Η συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου Ρήξης , με εκλογικό ορίζοντα, μόνη λύση για την αριστερά και τη χώρα.
Το ευρωατλαντικό κέντρο , μαζί με το εσωτερικό «παλάτι», υλοποιεί σχέδιο που προβλέπει πτώσης της κυβέρνησης και νέου τύπου «γύψο» για τη χώρα.
Οι εξελίξεις στις «διαπραγματεύσεις» έχουν πείσει πλέον και όσους έτρεφαν αυταπάτες για τα όρια μιας διαπραγμάτευσης, για τα ποια είναι τα πραγματικά σχέδια των «εταίρων».
Όχι απλά συμμόρφωση και υποταγή της κυβέρνησης σε ένα νέου τύπου νεοφιλελεύθερο μνημονιακό πρόγραμμα, αλλά πτώση της , μέσω ενός τεχνητού «αδιεξόδου» από τα πάνω και ενός σουρεαλιστικού «ευρωμεϊντάν» από τα κάτω.
Ειδικά οι ΗΠΑ εμφανίζονται με εμμονή προσηλωμένες σε αυτό το στόχο , αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια κινήσεων σε εκείνο το τμήμα του γερμανικού κεφαλαίου που έτρεφε τις δικές του αυταπάτες για τα περιθώρια μιας πιο ισχυρής παρουσίας στο πεδίο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για καμία αυταπάτη.
1.Δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ, νεοφιλελευθερισμός με ανθρώπινο πρόσωπο.
2.Δεν υπάρχει ζωή, για τις δυνάμεις της εργασίας, εντός του υπάρχοντος συστήματος. Οι πολιτικές της λιτότητας, της ανεργίας, της φτώχειας, της υποτίμησης της εργασίας είναι μονόδρομος γα τον ευρωατλαντισμό στη φάση της κρίσης που έχει εισέρθει.
3.Το όριο μεταξύ μνημονιακής και αντιμνημονιακής πολιτικής δεν είναι μόνο το ευρώ και η ευρωζώνη, είναι η υποταγή συνολικά στο πλαίσιο των ευρωατλαντικών σχεδίων.
Είναι το «ανήκωμεν εις την Δύση».
Μετά και τις τελευταίες εβδομάδες, όποιος πλέον «αρνείται» να «δεί» αυτές τις αλήθειες δε πάσχει απλά από πολιτική μυωπία.
Το τι θα κάνει η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αυτή τη κατάσταση εκβιασμού της ίδιας της δημοκρατίας και της χώρας , δεν είναι πλέον αρμοδιότητα μόνο της κυβέρνησης.
Για δύο βασικούς λόγους:
Α. Γιατί οι βασικές προεκλογικές δεσμεύσεις (πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών), με τις οποίες εκλέχτηκε- και σαν αποτέλεσμα των εξωτερικών πιέσεων αλά όχι μόνο- δεν έχουν πραγματοποιηθεί.
Β. Γιατί η όποια απόφαση θα σφραγίσει τη πορεία (όχι μόνο της αριστεράς αλλά) της χώρας για δεκαετίες , άρα απαιτεί αυξημένη ενεργητική κοινωνική συστράτευση και όχι απλά την οποιουδήποτε είδους παθητική, (ακόμη και εκλογική) νομιμοποίηση.
Είναι υποχρέωση του ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθεί το ιστορικό βάρος των στιγμών και να πράξει ανάλογα.
Ένας νέος ανένδοτος είναι μονόδρομος. Και πρέπει άμεσα να προετοιμαστεί . Κάθε στιγμή που χάνεται, χάνεται η δημοκρατία, χάνεται η ελπίδα και η προοπτική.
Αυτό το ιστορικό βάρος δε μπορεί να το σηκώσει μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διαθέτει ούτε τις αντικειμενικές ούτε τις υποκειμενικές δυνάμεις για κάτι τέτοιο. Απαιτείται η δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, από όσες δυνάμεις αντιλαμβάνονται τη αναγκαιότητα αυτή.
Πέρα από ιδεολογικές και μικροπολιτικές περιχαρακώσεις το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς θα πρέπει να πρωτοστατήσουν σε ένα τέτοιο μέτωπο. Δεν είναι η στιγμή ούτε για χαιρέκακες επιβεβαιώσεις, ούτε για επιμερισμό ευθυνών ανάμεσα στη Σκύλλα του ρεφορμισμού και τη Χάρυβδη του σεχταρισμού.
Γιατί η επερχόμενη περίοδος του «γύψου» δεν θα φέρει 2 ή 3 μονάδες επιπλέον στα εκλογικά ποσοστά κανενός. Θα είναι ένα νέο ΄91.
Απαιτείται ένα minimum πρόγραμμα που θα λαμβάνει υπ όψιν του την σύνθετη αντικειμενική πραγματικότητα σε κάθε επίπεδο (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό), που θα συνδυάζει το ρεαλισμό με σταθερά βήματα ρήξης.
Τα καθεστώτα των Λαϊκών Δημοκρατιών , τα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής μπορούν να προσφέρουν παραδείγματα πολιτικών ρήξης , αξιοπρέπειας και μιας άλλης προοπτικής.
Όσο αναφορά το ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα θα πρέπει:
1. Να συγκληθούν άμεσα οι οργανώσεις και τα όργανα (ενδιάμεσα και ανώτερα) του ΣΥΡΙΖΑ πανελλαδικά. Στα ενδιάμεσα (νομαρχιακές) να παρευρεθούν και οι βουλευτές του κόμματος ανά περιοχή. Οι συνελεύσεις να μετατραπούν, σε δεύτερο χρόνο, σε ανοιχτού παλλαϊκού τύπου.
2.Να απευθυνθεί ανοιχτά ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία αλλά και την υπόλοιπη αριστερά (και στα πολιτικά της υποκείμενα αλλά-κυρίως- στο μεγάλο κοινωνικό της σώμα) ζητώντας στήριξη αλλά και τη συγκρότηση ενός μετώπου δυνάμεων, για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, της ανεξαρτησίας και της αξιοπρέπειας της χώρας, γύρω από ένα μεταβατικό, ριζοσπαστικό, ρεαλιστικό πρόγραμμα ρήξης.
3.Να αξιοποιηθεί άμεσα η ΕΡΤ στη κατεύθυνση ανατροπής της προπαγάνδας του φόβου και την αποδόμηση της 5ης Φάλαγγας. Να δημιουργηθεί ειδική επιτροπή που θα εξετάσει τις συμβάσεις και τα χρέη των ιδιωτικών καναλιών.
4.Να γίνει ανασχηματισμός της κυβέρνησης στη κατεύθυνση της διεύρυνσης και του Μετώπου και να στελεχωθούν όλα τα «κρίσιμα» υπουργεία, σε όλες τις βαθμίδες, με πολιτικό προσωπικό που θα υπηρετεί τη προοπτική της ρήξης.
5. Ορίζοντας αυτής της διαδικασίας θα είναι η προσφυγή στο λαό, όχι σε στενά κομματικά πλαίσια αλλά μέσα από ένα διευρυμένο κοινωνικό, πολιτικό μέτωπο ρήξης.
Ο πρωθυπουργός, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, οι ηγεσίες της υπόλοιπης αριστεράς βρίσκονται σε ένα σύγχρονο κήπο της Γεσθημανή μπροστά στο «πικρόν ποτήριον». Δεν έχουν περιθώριο αλλά και δικαίωμα να πράξουν τίποτα λιγότερο από ότι έκανε ένας αστός πολιτικός, ο «πρωθυπουργός του Δεκέμβρη», πριν 50 ακριβώς χρόνια. Και ήταν πάλι Ιούλιος.
http://iskra.gr/
