Είχε μάλιστα την μοναδική δυνατότητα να είναι παρούσα στις συνομιλίες που έκανε ο απελθών πρωθυπουργός με τον .. μεγαλοδύναμο. Με τέτοια επαγγελματική διαδρομή λοιπόν, λογικό είναι να ανταμειφθεί από τον υπό προθεσμία αρχηγό της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά με μια παχυλή αργομισθία σαν ευρωβουλευτίνα.
Το ουσιαστικό πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι φυσικά η Μαρία Σπυράκη, ο «Μπάμπης ο Σουγιάς» ή ο Πρετεντέρης. Είναι ολόκληρη η πέμπτη φάλαγγα ενός πολιτικοοικονομικού- δημοσιογραφικού κατεστημένου που χωρίς να κρατάει καν τα προσχήματα αυτή την στιγμή έχει πάρει το μέρος των τοκογλύφων – δανειστών του ελληνικού κράτους και πολεμάει με κάθε τρόπο ώστε να γυρίσουμε στην βάρβαρη, για τα λαϊκά στρώματα ταξική – μνημονική πολιτική των Σαμαρο_Βενιζέλων. (Μάλλον δεν θα το αποφύγουμε τελικά αφού ο ΣΥΡΙΖΑ «έφτυσε» τον λαϊκό παράγοντα που τον ανέδειξε σε κυβέρνηση και προσδοκά «κατανόηση» από τους γκάγκστερ –όπως ονόμαζε κάποτε ο Τσίπρας τους δανειστές του ελληνικού κράτους-. Ας μην προτρέχουμε όμως. Προς το παρών πάντως, τίποτα δεν φαίνεται αισιόδοξο και ένα τρίτο μνημόνιο, αυτή την φορά με «αριστερό» πρόσημο είναι στα σκαριά)
Ας επανέλθουμε όμως από εκεί που ξεκινήσαμε. Για την πέμπτη Φάλαγγα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και η οποία έχει συστρατευθεί με τα συμφέροντα των ξένων δανειστών – τοκογλύφων.
Παραθέτουμε καίριες επισημάνσεις από ένα άρθρο του πρώην διευθυντή του «Ριζοσπάστη» και σημερινού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ,Θανάση Καρτερού που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Hot Doc»:
… Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτό που γίνεται δεν είναι διαπραγμάτευση. Είναι πόλεμος, με όπλο τους συνεχείς εκβιασμούς, την πιστωτική ασφυξία, τα τελεσίγραφα, την απειλή του Crexit, την απειλή της χρεοκοπίας. Και τις χίλιες δυο κατασκευασμένες προκλήσεις, που αποσκοπούν από τη μια να κάμψουν τη θέληση όσων εκπροσωπούν την Ελλάδα και από την άλλη να πείσουν όλους εμάς ότι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος της παράδοσης άνευ όρων, του ναι σε όλα και της μοιρολατρικής αποδοχής ενός προγράμματος, που όλοι ξέρουμε ότι έχει καταστρέφει τη χώρα.
Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα που ζούμε; Δείτε λοιπόν πώς αντιδρούν απέναντι σ’ αυτήν διάφοροι θεσμοί της δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, για παράδειγμα, που δεν έχουν βρει μία λέξη να πουν για την ιταμότητα των δανειστών. Μία λέξη για τους εκβιασμούς, για τις προκλήσεις, για τις ταπεινωτικές απαιτήσεις. Ενώ βρίσκουν χιλιάδες λέξεις κάθε βδομάδα για να καταγγείλουν την κυβέρνηση, που καθυστερεί να υπογράψει συμφωνία. Αποσιωπώντας το γιατί καθυστερεί. Και παίρνοντας τη θέση των εκβιαστών, που ακριβώς αυτό επιδιώκουν και το διακηρύσσουν: Μια συμφωνία-συνέχεια των μνημονίων, και άρα ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, ανεργία και φτώχεια. Δείτε τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ επίσης. Που αναπαράγουν τους εκβιασμούς με μια πρωτοφανή ακόμα και γι’ αυτά εμπάθεια και μονομέρεια.
Υπάρχουν ξένες εφημερίδες που υποστηρίζουν την Ελλάδα, αλλά στην ίδια την Ελλάδα είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα φύλλα και τα -μικρότερα- κανάλια που υποστηρίζουν τη χώρα τους. Για να μη μασάμε τα λόγια μας, στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχει μια πανίσχυρη πέμπτη φάλαγγα, που κάνει ό, η μπορεί για να υπονομεύσει την κυβέρνηση στη δύσκολη διαπραγμάτευση.
Αδιαφορώντας για την υπονόμευση της οικονομίας. Και της δημοκρατίας.
Και φυσικά, υπάρχουν και όλοι εκείνοι οι συμπατριώτες -και ακραιφνείς πατριώτες μέχρι χτες- που γκρινιάζουν, φωνάζουν και προσδοκούν τον ξαφνικό θάνατο της κυβέρνησης στον πόλεμο με τους δανειστές. Αν προσδοκούν και το θάνατο της χώρας, ή πιστεύουν ότι θα πετύχουν οι έξωθεν εκβιασμοί την πολιτική ανάσταση των ίδιων και της παράταξής τους, ένας Θεός το ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν στιγμές, που εκεί στην κυβέρνηση θα πρέπει να αισθάνονται μεγάλη μοναξιά, παρά το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν όσα δείχνουν. Κι αυτό, γιατί και οι περισσότεροι από κείνους που τους στηρίζουν προτιμούν να το κάνουν βουβοί.
Με τούτα και με κείνα, αποκτά κρίσιμο πολιτικό βάρος η αποφασιστικότητα του Τσίπρα. Και το γεγονός ότι μπορεί ακόμα να χαμογελάει. Γιατί προφανώς πιστεύει ένα τουλάχιστον από όσα έχει κατά καιρούς διακηρύξει: Ότι χαμένοι αγώνες είναι εκείνοι που δεν δόθηκαν...
