Και ξαφνικά, στο πολιτικό μας λεξιλόγιο εισέβαλε ορμητικά η λέξη «μπέσα», που προέρχεται από τις παραδόσεις της μεσαιωνικής Αλβανίας και δη από την παράδοση της βεντέτας. Οι εταίροι μας δεν τίμησαν τη μπέσα, δήλωσε ο Μπαρουφάκης, εκλαϊκεύοντας κάτι που είχε πει λίγες ώρες πριν ο Τσίπρας: μας εξαπάτησε ο Ντεϊσελμπλούμ, λέγοντάς μας ότι ο Ντράγκι θα διορθώσει την απόφαση της ΕΚΤ που απαγόρευε την αύξηση του πλαφόν έκδοσης εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου. Κι εμείς, άπειροι όντες, αρκεστήκαμε στην προφορική διαβεβαίωση του πονηρού Ολλανδού και δε ζητήσαμε αυτό να καταγραφεί στη συμφωνία.
Πρόκειται για ένα ακόμη φαιδρό ψέμα, με το οποίο ο Τσίπρας και το επιτελείο του προσπαθούν να κοροϊδέψουν τον ελληνικό λαό (αναλυτικά γράφουμε στη σελίδα 9). Ομως, αν δεχτούμε τον ισχυρισμό Τσίπρα ότι οι δανειστές τους εξαπάτησαν, συμπεριφερόμενοι ως γκάνγκστερ, έχουμε έκτοτε το φαινόμενο η εξαπατηθείσα κυβέρνηση να πληρώνει κανονικά σ’ αυτούς τους γκάνγκστερ τα λύτρα, ξύνοντας τον πάτο του βαρελιού που λέγεται δημόσιο ταμείο και στη συνέχεια κάθε δεξαμενής που περιείχε έστω και ελάχιστο δημόσιο χρήμα.
Κι αφού έξυσε ότι υπήρχε, δείχνοντας καλό πρόσωπο στους γκάνγκστερ, μπας και καταφέρει να τους εξευμενίσει, τώρα σηκώνει τα χέρια ψηλά και παραδίνεται άνευ όρων.
Από δημιουργίας νεοελληνικού κράτους γνωρίσαμε πολλά πολιτικά κόμματα, αλλά δύο πολιτικές κατευθύνσεις. Η μία ήταν η πολιτική κατεύθυνση του ραγιαδισμού και της υποτέλειας, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκπροσωπούσαν όλα τα αστικά κόμματα, συντηρητικά και φιλελεύθερα.
Η άλλη ήταν η πολιτική που εν σπέρματι υπήρχε και κατά τον 19ο αιώνα, όμως συγκροτημένη ανέτειλε στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα, στον απόηχο της κοσμοϊστορικής σημασίας νίκης της Οκτωβριανής Επανάστασης, με τη δημιουργία του ΚΚΕ (καμιά σχέση με τον Περισσό που καπηλεύεται αυτό το όνομα). Οι κομμουνιστές άνοιξαν μέτωπο με τον ελληνικό καπιταλισμό και εντόπισαν πως η θέση του στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας, θέση εξάρτησης και υποταγής στα μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές χώρες, αποτελεί βασικό γενεσιουργό αίτιο για την «κακοδαιμονία» της χώρας και τα δεινά του ελληνικού λαού.
Η πολιτική αυτή γνώρισε την ακμή της και την έμπρακτη επιβεβαίωσή της τη δεκαετία 1940-1949, ενώ η στρατιωτική της ήττα το 1949 σήμανε την επιστροφή στην πολιτική του καλυμμένου δωσιλογισμού, ο οποίος μασκαρεύτηκε ακόμη καλύτερα μετά την πτώση της στρατιωτικοφασιστικής χούντας, το 1974.
Το τελευταίο τρίμηνο ζούμε μια προσπάθεια νέου μασκαρέματος της πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας από μια «κυβέρνηση της αριστεράς» (με ολίγη εθνικιστική-ακροδεξιά ενίσχυση). Η περίοδος της μασκαράτας φτάνει στο τέλος της. Μαζί με το ξεμασκάρεμα θα έρθει η διάψευση πολλών ελπίδων.
Καιρός είναι να έρθει και η διάψευση του πολιτικού μεσσιανισμού. Καιρός είναι ν’ αρχίσει η συνειδητοποίηση του ότι μόνον η εργατική τάξη μπορεί ν’ απελευθερώσει τον εαυτό της και ταυτόχρονα ολόκληρη την κοινωνία. Καιρός είναι ν’ ανατείλει και πάλι η κομμουνιστική-απελευθερωτική πολιτική του παρελθόντος, ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΗ.
http://www.eksegersi.gr
