VESTI FINANCE
Ο Μηχανισμός αναδιάρθρωσης του χρέους λειτουργεί μόνο αν οι πιστωτές συμφωνούν να ελαφρύνουν το βάρος του χρέους των αφερέγγυων οικονομικά οντοτήτων σε αντάλλαγμα την έγκαιρη πληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων και εγγυήσεων.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, οι πιστωτές της Ελλάδας δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν αυτό το απλό στη δημοσιονομική αρχή.
« Όταν πρόκειται για το χρέος της Ελλάδας, στα τελευταία πέντε χρόνια, υπάρχει ένα σαφές σχέδιο δράσης που συντηρείται μέχρι σήμερα. Το 2010, η Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξέδωσαν πίστωση, ίση με το 44% του ΑΕΠ, στο αφερέγγυο ελληνικό κράτος. Η ίδια η αναφορά της αναδιάρθρωσης του χρέους θεωρήθηκε απαράδεκτη και η αιτία του χλευασμού για όσους από εμάς τολμήσαμε να μιλήσουμε για το αναπόφευκτο της αναδιάρθρωσης.
Το 2012, όταν ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ αυξήθηκε, οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας απώλεσαν το 34% των χρημάτων τους. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, τα νέα δάνεια ανέρχονταν στο 63% του ΑΕΠ, και προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Τον Νοέμβριο, η Ευρωομάδα (συμπεριλαμβανομένων των μελών των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης), δήλωνε ότι η ελάφρυνση του χρέους θα πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι το Δεκέμβριο του 2014, οπότε το πρόγραμμα, του 2012 θα έχει ολοκληρωθεί με "επιτυχία" και η ελληνική κυβέρνηση θα επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό (εξαιρουμένων των πληρωμών των τόκων) .
Ωστόσο, το 2015, μιλώντας για το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού, οι πιστωτές της Ελλάδας αρνήθηκαν να συζητήσουν την ελάφρυνση του χρέους. Στους επόμενους πέντε μήνες οι διαπραγματεύσεις παρέμειναν στάσιμες, γίνεται στις 5 Ιουλίου το δημοψήφισμα στην Ελλάδα, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων απέρριψε περαιτέρω λιτότητα και την παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης, και στις 12 Ιουλίου επισημοποιήθηκε η συμφωνία της συνόδου κορυφής στην ζώνη του ευρώ. Η συμφωνία αυτή, η οποία αποτελεί τώρα την βάση για τις σχέσεις της Ελλάδας με την ζώνη του ευρώ, διαιωνίζει ένα σύστημα πέντε ετών αγνοώντας την αναδιάρθρωση του χρέους πριν από το τέλος που ακολουθείται από ένα σφύξιμο της δημοσιονομικής πολιτικής, την οικονομική ύφεση και την επακόλουθη αποτυχία του συστήματος.
Στην πραγματικότητα, η νέα πορεία για την υποτιθέμενη «σωτηρία» συμφωνίας στις 12 Ιουλίου προβλέψιμα αρχίζει με την επιβολή σκληρών δημοσιονομικών μέτρων πριν από το τέλος του μήνα, καθώς και τους μεσοπρόθεσμους δημοσιονομικούς στόχους, που είναι ισοδύναμοι με άλλον ένα βαθμό λιτότητας. Στη συνέχεια, στη μέση του καλοκαιριού θα αρχίσουν διαπραγματεύσεις για ένα νέο μεγάλο δάνειο, το οποίο ανέρχεται στο 48% του ΑΕΠ (ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ είναι ήδη πάνω από το 180%). Τέλος, αναμένεται ότι το Νοέμβριο (και είναι η παλαιότερη ημερομηνία), μετά την πρώτη επανεξέταση του νέου προγράμματος που θα έχει ολοκληρωθεί, «το Eurogroup θα είναι έτοιμο, αν χρειαστεί, να εξετάσει το ενδεχόμενο πρόσθετων μέτρων ... με στόχο τη διασφάλιση ότι οι ανάγκες χρηματοδότησης θα παραμείνουν σε ένα αποδεκτό επίπεδο. "
Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, στις οποίες συμμετείχα από 25 Ιανουαρίου έως τις 5 Ιουλίου, είχα επανειλημμένα προσφέρει στους πιστωτές μας την λογική των swaps. Ο στόχος ήταν να ελαχιστοποιηθεί το ύψος της νέας χρηματοδότησης που απαιτείται από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας και το ΔΝΤ, με σκοπό την αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους και να διασφαλιστεί ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση το 2015 να υποβάλει αίτηση για το πρόγραμμα αγοράς περιουσιακών στοιχείων (QE) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αποκαθιστώντας την αποτελεσματική πρόσβαση της Ελλάδας στις κεφαλαιαγορές. Εκτιμώ ότι θα πάρει όχι περισσότερο από 30 δισεκατομμύρια ευρώ ($ 33 δισεκατομμύρια, ή 17% του ΑΕΠ) για χρηματοδότηση από νέες πηγές ΕΜΣ, κανένα από τα οποία δεν απαιτείται για τον κύριο Ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό.
Οι προτάσεις μας δεν απορρίφθηκαν. Αν και είπαμε με βεβαιότητα ότι ήταν τεχνικά και νομικά λογικές, μόνο που ποτέ δεν συζητήθηκαν. Η πολιτική βούληση του Eurogroup αποφάσισε να αγνοήσει τις προτάσεις μας, στην ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων επιβάλλοντας αέναες διακοπές και αναγκάζοντας την ελληνική κυβέρνηση να συμφωνήσει με τα πάντα - συμπεριλαμβανομένου ένας τεράστιου νέου δάνειου που είναι σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερο από το προτεινόμενο. Για άλλη μια φορά οι πιστωτές στην Ελλάδα βιάζονται να πράξουν το παράλογο, επιμένοντας ότι το νέο δάνειο θα πρέπει να συμφωνηθεί πριν να συζητήσουν για την ελάφρυνση του χρέους. Ως αποτέλεσμα, το απαιτούμενο μέγεθος του νέου δανείου άρχισε ακούραστα να αυξάνεται, όπως το 2010 και το 2012.
Το Δυσβάσταχτο χρέος αργά ή γρήγορα θα διαγραφεί. Αλλά το ακριβές χρονοδιάγραμμα και η φύση της διαδικασίας δημιουργεί μια τεράστια διαφορά για τις οικονομικές προοπτικές της χώρας. Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ανθρωπιστική κρίση λόγω της επικείμενης αναδιάρθρωσης του χρέους που χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την ατελείωτη καθυστέρηση. Ένας ανώτερος αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μια φορά με ρώτησε: \"το χρέος σας θα διαγραφεί όλο, για ποιο λόγο ξοδεύετε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, επιμένοντας να ξεκινήσουμε την αναδιάρθρωση τώρα;\
Η απάντηση θα πρέπει να είναι προφανής. Σε πρώιμη αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία μειώνει το μέγεθος των νέων δανείων και κάνει αποδεκτό το επίπεδο του χρέους, πριν πραγματοποιηθούν οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις, έχουν όλες τις πιθανότητες για να κερδίσει τις επενδύσεις, τη σταθεροποίηση των εσόδων και την προετοιμασία της χώρας για ανάκαμψη. Ωστόσο, η διαγραφή του χρέους του είδους που έγινε στην Ελλάδα το 2012, η οποία ήταν το αποτέλεσμα της αποτυχίας του προγράμματος, συμβάλλει μόνο στη διατήρηση της σε ένα φαύλο κύκλο.
Γιατί οι πιστωτές στην Ελλάδα αρνούνται να ξεκινήσουν την αναδιάρθρωση του χρέους, πριν από κάθε έναρξη των διαπραγματεύσεων για νέα δάνεια; Και γιατί επιλέγουν να προσφέρουν στην Ελλάδα ένα νέο δάνειο, το οποίο είναι πολύ περισσότερο από ό, τι χρειάζεται;
Εμείς δεν θα βρούμε τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα στον τομέα της λογικής προσέγγισης για τη χρηματοδότηση, τόσο στον κρατικό όσο και στον ιδιωτικό τομέα, επειδή είναι σταθερά στη σφαίρα των εκφοβιστικών πρακτικών. Το χρέος είναι δύναμη για τον πιστωτή. Η Ελλάδα έχει μάθει με σκληρό τρόπο ότι ένα ασταθές χρέος μετατρέπει τον πιστωτή σε ένα τέρας της θάλασσας το Λεβιάθαν με πολλά κεφάλια. Η ζωή κάτω από τον έλεγχο του γίνεται επικίνδυνη, σκληρή και για πολλούς συμπατριώτες μου σύντομη.»
http://www.vestifinance.ru/
