Λόγω αυτής της συνθήκης, λόγω του εμπόριου ελπίδων που διεξήγαγε προεκλογικά, μετεκλογικά έπρεπε να δώσει ένα σόου «σκληρής διαπραγμάτευσης» με τους ιμπεριαλιστές δανειστές.
Μολονότι ο χρόνος του σόου τελειώνει, καθώς τρέχουν δάνεια που πρέπει να πληρωθούν, ενώ έχει «καθήσει» και η ελληνική καπιταλιστική αγορά, προστίθενται συνεχώς νέα επεισόδια στο σίριαλ, έστω και χωρίς να άπτονται των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές (π.χ. γερμανικές επανορθώσεις).
Στόχος του σόου είναι, όταν «επέλθει το μοιραίο», αυτό να παρουσιαστεί ως αναπόφευκτο, ως αποτέλεσμα εξάντλησης όλων των μέσων της σκληρής διαπραγμάτευσης.
Αυτή είναι η μοναδική διαφορά της σημερινής συγκυβέρνησης από την προηγούμενη, η οποία έδωσε μόνο προεκλογικές υποσχέσεις, ενώ μετεκλογικά επέλεξε τη μέθοδο της άμεσης υποταγής, χωρίς σόου.
Βλέπουμε, δηλαδή, την κατάσταση να παραμένει ίδια οικονομικά και κοινωνικά, αλλά διαφοροποιημένη πολιτικά. Αυτό δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ. Οταν οι εργάτες και οι εργαζόμενοι διαπιστώσουν ότι δεν επήλθε καμιά ουσιαστική αλλαγή στην κατάσταση που βιώνουν την τελευταία πενταετία και ιδιαίτερα όταν αρχίσουν να έρχονται τα νέα μέτρα, τα οποία θα συμπληρώσουν τη «μνημονιακή» πολιτική και θα ολοκληρώσουν την κινεζοποίηση, οι αμφιβολίες της σημερινής περιόδου θα εξαφανιστούν. Ολοι θα δουν καθαρά τη νέα πραγματικότητα να παραμένει ίδια με την παλιά σε όλα τα επίπεδα.
Ας μην περιμένουμε, όμως, πως αυτόματα ο κόσμος θα ξαναβγεί στο δρόμο, πιο μαχητικά και με λιγότερες αυταπάτες σε σχέση με το παρελθόν. Η ακόμη πιο βαθιά απογοήτευση καραδοκεί συχνά σε τέτοιες περιστάσεις. Ας θυμηθούμε τι συνέβη τη διετία 2012-2014.
Είναι λοιπόν απαραίτητο -ίσως περισσότερο απ’ όσο ήταν στο πρόσφατο παρελθόν- να οργανωθεί από τώρα η πιο πλατιά αποκαλυπτική ζύμωση γι’ αυτά που συμβαίνουν και γι’ αυτά που πρόκειται να συμβούν. Πρέπει να «ξετιναχτεί» όλη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, για να φανεί καθαρά η ουσία της. Να αποδειχτεί πως όποιος αναλαμβάνει να διαχειριστεί πολιτικά τον ελληνικό καπιταλισμό θα συνεχίσει αναγκαστικά τη μνημονιακή πολιτική και τις σχέσεις υποτέλειας έναντι των ιμπεριαλιστών δανειστών.
Μόνον έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια διαδικασία ταξικής συνειδητοποίησης και αντικαπιταλιστικού-κομμουνιστικού προσανατολισμού, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.
Μόνον έτσι μπορεί να υπάρξουν ξανά εργατικοί και κοινωνικοί διεκδικητικοί αγώνες, χωρίς τους οποίους δεν υπάρχει περίπτωση ούτε στοιχειώδους βελτίωσης της κατάστασης.
Ο απόλυτος διαχωρισμός από τους απατεώνες κυβερνώντες και η πλήρης ρήξη με το αστικό πολιτικό σύστημα και τη συνδικαλιστική του γραφειοκρατία αποτελούν όρους εκ των ων ουκ άνευ για την περίοδο που διανύουμε. Εστω και μειοψηφικό, είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα πολιτικό ρεύμα που θα εργαστεί συστηματικά σ’ αυτή την κατεύθυνση, σπάζοντας τις σάπιες δομές της νέας συναίνεσης.
φωτο www.521news.com
http://www.eksegersi.gr
