Ήττα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές αποτέλεσε η απόφαση που αναγκάστηκε να λάβει ο πρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, την Τετάρτη 10 Ιουνίου, όταν κατόπιν σοβαρότατων αντιδράσεων αναγκάστηκε να αναβάλει επ’ αόριστο την ψηφοφορία και την ίδια τη συζήτηση για την Διατλαντική Συμφωνία.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Μόλις ένα χρόνο πριν φάνταζε αδιανόητη μια τέτοια εξέλιξη για την φιλόδοξη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, που σε πολλά σημεία θυμίζει ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Πολύ πιο αδιανόητες όμως φάνταζαν οι κοινωνικές αντιδράσεις ενάντια στην Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ) που προηγήθηκαν κι επέβαλαν αυτήν την υποχώρηση της ΕΕ, καθώς το σχέδιο της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας ήταν να υπογράψει τις σχετικές συνθήκες μακριά από το φως της δημοσιότητας και υπό συνθήκες πλήρους αδιαφάνειας. Η αλλεργία τους άλλωστε απέναντι σε κάθε στοιχείο δημοκρατικής λογοδοσίας είναι τέτοια ώστε όχι μόνο έχει προβλεφθεί η απαγόρευση κάθε δημόσιας πρόσβασης στα πρακτικά των διαπραγματεύσεων για 30 ολόκληρα χρόνια, αλλά η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια αξιοποίησης νόμων και ερμηνειών τα οποία να επικαλεστούν ώστε η ψήφιση της συμφωνίας από τα εθνικά κοινοβούλια να εμφανιστεί ως περιττή.
Η τιτάνια προσπάθεια τους να αφήσουν μακριά από την δημόσια κριτική την συμφωνία γίνεται καλύτερα κατανοητή αν εξετάσουμε το περιεχόμενό της. Η διατλαντική συμφωνία ισοδυναμεί με έναν νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα που έρχεται να ισοπεδώσει κάθε εθνική νομοθεσία η οποία στο παρελθόν προστάτευε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, βάζοντας φραγμό στην ασυδοσία του κεφαλαίου. Τώρα, όχι μόνο δεν αναγνωρίζονται «ουδέτερες ζώνες» αλλά κι όταν κάνουμε λόγο για το κεφάλαιο που θα ευνοηθεί, εννοούμε το …πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Στα μέτρα αυτών των κοινωνικών δυνάμεων είναι φτιαγμένη η Συμφωνία.
Τέσσερις πλευρές της συζητούμενης Διατλαντικής Συμφωνίας, που δεν αφορά την κατάργηση τελωνειακών δασμών (καθώς αυτοί βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο όλων των εποχών) αλλά ρυθμιστικών διατάξεων, είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές για το περιεχόμενό της: Πρώτο, οι πολυεθνικές θα μπορούν να παρακάμπτουν την εθνική δικαιοσύνη προσφεύγοντας για την επίλυση διαφορών σε διεθνή δικαστήρια, οι αποφάσεις των οποίων θα επιβάλλονται σε κάθε χώρα. Το εθνικό δίκαιο έτσι θα καταστρατηγείται δια της παράκαμψής τους και της αναγνώρισής ως εθνικού δικαίου εκείνου που είναι πιο φιλικό προς τις επιχειρήσεις. Δεύτερο, προωθείται η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών, με το ενδιαφέρον να είναι στραμμένο στις έως πρότινος αποκλειστικά δημόσιες υπηρεσίες: υγεία, παιδεία, ενέργεια, νερό, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες, κ.λπ. Τρίτο, η νέα Συμφωνία θα προκαλέσει ένα πρωτοφανή κύκλο γιγαντισμού στην οικονομία, κλείνοντας χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, με δραματικές επιπτώσεις στην απασχόληση. Χαρακτηριστικά, προβλέπεται πως θα χαθούν 1 εκ. θέσεις εργασίας και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού χωρίς να υπολογίζεται η μείωση των μισθών που θα ακολουθήσει. Τέταρτο, η Διατλαντική Συμφωνία, που έχει χαρακτηριστεί και «οικονομικό ισοδύναμο του ΝΑΤΟ», φέρνει πιο κοντά ΗΠΑ και ΕΕ, ταυτόχρονα όμως σε κρίσιμους τομείς, όπως στην ενέργεια, αποκόβει την Ευρώπη από την Ρωσία, αναβιώνοντας ψυχροπολεμικές οικονομικές στρατηγικές.
Ελπιδοφόρο στοιχείο στην πάλη των λαών εναντίον των οικονομικών ολοκληρώσεων είναι κι η εκπληκτικής συμμετρίας απόφαση των εκπροσώπων του Δημοκρατικού Κόμματος στη Βουλή των Αντιπροσώπων να μην παραχωρήσουν στον Ομπάμα τις διευρυμένες εξουσίες που ζητούσε για να υπογράψει μια παρόμοια συμφωνία με 11 χώρες του Ειρηνικού. Έχει ο καιρός γυρίσματα…
(Εδώ, αναλυτικότερη κριτική στην συμφωνία ΤΤΙΡ)
https://leonidasvatikiotis.wordpress.com/
