"Δεν υπήρξαν Κουίσλιγκ Κυβερνήται εις την Ελλάδαν," έλεγε με θράσος απύθμενο ο δοσίλογος πρωθυπουργός, δήμιος δεκάδων χιλιάδων πατριωτών και υποκινητής του εμφυλίου πολέμου, Ι. Ράλλης κατά την απολογία του και συνέχιζε: "Πρόκειται περί εντυπώσεως την οποίαν μια αθλία προπαγάνδα Ελλήνων υπανθρώπων, πράγματι συμμαχησάντων μετά των προαιωνίων της Ελλάδος εχθρών, ίνα συντρίψουν τα εχθρικά συμφέροντα, εδημιούργησεν."
Ποιοί ήταν αυτοί οι "Έλληνες υπάνθρωποι", που κατά τον Ι. Ράλλη με την προπαγάνδα τους δημιούργησαν αυτή την εντύπωση; Οι εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες που έδιναν το αίμα τους καθημερινά στον αγώνα εναντίον των ναζί κατακτητών της πατρίδας και των εγχώριων δοσιλόγων για μια ελεύθερη Ελλάδα. Όλοι εκείνοι που με την Ελλάδα στο στόμα τους βρήκαν οικτρό θάνατο στα εκτελεστικά αποσπάσματα, χωρίς ούτε στιγμή να διαπραγματευθούν με το καθεστώς κατοχής της πατρίδας τους.
Οι νεοδοσίλογοι στο δρόμο που άνοιξαν οι παλιοί
Με θράσος που υπερβαίνει εκείνο του Ι. Ράλλη, οι σύγχρονοι δοσίλογοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το μαύρο είναι άσπρο, ότι ο δοσιλογισμός είναι πατριωτικό καθήκον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο γ.γ. Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Γιώργος Ρωμανιάς, ο οποίος είπε ότι δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, έχουμε πρόβλημα ρευστότητας. «Εγώ πιστεύω ότι μετά τις 11 Μαϊου θα υπάρξει μια έντιμη συμφωνία, ένας έντιμος συμβιβασμός, και από εκεί και πέρα τα πράγματα θα ομαλοποιηθούν».
Και συνέχισε: «Αυτό το μήνα είναι ανάγκη ό,τι έχουμε να το μαζέψουμε για να αμυνθούμε για να κάνουμε την διαπραγμάτευση. Το πρόβλημά μας είναι πώς θα πετύχουμε σήμερα. Δεν θεωρώ σωστές τις ΠΝΠ αλλά εθνική ανάγκη τις επιβάλλει». Νωρίτερα, ο υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Δημήτρης Στρατούλης είπε ότι «Δεν είναι καλό πράγμα να φέρνεις Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου έστω και για έκτακτα μέτρα».
Και πρόσθεσε: «Η ΠΝΠ πρέπει να γίνεται με φειδώ και χωρίς να θίγει δικαιώματα του λαού και μπροστά στη μάχη που δίνουμε για να κρατήσουμε τη χώρα όρθια ενώ αυτοί θέλουν η χώρα να χρεοκοπήσει και να υπογράψει νέο μνημόνιο υπάρχουν /2015/04/blog-post_22.htmlπράξεις πατριωτισμού που πρέπει να τις βλέπεις."
Όταν ο δοσιλογισμός βαφτίζεται πατριωτισμός.
΄Οπως και οι δοσίλογοι της ναζιστικής κατοχής, έτσι και οι σημερινοί θεωρούν πατριωτικό καθήκον και εθνική ανάγκη να κατακλέψουν τα ταμεία του δημοσίου για να πληρώσουν τους δανειστές. Όπως επί Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, όπου το συμφέρον του καταχτητή ήταν πάνω από τη ζωή του λαού, το ίδιο ισχύει και για τη σημερινή κυβέρνηση. Το συμφερον του δανειστή και του ζυγού που έχει επιβάλει στη χώρα είναι πάνω από τα δικαιώματα του λαού.
Κι έχουν το θράσος οι νεοδοσίλογοι όχι μόνο να βαφτίζουν πατριωτισμό τον δοσιλογισμό τους, αλλά να μας λένε ότι άμα δεν πληρώσουμε του δανειστές θα μας επιβληθεί μνημόνιο. Από ποιόν βρε πουλημένα τομάρια; Από ποιόν θα μας επιβληθεί μνημόνιο, άμα καταγγείλουμε το χρέος ως παράνομο και σταματήσουμε να το πληρώνουμε; Πότε στην ιστορία της Ελλάδας, ή άλλης ύπερχρεωμένης χώρας, επιβλήθηκαν μνημόνια από τους δανειστές; Όταν καταγγέλθηκε το χρέος και διαγράφηκε, ή όταν βρέθηκαν πουλημένα τομάρια και δοσίλογοι σαν κι εσάς, σαν τους προηγούμενους από εσάς, να λειτουργούν ως γιουσουφάκια των ξένων δανειστών;
Με στόχο την ομαλότητα του σφαγείου
Επιτέλους έλεος! Αυτοί που ετοιμάζουν συμβόλαιο θανάτου για την πατρίδα, το οποίο ο Τσίπρας ονομάζει "συμβόλαιο ανάπτυξης", προσπαθούν να μας φοβερίσουν με το μνημόνιο που οι ίδιοι ήδη εφαρμόζουν. Και με θράσος περίσσιο μας λένε ότι θα ομαλοποιηθούν όλα μόλις κλείσουν συμφωνία, έναν "έντιμο συμβιβασμό" όπως τον λένε, με τους δυνάστες της χώρας.
Ναι και βέβαια θα ομαλοποιηθούν. Ακριβώς όπως ομαλοποιήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια των μνημονίων, που μας δάνειζαν μόνο και μόνο για να λεηλατούν τη χώρα και να οδηγούν τον λαό σε ολοκαύτωμα. Όπως οι προηγούμενοι έτσι και οι τωρινοί εκπροσωπούν την ίδια ομαλότητα. Του επαγγελματικού σφαγείου που έστησαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες με τη βοήθεια των εγχώριων δοσιλόγων.
Κατ' απαίτηση των θεσμών
Ποιός όμως απαίτησε την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την αρπαγή των ταμειακών διαθεσίμων; Εκπρόσωπος της Ευρωπαικής Επιτροπής (in.gr, 22/4/2015) δήλωσε πώς η συγκεκριμένη ενέργεια ήταν απαίτηση εδώ και πολύ καιρό των θεσμών. Συγκεκριμένα είπε ότι η μεταφορά των διαθεσίμων στην ΤτΕ έχει επανειλημμένως ζητηθεί από τους θεσμούς με πρότυπο ή παράδειγμα τον υφιστάμενο ολλανδικό νόμο.
Βέβαια, ο αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ξέχασε να αναφέρει ότι ο ολλανδικός νόμος δεν προβλέπει την αρπαγή των ταμειακών διαθεσίμων για να πληρωθεί το χρέος. Και ξέχασε επίσης - αμφιβάλλω αν τον ενδιαφέρει - ότι στην Ελλάδα η αρπαγή των ταμειακών διαθεσίμων ειδικά των ΟΤΑ ισοδυναμεί με υπεξαίρεση σε βαθμό κακουργήματος.
Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του δοσιλογισμού, του ξεπουλήματος; Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη υπακούοντας τυφλά στους δανειστές οδηγεί τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και τη χώρα σε δημοσιονομικό στραγγαλισμό, προκειμένου να εμφανίσουν τα νέα μνημόνια και τα συμβόλαια θανάτου που προετοιμάζουν στο παρασκήνιο ως αδήριτη "εθνική ανάγκη".
Απάτη κοινού ποινικού δικαίου
Πρόκειται για απάτη κοινού ποινικού δικαίου αντίστοιχου μεγέθους μ' εκείνη του πρώτου μνημονίου, αλλά και του περίφημου PSI. Οι φορείς της Γενικής Κυβέρνησης και οι ΟΤΑ ποτέ δεν πρόκειται να συνέλθουν από αυτή τη λεηλασία. Ο κρατικός προϋπολογισμός έχει φορτωθεί με τέτοια ενδοκυβερνητικά χρέη, που δεν μπορεί να τα καλύψει, ενώ τα δάνεια του μηχανισμού - που αναμένει η κυβέρνηση - δεν επαρκούν ούτε καν για την τρέχουσα εξυπηρέτηση του χρέους.
Η αρπαγή των ταμειακών διαθεσίμων είναι μέρος του ευρύτερου σχεδίου των δανειστών να οδηγήσουν τους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, το ίδιο το κράτος, τους Ασφαλιστικούς Φορείς και τους ΟΤΑ σε τόσο δεινή θέση, ώστε η ιδιωτικοποίηση των πάντων και το γενικό ξεπούλημα να φαντάζει ως η μόνη διέξοδος. Αυτό το σχέδιο υπηρετεί η συγκεκριμένη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.
Πραξικόπημα ανάλογο του 1967.
Όμως, ακόμη κι αν όλα αυτά δεν υπήρχαν, με ποιό δικαίωμα η κυβέρνηση εκδίδει ΠΝΠ όπου αυθαιρετεί "κατά παρέκκλιση κάθε άλλης γενικής ή ειδικής διάταξης ή διαδικασίας," όπως αναφέρει συγκεκριμένα, που σημαίνει δηλαδή "κατά παρέκκλιση" της όποιας πρόβλεψης του Συντάγματος, παντός ισχύοντος νόμου και αποφάσεων της δικαιοσύνης; Πρόκειται για πραξικόπημα ανάλογο με εκείνο του 1967. Μόνο που δεν γίνεται με τανκς, αλλά με το φόβητρο των δανειστών, των τραπεζών και της μαύρης προπαγάνδας των ΜΜΕ.
/2015/04/blog-post_22.html
Η κυβέρνηση, όπως όλες οι ομόλογές της στην ιστορία που εισήγαγαν καθεστώτα πολιτικής ανωμαλίας, επικαλείται "έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης", προκειμένου να υπηρετήσει και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των δανειστών σε βάρος της ομαλής λειτουργίας του κράτους προς όφελος των πολιτών.
Στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, από την εποχή της βαυαροκρατίας μέχρι σήμερα, υπήρξαν αναρίθμητα πραξικοπήματα και εκτροπές από την εκτελεστική εξουσία προκειμένου να τσακιστούν οι λιγοστές κάθε φορά ελευθερίες του λαού. Για να επιβληθούν αυτά τα πραξικοπήματα της εξουσίας, ελάχιστες φορές χρειάστηκαν τη δύναμη των όπλων.
Πάντα με πρόσχημα τις "έκτακτες ανάγκες"
Η φόρμουλα πάντα ίδια. Όποτε η εκτελεστική εξουσία, είτε με βασιλικό στέμμα, είτε χωρίς, ήθελε να βάλει τον λαό στο γύψο, προς το συμφέρον ντόπιων και ξένων ολιγαρχικών συμφερόντων, εφεύρισκε πάντα κάποιες "έκτακτες συνθήκες", όπου μόνο η εκτελεστική εξουσία μπορούσε δήθεν να εκτιμήσει την ακριβή έκτασή τους και αναλάμβανε μονοπωλιακά να προστατέψει το "δημόσιο συμφέρον". Έτσι υιοθετούσε έναν κανόνα εξωσυνταγματικού χαρακτήρα, κατά το ρωμαϊκό salus patriae suprema lex esto (η σωτηρία της πατρίδας είναι υπέρτατος νόμος), το οποίο έδινε το δικαίωμα στην ολιγαρχία της αρχαίας Ρώμης να ξεφορτώνεται τα δημοκρατικά προσχήματα κάθε φορά που ένιωθε ότι απειλείται από τις κατώτερες τάξεις και να σφαγιάζει μαζικά τους πληβείους.
Με τον τρόπο αυτό στο όνομα της σωτηρίας του κράτους, ή του έθνους, η εκτελεστική εξουσία αποκτούσε το δικαίωμα να προχωρά σε πολιτικές, μέτρα και παρεμβάσεις χωρίς να δεσμεύεται από το Σύνταγμα, το πολίτευμα και τα θεμελιώδη δικαιώματα του λαού. Η Βουλή κατόπιν μαζί με τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας, τον Άρειο Πάγο και το Συμβούλιο της Επικρατείας, αναλάμβαναν ευθύς αμέσως να επικυρώσουν ένα κατάλληλο "δίκαιο έκτακτης ανάγκης" με βάση το οποίο η εκτελεστική εξουσία μπορούσε να δικαιολογήσει κάθε δυνατή αυθαιρεσία σε βάρος του λαού και του πολιτεύματος. Πάντα στο όνομα του "γενικότερου συμφέροντος".
Κι όταν τελικά η μια καταπάτηση δικαιωμάτων μετά την άλλη οδηγούσε πια την εκτελεστική εξουσία σε ανοιχτή δικτατορία σε βάρος του λαού, τότε τα εν λόγω ανώτατα δικαστήρια ήταν έτοιμα να νομιμοποιήσουν τους πραξικοπηματίες με τέσσερις μονάχα λεξούλες: επικρατήσασα επανάσταση δημιουργεί δίκαιον! Έτσι συνέβη με όλες τις δικτατορίες που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από την απαρχή του νεοελληνικού κράτους, έως και την χούντα της επταετίας.
Το δίκαιο έκτακτης ανάγκης είναι δίκαιο της απολυταρχίας.
Όπως είπαμε, όλα αρχίζουν με τη θεωρία μιας έκτακτης μεταφυσικής ανάγκης, μιας εθνικής κρίσης, που μόνο και αποκλειστικά η εκτελεστική εξουσία μπορεί να την επικαλείται ως "άμεση απειλή" για το "γενικότερο συμφέρον". Πρόκειται για μια θεωρία που χρειάζεται μόνο και μόνο για να επινοηθεί ένα "δίκαιο έκτακτης ανάγκης", ικανό να καταπατήσει θεμελιώδη δικαιώματα του λαού, αλλά και να καταλυθεί κάθε έννοια κράτους δικαίου. Οπως ακριβώς συμβαίνει με την ΠΝΠ η οποία αυθαιρετεί "κατά παρέκκλιση" λόγω "εκτακτων συνθηκών".
"Τοιαύτη θεωρία", εξηγούσε ο συνταγματολόγος Ν.Ν. Σαρίπολος, "ουδεμίαν έχει θέσιν εν τη συγχρόνω Πολιτεία, ήτις είνε Πολιτεία δικαίου (Rechtsstaat), εν ή ιδίως η διοίκησις έχει ακριβώς καθορισμένα υπό του Νόμου καθήκοντα, άτινα μόνο συμφώνως προς τον Νόμον δέον ν' ασκή, μη δυναμένη ν' ενεργή αποκλειστικώς επί τη βάσει της σκοπιμότητος, ως εν απολυταρχικώ αστυνομικώ κράτει (Polizeistaat), αλλά δεσμευόμενη υπό του δικαίου."[1]
Επομένως η πρακτική της κυβέρνησης με την ΠΝΠ δεν προσιδιάζει σε Πολιτεία ή κράτος δικαίου, αλλά σε απολυταρχικό αστυνομικό κράτος, που δεν δεσμεύεται από καμιά γενική, ή ειδική διάταξη, ή διαδικασία δικαίου.
Η αλήθεια είναι ότι το "δίκαιο έκτακτης ανάγκης" δεν εμφανίστηκε ποτέ ως απάντηση σε κάποιου είδους κρίση, ή λόγω κάποιων "έκτακτων περιστάσεων". Εμφανίζεται μόνο όταν η εξουσία "υπό την πίεσιν της κρίσεως", όπως έγραφε ο συνταγματολόγος Αλ. Σβώλος, "τείνει να ταυτισθή μάλλον ή ήττον με ωρισμένην τάξιν. Δι' αυτό και φέρεται μοιραίως προς την ενίσχυσιν του Κράτους δια την συντήρησιν της άρχουσας τάξεως και την απομάκρυνσιν των κατά της υπεροχής της, από την αυτοδύναμον ανάπτυξιν της κοινωνίας, δημιουργουμένων κινδύνων, ειδικώτερον δε δια την εξουδετέρωσιν των συνεπειών του λαϊκού ελέγχου επί της ασκήσεως των τόσο εκτεταμένων, σήμερον, αρμοδιοτήτων της πολιτικής εξουσίας."[2]
Και συνέχιζε: "Υπό την έποψιν δε αυτήν είναι αναντίρρητον ότι αι νομικαί εγγυήσεις της προσωπικής ελευθερίας και πρό πάντων δικαιώματα,...ασκούμενα εντός του πλαισίου του φιλελευθερισμού και της δικαιοκρατικής οργανώσεως της Πολιτείας, καταντούν επίφοβα, διότι δύνανται να δημιουργήσουν εμπόδια εις την ανενόχλητον εφαρμογήν ωρισμένης πολιτικής του Κράτους."[3]
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι τόσο το φασιστικό κράτος, όσο και το ναζιστικό στην Ευρώπη του μεσοπολέμου επιβλήθηκαν τελικά ως απόρροια του "κράτους έκτακτης ανάγκης". Το ίδιο το "δίκαιο έκτακτης ανάγκης", που την εποχή του μεσοπολέμου εκφραζόταν κυρίως με "καταστάσεις πολιορκίας" και αναγκαστικούς νόμους της εκτελεστικής εξουσίας, προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο την έλευση του φασισμού και των καθεστώτων του, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη ευρύτερα.
Μόνο στη συνταγματική σκέψη της απολυταρχίας, αλλά και του ναζισμού θα βρει κανείς να δικαιολογείται η εξαίρεση από το Σύνταγμα και τις διατάξεις δικαίου. Ο γνωστός συνταγματολόγος του ναζισμού, Καρλ Σμιτ, ήταν από τους υπέρμαχους του "δικαίου των καταστάσεων", όπου η έννομη τάξη, τα δικαιώματα, το Σύνταγμα και γενικά το δίκαιο, προσαρμόζεται στις σκοπιμότητες που υπηρετεί η εκτελεστική εξουσία. Άλλωστε, όπως έγραφε "η εξαίρεση φανερώνει ξεκάθαρα την ουσία της εξουσίας του κράτους. Η απόφαση εδώ ξεχωρίζει από το νομικό κανόνα, και (για να το διατυπώσω παραδόξως) η εξουσία αποδεικνύει ότι το να παράγει νόμο δεν χρειάζεται να βασίζεται στο νόμο."[4]
Η κυβέρνηση έχει επιλέξει να υπηρετήσει τα συμφέροντα των δανειστών και του καθεστώτος δουλοπαροικίας που έχουν επιβάλει στην πατρίδα. Και για να το κάνει αυτό υιοθετεί ανοιχτά πλέον τη συνταγματική σκέψη και πρακτική του ναζισμού και της απολυταρχίας. Αυτό αποδεικνύει η ΠΝΠ. Και μ' αυτούς που την υπέγραψαν και θα την ψηφίσουν, ή θα την στηρίξουν ενεργά στην πράξη μας χωρίζει το ίδιο αίμα, που μας χώριζε και με τους παλιούς δοσίλογους της ναζιστικής κατοχής. Το ίδιο αίμα που χώριζε ανέκαθεν την δημοκρατία με όλους τους πραξικοπηματίες και χουνταίους της ελληνικής ιστορίας.
http://dimitriskazakis.blogspot.gr
