Σήμερα είναι η «παγκόσμια μέρα ύπνου» και το επιτελείο προπαγάνδας της συγκυβέρνησης των Τσιπροκαμμένων σκέφτηκε πως ο ελληνικός λαός θα κοιμάται όρθιος και με τα τσαρούχια, οπότε μπορεί να του σερβίρει άλλο ένα νανουριστικό επεισόδιο του σίριαλ «Σκληρή διαπραγμάτευση», με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά όχι τον ξεπεσμένο ροκ σταρ Μπαρουφάκη, αλλά τον φρέσκο και λαμπερό Τσίπρα. Η αλήθεια είναι πως βγαίνοντας χαράματα από το… αρμένικο δείπνο με την Ανγκελα, τον Φρανσουά και τους ακολούθους τους, ο Τσίπρας δεν χρησιμοποίησε ιδιαίτερα υψηλούς τόνους. Ξαναβάλαμε τη συμφωνία στις ράγες ήταν το σλόγκαν που ο Παππάς του έγραψε να πει. Αυτό και τέρμα. Τα υπόλοιπα θα τ’ αναλάβουν οι υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος της Δευτέρας, που θα φιλοξενήσει την πρώτη επίσκεψη του πρωθυπουργού της νέας συγκυβέρνησης στο Βερολίνο, ενόψει και του εθνικοπατριωτικού κλίματος με την «Πολεμική Αρετή των Ελλήνων» που οργανώνουν η Δούρου με τον Καμμένο στο Σύνταγμα, θα διαβάσουμε και θ’ ακούσουμε πολλά ηρωικά και πατριωτικά αφηγήματα, τα οποία δε θα έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ας δούμε, λοιπόν, την πραγματικότητα χωρίς τα ψευτοπατριωτικά και ψευτοαριστερά ψιμύθια.
Στον… ηρωικό (και πένθιμο για όσους βλέπουν τη «μεγάλη εικόνα») λόγο του στη Βουλή, μια μέρα πριν αναχωρήσει για τις Βρυξέλλες, για τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ και την άτυπη επταμερή που ο ίδιος ζήτησε, ο Τσίπρας καθόρισε τους στόχους της συγκυβέρνησης: «Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η ελληνική Κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να τηρήσει κατά γράμμα τη Συμφωνία της 20ής του Φλεβάρη. Το ίδιο, όμως, απαιτούμε και από τους εταίρους μας». Για να μην πελαγοδρομούμε, ας δούμε τι προβλέπει η συμφωνία της 20ής του Φλεβάρη:
«Ο σκοπός της παράτασης αυτής είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των όρων της τρέχουσας διευθέτησης, με την καλύτερη δυνατή χρήση της δεδομένης ευελιξίας η οποία θα εξετασθεί από κοινού με τις ελληνικές αρχές και τους θεσμούς (…) Μόνον η έγκριση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του παραταθέντος προγράμματος από τους θεσμούς θα επιτρέψει με τη σειρά του την οποιαδήποτε εκταμίευση της εναπομείνασας δόσης από το τρέχον πρόγραμμα του ΕΤΧΣ και την μεταφορά των κερδών του 2014 από το πρόγραμμα SMP. Αμφότερες υπόκεινται στην έγκριση του Γιούρογκρουπ (…) Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως (…) Καλούμε τους θεσμούς και τις ελληνικές αρχές να ξαναρχίσουν αμέσως το έργο τους που θα επιτρέψει την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης».
Αυτά υπέγραψαν στις 20 Φλεβάρη, ενώ την επιστολή με την οποία ο Βαρουφάκης ζήτησε την τετράμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης (που πάει πακέτο με το Μνημόνιο) ακόμη δεν την έχουμε δει, γιατί πιθανόν να τα λέει πιο χοντρά από την ανακοίνωση-συμφωνία του Eurogroup. Υπάρχει, βέβαια, και μια άλλη λεπτομέρεια. Ο Βαρουφάκης άντλησε εξουσιοδότηση για να υπογράψει την παράταση της δανειακής σύμβασης από μια επαίσχυντη διάταξη, δικτατορικού τύπου, την οποία πέρασε ο Παπακωνσταντίνου εκ των υστέρων στο νόμο του πρώτου Μνημόνιου. Διάταξη την οποία (και) ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε τότε με δριμύτητα.
Μετά τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη και τη «λίστα Βαρουφάκη» τρεις μέρες μετά, ήρθαν οι σφοδρές αντιδράσεις και στην κοινοβουλευτική ομάδα και στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, για την αντιμετώπιση των οποίων επινοήθηκε η θεωρία της… «δημιουργικής ασάφειας». Η κυβέρνηση άρχισε να εφαρμόζει μια τακτική με την οποία προσπαθούσε, κατά κάποιο τρόπο, να δραπετεύσει από τις πιο σκληρές από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε στις 20 Φλεβάρη. Να κερδίσει λίγο χρόνο, να περάσει κάποια νομοσχέδια, όπως αυτό για την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», αυτό για τις 100 δόσεις και αυτό για την ΕΡΤ, και μετά να περάσει και κάποια μνημονιακά μέτρα (επιλέγοντας όσο γίνεται τα πιο ήπια), ζητώντας στο φινάλε από τους δανειστές να μεταφερθεί το «μεγάλο πακέτο» στο Μνημόνιο-3, που θα το διαπραγματευτούν στο δίμηνο Μάη-Ιούνη.
Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτή η κουτοπόνηρη διαπραγματευτική τακτική. Πήγαν να την εφαρμόσουν και οι Σαμαροβενιζέλοι το δίμηνο Νοέμβρη-Δεκέμβρη του 2014. Ζητούσαν από τους δανειστές να πάει το «μεγάλο πακέτο» στη συμφωνία για την «προληπτική γραμμή πίστωσης» που θα συνέχιζε το Μνημόνιο. Οι δανειστές δεν τους έκαναν τη χάρη, η τρόικα ερχόταν και έφευγε, οι τηλεδιασκέψεις έδιναν και έπαιρναν και κάπως έτσι φτάσαμε στο περιβόητο «mail Χαρδούβελη» που τόσο σκληρά πλήρωσαν στις εκλογές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ο Τσίπρας με τους δικούς του πίστεψαν ότι οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα τους δώσουν αυτό που δεν έδωσαν στους Σαμαροβενιζέλους. Δηλαδή, ότι θα δεχτούν να μεταφερθεί το «μεγάλο πακέτο» των μέτρων στο επόμενο Μνημόνιο και στο μεταξύ θα τους ξεμπλοκάρουν τα 7,2 δισ. της τελευταίας δόσης για να αποπληρώσουν τις δανειακές υποχρεώσεις που άρχισαν να τρέχουν. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές δεν τους έκαναν τη χάρη, κι αυτό δεν έγινε επειδή οι Τσιπραίοι δεν ακολούθησαν σωστή διαπραγματευτική τακτική ή επειδή ο Μπαρουφάκης εξόργισε τον Σόιμπλε. Αυτό δεν έγινε γιατί οι ιμπεριαλιστές δανειστές από τη μια ήθελαν να στείλουν ένα γενικό σκληρό μήνυμα για απόλυτη πειθαρχία των πάντων και από την άλλη ήξεραν ότι η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου βρισκόταν σε χειρότερη θέση από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, καθώς η «λαϊκή εντολή» που είχε δεν αποδίδει λεφτά κι αυτοί έπρεπε να πληρώσουν ένα σκασμό λεφτά σε αποπληρωμή δανείων μέσα στο Μάρτη ήδη κι ακόμη περισσότερα τους επόμενους μήνες.
Η απόφαση της 20ής του Φλεβάρη ήταν σαφέστατη: θα πάρετε λεφτά μόνο όταν η τρόικα ολοκληρώσει την αξιολόγηση. Έχετε την ευελιξία να αλλάξετε κάποια μέτρα ή να προτείνετε νέα, αλλά αυτά θα πρέπει να συνοδεύονται από δημοσιονομικά ισοδύναμα και επίσης θα πρέπει να έχουν εγκριθεί από την τρόικα. Ο Ντεϊσελμπλούμ έκανε και ένα «βηματάκι καλής θέλησης», δηλώνοντας πως θα μπορούσε να εκταμιευτεί ένα τμήμα της δόσης, αν η ελληνική κυβέρνηση πάρει κάποια συγκεκριμένα μέτρα.
Οταν άκουσαν και τα περί «δημιουργικής ασάφειας» και κάτι μπαρούφες του τύπου «τους τη φέραμε και μας παρακαλούσαν κιόλας», που έβγαιναν από το απύλωτο στόμα του Μπαρουφάκη, οι ιμπεριαλιστές αποφάσισαν να σφίξουν ακόμη περισσότερο τα λουριά. ‘Η μάλλον, για να κυριολεκτούμε, να κλείσουν σφιχτά τις στρόφιγγες της ρευστότητας προς την ελληνική καπιταλιστική οικονομία, εφαρμόζοντας το μαρτύριο της σταγόνας ακόμη και για τον ELA της ΤτΕ, με το κατά 1,5% υψηλότερο (σε σχέση με αυτό της ΕΚΤ) επιτόκιο.
ει. Για να πάρει μισή κουβέντα στήριξης από τη Μέρκελ θα πρέπει να δώσει πολλά, πάρα πολλά.
Ετσι φτάσαμε στο Eurogroup της 9ης του Μάρτη, στο οποίο αποφασίστηκε να ξαναπιάσει δουλειά η τρόικα στις Βρυξέλλες (με συνδαιτυμόνες την ομάδα των Χουλιαράκη, Θεοχαράκη, Παναρίτη) και τα λεγόμενα τεχνικά κλιμάκια (αυτοί που κάνουν όλη την προετοιμασία) στην Αθήνα. Η συγκυβέρνηση προσπάθησε να παίξει και πάλι καθυστέρηση, φοβούμενη ότι αν δεν προετοιμάσει κατάλληλα το έδαφος δε θα μπορέσει να περάσει ούτε ένα νομοσχέδιο ή θα τα περάσει με ψήφους από την αντιπολίτευση και με μεγάλες απώλειες στις γραμμές της από το πρώτο τρίμηνο της θητείας της, γεγονός που θα προμήνυε ότι τα χειρότερα θα έρθουν πολύ γρήγορα. Για να το πούμε με πολιτικούς όρους, όλη η τακτική της συγκυβέρνησης αποσκοπούσε στο «σίτεμα» της «νωπής λαϊκής εντολής». Να οδηγήσει σιγά-σιγά τα πράγματα σ’ ένα αδιέξοδο, ώστε να παρουσιάσει σαν λύση σωτηρίας την απόλυτη προσαρμογή στις επιταγές των δανειστών, που ήταν ήδη προαποφασισμένη.
Οπότε, καταλήξαμε και πάλι στην… πολιτική διαπραγμάτευση, την οποία θα σηκώσει στους στιβαρούς ώμους του ο Τσίπρας, έχοντας ως βοηθό τον Δραγασάκη και όχι τον «τελειωμένο» Μπαρουφάκη, ο οποίος εξακολουθούσε να αμολάει μπαρούφες του τύπου «αν φτάσουμε σε αδιέξοδο, έχουμε εναλλακτική λύση».
Αν έπρεπε να δώσουμε με ένα τίτλο το συμπέρασμα της διάρκειας τρεισίμιση ωρών επταμερούς μετά δείπνου, που έλαβε χώρα τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή στις Βρυξέλλες, θα γράφαμε: Ο Τσίπρας δεσμεύτηκε να μετατρέψει τη δημιουργική ασάφεια σε μνημονιακή σαφήνεια.
Το αποτέλεσμα ήταν προκαθορισμένο. Στην ατζέντα της συνόδου κορυφής το θέμα «Ελλάδα» δεν συμπεριλήφθηκε, οπότε η άτυπη επταμερής (που δεν παίρνει αποφάσεις) ήταν το μόνο που δόθηκε στον Τσίπρα, για να μπορεί να λέει πως κάνει πολιτική διαπραγμάτευση (λεπτομέρεια: με το αίτημα αυτό, ο Τσίπρας αναγνώρισε και νομιμοποίησε πανηγυρικά την εξουσία του γερμανο-γαλλικού άξονα). Εκταμίευση ενός έστω ευρώ δεν πρόκειται να γίνει, αν προηγουμένως δεν υπάρξει αξιολόγηση από την τρόικα και απόφαση του Eurogroup. O Tσίπρας ανέλαβε την υποχρέωση να υποβάλει η ελληνική κυβέρνηση κατάλογο κοστολογημένων μέτρων. Αρα, η επιστολή Βαρουφάκη με τα «εφτά σημεία» πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων και ο Τσίπρας αναγνώρισε έμπρακτα πως για τη μη εφαρμογή της συμφωνίας της 20ής του Φλεβάρη φταίει η ελληνική κυβέρνηση που δεν υπέβαλε λίστα συγκεκριμένων μέτρων, που θα υλοποιούν το πλαίσιο της «λίστας Βαρουφάκη». Αρα,περιμένουμε τα πρώτα μνημονιακά μέτρα της νέας πολιτικής εποχής.
ΥΓ1. Ο Τσίπρας, μετά το σφυροκόπημα που δέχτηκε στο δείπνο της παρηγοριάς, ανέλαβε και την υποχρέωση να μαζέψει τον Καμμένο, τον Μπαρουφάκη και όποιον κάνει αντιγερμανικές δηλώσεις.
ΥΓ2. Τη Δευτέρα, στο Βερολίνο, ο Τσίπρας θα ακούσει και τις ιδιαίτερες γερμανικές απαιτήσεις και θα αναλάβει να τις ικανοποιήσει. Για να πάρει μισή κουβέντα στήριξης από τη Μέρκελ θα πρέπει να δώσει πολλά, πάρα πολλά.
* Το σόου δεν τελειώνει, αν δεν τραγουδήσει η χοντρή κυρία
ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 21 ΜΑΡΤΗ
http://www.eksegersi.gr/
Η απόφαση της 20ής του Φλεβάρη ήταν σαφέστατη: θα πάρετε λεφτά μόνο όταν η τρόικα ολοκληρώσει την αξιολόγηση. Έχετε την ευελιξία να αλλάξετε κάποια μέτρα ή να προτείνετε νέα, αλλά αυτά θα πρέπει να συνοδεύονται από δημοσιονομικά ισοδύναμα και επίσης θα πρέπει να έχουν εγκριθεί από την τρόικα. Ο Ντεϊσελμπλούμ έκανε και ένα «βηματάκι καλής θέλησης», δηλώνοντας πως θα μπορούσε να εκταμιευτεί ένα τμήμα της δόσης, αν η ελληνική κυβέρνηση πάρει κάποια συγκεκριμένα μέτρα.
Οταν άκουσαν και τα περί «δημιουργικής ασάφειας» και κάτι μπαρούφες του τύπου «τους τη φέραμε και μας παρακαλούσαν κιόλας», που έβγαιναν από το απύλωτο στόμα του Μπαρουφάκη, οι ιμπεριαλιστές αποφάσισαν να σφίξουν ακόμη περισσότερο τα λουριά. ‘Η μάλλον, για να κυριολεκτούμε, να κλείσουν σφιχτά τις στρόφιγγες της ρευστότητας προς την ελληνική καπιταλιστική οικονομία, εφαρμόζοντας το μαρτύριο της σταγόνας ακόμη και για τον ELA της ΤτΕ, με το κατά 1,5% υψηλότερο (σε σχέση με αυτό της ΕΚΤ) επιτόκιο.
ει. Για να πάρει μισή κουβέντα στήριξης από τη Μέρκελ θα πρέπει να δώσει πολλά, πάρα πολλά.
Ετσι φτάσαμε στο Eurogroup της 9ης του Μάρτη, στο οποίο αποφασίστηκε να ξαναπιάσει δουλειά η τρόικα στις Βρυξέλλες (με συνδαιτυμόνες την ομάδα των Χουλιαράκη, Θεοχαράκη, Παναρίτη) και τα λεγόμενα τεχνικά κλιμάκια (αυτοί που κάνουν όλη την προετοιμασία) στην Αθήνα. Η συγκυβέρνηση προσπάθησε να παίξει και πάλι καθυστέρηση, φοβούμενη ότι αν δεν προετοιμάσει κατάλληλα το έδαφος δε θα μπορέσει να περάσει ούτε ένα νομοσχέδιο ή θα τα περάσει με ψήφους από την αντιπολίτευση και με μεγάλες απώλειες στις γραμμές της από το πρώτο τρίμηνο της θητείας της, γεγονός που θα προμήνυε ότι τα χειρότερα θα έρθουν πολύ γρήγορα. Για να το πούμε με πολιτικούς όρους, όλη η τακτική της συγκυβέρνησης αποσκοπούσε στο «σίτεμα» της «νωπής λαϊκής εντολής». Να οδηγήσει σιγά-σιγά τα πράγματα σ’ ένα αδιέξοδο, ώστε να παρουσιάσει σαν λύση σωτηρίας την απόλυτη προσαρμογή στις επιταγές των δανειστών, που ήταν ήδη προαποφασισμένη.
Οπότε, καταλήξαμε και πάλι στην… πολιτική διαπραγμάτευση, την οποία θα σηκώσει στους στιβαρούς ώμους του ο Τσίπρας, έχοντας ως βοηθό τον Δραγασάκη και όχι τον «τελειωμένο» Μπαρουφάκη, ο οποίος εξακολουθούσε να αμολάει μπαρούφες του τύπου «αν φτάσουμε σε αδιέξοδο, έχουμε εναλλακτική λύση».
Αν έπρεπε να δώσουμε με ένα τίτλο το συμπέρασμα της διάρκειας τρεισίμιση ωρών επταμερούς μετά δείπνου, που έλαβε χώρα τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή στις Βρυξέλλες, θα γράφαμε: Ο Τσίπρας δεσμεύτηκε να μετατρέψει τη δημιουργική ασάφεια σε μνημονιακή σαφήνεια.
Το αποτέλεσμα ήταν προκαθορισμένο. Στην ατζέντα της συνόδου κορυφής το θέμα «Ελλάδα» δεν συμπεριλήφθηκε, οπότε η άτυπη επταμερής (που δεν παίρνει αποφάσεις) ήταν το μόνο που δόθηκε στον Τσίπρα, για να μπορεί να λέει πως κάνει πολιτική διαπραγμάτευση (λεπτομέρεια: με το αίτημα αυτό, ο Τσίπρας αναγνώρισε και νομιμοποίησε πανηγυρικά την εξουσία του γερμανο-γαλλικού άξονα). Εκταμίευση ενός έστω ευρώ δεν πρόκειται να γίνει, αν προηγουμένως δεν υπάρξει αξιολόγηση από την τρόικα και απόφαση του Eurogroup. O Tσίπρας ανέλαβε την υποχρέωση να υποβάλει η ελληνική κυβέρνηση κατάλογο κοστολογημένων μέτρων. Αρα, η επιστολή Βαρουφάκη με τα «εφτά σημεία» πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων και ο Τσίπρας αναγνώρισε έμπρακτα πως για τη μη εφαρμογή της συμφωνίας της 20ής του Φλεβάρη φταίει η ελληνική κυβέρνηση που δεν υπέβαλε λίστα συγκεκριμένων μέτρων, που θα υλοποιούν το πλαίσιο της «λίστας Βαρουφάκη». Αρα,περιμένουμε τα πρώτα μνημονιακά μέτρα της νέας πολιτικής εποχής.
ΥΓ1. Ο Τσίπρας, μετά το σφυροκόπημα που δέχτηκε στο δείπνο της παρηγοριάς, ανέλαβε και την υποχρέωση να μαζέψει τον Καμμένο, τον Μπαρουφάκη και όποιον κάνει αντιγερμανικές δηλώσεις.
ΥΓ2. Τη Δευτέρα, στο Βερολίνο, ο Τσίπρας θα ακούσει και τις ιδιαίτερες γερμανικές απαιτήσεις και θα αναλάβει να τις ικανοποιήσει. Για να πάρει μισή κουβέντα στήριξης από τη Μέρκελ θα πρέπει να δώσει πολλά, πάρα πολλά.
* Το σόου δεν τελειώνει, αν δεν τραγουδήσει η χοντρή κυρία
ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 21 ΜΑΡΤΗ
http://www.eksegersi.gr/
