγμα, είναι μια κοινωνική σχέση. Η χρηματική σχέση είναι μια παραγωγική σχέση όπως κάθε άλλη οικονομική σχέση, όπως ο καταμερισμός της εργασίας, κοκ. Αν ο Προυντόν είχε δεόντως λάβει υπόψη του αυτή τη σχέση, δεν θα είχε δει στο χρήμα μια εξαίρεση, ένα στοιχείο αποσπασμένο από μια σειρά άγνωστη, ή που χρήζει ανασυγκρότησης."
Η βασική διαφορά ανάμεσα στον Προυντόν και στους εκ Περισσού εντοπίζεται σε δυο κύριες πλευρές. Αφενός ο Προυντόν ήταν σαφώς πιο πρωτότυπος στοχαστής, ενώ οι εκ Περισσού αναμασούν σαν τσίχλα την κυρίαρχη ιμπεριαλιστική ιδεολογία. Και αφετέρου, ο Προυντόν στην εποχή του, τόσα ήξερε, τόσα έλεγε, ενώ σήμερα οι εκ Περισσού κάνουν αγώνα ολόκληρο υπέρ του ιμπεριαλιστικού μονεταρισμού.
Σε αντίθεση λοιπόν με τους παλιούς και νέους μονεταριστές, όλων των χρωμάτων, το νόμισμα εκφράζει κοινωνικές σχέσεις ισχύος, εξουσίας και εκμετάλλευσης. Δηλαδή παραγωγικές σχέσεις. Κι επειδή οι παραγωγικές σχέσεις στον καπιταλισμό δεν ήταν ποτέ, ούτε εκ φύσεως μπορούν να είναι μονοδιάστατες και στατικές, έτσι και το νόμισμα. Δεν είναι ίδιας σημασίας το νόμισμα στον καπιταλισμό. Άλλο το νόμισμα που εκφράζει ιμπεριαλιστική κατοχή και αυτοκρατορικές δομές, άλλο το νόμισμα που εκφράζει εθνικά ενιαία και αδιαίρετη δημοκρατία.
Μαρξ και εθνικό κρατικό νόμισμα.
Γι' αυτό και για το κίνημα δεν ήταν ποτέ αδιάφορο το νόμισμα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς στα Αιτήματα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας μπροστά στη δημοκρατική επανάσταση του 1848, διατύπωναν την εξής θέση σχετικά με το νόμισμα: "Μια κρατική τράπεζα, της οποίας το χαρτονόμισμα θα είναι νόμιμο χρήμα, θα αντικαταστήσει όλες τις ιδιωτικές τράπεζες. Το μέτρο αυτό θα επιτρέψει να ρυθμιστεί το πιστωτικό σύστημα προς το συμφέρον του λαού στο σύνολό του, και ως εκ τούτου θα υπονομεύσει την κυριαρχία των μεγιστάνων του χρηματοπιστωτικού τομέα. Περαιτέρω, με τη σταδιακή υποκατάσταση του χρυσού και ασημένιου νομίσματος με χαρτονόμισμα, το καθολικό μέσο ανταλλαγής (αυτή η απαραίτητη προϋπόθεση του αστικού εμπορίου και των συναλλαγών) θα φθηνύνει, ενώ ο χρυσός και το ασήμι θα απελευθερωθεί για χρήση στο εξωτερικό εμπόριο. Τέλος, το μέτρο αυτό είναι αναγκαίο προκειμένου να συνδέσει τα συμφέροντα της συντηρητικής αστικής τάξης με τους σκοπούς της επανάστασης."
Την εποχή αυτή στη Γερμανία βασίλευε η οικονομική ένωση Zollverein (1834-1871), η οποία είχε επιβληθεί από την Πρωσία με σκοπό να ενοποιήσει τις οικονομίες των ανεξάρτητων Γερμανικών κρατών μέσω της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίου και εργασίας. Φυσικά η ένωση αυτή, που πολλοί στην δεκαετία του 1960 θεώρησαν ως προκάτοχο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας , απαιτούσε και κοινό νόμισμα, το Vereinsmünze, το οποίο εκφραζόταν σε χρυσό και ασήμι. Οι δημοκρατικές επαναστάσεις που ξέσπασαν στη Γερμανία το 1848 στράφηκαν εναντίον της Πρωσικής επικυριαρχίας και φυσικά εναντίον του Zollverein.
Την ίδια γραμμή ακολούθησαν ο Μαρξ με τον Ένγκελς. Τα "Αιτήματά" τους ξεκινούσαν με το αίτημα: "Το σύνολο της Γερμανίας πρέπει να ανακυρηχθεί σε μια ενιαία και αδιαίρετη δημοκρατία." Γιατί άραγε ο Μαρξ κι ο Ένγκελς δεν είπαν τότε, αυτό που λένε σήμερα οι εκ Περισσού; Γιατί απαίτησαν την κατάργηση του κοινού νομίσματος και μάλιστα στη σκληρή του εκδοχή, σε χρυσό και ασήμι, προκειμένου να δημιουργηθεί μια κρατική κεντρική τράπεζα που θα έχει το αποκλειστικό εκδοτικό δικαίωμα χαρτονομίσματος;
Προφανώς δεν συμμερίζονταν την ηλίθια άποψη ότι το καπιταλιστικό Zollverein είχε τις ίδιες επιπτώσεις για τις λαϊκές μάζες με την ενιαία και αδιαίρετη δημοκρατία, η οποία διαθέτει το δικό της αποκλειστικό νόμισμα στο έδαφος του καπιταλισμού. Και μάλιστα έφταναν ως το σημείο να προσδοκούν το τράβηγμα ακόμη και της συντηρητικής αστικής τάξης στην επανάσταση. Τόσο οπορτουνιστές. Γι αυτό και το λοιμοκαθαρτήριο του Περισσού έχει αναλάβει να τους εξαφανίσει από τη σκέψη και την πρακτική των πιστών οπαδών του κομματικού ταλμούδ.
Το εθνικό κρατικό νόμισμα συνώνυμο της δημοκρατίας.
Έτσι λοιπόν η μεγάλη, η τεράστια διαφορά ανάμεσα στο εθνικό κρατικό νόμισμα και ένα νόμισμα σαν το ευρώ, είναι ότι το μεν πρώτο διευκολύνει "να ρυθμιστεί το πιστωτικό σύστημα προς το συμφέρον του λαού στο σύνολό του, και ως εκ τούτου θα υπονομεύσει την κυριαρχία των μεγιστάνων του χρηματοπιστωτικού τομέα," όπως έλεγαν Μαρξ κι Ένγκελς. Αρκεί να εκδίδεται από μια κεντρική κρατική τράπεζα σε συνθήκες δημοκρατίας. Ενώ το ευρώ διευκολύνει ακριβώς το ανάποδο. Ενισχύει την κυριαρχία των μεγιστάνων του χρήματος με κάθε δυνατό τρόπο, υπερβαίνοντας τις εθνικές νομοθεσίες ελέγχου και εποπτείας.
Δεν είναι τυχαίο που η δημιουργία εθνικού κρατικού νομίσματος συνδέθηκε ιστορικά με τη δημοκρατία. Πόσο διαφορετική από το αίτημα του Μαρξ και Ένγκελς ήταν η διακήρυξη του Α. Λίνκολν το 1865 για τη δημιουργία εθνικού κρατικού νομίσματος; "Η Κυβέρνηση διαθέτει τη δύναμη να δημιουργήσει και να εκδώσει το νόμισμα και την πίστη ως χρήμα και απολαμβάνοντας το δικαίωμα να αποσύρει τα δύο, το νόμισμα και την πίστη από την κυκλοφορία με τη φορολογία και αλλιώς, δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να δανείζεται κεφάλαια με τόκο ως μέσο χρηματοδότησης του κυβερνητικού έργου και τη δημόσιας επιχείρησης. Η κυβέρνηση πρέπει να δημιουργεί, να εκδίδει, να κυκλοφορεί το σύνολο του νομίσματος και των πιστώσεων που απαιτούνται για την ικανοποίηση της αγοραστικής δύναμης της κυβέρνησης και της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών. Το προνόμιο της δημιουργίας και έκδοσης χρήματος είναι όχι μόνο το ανώτατο αποκλειστικό προνόμιο της κυβέρνησης, αλλά είναι η μεγαλύτερη δημιουργική ευκαιρία της κυβέρνησης. Με την υιοθέτηση αυτών των αρχών, η μακροχρόνια ανάγκη για ένα ενιαίο μέσο θα ικανοποιηθεί. Οι φορολογούμενοι θα απαλλαγούν από τεράστια ποσά σε τόκους, εκπτώσεις και ρυθμίσεις δανείων. Η χρηματοδότηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, η διατήρηση της σταθερής κυβέρνησης και εύρυθμης προόδου, όπως και η συμπεριφορά του Δημοσίου Ταμείου θα γίνει θέμα πρακτικής διοίκησης. Οι άνθρωποι μπορούν και θα πρέπει να διαθέτουν ένα νόμισμα τόσο ασφαλές όσο και η δική τους κυβέρνηση. Το χρήμα θα πάψει να είναι ο αφέντης και θα γίνει ο υπηρέτης της ανθρωπότητας. Η δημοκρατία θα αποδειχθεί ανώτερη της δύναμης του χρήματος."
Επί της ουσίας το αίτημα είναι ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Λίνκλον έντυνε το αίτημα αυτό με πολύ όμορφες αστικοδημοκρατικές φαντασιώσεις. Το πλήρωσε ακριβά με τη δολοφονία του, διότι οι μεγιστάνες του χρήματος την εποχή εκείνη δεν συμμερίζονταν καθόλου την άποψη ότι ο καπιταλισμός του αυτοκρατορικού νομίσματος υπό τον έλεγχο και την έκδοση των ιδίων, είναι το ίδιο με τον καπιταλισμό της δημοκρατίας και του εθνικού κρατικού νομίσματος.
Η αδιαφορία ως απολογητική του ιμπεριαλισμού.
Το να αδιαφορείς λοιπόν για το νόμισμα είναι το ίδιο με το να αδιαφορείς για τις συνθήκες και τους όρους ύπαρξης του λαού, για το αν έχει κατοχυρωμένα δικαιώματα, ή όχι, για το αν είναι δούλος, υπεξούσιος υπό το διαρκές φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης, ή όχι. Αν ζει σε μια χώρα λεύτερη, ή όχι.
Το ευρώ εκ συστάσεως είναι ο μοχλός για να διαλυθεί κάθε έννοια κοινωνικής και εργασιακής κατάκτησης σ' ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Να μετατραπούν τα κράτη μέλη από κυρίαρχα για τον λαό τους, σε στυγνούς μηχανισμούς υποταγής και υποδούλωσης των υπεξουσίων. Έτσι μόνο μπορεί να διατηρηθεί. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Κι όσο προχωρά η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, τόσο περισσότερο αναδεικνύονται τα ιμπεριαλιστικά, αυτοκρατορικά χαρακτηριστικά του κοινού νομίσματος. Μας γυρίζει πίσω στα Ράιχ.
Πότε οι λαοί και οι εργατικές τάξεις πέτυχαν δικαιώματα και κατακτήσεις; Πότε πέτυχαν να καλυτερεύσουν τη ζωή τους; Έστω και οριακά; Με το εθνικό νόμισμα, ή με το ευρώ; Δεν υπάρχει χώρα της Ευρώπης όπου ο λαός και οι εργαζόμενοι να μην έχασαν ό,τι είχαν κατακτήσει εδώ και αιώνες με όρους εργασιακών δικαιωμάτων, κοινωνικού κράτους, δημοκρατίας. Θα μπορούσαν οι δυνάμεις της πιο παρασιτικής μορφής πλούτου, οι μεγιστάνες του χρήματος, να καταφέρουν μια τόσο συντριπτική κοινωνική εκδίκηση εναντίον των λαών, αν δεν υπήρχε το ευρώ και η ΕΕ; Ούτε κατά διάνοια.
Βέβαια, όλα αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε για τον κουκουλοφόρο εκ Περισσού. Διότι αυτός ξέρει. Τι ξέρει; Ότι εμείς οι "δραχμιστές" πάμε να αποπροσανατολίσουμε τον κόσμο τώρα "μάλιστα σήμερα που ενισχύεται ένα ρεύμα συνολικότερης αμφισβήτησης της ΕΕ και των «μονόδρομων» του καπιταλισμού." Α, δεν το ξέρετε; Ναι βέβαια ενισχύεται ένα "ρεύμα" συνολικότερης αμφισβήτησης της ΕΕ και των "μονοδρόμων" του καπιταλισμού! Όχι, δεν είναι το ρεύμα που πλευριτώνει εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες κάθε χειμώνα ελλείψει θέρμανσης μέσα στο ευρώ. Ίσως να 'ναι κάποιο "ρεύμα" από τα ανοιχτά παράθυρα του Περισσού. Αλλά πάλι, Περισσός και ανοιχτά παράθυρα; Ούτε κατά διάνοια.
Πάντως από κάποιο "ρεύμα" θα το έπαθε ο δύστυχος κουκουλοφόρος εκ Περισσού και συνεχίζει το παραλήρημα: "Και το λένε παρέα επιχειρηματίες, «αριστεροί και δεξιοί δραχμιστές», ο Σόιμπλε, η Λεπέν, επιχειρώντας να εγκλωβίσουν εκ νέου το λαό στην κοίτη του συστήματος και στην υπηρεσία τμημάτων του κεφαλαίου, που για δικούς τους -προφανώς - λόγους επιθυμούν μια έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και σύμπραξη με άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες."
Προσέξτε τι ωραία που προσπαθεί να ταυτίσει εμάς, τους "δραχμιστές", όπως μας αποκαλεί η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, με τον Σόιμπλε, τη Λεπέν και άλλους επιχειρηματίες. Μπορεί να μην ξέρει ποιους, αλλά είναι σίγουρο ότι τα λέμε παρέα και με άλλους επιχειρηματίες. Είπαμε, αυτός ξέρει. Άδικα πληρώνεται;
Φυσικά δεν τον ενοχλεί καθόλου ότι ο ίδιος ταυτίζεται με τους πιο χυδαίους προπαγανδιστές του ευρώ, που ισχυρίζονται ακριβώς το ίδιο πράγμα. Είναι τόσο χαρούμενος με την ταύτισή του, που υιοθετεί και τους όρους που λανσάρει η επίσημη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, "δραχμιστές".
Δραχμιστές, όπως λέμε πατριώτες.
Που να ξέρει ο δύσμοιρος ότι οι "δραχμιστές" στην ιστορία των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων του ελληνικού λαού, είναι όλοι όσοι πολέμησαν εναντίον της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας και αγωνίστηκαν για λευτεριά, ανεξαρτησία και δημοκρατία. Από τα πρώιμα χρόνια του Καποδίστρια, ο οποίος επιχείρησε να ιδρύσει κρατικό νομισματοκοπείο και να εκδώσει εθνικό νόμισμα, τον φοίνικα, για να γλυτώσει η Ελλάδα από το καθεστώς προτεκτοράτου. Φυσικά με τον ερχομό της Βαυαροκρατίας, το κρατικό νομισματοκοπείο στην Αίγινα καταστράφηκε με εντολή των Αντιβασιλέων και δόθηκε εντολή να εκδοθεί η δραχμή στο Μόναχο, έρμαιο ιδιωτικών τραπεζικών συμφερόντων.
Από τότε μέχρι τα χρόνια της αντίστασης, του ΕΑΜ, το εθνικό κρατικό νόμισμα ήταν και παρέμεινε κυρίαρχο ζήτημα δημοκρατίας. Ο Αλ. Σβώλος, υπουργός οικονομικών στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, έλεγε τον Οκτώβριο του 1944: "Η κυβέρνησις θα κάνη το παν δια να συγκροτήσει εθνικόν νόμισμα. Η πολιτική της είναι να σταματήσει τον πληθωρισμό... Η χώρα πρέπει να αποκτήσει γερό νόμισμα... Έχει προβλεφθεί η εισαγωγή νέας δραχμής, με την οποία θα ανταλλαγούν οι σημερινές δραχμές." Για να γίνει εισαγωγή αληθινού εθνικού νομίσματος, δεν έπρεπε να εξαρτάται ούτε από τη λίρα στερλίνα, ούτε από τον χρυσό. Κάτι που δεν ήθελαν καθόλου οι Βρετανοί.
Κι έτσι η επιχείρηση των υπουργών του ΕΑΜ για νομισματική σταθεροποίηση το Νοέμβριο του 1944 ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για την επιτάγχυνση της μετωπικής αναμέτρησης που οδήγησε στα Δεκεμβριανά και αργότερα στον εμφύλιο. Κι έτσι οι Βρετανοί κράτησαν τον έλεγχο του νομίσματος, ενώ οι Αμερικανοί αργότερα επέτρεψαν, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας μετά τον Καποδίστρια, να λειτουργήσει κρατικό νομισματοκοπείο και να τυπώσει ελληνικά τραπεζογραμμάτια. Κι όλα αυτά γιατί ήθελαν να δέσουν τη νέα δραχμή με το δολάριο στα πλαίσια του συστήματος σταθερών ισοτιμιών του Bretton Woods.
Έτσι, το αίτημα για ένα αυθεντικό εθνικό κρατικό νόμισμα και ένα πιστωτικό σύστημα υπό κρατικό έλεγχο ήταν και παρέμεινε ταυτισμένο με ανάγκη ανοικοδόμησης της Ελλάδας σε συνθήκες ελευθερίας, δημοκρατίας και ανεξαρτησίας. Γιατί άραγε κανένας από το ΚΚΕ, ή άλλη δημοκρατική δύναμη, πριν την άφιξη της σημερινής κοινοβουλευτικής αριστεράς, δεν έθεσε ζήτημα αδιαφορίας για το νόμισμα; Γιατί δεν θεώρησαν ποτέ ότι είναι το ίδιο το εθνικό κρατικό νόμισμα με εκείνο που είναι δεμένο με ιμπεριαλιστικά νομίσματα;
Πού να τα ξέρει όλα αυτά ο δύσμοιρος κουκουλοφόρος εκ Περισσού. Μήπως έχει την παραμικρή σχέση, αυτός και τα αφεντικά του, με τους ιστορικούς αγώνες του ελληνικού λαού; Ούτε όσο πατάει η γάτα.
Που είναι το κακό;
Όμως, ας κάνουμε τη χάρη του κουκουλοφόρου εκ Περισσού. Ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι υπάρχουν αστικές δυνάμεις, ή «μερίδα της αστικής τάξης» στην Ελλάδα - δεν ξέρουμε ποια, ούτε που κρύβεται τόσο καλά και μόνο ο Περισσός την βλέπει με υπόδειξη των ιμπεριαλιστών, η οποία διακαώς επιθυμεί επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Κι ας υποθέσουμε ότι αυτή η «μερίδα» είναι ικανή να φτάσει έως το σημείο να μην αναγνωρίσει και να διαγράψει το χρέος, να φύγει από το ευρώ για να επαναφέρει το δικό της εθνικό νόμισμα, ώστε να σπάσει τα δεσμά αποικιακής εκμετάλλευσης από τους ισχυρούς στην ευρωζώνη, να εθνικοποιήσει τις τράπεζες για να χτυπήσει την ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου, να προχωρήσει σε παραγωγική ανασυγκρότηση, ώστε να μην είναι έρμαιο των πολυεθνικών, κοκ, προκειμένου να προστατεύσει την οικονομία της.
Το ερώτημα που θέτουμε είναι το εξής: αν τα κάνει όλα αυτά για να «κατευνάσει την λαϊκή οργή», σε ποιον κάνει κακό, στους εργαζόμενους, ή στην ίδια και στο σύστημα κυριαρχίας της; Ποιανού θέση ενισχύει αντικειμενικά; Τη δική της, ή του εργατικού και λαϊκού κινήματος; Αν η λαϊκή οργή αναχαιτίσει έστω την «ελεγχόμενη χρεοκοπία εκατομμυρίων νοικοκυριών», πού είναι το κακό; Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξει μια τέτοια «μερίδα της αστικής τάξης», γιατί το να ικανοποιήσει ορισμένα από τα πιο επείγοντα και ζωτικά αιτήματα της εργατικής τάξης και του λαού, κάτω μάλιστα από την πίεση της λαϊκής οργής, είναι κάτι κακό και επιλήψιμο;
Τι πρέπει να επιδιώκουμε σήμερα; Να χαθεί η εργατική τάξη στην εξαθλίωση και την ανεργία, ή να σταματήσουμε εδώ και τώρα αυτό που συμβαίνει ώστε να βελτιωθεί η θέση και η κατάστασή της, για να μπορέσει να διεκδικήσει τα περαιτέρω;
Εκτός κι αν η λογική των εκ Περισσού είναι μανιχαϊστικά απλή: είτε με πείνα, ανεργία, εξαθλίωση και ιδιωτικοποιήσεις, είτε χωρίς, ο καπιταλισμός είναι πάντα καπιταλισμός, οπότε ποια είναι η διαφορά; Όποιος έχει τέτοια λογική, του ευχόμαστε να μην τη βιώσει ο ίδιος. Να μην ζήσει την εξαθλίωση και τη χρόνια ανεργία, που ζουν σήμερα πάνω από το 60% των εργαζομένων στην Ελλάδα. Να μην δει την οικογένειά του να σκαλίζει στα σκουπίδια για ένα πιάτο φαγητό. Να μην βρεθεί στην δύσκολη θέση να ζήσει από τα συσσίτια της ενορίας. Να μην ζήσει τις κατασχέσεις σπιτιού και οικοσκευής όταν δεν θα έχει να πληρώσει το δάνειο στην τράπεζα. Να μην καταντήσει να εκλιπαρεί για μια δουλειά του ποδαριού, ώστε να εξασφαλίσει ένα λειψό μεροκάματο. Ούτε να βρεθεί στην ανάγκη να βγάλει τα παιδιά του, ή την γυναίκα του στο πεζοδρόμιο γιατί δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς. Και ελπίζω να μην δει το παιδί του, ή κάποιο άλλο εντελώς προσφιλές του πρόσωπο να πεθαίνει στα χέρια του γιατί κανένα ιδιωτικοποιημένο νοσοκομείο δεν θα δέχεται ανασφάλιστους.
Αυτά κι άλλα πολλά, που μόνο ένας μεροκαματιάρης γνωρίζει από πρώτο χέρι, βιώνουν σήμερα στην Ελλάδα εκατομμύρια οικογένειες εργαζομένων. Είναι το ίδιο ένας καπιταλισμός της εξαθλίωσης και της ανεργίας με έναν καπιταλισμό όπου η εργατική τάξη έχει κατοχυρωμένα δικαιώματα και ανερχόμενο βιοτικό επίπεδο; Αν ναι, ας κάνουν τότε τα λεβεντόπαιδα του Περισσού καμιά βόλτα, ασυνόδευτοι από μπράβους, στις λαϊκές γειτονιές να τους εξηγήσουν στην πράξη την διαφορά.
Γι' αυτό και ο εν λόγω κουκουλοφόρος, που μας έκανε την τιμή, αλλά και τα αφεντικά του, βρήκαν το μήνα που θρέφει τους εννιά. Η κρατικοδίαιτη κομματική αντιμισθία τους εξασφαλίζει ότι δεν θα τα ζήσουν όλα αυτά και εκ του ασφαλούς μπορούν να μας λένε, ούτε με ευρώ, ούτε με δραχμή!
Άμα δεν τους προσκυνά ο λαός, να πάει να πεθάνει!
Πάντως, από την εποχή της βιομηχανικής έκρηξης στις αρχές του 19ου αιώνα, το εργατικό κίνημα γεννήθηκε, αντρώθηκε και απείλησε κατ’ επανάληψη τον καπιταλισμό πάνω ακριβώς στην ανάγκη με την πάλη του να κερδίσει καλύτερες συνθήκες για τους εργαζόμενους. Οι θεωρίες που προσέβλεπαν στην εξαθλίωση της εργατικής τάξης για να την επαναστατικοποιήσουν, δεν είχαν ποτέ καμιά θέση στο εργατικό και προπαντός στο κομμουνιστικό κίνημα. Ήταν προϊόντα της αγανάκτησης του ξεπεσμένου μικροαστού, ή της διαστροφής του κοινωνικού περιθωρίου. Σ’ αυτόν ακριβώς τον επαναστατισμό του «κουρελοπρολεταριάτου» εδραιώθηκε το ναζιστικό φαινόμενο και πάνω σ’ αυτόν μπορεί εύκολα ένας αριστερός σοσιαλιστής, πιστός του κομμουνισμού και λάβρος επαναστάτης του ξίφους να γίνει καθαρόαιμος φασίστας, όπως συνέβη και με το Μουσολίνι.
Εμείς απλά θα συνεχίσουμε να ρωτάμε κι ας μην τολμά κανείς από τους αργόσχολους του Περισσού να απαντήσει: Μπορεί να υπάρξει επαναστατική πολιτική για την εργατική τάξη μακριά και έξω από την πάλη για δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και την ελευθερία του λαού από ιμπεριαλιστικές επιβουλές; Αν το ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα είχε τη λογική των εκ Περισσού, τότε θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί εξυπαρχής από την πάλη για τα αστικοδημοκρατικά αίτηματα. Και μάλιστα στο όνομα του σοσιαλισμού. Το έκανε αυτό ποτέ; Όχι βέβαια. Αντίθετα ο Λένιν τόνιζε: «Εμείς δεν απορρίπτουμε τα αστικοδημοκρατικά συνθήματα αλλά με μεγαλύτερη συνέπεια και πληρότητα, πιο αποφασιστικά εισάγουμε το δημοκρατικό στοιχείο σ’ αυτά.»
Και η διαγραφή των χρεών σε συνδυασμό με το εθνικό κρατικό νόμισμα, αποτελεί ένα από τα πιο παλιά και θεμελιώδη αστικοδημοκρατικά αιτήματα. Γιατί λοιπόν εμείς σήμερα θα πρέπει να τα θεωρήσουμε ως ανύπαρκτα, ή ακόμη χειρότερα να τα ταυτίσουμε με την κατάσταση ιμπεριαλιστικής κατοχής από την ΕΕ και το ευρώ; Επειδή έτσι βολεύει τα επιτελεία του ιμπεριαλισμού;
Ποιός βάζει πλάτες στον Σόιμπλε;
Φυσικά, όλα αυτά που γράφουμε εδώ εμείς οι μπαρουφολόγοι, οι εμπαθείς, οι καιροσκόποι, οι τυχοδιώκτες, οι φαντασιόπληκτοι και άλλα πολλά, που τα ξέρει μόνο ο υπεράνω εμπάθειας κουκουλοφόρος γερμανοτσολιάς με την κόκκινη προβειά, δεν περιμένουμε από κανέναν στον Περισσό να τα καταλάβει. Πολύ περισσότερο δεν περιμένουμε από κανένας τους να απαντήσει. Μη τζιζ, όπως λένε...
Αυτοί με το Τυριμοκωμείο τους στον Περισσό έχουν την αποστολή τους. Την ίδια ακριβώς με εκείνη του Τυρίμου στη ναζιστική κατοχή. Να παπαγαλίζουν όλη μέρα, αυτά που προπαγανδίζουν τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών. Με άλλοθι τι; Τις κρυστάλλινες θέσεις του Περισσού! Όχι μην γελάτε, είναι αλήθεια. Έτσι τις ονομάζει ο εν λόγω κουκουλοφόρος: "Η πρόταση του ΚΚΕ είναι κρυστάλλινη και η μόνη γνήσια και φιλολαϊκή, αφού επιδιώκει την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από όλες τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες (και όχι μόνο από την ΟΝΕ) που ματώνουν τους λαούς όπου Γης, τη διαγραφή ολοσχερώς του καπιταλιστικού κρατικού χρέους, με το λαό πραγματικά στην εξουσία (όπως είχε κάνει ο Λένιν που ο Καζάκης πιάνει στο στόμα του για να «κάνει μαθήματα» οικονομίας στο ΚΚΕ υπέρ ενός grexit!)."
Θαυμάστε θέσεις και μάλιστα κρυστάλλινες! Πώς ακριβώς κάνεις "κοινωνικοποίηση" των μονοπωλίων σε συνθήκες ευρώ και τέτοιας ύφεσης; Οι εκ Περισσού έχουν βρει μια λέξη και την έχουν ξεκατινιάσει, κοινωνικοποίηση. Κι επειδή τη δίνουν στους αργόσχολους στον Περισσό οι αναφορές στο Λένιν, ας θυμηθούμε τι έλεγε σ' όλους αυτούς που απλά παπαγάλιζαν τη λέξη: «Τι θα πει ‘κοινωνικοποίηση’; Με τον όρο αυτό μπορεί να εννοείται η μετατροπή της ιδιοκτησίας σε ιδιοκτησία όλης της κοινωνίας, μπορεί όμως επίσης να εννοούνται και οποιαδήποτε επιμέρους μέτρα, οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς μέχρι τα δημοτικά λουτρά και ουρητήρια.»
Τι σημαίνει λοιπόν "κοινωνικοποίηση μονοπωλίων" υπό τις σημερινές συνθήκες καταστροφής; Και τέλος πάντων πώς φαντάζεται ο Περισσός να συμβαίνει μαζί με την αποδέσμευση από τις "ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες" και τη διαγραφή του "καπιταλιστικού χρέους", χωρίς να υποστεί η χώρα και ο λαός υπερπληθωρισμούς και καταστροφές σαν κι αυτές που χρεώνει στη δραχμή; Πώς; Το ρωτήσαμε ξανά και ξανά, αλλά απάντηση ουδεμία.
Μας το φυλάει για έκπληξη ο Περισσός, ή πετάει μια ανοησία, ένα σύνθημα χωρίς περιεχόμενο, έτσι για να έχει άλλοθι προκειμένου να συγκαλύψει τη διατεταγμένη υπηρεσία του υπέρ του ευρώ; Ελπίζω το δεύτερο, γιατί έτσι και σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και βρεθεί στην εξουσία η συμμορία του Περισσού, τότε μπροστά της το καθεστώς του Πολ Ποτ και των κόκκινων Χμερ θα μοιάζει με παιδική χαρά.
Κι επειδή ο εν λόγω κουκουλοφόρος δεν έχει όρια στα ψέματα που λέει, όπως άλλωστε κάθε τυπικό φασιστοειδές, κλείνει το μεγαλειώδες πόνημά του με το εξής: "Ο Καζάκης, λοιπόν, που προωθεί ένα grexit αλά Σόιμπλε (!), μάλλον πρέπει να μας πει από πού παίρνει γραμμή... Και ο νοών νοείτω."
Με κατατρόπωσε! Και από πού αποδεικνύεται ότι ο Καζάκης προωθεί ένα Grexit αλά Σόιμπλε; Έλα τώρα, που ζητάς αποδείξεις, θα μπορούσε να πει κανείς. Ζητάνε αποδείξεις από έναν κουκουλοφόρο; Όταν οι ομογάλακτοί του στα μπλόκα της Κοκκινιάς και αλλού έδειχναν με το δάχτυλο τους "δραχμιστές" της εποχής, έφερναν αποδείξεις; Γιατί να φέρει ο σύγχρονος απόγονός τους;
Άλλωστε, έφερε ποτέ κανένας απόδειξη για την ύπαρξη του Γιαχβέ; Η τυφλή πίστη αρκεί και ο νοών νοείτο. Τα υπόλοιπα τα αναλάμβάνει το ταλμούδ. Έτσι συμβαίνει και με τους εκ Περισσού. Πότε έγραψαν, ή είπαν κάτι για να αποδείξουν μια εκτίμηση που υιοθέτησαν; Ποτέ. Δεν χρειάζεται. Το κομματικό ταλμούδ δεν αποδεικνύεται, μόνο ερμηνεύεται. Και μάλιστα μόνο από τους εντεταλμένους της κομματικής αργομισθίας.
Αλήθεια, ποιανού γραμμή σήμερα είναι να ταυτίζονται όσοι προτείνουν την έξοδο από το ευρώ με το Grexit Σόιμπλε; Αυτά δεν λέει η κυβέρνηση Τσίπρα και όλοι οι άλλοι δοσίλογοι; Αυτό δεν ισχυρίστηκε ότι απέφυγε, με την αποδοχή του νέου μνημονίου;
Εκτός κι αν το Grexit Σόιμπλε περιλαμβάνει την καταγγελία και διαγραφή του χρέους, την έκδοση εθνικού κρατικού νομίσματος, την αποκατάσταση όλων των καταργημένων εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την επιβολή επιλεκτικής ανταγωνιστικής προστασίας προς όφελος του έλληνα εργαζόμενου και του εγχώριου παραγωγού από την ελευθερία της κίνησης κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας.
Τέτοιο είναι το Grexit που πρότεινε ο Σόιμπλε; Αν είναι τέτοιο, τότε έχει δίκιο ο κουκουλοφόρος εκ Περισσού. Είμαι υπέρ ενός τέτοιου Grexit. Μόνο που η αλήθεια είναι ότι ο Σόιμπλε πρότεινε ένα πενταετές ειδικό καθεστώς εντός ΟΝΕ και ΕΕ με διπλό νόμισμα, όπως τότε στην παλιά ναζιστική κατοχή. Όπως τότε δηλαδή που οι προπάτορες του Σόιμπλε, έλυναν κι έδεναν συνήθως αγνούς πατριώτες αγωνιστές, "δραχμιστές", για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που προτιμούν σήμερα τα φερέφωνα της ιμπεριαλιστικής κατοχής.
http://dimitriskazakis.blogspot.gr
