Ημέρα κρίσης για τις συμμαχίες του Βερολίνου θα είναι η επόμενη Κυριακή 19 Απριλίου, καθώς οι βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν στην Φινλανδία θα κρίνουν κατά πόσο η νέα κυβέρνηση θα συνεχίσει να στηρίζει την αδιάλλακτη μονεταριστική γραμμή της Μέρκελ.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Ως τώρα ο άξονας των 3Α (με βάση την επιβράβευση των οίκων αξιολόγησης) που είχε συγκροτήσει το Βερολίνο στηριζόταν σε μια απίστευτα εύθραυστη και πολυσυλλεκτική κυβέρνηση στο Ελσίνκι η οποία απαρτιζόταν αρχικά από έξι κόμματα, που στη συνέχεια έμειναν τέσσερα. Επικεφαλής της ήταν ο 47χρονος νεοφιλελεύθερος Άλεξ Στουμπ, ο οποίος όταν επιχείρησε να κάνει τη μεγάλη στροφή στα δεξιά …γκρεμοτσακίστηκε.
Ήταν συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 2014 όταν εκλέχτηκε επικεφαλής του κόμματος Εθνική Συμμαχία και στη συνέχεια πρωθυπουργός αναλαμβάνοντας το έργο να υπερβεί τις ενδοκυβερνητικές παραλυτικές αντιθέσεις. Το αποτέλεσμα ήταν το κόμμα του από την πρώτη θέση και το 22% στις δημοσκοπήσεις να φτάσει στην τρίτη θέση και στο 15%.
Το αντίπαλο δέος στο εσωτερικό της κυβέρνησης ήταν ο υπουργός Οικονομικών και επικεφαλής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Άντι Ρίνε, που επανειλημμένες φορές έβαλε βέτο σε αντιλαϊκές προτάσεις. «Δεν θέλουμε να χάσουμε το κράτος πρόνοιας. Θέλουμε να έχουμε καλή φροντίδα για τους ηλικιωμένους, θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση και δυνατότητες για όλους τους ανθρώπους στην κοινωνία μας, θέλουμε να έχουμε ένα καλό σύστημα κοινωνικής φροντίδας», δήλωνε πρόσφατα σε συνέντευξή του. Δημοσκοπήσεις φέρνουν το κόμμα του ακόμη και πρώτο, αφήνοντας πάντως ανοιχτές τις συμμαχίες που θα πρέπει να κάνει για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Πρόβλημα που λύνει εύκολα ο νεοφιλελεύθερος αντίπαλός του έχοντας σίγουρο όχι μόνο το ακροδεξιό Φινλανδικό Κόμμα (οι πρώην Αληθινοί Φιλανδοί) αλλά και το Κόμμα του Κέντρου που ηγέτη του έχει γνωστό επιχειρηματία.
Η πολιτική κρίση των τελευταίων ετών στην Φινλανδία, όπως αποτυπώθηκε στους σχεδόν μηδενικούς ρυθμούς μεγέθυνσης των τελευταίων τριών ετών, ήταν έκφραση σοβαρότατων ενδογενών κι εξωγενών οικονομικών κλυδωνισμών. Στο εσωτερικό η ανθούσα βιομηχανία ηλεκτρονικών συσκευών, με επίκεντρο την εταιρεία κινητών τηλεφώνων Νόκια έχει προ καιρού χάσει το λούστρο της προηγούμενης δεκαετίας, ενώ σε καθεστώς κρίσης έχει περιέλθει η δασοπονία κι η βιομηχανία χάρτου για σοβαρούς λόγους που δεν προοιωνίζονται ανάκαμψη. Η σημαντικότερη ωστόσο αμφισβήτηση που δέχεται η οικονομία της Φινλανδίας σχετίζεται με την απροθυμία της να …προσαρμοστεί. Με την αστική τάξη της σκανδιναβικής χώρας να απολαμβάνει πλήρως πλέον τα ευεργετήματα της καθοδικής σπείρας των μισθών και των εργατικών κατακτήσεων στο εσωτερικό της ευρωζώνης, όπως ξεκίνησε στην Γερμανία επί Σρέντερ κι επεκτάθηκε στις περιφερειακές χώρες με την βοήθεια της Τρόικας, θέτει πλέον στο στόχαστρό της και τους ίδιους τους Φιλανδούς. Κατά 6,3% αυξανόταν κάθε χρόνο μεταξύ 2007 και 2012 το κόστος εργασίας στην βιομηχανία υποστηρίζει ο Τύπος, καλώντας σε …μεταρρυθμίσεις, ενώ από την κριτική δεν γλίτωσαν ούτε οι ώρες εργασίας των Φιλανδών (περίπου 50.000 στον εργάσιμο βίο τους) που υπολείπονται σημαντικά των αντίστοιχων γερμανικών (70.000), αμερικάνικων (85.000) και των περισσότερων Ασιατικών (100.000). «Σοβιετία» λοιπόν κι η Φινλανδία, σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες κριτικές, καθώς πλέον με τη βοήθεια του μαγικών γυαλιών του ευρώ ο βασιλιάς, δηλαδή το εργατικό κόστος, φαίνεται γυμνός: «Είμαστε κολλημένοι με μια εσωτερική αγορά εργασίας που είχε μια οδό διαφυγής: του νομίσματος ή της υποτίμησης. Αλλά, η οδός διαφυγής έχει κλείσει κι οι συνέπειες αποδείχθηκαν καταστροφικές», δήλωνε στις 11 Μαρτίου στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς κορυφαίος Φιλανδός επιχειρηματίας.
