του Νίκου Μωραΐτη
Λέω στη μάνα μου χθες: «Την Κυριακή θα δούμε και αν το ΚΚΕ είναι κανονικό ή δοτό κόμμα πια».
«Τι εννοείς;», μου λέει.
«Θα δούμε αν θα ψηφίσει ΟΧΙ στην πρόταση των δανειστών ή κάνα άκυρο», της λέω. Δεν βλέπεις τους βουλευτές του πώς τους περιποιούνται στα κανάλια της διαπλοκής;
Θύμωσε. «Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ψηφίσουν ΟΧΙ», μου λέει.
Σήμερα, θυμάται τον πατέρα της που τον τραβάγαν στην Ασφάλεια και κλαίει.
Θυμάται τον πατέρα μου, που στις πλημμύρες του Περισσού έχασε την υγεία του στα υγρά υπόγεια για να στεγνώσουν τα Αρχεία, τον θείο μου, που του πήγαιναν βιβλία και σημειωματάρια στις φυλακές της Αίγινας.
Κλαίει η μάνα μου. Για τα νιάτα της. Για όσα πίστεψε. Για την κατάντια.
Οι αυταπάτες διαλύθηκαν.
Στο δημοψήφισμα της επόμενης Κυριακής, το ψηφοδελτιο του ΚΚΕ θα είναι άκυρο απέναντι στην Ιστορία.
Το ΚΚΕ σήμερα πέθανε ως μνήμη για εμένα και την οικογένειά μου.
Ζωή σε μας.
http://www.altsantiri.gr/
