VESTIFINANCE RU
Οι ηγέτες της ΕΕ να συνεχίζουν να διεξάγουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι με την ελληνική κυβέρνηση.
Η Ελλάδα έχει ήδη συμφωνήσει με τις περισσότερες από τις απαιτήσεις των πιστωτών της. Ωστόσο, η Γερμανία και άλλοι πιστωτές της Ελλάδας εξακολουθούν να απαιτούν από την χώρα το πρόγραμμα που έχει υπογράψει , το οποίο έχει ήδη αποδειχθεί καταστροφικό . Λίγοι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι μπορεί και πρέπει να το εφαρμόσει.
Σύμφωνα με το άρθρο του Joseph Stiglitz, οι απαιτήσεις της «τρόικας» των δανειστών από την κυβέρνηση της Ελλάδα είναι εξαιρετικά ανεύθυνες, και, κατά τη γνώμη του, είναι αρκετά προφανές γιατί οι Έλληνες ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν το κόμμα και αλλάξαν πορεία.
"Η απότομη στροφή 180 μοιρών από το μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας σε ένα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα είναι σχεδόν άνευ προηγουμένου, αλλά η νέα απαίτηση για την επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος 4,5% του ΑΕΠ, ήταν απλώς παράλογη. Δυστυχώς, όταν η " Τρόικα "- η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – συμπεριέλαβαν για πρώτη φορά αυτή την ανεύθυνη αξίωση με αντάλλαγμα ένα πρόγραμμα διεθνούς χρηματοδότησης της Ελλάδας, οι αρχές της χώρας δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να συμφωνήσουν.
Η τρέλα του να επιμένουν σε αυτό το πρόγραμμα είναι ιδιαίτερα εμφανής τώρα, όταν το ΑΕΠ στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 25% από την αρχή της κρίσης. Η «Τρόικα», δεν προέβλεψε μια κακή μακροοικονομική επίδραση του προγράμματος, την οποία η ίδια και έχει επιβάλει. Σύμφωνα με προηγούμενες προβλέψεις των μελών της "τρόικας" πίστευαν η μείωση των μισθών και η εφαρμογή των μέτρων για τη μείωση των κρατικών δαπανών θα αυξήσει τις ελληνικές εξαγωγές, και η οικονομία θα επιστρέψει γρήγορα σε μια κατάσταση ανάπτυξης. Είχαν επίσης την πεποίθηση ότι η πρώτη αναδιάρθρωση του χρέους θα οδηγήσει σε σταθεροποίηση.
Οι προβλέψεις της τρόικας έχουν αποδειχθεί ότι είναι εσφαλμένες, κατ επανάληψη. Και όχι μόνο σε ένα μικρό κομμάτι, αλλά σε μαζική κλίμακα. Οι Έλληνες ψηφοφόροι έχουν απόλυτο δίκιο, να ζητούν την αντικατάσταση του και φυσικά η κυβέρνηση τους έχει απόλυτο δίκιο να αρνείται να υπογράψει ένα εσφαλμένο πρόγραμμα
Παρ 'όλα αυτά είπε, υπάρχει χώρος για μεταρρυθμίσεις: η Ελλάδα χαρακτήρισε με ακρίβεια την επιθυμία να ξεκινήσει μια σειρά μεταρρυθμίσεων και χαιρετίζει τη βοήθεια της Ευρώπης στην υλοποίηση ορισμένων από αυτούς.
Οι πιστωτές δείχνοντας λίγο ρεαλισμό (σε αυτό το θέμα, όπως και σκοπιμότητα, καθώς επίσης και για τις μακροοικονομικές επιπτώσεις των διαφόρων δημοσιονομικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων), θα μπορούσαν να προσφέρουν στην Ελλάδα το έδαφος για τη συμφωνία που θα είναι χρήσιμη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία, μερικές φορές επιδεικνύουν αδιαφορία για το θέμα της ελληνικής εξόδου από την Ευρωζώνη. Οι Αγορές, λένε, έχουν ήδη "υπολογίσει το κόστος" από αυτό το κενό. Ορισμένοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι η νομισματική ένωση θα ήταν καλύτερη.
Είμαι βέβαιος ότι τέτοιες απόψεις εκπροσώπων υποτιμούν έντονα τόσο την τρέχουσα κατάσταση όσο και τους μελλοντικούς κινδύνους. Ένας παρόμοιος βαθμός εφησυχασμού παρατηρήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από την κατάρρευση της Lehman Brothers τον Σεπτέμβριο του 2008.
Η ευθραυστότητα των αμερικανικών τραπεζών είναι γνωστή εδώ και πολύ καιρό, τουλάχιστον από την πτώχευση της τράπεζας Bear Stearns τον Μάρτιο 2008. Ωστόσο, λόγω της έλλειψης διαφάνειας (που προκαλείται, ιδίως, από την χαλαρή νομοθεσία) και από τις αγορές, οι αρχές δεν ήταν σε θέση να αξιολογήσουν πλήρως τη σχέση μεταξύ των διαφόρων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα εξακολουθεί να αισθάνεται τις επιπτώσεις από την κατάρρευση της τράπεζας Lehman Brothers. Οι τράπεζες εξακολουθούν να είναι αδιαφανείς και ως εκ τούτου είναι σε κίνδυνο. Εμείς ακόμα δεν γνωρίζουμε την πλήρη έκταση της σχέσης μεταξύ των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που συμβαίνουν και οφείλονται σε μη διαφανή χρηματοοικονομικά παράγωγα και συμβάσεις αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου (CDS).
Στην Ευρώπη βλέπουμε ήδη κάποιες από τις συνέπειες της ανεπαρκούς ρύθμισης και τα λάθη στο σχεδιασμό της ίδιας της ζώνης του ευρώ. Βρήκαμε ότι η δομή της ευρωζώνης δεν πιέζει προς την κατεύθυνση της σύγκλισης αλλά προς την απόκλιση : στις πρωτεύουσες οι ταλαντούχοι άνθρωποι φεύγουν από τη χώρα, όπου η οικονομία της οποίας έχει πληγεί από την κρίση, και η ικανότητα αυτών των χωρών να πληρώσουν τα χρέη μειώνεται. Οι αγορές αρχίζουν να κατανοούν ότι ένας φαύλος κύκλος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ευρώ, οπότε η επίδραση της επόμενης κρίσης θα είναι πολύ βαθιά. Και η επόμενη κρίση είναι αναπόφευκτη: αυτή είναι η φύση του καπιταλισμού.
Το 2012, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι οι νομισματικές αρχές θα κάνουν «τα πάντα» για να υπερασπιστούν το ευρώ, και αυτό το τέχνασμα με την προσδοκία της εμπιστοσύνης εξακολουθεί να εργάζεται. Αλλά γνωρίζοντας ότι η πίστη στο ευρώ δεν είναι υποχρεωτική για τις χώρες της ζώνης του ευρώ είναι πιθανό να μην επιτρέψουν σε αυτό το τέχνασμα να λειτουργήσει την επόμενη φορά. Η απόδοση των ομολόγων θα αυξηθεί δραματικά, και καμία εκπροσώπηση εκ μέρους της ΕΚΤ και των Ευρωπαίων ηγετών δεν θα είναι αρκετή, έτσι ώστε να κατέβουν από τα ιλιγγιώδη ύψη, επειδή ο κόσμος ξέρει τώρα – ότι δεν θα κάνουν "τα πάντα". Όπως φαίνεται από το παράδειγμα της Ελλάδας, θα κάνουν μόνο ό, τι απαιτείται από αυτούς δηλαδή κοντόφθαλμη εκλογική πολιτική. Φοβάμαι ότι η σημαντικότερη συνέπεια θα είναι η αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Το ευρώ επινοήθηκε ως μέσο για την ενίσχυσή της. Αντ 'αυτού, παράγει το αντίθετο αποτέλεσμα.
Δεν είναι καθόλου προς το συμφέρον της Ευρώπης και του κόσμου που στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια υπάρχει μια χώρα που αισθάνεται μεγάλη απόσταση από τους γείτονες της, ειδικά τώρα που η γεωπολιτική αστάθεια είναι ήδη τόσο προφανής. Η γειτονική Μέση Ανατολή έχει βυθιστεί στο χάος. Η Δύση προσπαθεί να περιορίσει τη Ρωσία η οποία έγινε επιθετική και πάλι και η Κίνα είναι ήδη η μεγαλύτερη πηγή στον κόσμο των αποταμιεύσεων, ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο (σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης), η οποία προκαλεί την Δύση με τη μορφή μιας νέας οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας. Τώρα δεν είναι η ώρα για τον Ευρωπαϊκό διαχωρισμό.
Οι ηγέτες της Ευρώπης θεωρούσαν τους εαυτούς τους πολύ οραματιστές, όταν δημιουργήθηκε το ευρώ. Πίστευαν ότι, πέρα από τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα, από τα οποία συνήθως καταλαμβάνεται οι πολιτικοί ηγέτες. Δυστυχώς, η κατανόησή τους για την οικονομία υπολείπονταν των φιλοδοξιών τους και οι βραχυπρόθεσμες πολιτικές προσεγγίσεις δεν επέτρεψαν να δημιουργήσουν ένα θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέψει στο ευρώ να λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Παρά το γεγονός ότι το ενιαίο νόμισμα υποτίθεται ότι θα έφερνε πρωτοφανή ευημερία, είναι δύσκολο να βρεθεί κάποια σημαντική θετική επίδραση της Ευρωζώνης στο σύνολό της κατά την περίοδο πριν από την κρίση. Επίσης στην περίοδο μετά την κρίση, οι αρνητικές συνέπειες θα είναι τεράστιες.
Το μέλλον της Ευρώπης και το ευρώ πλέον εξαρτάται από το αν οι πολιτικοί ηγέτες της ζώνης του ευρώ συνδυάσουν ένα κομμάτι της οικονομικής γνώσης με μια οραματική αντίληψη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Ίσως θα έχουμε την απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα κατά τις προσεχείς εβδομάδες. "
http://www.vestifinance.ru
