ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ: Καταιγισμός σεναρίων περί Grexit

Όσο εντός της Ελλάδας εξακολουθεί η συζήτηση περί πραγματικών εναλλακτικών απέναντι στους μαφιόζικους εκβιασμούς των Ευρωπαίων να είναι απαγορευμένη συζήτηση, τόσο στο εξωτερικό πληθαίνουν τα σενάρια που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για εναλλακτικά σχέδια ικανά να εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Το σημείο δε που όλα αυτά τα σχέδια τέμνονται είναι το διαβόητο Grexit∙ η καθαυτή έξοδος από το ευρώ ή διάφορες παραλλαγές της.

Κίνδυνος για την Γερμανία!

Κατά τον Νίκολας Μπλομ, επικεφαλής του γραφείου του Βερολίνου του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, όπως έγραψε στους Financial Times στις 27 Μαρτίου, η ευθύνη για την επιτάχυνση της εξόδου της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα αποτελεί τον μεγάλο φόβο της γερμανίδας καγκελαρίου. Μεγαλύτερο ακόμη κι από την εντύπωση που μπορεί να δημιουργηθεί πως η ίδια επιδιώκει την γερμανική κυριαρχία (Ubermacht) στην Ευρώπη. Εντύπωση την οποία αποφεύγει συστηματικά, όπως έκαναν κι όλοι οι προκάτοχοί της, επιδιώκοντας κάθε φορά να δείχνει πως «οι αποφάσεις για την Ελλάδα λαμβάνονται συλλογικά από τα 19 μέλη της ευρωζώνης. Η Γερμανία, ισχυρίζεται, είναι μόνο μία χώρα μεταξύ ίσων». Ωστόσο, «αυτός είναι μύθος υποδεικνύει συνεχώς ο Αλ. Τσίπρας» υποστηρίζει ο γερμανός δημοσιογράφος φέρνοντας στην επιφάνεια το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στις σχέσεις της Γερμανίας με την υπόλοιπη Ευρώπη, σε τέτοιο βαθμό ώστε «η Ελλάδα να έχει ενοχοποιηθεί από μια πανίσχυρη Γερμανία η οργή της οποίας μπορεί σύντομα να ξεσπάσει σε άλλα κράτη». Πρόκειται για μια πραγματικότητα που δίνει τεράστιο περιθώριο πιέσεων ακόμη και εκβιασμών στην ελληνική πλευρά, καθώς πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα επιβεβαίωνε όλη την ακμάζουσα συζήτηση στη γηραιά ήπειρο περί Τέταρτου Ράιχ και γερμανικής Ευρώπης. Συζήτηση που, περιττό να ειπωθεί, δεν βοηθάει τα σχέδια εμπέδωσης της γερμανικής κυριαρχίας, γι’ αυτό και το Βερολίνο πασχίζει να την διασκεδάσει ή να την ακυρώσει…

Σωτηρία για την Ελλάδα!

Το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ παρουσιάστηκε στην ίδια βρετανική εφημερίδα ως σωτηρία για την ελληνική οικονομία από τον Ντέσμοντ Λάχμαν του νεοσυντηρητικού ιδρύματος American Enterprise Institute, με μια επιχειρηματολογία όμως εξόχως ρεαλιστική. Πρότεινε συγκεκριμένα την υιοθέτηση το όρου Grexodus αντί του συνηθισμένου Grexit λόγω αρχικά του ότι ο όρος exit είναι λατινικός, ενώ το exodus είναι ελληνική λέξη με εβραϊκές καταγωγές. «Το δεύτερο επιχείρημα είναι πιο ουσιαστικό. Ο όρος Grexit έχει μια αρνητική υποδήλωση υπό την έννοια ότι μια χώρα μπορεί να εκδιωχθεί παρά την θέλησή της από μια λέσχη στην οποία επιθυμεί να συμμετάσχει. Ωστόσο, στην ειδική περίπτωση της Ελλάδας, που υπέμεινε έξι χρόνια οικονομικής ύφεσης στον ζουρλομανδύα του μέλους της ευρωζώνης ο οποίος συνέβαλε στην εμφάνιση μιας κρίσης στην Ελλάδα όμοιας με εκείνη των ΗΠΑ την δεκαετία του ’30, γιατί η απελευθέρωση από τον περιορισμό αυτής της συναλλαγματικής ισοτιμίας να μην αναζητηθεί σε μια λέξη με μια πιο θετική υποδήλωση;». Ο συγγραφέας στη συνέχεια διατυπώνει ακόμη πιο καθαρά τις απόψεις του για τις επιπτώσεις της ευρωζώνης στην ελληνική οικονομία. «Η βιβλική χρήση της λέξης έξοδος (exodus) περιέχει την έννοια της απελευθέρωσης των παιδιών του Ισραήλ από την σκλαβιά. Με την ίδια έννοια γιατί η λέξη Grexodus να μη φέρει την ιδέα ότι η Ελλάδα θα έχει αφήσει την δουλεία του ευρω-ζουρλομανδύα που καταδίκασε τη χώρα στην ένδεια και την έχει υποβάλει σε μια πολυετή πολιτική ταπείνωση; Αυτό δε σημαίνει ότι η εγκατάλειψη του ευρώ θα είναι μια εύκολη δουλειά για την Ελλάδα, καθώς αν δεν γίνει σωστή διαχείριση της πολύ εύκολα μπορούν να πάνε όλα στραβά. Σημαίνει όμως ότι έξω από το ευρώ, η Ελλάδα θα έχει ξανά τουλάχιστον μια ευκαιρία για μακροχρόνια οικονομική και κοινωνική ευημερία».

Δομικές αποκλίσεις

Στις υποκείμενες αντινομίες που εξακολουθούν να διαιρούν την ευρωζώνη στρέφεται η προβληματική του αρθρογράφου των Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου, που σε πρόσφατο άρθρο του (29 Μαρτίου 2015) επέμενε πως «η πιο σημαντική προσαρμογή που πρέπει να γίνει είναι μια σύγκλιση των τιμών και του εργατικού κόστους». Περιέγραφε δε ως εξής τις εντεινόμενες αποκλίσεις εντός της ευρωζώνης: «Σε ένα απλό επίπεδο μπορείς να δεις τις τιμές στα σούπερ μάρκετ της Γερμανίας ή της νότιας Ευρώπης και να διαπιστώσεις πως το ευρώ έχει μια εντελώς διαφορετική αγοραστική δύναμη στην κάθε μία χώρα. Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των διαφορών του επιπέδου των τιμών στη Ουιτσιτά και στη Νέα Υόρκη. Στην ευρωζώνη η κατεύθυνση είναι ανάποδη. Οι τιμές είναι χαμηλότερες στις βόρειες χώρες υψηλού εισοδήματος σε σχέση με τις νότιες χώρες χαμηλότερου εισοδήματος. Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Μία από τις πιο τεχνικές μετρήσεις για τις εσωτερικές ανισορροπίες είναι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Η Γερμανία είχε ένα πλεόνασμα στο επίπεδο του 7,5% του ΑΕΠ της πέρυσι. Η Ελλάδα εξακολουθεί να διατηρεί έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών παρότι υπέστη μία από τις πιο βάρβαρες οικονομικές προσαρμογές στη σύγχρονη ιστορία. Υπάρχουν κι άλλες μετρήσεις που λένε την ίδια ιστορία», συνεχίζει ο προβεβλημένος αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας περιγράφοντας την καθαρή επενδυτική θέση, το εργατικό κόστος και τις ανισορροπίες στο σύστημα πληρωμών εντός της ευρωζώνης, γνωστό κι ως Target 2, για να καταλήξει ότι αυτή η μετακίνηση και η σύγκρουση των τεκτονικών πλακών πλησιάζει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. «Η Ελλάδα είναι κοντά σε αυτό το σημείο», αναφέρει υπογραμμίζοντας τις βαθύτερες αιτίες που ωθούν στο Grexit.

Παράλληλο νόμισμα

Σε παλιότερο άρθρο του (στις 15 Φεβρουαρίου 2015) ο ίδιος αρθρογράφος, γερμανικής καταγωγής, με τον ίδιο κατηγορηματικό τρόπο που επέμενε ότι η Ελλάδα πρέπει να απορρίψει τα ξαναζεσταμένα και αποτυχημένα σενάρια λιτότητας, επέμενε επίσης και στην άποψή του ότι η Ελλάδα πρέπει να αναζητήσει σχέδια Β πριν αποχωρήσει από το ευρώ. Κι αυτό παρότι υποστηρίζει πως «η έξοδος από το ευρώ θα αποτελούσε μεγαλύτερο εν δυνάμει κίνδυνο για την ίδια την ευρωζώνη γιατί θα αποτελούσε οδηγό και για άλλες χώρες». Ο Μινχάου επαναφέρει δύο πρόσφατα διατυπωμένες προτάσεις, κυρίως από τις ΗΠΑ, για την κυκλοφορία παράλληλου νομίσματος. Η πρώτη, του οικονομολόγου Ρόμπερτ Παρεντό, κατέληγε στην έκδοση υποσχετικών (IOU – I owe you) που θα καλύπτονται από μελλοντικά φορολογικά έσοδα και θα λειτουργούν ως φοροαπαλλαγές. Η δεύτερη πρόταση του οικονομολόγου Τζον Κοχρέιν (από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου) υποδείκνυε στην ελληνική κυβέρνηση την έκδοση υποσχετικών, που θα είχαν όμως κυρίως την μορφή ηλεκτρονικού χρήματος και θα χρησιμοποιούνταν για την πληρωμή συντάξεων και άλλων μεταβιβαστικών πληρωμών.

Σε αντίθεση όμως με άλλες προτάσεις, που εισηγούνται την κυκλοφορία διπλού νομίσματος ως ένα μέσο για την ασφαλή πληρωμή του δημόσιου χρέους στους ξένους πιστωτές (και την σίγουρη φτωχοποίηση στο εσωτερικό της χώρας) ο Μινχάου το βλέπει ως ένα εργαλείο που θα διευκολύνει την στάση πληρωμών! «Κι αυτό που δεν λέει κανένας», συνεχίζει «- τουλάχιστον με ευγενικό τρόπο- είναι πως από τη στιγμή που θα εγκατασταθεί αυτό το σύστημα, μπορείς να προχωρήσεις σε στάση πληρωμών στους επίσημους ευρωπαίους πιστωτές. Τι μπορούν να σου κάνουν; Δεν μπορούν να σε αποβάλλουν από την ευρωζώνη. Δεν έχουν τα νομικά μέσα να το κάνουν. Δεν μπορούν να σε διώξουν ούτε από την ΕΕ, επίσης. Χρειάζονται ακόμη την συγκατάθεσή σου για την αλλαγή των συνθηκών ή για οποιαδήποτε πολιτική που απαιτεί ομοφωνία, όπως η ανανέωση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας».

Οι παραπάνω προτάσεις και πολλές άλλες που έχουν κατατεθεί δείχνουν έναν πλούτο προβληματικών και εναλλακτικών προτάσεων, σε πλήρη αντίθεση με την καταθλιπτική ομοφωνία που επικρατεί στην Ελλάδα όπου κάθε σενάριο ρήξης ανακαλείται πριν καν δημοσιευθεί…

https://leonidasvatikiotis.wordpress.com